สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2598

หลินหยางต้องการพักสักครู่ เพื่อจัดการกับนอาการบาดเจ็บที่ลมหายใจ

แต่เขาไม่มีเวลาแล้ว

เขาต้องฆ่าเทียนเจียวสูงสุดก่อนที่นักปราชญ์เย่เหยียนจะรักษาเขา

หลินหยางเชื่อว่าอาการบาดเจ็บของเทียนเจียวสูงสุดไม่สามารถรักษาให้หายได้ง่ายๆ จากทักษะทางการแพทย์ของเขาก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือน และการรักษาต้องทำในที่ปิดโดยไม่มีการรบกวนจากสิ่งแวดล้อม!

หลินหยางไม่ขอให้ได้ทำลายความแข็งแกร่งของเทียนเจียวสูงสุดด้วยมือของเขาเอง ขอแค่ได้ขัดขวางกระบวนการรักษาของเย่เหยียนและทำให้เขาพลาดช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการรักษา ก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว!

ดังนั้น หลินหยางจะต้องเดินทางไปยังดินแดนแห่งความเงียบและความตายให้ได้โดยเร็วที่สุด!

นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของเขา!

อย่างไรก็ตาม เมื่อหวู่เฉิงเหม่ยได้ยินเสียง เธอกลับล้มลงบนพื้นด้วยร่างอันสั่นเทา ร่างกายเหมือนตะแกรง ที่อยู่ได้อีกไม่นาน

"ฮือ!!"

หวู่เฉิงเหม่ยน้ำตาไหลออกมา

เสียงร้องไห้นั้นเสียดแทงหัวใจและน่าสลดใจ

ทั้งหลินหยางและม่านซาหงต่างตกตะลึง

ทั้งสองมองหน้ากัน ม่านซาหงขมวดคิ้วและพูดว่า "เฮ้! นังนี่! เจ้าจะร้องไห้ทำไม? นี่ไม่ใช่ให้โอกาสรอดชีวิตแก่เจ้ารึไง! เจ้าต้องพาหมอเทวดาหลิน ไปยังดินแดนแห่งความเงียบและความตายก็เท่านั้นเอง งานง่ายๆแค่นี้ เจ้าควรจะดีใจถึงจะถูก!"

"เจ้ารู้อะไรไหม? นี่มันคือทางตัน! หากเจ้าไปที่ดินแดนแห่งความเงียบและความตาย ก็เท่ากับเจ้ากำลังรนหาที่ตาย! เจ้ากำลังวิ่งไปหาความตาย! เจ้าเข้าใจไหม?" หวู่เฉิงเหม่ยร้องไห้และพูด ไม่มีท่าทางเย่อหยิ่งอย่างที่เธอเคยมีตอนอยู่บนภูเขาศักดิ์สิทธิ์อีกต่อไป

ตอนนี้เธอไม่มีอะไรมากไปกว่าผู้หญิงที่สิ้นหวังและหมดหนทางด้วยหัวใจที่แตกสลาย

"กำลังหาที่ตายงั้นเหรอ?" ม่านซาหงตะคอก "ดินแดนแห่งความเงียบและความตายน่ากลัวมากขนาดนั้นเลยเหรอ? หมอเทวดาหลินคือคนที่แม้แต่ลัทธิปีศาจสวรรค์ยังกล้าบุกเข้าไป หรือว่าแดนนิพพานนั้นอันตรายกว่าลัทธิปีศาจสวรรค์อีกงั้นเหรอ?"

"ลัทธิปีศาจสวรรค์ของพวกเจ้ามันก็แค่เด็กๆ เมื่อเทียบกับดินแดนแห่งความเงียบและความตายแล้ว มันเทียบไม่ได้แม้แต่เศษเล็บด้วยซ้ำ! ข้าจะบอกเจ้าให้นะ! ในดินแดนแห่งความเงียบและความตายไม่ได้มีแค่ตำหนักเทียนเสินเท่านั้น แต่ยังมีกองกำลังที่น่าสะพรึงกลัวมากมายอีกด้วย มีพลังของตระกูลอันน่าหวั่นเกรงที่เจ้าไม่เคยได้ยินมาก่อน! แต่ละคนมีมือและดวงตาที่สามารถเคลื่อนภูเขาและเติมน้ำทะเลได้ ถ้าข้าเข้าไปในสถานที่นั้นโดยไม่ได้รับอนุญาต ข้าก็ไม่ต่างอะไรกับหมอเทวดาหลิน เหมือนมดที่ถูกบดขยี้บนพื้น เข้าใจไหม?” หวู่เฉิงเหม่ยกัดฟันแน่นและสำลัก

ม่านซาหงขมวดคิ้ว

“ดินแดนแห่งความเงียบและความตายน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”

หลินหยางเองก็รู้สึกเหลือเชื่อเช่นกัน

"อย่างไรก็ตาม หมอเทวดาหลิน! ถอดใจไปเสียเถอะ อย่าคิดจะไปดินแดนแห่งความเงียบและความตายเลย แล้วนี่ยังไง ปล่อยฉันไป ข้าจะหาทางติดต่อหัวหน้าเทียนเจียว และขอให้เขาไม่ตอบโต้คุณ เป็นไงบ้าง" หวู่เฉิงเหม่ยขยี้ตา เธอพูด

หลินหยางส่ายหัว"คิดง่ายไปแล้ว เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถเกลี้ยกล่อมเทียนเจียวสูงสุดได้หรือไม่?"

"นั่นก็ดีกว่าไปตายที่ดินแดนแห่งความเงียบและความตายเปล่าๆก็แล้วกัน!"

หวู่เฉิงเหม่ยร้องออกมาอย่างขมขื่น

หลินหยางยังคงเงียบ ก้มหน้าและครุ่นคิดบางสิ่ง

ม่านซาหงเหลือบมองเขาและพูดเสียงเบาว่า "หมอเทวดาหลิน ถ้าเจ้าอยากไปก็ไปเถอะ ข้าคิดว่าผู้หญิงคนนี้ต้องกำลังขู่ให้เจ้ากลัวแน่ๆ!"

“กลัว? ข้าไม่ได้ขู่ให้กลัว! หมอเทวดาหลิน! พูดสั้นๆ แค่ว่าข้าจะไม่ไปดินแดนแห่งความเงียบและความตาย ต่อให้เจ้าจะฆ่าข้าที่นี่ก็ตาม ข้ายอมตายดีกว่าไปที่นั่น!”

หวู่เฉิงเหม่ยตะโกนอย่างกระวนกระวายแลจู่ๆลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นแล้วกระแทกเข้ากับกำแพงข้างๆนาง ตั้งใจจะฆ่าตัวตาย

พลังการฝึกฝนของนางถูกยกเลิก และนี่จึงเป็นวิธีที่ง่ายและตรงไปตรงมาที่สุดในการฆ่าตัวตาย

ใบหน้าของ หลินหยางตึงขึ้น และเขายกมือขึ้นเพื่อปลดปล่อยพลังงานของเขาทันที

บูม!

หวู่เฉิงเหม่ยถูกตรึงไว้กับพื้น

"ฆ่าข้าสิ! ฆ่าข้าเร็วเข้า! ข้าจะไม่มีวันไปข้าจะไม่ไปดินแดนแห่งความเงียบและความตาย! ฆ่าข้าเร็วเข้า!" หวู่เฉิงเหม่ยยตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

เหมือนคนบ้าไปแล้ว

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หลินหยางก็เข้าใจแล้วว่า หวู่เฉิงเหม่ยไม่ได้หลอกตนเอง

ดินแดนแห่งความเงียบและความตายนี้น่าจะอันตรายกว่าที่ตนเองคิดไว้เป็นหมื่นเท่า

สันนิษฐานว่า หวู่เฉิงเหม่ยไม่ได้กล่าวถึงที่ตั้งของตำหนักเทียนเสินมาก่อน เพราะกังวลว่า หลินหยางจะขอไปดินแดนแห่งความเงียบและความตาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน