สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 241

"ไม่จริง นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง คุณพูดโกหก! คุณต้องโกหกผมแน่นอน!" นายน้อยไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่า ร่างกายของเขาสั่นเทาไม่หยุด

หลินหยางไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยกแขนขึ้นกวักมือเรียกเขา

"ฉันจะฆ่าแก!"

นายน้อยเริ่มสูญเสียสติสัมปชัญญะ เขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง หลังจากนั้นพุ่งเข้าไปอีกครั้ง

"ฝ่ามือมังกรพิชิตพยัคฆ์!"

"ฝ่ามือลอยน้ำ!"

"ลูกเตะฉีถัง!"

หลินหยางใช้กระบวนท่าที่นายน้อยเพิ่งใช้ออกมาก่อนหน้านี้ทั้งหมด

แต่นายน้อยกลับไม่มีการตอบสนองและเคลื่อนไหวเร็วกว่าหลินหยาง กระบวนท่าพวกนี้กระหน่ำใส่บนร่างกายของนายน้อยอย่างแรง

ผ่านไปเพียงครู่เดียว ใบหน้าของนายน้อยคนนี้บวมช้ำไปหมด นอนกองอยู่กับพื้นยากที่จะลุกขึ้น

"พี่เขย พอได้แล้ว ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไปเขาต้องตายแน่ ปล่อยให้เรื่องมันถึงขั้นมีคนตายคงไม่ดีหรอก"

เห็นท่าทางที่น่าเวทนาของนายน้อย ซูเสี่ยวชิงรีบพูดห้าม

หลินหยางที่ได้ยินยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "วางใจเถอะเสี่ยวชิง ฉันรู้จักแยกแยะ"

"อืม…"

เสี่ยวชิงพยักหน้า แต่สีหน้าก็ยังเผยให้เห็นถึงความกังวล

"ในเมื่อคุณไม่ยอมคุกเข่า ผมก็จะไม่ทำให้คุณลำบากใจ จำเอาไว้ ต่อไปอย่ามายุ่งกับผมอีกเข้าใจหรือเปล่า?" หลินหยางมองไปทางนายน้อยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ไอ้สารเลว ฉันจะต้องกลับมาแก้แค้น ฉันจะทำให้พวกเราทุกคนต้องชดใช้!" นายน้อยตะโกนด้วยความโกรธ

"ดูเหมือนจะได้รับบทเรียนยังไม่พอ"

หลินหยางขมวดคิ้วคิดจะลงมืออีกครั้ง

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งยกแขนขึ้น การแสดงออกของเขาหยุดชะงัก รีบยกฝ่ามือของนายน้อยขึ้นมาดู

เห็นเพียงจุดสีแดงสองจุดอยู่บนหลังมือของเขา

"เลือดวิญญาณลั่วหลิน?" หลินหยางพูด

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ นายน้อยเบิกตากว้างอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นคิดจะพุ่งเข้าไปกัดคอของหลินหยาง

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งลุกขึ้น หลินหยางใช้มือข้างหนึ่งกดเขาลงพื้นอย่างแรง

"ดูเหมือนคราวนี้จะได้อะไรมาไม่น้อย!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง หลังจากนั้นหยิบเข็มเงินออกมาแทงลงบนตัวของนายน้อย

ร่างกายของนายน้อยหยุดชะงักทันที

"นั่นมันเป็นของฉัน แกอย่าคิดแย่งมันไป นั่นมันเป็นของฉัน! ถ้าแกกล้าเอาไป ฉันจะฆ่าแกทั้งครอบครัว ฉันจะฆ่าครอบครัวของแกให้หมด!"

"งั้นผมจะรอคุณมาฆ่าครอบครัวของผม"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หยิบเข็มเงินออกมาอีกเล่มเสียบลงบนข้อมือของนายน้อยเพื่อให้เลือดออกมา หลังจากนั้นยกข้อมือของตัวเองขึ้นไปใกล้กับหยดเลือด

นายน้อยยังคงตะโกนด่าทอไม่หยุด แต่หลังจากที่เขาสังเกตเห็นข้อมือของหลินหยาง ถึงกับตกตะลึงมองตาค้าง

"สิบ…สิบสามหยด? นี่…นี่มันอะไรกัน? แกคนเดียว…มีเลือดวิญญาณลั่วหลินถึงสิบสามหยด?"

ลิ้นของนายน้อยแทบจะพันกันแล้ว

เขามีเพียงสองหยดก็เป็นที่อิจฉาของผู้คนนับไม่ถ้วนแล้ว และมันยังช่วยทำให้พรสวรรค์ของเขาเพิ่มพูนขึ้น

แต่ตอนนี้คนคนนี้กลับมีถึงสิบสามหยด

บวกกับของเขาอีกสองหยด เขามีทั้งหมดสิบห้าหยด!

"เลือดวิญญาณลั่วหลินสิบห้าหยด…"

นี่มันจอมวายร้าย!

เลือดวิญญาณลั่วหลินถ่ายโอนเรียบร้อย หลินหยางลุกขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความเร่าร้อน

"สิบห้าหยดแล้ว…อีกเพียงแค่ก้าวเดียว…อีกเพียงแค่ห้าหยด!"

