สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2636

ตระกูลอวี่

ผู้นำตระกูลอวี่เพิ่งจะต้อนรับเจี่ยนเทาเสร็จ

จู่ๆอ้ายหร่านก็หายไป ทำให้เจี่ยนเทาโมโหมากรู้สึกว่าอ้ายหร่านจงใจทำให้เขาขายหน้า

ตอนนี้ตระกูลอวี่เลือกเจี่ยนเทาแล้ว แน่นอนว่าจะต้องดูแลคนผู้นี้ดีๆ ด้วยเหตุนี้จึงปลอบใจและสัญญาว่าจะพาอ้ายหร่านกลับมาภายในสามวันนี้

พอเป็นแบบนี้ เจี่ยนเทาถึงได้ใจเย็นลง จากนั้นกลับไปที่ห้องพักด้วยร่างกายที่มีกลิ่นเหล้าตลบอบอวล

อวี่เจิ้นเทียนนั่งขมวดคิ้วเป็นปมเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่ที่ศาลาในสวนดอกไม้

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ถึงได้มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมา

คนผู้นั้นคือผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่!

“พี่ ตรวจสอบแล้ว”ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่เดินเข้ามา และพูดขึ้น

“เด็กคนนั้นไปไหน?”อวี่เจิ้นเทียนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“จากที่ได้ยินคนนอกดินแดนพูดกัน เด็กคนนั้นเตรียมตัวจะเดินทางไปสำนักชิงเซวียนกับแซ่หลินนั่น”

“ไปสำนักชิงเซวียน?”อวี่เจิ้นเทียนสีหน้าตื่นตะลึง

“ใช่”

“สองคนนั้นวิ่งไปทำอะไรที่สำนักชิงเซวียน?”

“พี่ พี่ลืมแล้วเหรอ? เมื่อก่อนอ้ายหร่านเป็นลูกศิษย์ของสำนักชิงเซวียน แต่ถูกขับไล่ออกมาภายหลัง”ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่พูดขึ้น

“เรื่องนี้ฉันรู้ดี ผู้นำสำนักชิงเซวียนเป็นอาจารย์ของเด็กน้อยนั่น แต่สำนักชิงเซวียนทำให้ตำหนักเทียนเสินไม่พอใจ เพื่อไม่ให้พวกอ้ายหร่านได้รับผลกระทบด้วย ผู้นำสำนักชิงเซวียนเลยขับไล่พวกเขาออกจากสำนัก”อวี่เจิ้นเทียนพูดขึ้น

“ไม่ผิด แต่ตอนนี้อันตรายของสำนักชิงเซวียนไม่ใช่ตำหนักเทียนเสิน พวกเขายังมีอันตรายภัยคุกคามที่น่ากลัวกว่าตำหนักเทียนเสินอีก”ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่พูดขึ้น

“หืม?”

อวี่เจิ้นเทียนเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย ถามว่า“หมายความว่ายังไง?”

“ได้ยินว่าปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ถูกใจภูเขาสำนักชิงเซวียนมาก รู้สึกว่าสถานที่นั้นฮวงจุ้ยดี อยากจะใช้สถานนั้นปรับร่างกายด้วยการอาบยาที่นั่น ดังนั้นเมื่อเดือนที่แล้ว นักปราชญ์เสวี่ยอี๋เลยออกคำสั่งไปยังสำนักชิงเซวียนว่าให้ผู้คนของสำนักชิงเซวียนย้ายออกจากภูเขาชิงเซวียนทันที ไม่อย่างนั้นจะฆ่าคนสำนักชิงเซวียนทั้งหมด เพื่อครอบครองภูเขา! "ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่พูดขึ้น

“อะไรนะ? ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋?”

อวี่เจิ้นเทียนสีหน้าเปลี่ยน พูดว่า“แต่นั่นเป็น….คนติดอันดับรายชื่อวายร้ายใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว วายร้ายนักปราชญ์เสวี่ยอู๋….”ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่พยักหน้า นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว….

อวี่เจิ้นเทียนสีหน้าเคร่งขรึมอีกครั้ง เขาคิดอยู่สักพักหนึ่งถึงพูดว่า“ในเมื่อเป็นแบบนี้ รีบส่งคนไปเรียกยัยเด็กแสบนั่นกลับมา”

“ส่งคนไปเรียกแล้ว เด็กนั่นนิสัยโผงผาง ไม่ยอมกลับมา”

“ไม่ยอมกลับ? ถ้าถึงขั้นจะต้องมัดยังไงก็ต้องทำ ! สำนักชิงเซวียนนั่นมันเป็นอะไรกัน เธอยังไม่รู้อีกเหรอ? ตอนนี้สำนักชิงเซวียนไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว! เป็นสำนักที่ย่ำแย่ อีกอย่างสำนักชิงเซวียนยังทำให้ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ไม่พอใจอีก! เธอไม่เคยได้ยินชื่อปรมาจารย์เสวี่ยอู๋เหรอ? คนผู้นี้โหดเหี้ยมเลือดเย็นมาก! เธออยู่สำนักชิงเซวียนคืออยากจะเอาชีวิตทิ้งไว้นั่นเหรอ?”อวี่เจิ้นเทียนพูดด้วยความโมโห

“พี่อย่าเพิ่งโกรธ พี่วางใจ ผมจะรีบแจ้งคนที่ส่งไปว่าให้เอาเสี่ยวหร่านกลับมาให้ได้!”

“ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋อยู่ในรายชื่อวายร้าย แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงอันดับที่สิบ แต่คนไหนในรายชื่อไม่โหดร้ายและบนมือไม่มีชีวิตคนมากมายบ้าง? ในสายตาของพวกเขา ชีวิตมนุษย์คือขี้หมูราขี้หมาแห้ง ยัยเด็กคนนี้ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? บอกคนของพวกเราว่าถ้ายัยเด็กแสบนั่นยืนกรานไม่ยอมกลับ ส่งโลงศพให้สำนักชิงเซวียนแล้วให้พวกเขาเก็บศพเอง!!"

“คือ….”

“รีบไป!”

“ได้….ได้…”

หลินหยางกับอ้ายหร่านรีบเดินไปทางสำนักชิงเซวียน

เพราะสภาพแวดล้อมของดินแดน รถเลยขับเข้าไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นเลยต้องอาศัยเดินเท้าและม้า

แม้ว่าม้าที่นี่จะกินสมุนไพรจิตวิญญาณ แต่พวกมันก็แข็งแกร่งมากและสามารถเดินทางได้หลายพันไมล์ต่อวัน แต่ถ้ามีเรื่องด่วนพวกมันจะเดินเร็วขึ้นด้วยขาของพวกมันเอง

“คิดไม่ถึงว่าสำนักชิงเซวียนของคุณจะมีเรื่องราวมากมายแบบนี้?”

ระหว่างเดินทาง หลินหยางได้ฟังที่อ้ายหร่านแนะนำสำนักชิงเซวียน และพอจะรู้แล้วว่าหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้สำนักชิงเซวียนประสบกับปัญหาใหญ่ หลินหยางเลยอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น

“ครั้งนี้เกรงว่าสำนักชิงเซวียนจะต้องแตกพ่ายแล้วล่ะ”

อ้ายหร่านส่ายหน้าพูด นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเปล่าเปลี่ยว

“ยังไง? ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋นั่นเก่งมากเหรอครับ?”หลินหยางถามขึ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน