สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2308

ณ คลับเฮาส์ราชากุหลาบ

สุ่ยไท่จื่อที่อยู่ในชุดลำลองกำลังนั่งอยู่ในห้องดูหนังส่วนตัวเพียงลำพัง

ภาพยนตร์ต่างประเทศที่เป็นกำลังฉายบนจอขนาดใหญ่

เขาสวมแว่นตากรอบทอง นั่งไขว่ห้างเพื่อดูหนังอย่างเกียจคร้าน

ข้างหลังเขา คือเด็กสาวที่สง่างามสวมชุดน้อยชิ้นกำลังทุบไหล่ของเขาเบาๆ และถัดจากเขาคือสาวสวยที่กำลังปอกผลไม้ให้เขา

อดพูดไม่ได้ว่าสุ่ยไท่จื่อมีความสุขในชีวิตของเขาจริงๆ

อย่างไรก็ตาม ในฐานะทายาทของตระกูลคนถัดไปของตระกูลสุ่ย เขาเคยชินกับชีวิตที่มั่งคั่งแบบนี้

แม้ว่าจะมีหญิงงามอยู่เคียงข้างเขา แต่สุ่ยไท่จื่อกลับไม่ได้สนใจ กลับเฝ้าดูภาพยนตร์อย่างตั้งใจ

"พี่ไท่จื่อ บังเอิญจัง! พี่ก็ดูภาพยนตร์เรื่องนี้เหรอ!"

หลิ่วจาวเอ๋อร์เดินเข้ามาพร้อมกับเย่ซินอวี่พร้อมกลับทักทายด้วยรอยยิ้ม

"อ้อ? จาวเอ๋อร์เหรอ เข้ามานั่งสิ มานั่งดูหนังด้วยกัน!"

สุ่ยไท่จื่อตอบโดยไม่หันไปมอง

"โธ่พี่ไท่จื่อ พี่หันมาดูก่อนว่าใครมา!" จาวเอ๋อร์กล่าวด้วยเสียงหัวเราะ

"อ้อ?"

สุ่ยไท่จื่อค่อยๆ หันไปมองทางหลิ่วจาวเอ๋อร์ และเมื่อเห็นคนที่ยืนข้างเธอก็อดไม่ได้ที่จะตกใจและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เหลือเชื่อมาก คิดไม่ถึงเลยว่าคุณหนูใหญ่ของตระกูลเย่จะมาที่นี่! แขกคนสำคัญ แขกคนสำคัญ!"

ไม่พูดเปล่า สุ่ยไท่จื่อลุกขึ้นและเดินไปหาเย่ซินอวี่

เย่ซินอวี่ถอยหลังออกไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

สุ่ยไท่จื่อเห็นเข้าก็หยุดชะงัก

เขาเผยให้เห็นรอยยิ้มอันอบอุ่น "คุณหนูเย่ ดูเหมือนว่าคุณยังเข้าใจผมผิดอยู่ ผมต้องอธิบายให้คุณเข้าใจแล้วล่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นคราวก่อนไม่ใช่เป็นแผนการของผม แต่เป็นเพราะคนของผมตัดสินใจขึ้นเอง ผมอยากจะขอโทษคุณมาตลอด แต่ก็กลัวว่าจะไปรบกวนเวลาของคุณ ก็เลยยืดเยื้อมาจนถึงตอนนี้ ในเมื่อวันนี้คุณมาที่นี่ งั้นผมก็ขอโทษคุณจากใจจริง ขอโทษครับคุณหนูเย่"

เมื่อพูดจบ สุ่ยไท่จื่อก็ก้มศีรษะโค้งคำนับ

เมื่อเห็นการแสดงออกที่จริงใจของสุ่ยไท่จื่อ ทำให้ความหวาดระแวงของเย่ซินอวี่ค่อยๆ มลายหายไป

"สุ่ยไท่จื่อ ถ้าเรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับคุณจริง ฉันก็ยอมรับคำขอโทษของคุณ" เย่ซินอวี่กล่าว

"งั้นผมก็ไม่กังวลอะไรแล้ว" สุ่ยไท่จื่อเองก็ทำหน้าผ่อนคลาย แต่เพียงเพราะต้องการทำให้เย่ซินอวี่ประทับใจเท่านั้น

เย่ซินอวี่เองก็ไม่โง่ เธอไม่รู้ว่าสุ่ยไท่จื่อคิดอะไรกันแน่ ฉะนั้นเธอจึงต้องระมัดระวังตัวตลอดเวลา

"อัยหยา พี่ไท่จื่อ ซินอวี่คิดอะไรพี่ยังไม่รู้เหรอ? ก็เรื่องปัญหาของตระกูลเย่ไง" หลิ่วจาวเอ๋อร์กล่าวด้วยเสียงหัวเราะ "พี่ไท่จื่อเป็นคนกว้างใหญ่ไพศาลและมีอำนาจมาก ถือเป็นบุคคลที่น่าเกรงขามในหลงชวน ตอนนี้ตระกูลเย่เจอปัญหาถาโถมนับไม่ถ้วน ถ้าพี่สามารถออกหน้าช่วยตระกูลเย่ได้ ครั้งนี้ตระกูลเย่จะต้องแคล้วคลาดปลอดภัยจากวิกฤติทั้งปวงแน่ ที่ซินอวี่มาวันนี้ก็เพราะเรื่องนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าพี่จะคิดยังไง?"

"เรื่องของตระกูลเย่? ผมเองก็เคยได้ยินมานานแล้ว แต่...ก็จัดการได้ยาก!" สุ่ยไท่จื่อลูบคางและทำหน้าลำบากใจ

"พี่ไท่จื่อ ขอร้องล่ะ ขอเพียงแค่พี่ยอมช่วยตระกูลเย่ พี่จะให้ฉันทำอะไรก็ยอม!" เย่ซินอวี่กล่าว

เธอกลัวว่าสุ่ยไท่จื่อจะปฏิเสธ

เพราะนี่เป็นความหวังเดียวของเธอในตอนนี้

"เอ่อ คุณหนูเย่ คุณพูดแบบนี้ก็ยังไงอยู่ เราต่างก็เป็นเพื่อนกัน ถ้าช่วยได้ผมไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน แต่เรื่องนี้ไม่ง่าย ตระกูลเย่ของคุณเองก็มีคนมีความสามารถจำนวนมาก พวกเขาไม่สามารถจัดการได้ แล้วผมเพียงคนเดียวจะมีประโยชน์อะไร?" สุ่ยไท่จื่อส่ายหน้า

เย่ซินอวี่หน้าซีดและถอยหลังไปสองสามก้าวจนแทบจะทรุดตัวลงกับพื้น

ถ้าแม้แต่สุ่ยไท่จื่อก็ไม่มีหนทางช่วย งั้นตระกูลเย่คงไม่สามารถจัดการปัญหานี้ได้อย่างแน่นอน....

ทำยังไงดี?

เย่ซินอวี่ก้มหน้าด้วยความโศกเศร้า

และขณะนี้เอง สุ่ยไท่จื่อก็เอ่ยขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน