สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2617

ลมปราณอันน่าสะพรึงกลัวนี้......

จะต้องเป็นนักปราชญ์เย่เหยียนอย่างแน่นอน!

หลินหยางมีแววตาเคร่งขรึม ฉับพลันเข็มเงินที่จะแทงเข้าร่างกายก็หยุดชะงักลง และจ้องมองไปยังต้นกำเนิดของพละกำลังนั้น

ดูเหมือนนักปราชญ์เย่เหยียนจะไปพบอ้ายหร่านแล้ว

เช่นนี้จึงกล่าวได้ว่า ในส่วนสถานการณ์บาดเจ็บของเทียนเจียวสูงสุดก็ถูกเย่เหยียนทำให้คงที่เป็นการชั่วคราว

การบุกเข้าไปในตอนนี้ก็ไม่ก่อให้เกิดผลกระทบมากมายต่อเทียนเจียวสูงสุดได้

อีกทั้งยังมียอดฝีมือมากมายทั้งในและนอกวิหารความเป็นความตาย หากหลินหยางโจมตีเข้าไป มันจะเป็นวิธีการที่โง่เขลาที่สุดเลยจริงๆ

ถ้าสามารถแอบเข้าไปในวิหารความเป็นความตายอย่างเงียบๆ และมาในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดที่เย่เหยียนกำลังรักษาให้เทียนเจียวสูงสุด เช่นนั้นจะเป็นการทำงานหนักเพียงครั้งเดียวแต่สบายไปตลอดชีวิต

นึกถึงตรงนี้ หลินหยางก็เก็บเข็มเงิน ภายใต้แววตาที่สั่นไหว ได้จ้องมองไปยังมุมตะวันตกเฉียงใต้ของวิหารความเป็นความตาย

ตรงนั้นมีพื้นที่โล่ง เนื่องจากมีขอบเขตกว้างมาก ด้วยเหตุนี้ผู้แข็งแกร่งของตำหนักเทียนเสินจึงจำเป็นจะต้องมีคนเฝ้าตรวจตราไปมา

แต่ลู่ทางในการตรวจตรา ยังมีช่องว่างให้ผ่านไปได้

ฮวา!!!

เวลานี้ พละกำลังได้สิ้นสุดลงแล้ว ทันทีหลังจากนั้นก็มีแสงสว่างแวววับส่องลงมาตรงหน้าวิหารความเป็นความตาย

ผู้คุมทุกคนคุกเข่าลงกับพื้นไปตามๆ กัน

"คารวะนักปราชญ์!"

เสียงเรียกราวกับลูกคลื่น ดังขึ้นทั่วสารทิศ

หลินหยางที่อยู่ในความมืดเงยหน้าขึ้นทันที

เขาเห็นคนคนหนึ่งในชุดขาวขอบทอบ รูปร่างสูงโปร่งยืนอยู่ที่ประตูใหญ่ จากนั้นก็ค่อยๆ เดินเข้ามา

นั่นคือนักปราชญ์เย่เหยียนเหรอ?

สายตาของหลินหยางแข็งทื่อ หัวใจเต้นแรง

ถึงแม้ว่าจะอยู่ไกล แต่หลินหยางก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน เขาพบว่าตนเองไม่สามารถเข้าใจถึงความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ได้เลย และมองไม่เห็นถึงศักยภาพแม้แต่น้อย อีกฝ่าเหมือนบ่อน้ำอันมืดมิด ไม่รู้ว่าลึกแค่ไหน......

ศัตรูเช่นนี้ น่ากลัวอย่างมาก

เนื่องจากเย่เหยียนเข้าไปในวิหารความเป็นความตายแล้ว เช่นนั้นเขาจะต้องรักษาให้เทียนเจียวสูงสุดจึงต้องดำเนินการทันที

หลินหยางไม่เฉยเมย ทันใดนั้นเขาก็เคลื่อนย้ายไปยัง'พื้นที่ว่าง'ทางด้านนั้น เตรียมหาโอกาสที่เหมาะสมที่จะแอบเข้าไปในวิหารความเป็นความตาย

เขาซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้นอกวิหารความเป็นความตาย ปกปิดลมหายใจของตนเองเอาไว้ กระทั่งหยุดหายใจ แม้แต่ลูกตาก็ไม่กล้าเคลื่อนไหว เพียงแค่จ้องมองบรรดายอดฝีมือของตำหนักเทียนเสินที่ตรวจตราอยู่ที่นี่

หลินหยางหาเป้าหมายได้อย่างแม่นยำแล้ว

ก็คือช่องหน้าต่างบนผนังสูงด้านขวาของวิหาร

ช่องหน้าต่างขนาดใหญ่นั้น ถูกเปิดออก และร่างของหลินหยาง ก็กระโดดเข้าไปในทันที

ใช้ระยะเวลาไปไม่ถึงหนึ่งวินาที

แต่สำหรับยอดฝีมือเหล่านี้ของตำหนักเทียนเสิน หนึ่งวินาทีนั้นถือว่านานมากแล้ว และปฏิกิริยาตอบสนองของพวกเขาจะถูกนับเป็นมิลลิวินาที

ตอนนี้หลินหยางปกปิดลมหายใจเอาไว้ หยุดการหายใจ แต่การพุ่งเข้าไปจะทำให้เกิดแรงลม การเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันของกระแสอากาศก็จะทำให้พวกเขาสงสัย สิ่งนี้จะต้องได้รับการแก้ไข

หลินหยางคิดอยู่พักหนึ่ง จึงตัดสินใจใช้ลมอีกครั้ง

เพียงแต่บริเวณทั้งหมดของวิหารความเป็นความตายเป็นพื้นที่ลุ่มต่ำในพื้นที่ราบสูงแห่งนี้ การเกิดลมอย่างกะทันหัน ก็จะทำให้รู้สึกถึงความผิดปกติได้

จะทำยังไงดี?

หลินหยางคิดอย่างหนัก

แต่ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีลมกระโชกแรงพัดมาจากวิหารทางด้านนั้น

หลินหยางตกตะลึง เขามีสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

ไม่มีสาเหตุ เพราะอะไรจึงมีลมพัดมาจากทางด้านนั้น

และเมื่อกล่าวถึงภูมิประเทศแล้ว เดิมทีไม่สามารถพัดมาถึงที่นี่ได้!

ในขณะที่หลินหยางกำลังไม่เข้าใจ ฉับพลันคนของทางด้านนี้หลายคนได้เดินออกมา และรีบไปที่วิหารอย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งเจ้าหน้าที่ที่ตรวจตราอยู่ด้านหน้าหลินหยางก็วิ่งเข้าไปด้วยเช่นกัน

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

หลินหยางตกตะลึง

หรือว่า......จะเกิดเรื่องขึ้นในวิหาร?

แน่นอนว่าต้องเป็นอ้ายหร่าน!

หลินหยางมีกำลังวังชาขึ้นมาทันที ไม่กล้าลังเลอีกต่อไป เขารีบมุ่งเข้าไปยังวิหารความเป็นความตายแห่งนั้น

เขาราวกับฟ้าแลบ เข้าไปในหน้าต่างทันที และมาถึงทางเดินของห้องโถงใหญ่

และสุดทางเดิน จะเป็นประตูบานใหญ่

นักปราชญ์เย่เหยียนกับเทียนเจียวสูงสุด ต้องอยู่ในนั้นอย่างแน่นอน!

หลินหยางจ้องมองช่องว่างที่ประตูใหญ่ อย่างระมัดระวัง และเดินไปข้างหน้า

ในห้องโถงใหญ่ไม่มีใครอยู่เลย

หลินหยางไม่รู้ว่าสถานที่แห่งนี้มีไว้ทำอะไร แต่เมื่อพิจารณาจากการป้องกันอย่างเข้มงวดภายนอกแล้ว เห็นได้ชัดว่าด้านในนี้ไม่ใช่สถานที่ที่คนธรรมดาจะเข้ามาได้

การเคลื่อนไหวของหลินหยางเชื่องช้ามาก ย่างก้าวของเขาไร้เสียง ลมหายใจและการเต้นของหัวใจก็ได้รับการปรับเปลี่ยน

เพียงแต่เขาเชื่อใจว่านักปราชญ์เย่เหยียนที่อยู่ข้างในจะไม่สังเกตเห็นตนเอง

เพราะเขาเข้าใจว่าคนที่มุ่งรักษาต้องจดจ่ออยู่กับคนที่รักษา และมีสมาธิอยู่กับคนไข้ตรงหน้าเท่านั้น กายใจมุ่งแต่การรักษา ทุกสิ่งรอบๆ ตัวจะไม่สามารถสังเกตเห็นได้

มิเช่นนั้น นักปราชญ์เย่เหยียนจะไม่ห่อหุ้มสถานที่แห่งนี้เอาไว้ราวกับถังเหล็กหรอก

หลินหยางหยิบเข็มเงินออกมาเงียบๆ และเดินไปที่หน้าประตูใหญ่

เขาแทงเข็มเข้าไปที่ร่างกายของตนเอง เพื่อเพิ่มศักยภาพ จากนั้นก็กลืนยาอายุวัฒนะลงไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน