อาห้าชะงักงัน เพิ่งจะเข้าใจว่าตัวเองพลั้งปากพูด
แต่ตอนนี้เวลานี้ เขาก็ไม่อยากพูดไร้สาระต่อไปแล้ว จึงพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า“เสี่ยวหร่าน เธอฟังนะ! แขกผู้มีเกียรติที่มาครั้งนี้ พวกเขามาช่วยตระกูลอวี่! แขกท่านนี้จะเป็นตัวแทนตระกูลอวี่เพื่อเข้าร่วมการแข่งขัน ถ้าเธอไม่ไปคารวะเหล้าก่อน นั่นไม่ใช่เป็นการทำให้แขกผู้มีเกียรติท่านนั้นโมโหเหรอ? หรือเธอต้องการให้ตระกูลอวี่ใช้ชีวิตแบบไม่ราบรื่น?”
“อะไรนะ?”
อ้ายหร่านสีหน้าตึงเครียด พูดว่า“พวกคุณหาคนมาเป็นตัวแทนตระกูลอวี่แล้วเหรอ? ทำไมหนูไม่รู้เลย?”
“เรื่องนี้ตัดสินใจเมื่อหนึ่งอาทิตย์ที่แล้ว แต่เธอไม่ได้อยู่ที่ดินแดนแห่งความเงียบและความตาย พวกเราเลยแจ้งให้เธอทราบไม่ได้!”อาห้าพูดขึ้น
อ้ายหร่านสูดหายใจเข้า เอียงคอถามว่า“หมอเทวดาหลิน ขอโทษนะคะ ดูอย่างนี้แล้วเหมือนเป็นความต้องการฉันคนเดียว”
“ไม่เป็นไรครับ คุณอ้ายหร่าน ถ้าตระกูลอวี่ของพวกคุณได้คนอื่นแล้ว งั้นคุณก็ฟังความคิดเห็นของตระกูลอวี่เถอะครับ”หลินหยางพูดขึ้น
“หมอเทวดาหลิน ฉันคิดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ แต่คุณช่วยรอสักหน่อยได้ไหมคะ ฉันอยากจะไปคุยกับคุณพ่อดู”อ้ายหร่านพูดขึ้น ชัดเจนว่าเธอยังอยากพยายามอยู่
หลินหยางคิดอยู่สักพักหนึ่ง จากนั้นพยักหน้าพูดว่า“ก็ได้ ยังไงก็มาแล้ว ก็ไม่ได้เสียหายอะไร”
“ค่ะ! หมอเทวดาหลิน คุณช่วยรอสักพักนะคะ”
อ้ายหร่านพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นหมุนตัวเดินออกไปตรงสถานที่จัดงาน
อาห้ามองหลินหยางอยู่สักพักหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นรีบเดินตามอ้ายหร่านไป
เวลานี้ งานเลี้ยงของตระกูลอวี่
มีการร้องรำทำเพลง ครึกครื้นเป็นอย่างมาก
คนระดับสูงของตระกูลอวี่ต่างอยู่ที่นี่ พวกเขายกแก้วเหล้าขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
อ้ายหร่านมองภาพการร้องรำทำเพลง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
แต่เธอไม่ได้แสดงออกมา และรีบสาวเท้าเดินเข้าไปในงาน
“อ้าว? เสี่ยวหร่านมาแล้วเหรอ?”
“ฮ่าๆๆ เสี่ยวหร่าน มาช้าจริงๆ เร็วๆๆ รีบมารินเหล้าคารวะมือเทพเจี่ยนสักแก้วเถอะ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา
ทำไมขาดๆหายๆ...
อยากอ่านต่อครับ...
ลงวันละ10ตอนไม่ได้เหรคับ 5ตอนมันน้อยไป กว่าจะอ่านจบลืมหมดพอดี...
อ่านสนุกนางเอกค่อนข้างโง่ซื่อบื้อ...
อยากอ่านต่อ...
เขียนดีอ่านสนุกครับ...
D...
ทำไมบางตอนเนื้อหาหายไปหมดเหลืออยู่แค่ไม่ถึง6บรรทัดเลย...
หลินหยาง...ผมอยากบอกว่า คุณมันกระจอก 5555...
บทหาย...