สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2533

บ่ายวันนั้น เฉินจ้านก็เดินทางออกจากเจียงเฉิน

เส้นทางที่มุ่งหน้าไปนั้นไม่ใช่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ แต่เป็นสนามบินทหารแห่งหนึ่ง

หลังจากที่หลินหยางได้ข่าว เขาก็เก็บตัวเงียบ

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเทียนเจียวสูงสุดจะมีอำนาจมากขนาดนี้ เขาสามารถโยกย้ายกองกำลังทั้งสามหน่วยรวมถึงเจ้าหน้าที่ทหารตำแหน่งสูงทั้งสามคนได้ในระยะเวลาอันสั้นขนาดนี้

เกรงว่าบุคคลที่อยู่เบื้องหลังของเทียนเจียวสูงสุดจะต้องเป็นคนมีอำนาจมากมหาศาลอย่างแน่นอน!

ตอนนี้แม้แต่เฉินจ้านยังไม่สามารถเดินทางไปที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ได้ การคุกคามโจมตีภูเขาศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกกำจัดไปได้กว่าครึ่ง

ทำให้เทียนเจียวสูงสุดเองมีเวลามากพอที่จะเพิ่มระดับขั้นวรยุทธของเขา

นับว่าตอนนี้หลินหยางมีความอันตรายอย่างมาก

"ผมรู้แล้ว!"

เมื่อได้รับรายงานจากชวี่เทียน หลินหยางก็ถอนหายใจและกล่าวเสียงแหบแห้ง "คุณออกไปก่อน"

"ครับ"

ชวี่เทียนเดินออกไปด้วยสีหน้าหมองคล้ำ

"หม่าไห่ ทำตามที่ผมสั่งและรีบออกเดินทางเดี่ยวนี้" หลินหยางหันไปกล่าวกับหม่าไห่ที่ยืนอยู่ข้างๆ

เขาไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้หม่าไห่ร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม "ประธานหลิน แบบนี้มันอันตรายมากเกินไป! หากเกิดอะไรขึ้นจริง แล้ว...แล้วใครจะช่วยคุณได้?"

"หม่าไห่ ตอนนี้ผมไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเลือกทางเลือกที่อันตรายนี้แล้ว ผมไม่มีวิธีอื่นเลย บางครั้งคนเราก็ต้องลองเสี่ยงตายดูบ้าง เพื่อจะได้มีชีวิตใหม่ แม้ว่ามีโอกาสน้อยที่จะสำเร็จ แต่ยังไงผมก็ต้องลองเสี่ยงดู" หลินหยางกล่าวเสียงแหบแห้ง

"แต่ทำไมถึงไม่รอให้แม่ทัพเฉิน แม่ทัพว่านพวกเขากลับมาก่อน หากพวกเขากลับมาทุกอย่างอาจเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นก็ได้" หม่าไห่กล่าว

"ยาก...ยากมาก รอให้พวกเขากลับมา เทียนเจียวสูงสุดคงทำสำเร็จไปแล้ว ถึงตอนนั้นหากเขาคิดจะฆ่า แม่ทัพว่านและคนอื่นไม่มีทางหยุดยั้งเขาได้! เขาจะกลายเป็นยอดในแวดวงศิลปะการต่อสู้ของอาณาจักรมังกร และเป็นคนเดียวที่อยู่ในจุดสูงสุดแบบไม่มีใครเทียบได้ ถึงตอนนั้น รัฐบาลอาณาจักรมังกรก็ทำอะไรเขาไม่ได้ ในสายตาของเขา พวกเราทั้งหมดก็เป็นเพียงมดตัวเล็กๆ เท่านั้น" หลินหยางกล่าว

"ประธานหลิน!"

หม่าไห่คุกเข่าลงกับพื้นและร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่ได้

ซูเหยียนกล่าวด้วยความเป็นห่วง

หลินหยางยิ้มและเอ่ยปาก "เสี่ยวเหยียน ขอบคุณมาก ผมดีใจมากที่ชีวิตนี้ผมได้มาพบกับคุณ คุณรับปากผมอย่างหนึ่งได้ไหม?"

เมื่อคำนี้พูดออกไป ซูเหยียนก็เงียบทันที

ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็เอ่ยปากถาม "หลินหยาง เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้?"

"เสี่ยวเหยียน อันที่จริงก็ไม่มีอะไร ผมเองก็เตรียมจะออกจากเจียงเฉินเหมือนกัน ผมอาจจะไปสถานที่ที่ไกลมากที่หนึ่ง และไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไร หรืออาจไม่ได้กลับมาอีก เพื่อไม่เป็นการทำให้คุณเสียเวลา ผมเตรียมจะเลิกกับคุณ!" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นอีกฝ่ายก็เงียบกริบไม่มีเสียงใดๆ

หลินหยางไม่รู้ว่าตอนนี้ซูเหยียนกำลังคิดอะไรอยู่ เขาเฝ้าคอยอย่างเงียบๆ รอคอยซูเหยียนตอบกลับเขา

เป็นแบบนี้อยู่กว่าสิบนาที จากนั้นก็ได้ยินเสียงโกรธและสะอึกสะอื้นของซูเหยียนดังขึ้น

"คุณ! ฝันไปเถอะ!"