หลินหยางพูดพึมพำ หลังจากนั้นหันไปพูดกับคนที่อยู่ด้านหลัง "ไปเถอะ กลับไปได้แล้ว"

"ครับ คุณหลิน…"

เฉาเวยรีบลุกขึ้น

ส่วนคนที่เหลือยังคงตกตะลึง ไม่สามารถยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น

นายน้อยมองเขาด้วยความเหมือนลอย หนังศีรษะชาไปหมด

เขาไม่ได้จมอยู่กับความเจ็บปวดที่โดนแย่งเลือดวิญญาณลั่วหลิน แต่เขากำลังจมอยู่กับจำนวนที่น่ากลัวของเลือดวิญญาณลั่วหลิน

หลังจากที่ทุกคนไปได้สักพัก ทางด้านของพี่เบิ้มตัวใหญ่จึงล้มลุกคลุกคลานขึ้นมาจากพื้น…

"นายน้อย คุณ…เป็นอะไรหรือเปล่า…"

"เลือดวิญญาณลั่วหลินของผมโดนแย่งไปแล้ว…" นายน้อยพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"อะไรนะ? ผม…ผมจะรายงานทางตระกูลเดี๋ยวนี้…"

"ไม่! ไม่ต้องรายงาน!"

สีหน้าของนายน้อยซีดขาว พูดด้วยความหวาดกลัว "ถ้าหากทางตระกูลถาม บอกพวกเขาว่าแย่งไปแล้วก็แย่งไปแล้ว ห้ามไปยุ่งกับ…คนที่แย่งเลือดวิญญาณลั่วหลินของผม! ห้ามไปยุ่งกับเขาเด็ดขาด!"

เขารู้ดีว่าเลือดวิญญาณลั่วหลินสิบห้าหยดมันหมายความว่ายังไง!

ตระกูลโม่…เป็นศัตรูกับเขาไม่ได้เด็ดขาด!

คนทั้งกลุ่มเดินออกจากKTVออกมาที่ด้านนอก

ปัง!

หมัดทั้งคู่ปะทะกัน

"โอ๊ย!"

คนคนนั้นส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

นิ้วมือทั้งห้าของเขาโดนสะเทือนจนหัก

"ตระกูลหม่านบ้าไปแล้วเหรอ ผมเคยเตือนพวกเขาไปแล้ว แต่พวกเขากลับทำตัวหัวรั้น! พวกคุณรีบหยุดเดี๋ยวนี้! รีบหยุดเดี๋ยวนี้!" เฉาเวยตะคอกเสียงดัง

แต่มันไม่มีประโยชน์

คนคนนั้นกุมมือของตัวเองคิดจะพุ่งเข้ามาอีกครั้ง

แต่แล้วในตอนนั้นเอง มีเสียงอุทานดังขึ้นจากด้านข้าง

"พี่เขยระวัง!"

หลังสิ้นเสียง คนที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่บนถนนหยิบมีดสั้นออกมาอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นแทงตรงมาที่แผ่นหลังของหลินหยางโดยตรง

ซูเสี่ยวชิงตั้งสติได้ เธอวิ่งไปที่ด้านหลังของหลินหยางพร้อมกับอ้าแขนกว้าง คิดจะรับมีดแทนหลินหยาง

รูม่านตาของหลินหยางหดเล็กลง รีบยื่นมือออกไปทางมีด

ถึงแม้การตอบสนองของเขาจะรวดเร็วมาก จับปลายมีดที่พุ่งเข้ามาได้ทันเวลา แต่มันก็ยังมีปลายมีดส่วนหนึ่งที่แทงเข้าไปตรงหน้าท้องของซูเสี่ยวชิง

ลมหายใจของหลินหยางหยุดชะงัก รูม่านตาขยายกว้าง ยกเท้าขึ้นถีบออกไปอย่างแรงทันที

"ไสหัวไป!"

ปัง!

ร่างกายของคนคนนั้นโดนถีบกระเด็นออกไปบนถนนใหญ่กระแทกเข้าใส่ฝากระโปรงรถคันหนึ่งจนหมดสติไปโดยตรง

"เสี่ยวชิง เป็นอะไรหรือเปล่า?"

หลินหยางรีบหยิบเข็มเงินออกมาอย่างเร่งรีบ หลังจากนั้นเสียบลงบนท้องของซูเสี่ยวชิง

"ฉันไม่เป็นไร…พี่เขย ที่นี้อันตราย รีบกลับไป จื่อหยู…รีบโทรแจ้งตำรวจ!" ซูเสี่ยวชิงใช้มือกุมบาดแผล ขมวดคิ้ว รู้สึกเจ็บปวดจนเย็นวูบ

โชคดีที่บาดแผลไม่ได้ลึกมาก ถึงจะมีเลือดไหลแต่ก็ไม่ถึงขั้นอันตราย

แต่สำหรับหลินหยางถึงขนจะหลุดไปเพียงเส้นเดียว เขาก็ไม่มีทางยอมรับเรื่องแบบนี้

บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

ตระกูลหม่าน!

ตระกูลหม่านอีกแล้ว!

ดูเหมือถ้าไม่โต้ตอบ ตระกูลหม่านไม่ยอมจบแน่!