สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2645

ทุกคนรู้ว่าจุดประสงค์ของปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ที่มาหาเรื่องสำนักชิงเซวียนก็เพราะอยากเข้าตำหนักเทียนเสิน

แต่ตอนนี้หลินหยางต้องการให้ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋แอบเข้าไปในตำหนักเทียนเสิน?

หมายความว่าไงกัน?

ช่วยปรมาจารย์เสวี่ยอู๋เติมเต็มความปรารถนาของเขางั้นเหรอ?

“ทำไมล่ะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” หลินหยางพูดอย่างใจเย็น

"นายท่าน ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากช่วยท่าน ข้า... ข้าเข้าไปในตำหนักเทียนเสิน ไม่ใช้ว่าข้าบอกว่าจะเข้าก็เข้าไปได้ ท่านต้องรู้ว่าข้าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเอาใจท่านนักปราชญ์ เขาถึงจะยอมรับข้า แต่ตอนนี้ข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับท่านนักปราชญ์แม้อต่น้อย ในตอนนี้ เขาจะอนุญาตให้ข้าเข้าร่วมตำหนักเทียนเสินได้อย่างไร? เว้นแต่... เว้นแต่ข้าจะสามารถสะสางข้อกังวลของพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องสำนักชิงเซวียน” ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋กล่าวพร้อมตัวที่สั่นเทา

“เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าคิดหาเหตุผลให้เจ้าแล้ว” หลินหยางพูดยิ้มๆ

“เหตุผลอะไร? ” ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ตกใจและรีบถาม

"เจ้าสามารถบอกท่านนักปราชญ์ว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บโดยชายชื่อเจียงเฉิงหลินที่อยู่ในสำนักชิงเซวียน เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา จึงมาที่ตำหนักเทียนเสินเพื่อขอการรักษา และขอให้ผู้คนในตำหนักเทียนเสินช่วยคุณฆ่าหลินหยาง ข้าคิดว่าท่านนักปราชญ์จะต้องเห็นด้วยอย่างแน่นอน”หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ทำไมล่ะ?” ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ถามอย่างสงสัย

"เนื่องจากหมอเทวดาเจียงเฉิงหลิน เป็นหนามยอกอกของนักปราชญ์เย่เหยียนจึงต้องการกำจัดเขาทิ้งซะ!" หลินหยางกล่าว

ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋มองไปที่หลินหยางอย่างสงสัย

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้เขาไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ จึงทำได้เพียงพยักหน้าและยอมรับ

“เช่นนั้นข้าจะทำตามที่ท่านบอก นายท่าน!”

"ดี! ไปซะ จำไว้ ข้าจะให้เวลาแค่ 1 สัปดาห์ เจ้าต้องรีบกลับมาและพยายามนำข่าวที่เป็นประโยชน์มาให้ข้า มิฉะนั้น ชีวิตของเจ้าอาจจะไม่รอด" หลินหยางพูด

“ไม่ต้องกังวล นายท่าน ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง!”

ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋พูดซ้ำแล้วซ้ำอีกจากนั้นก็ตะเกียกตะกายและวิ่งลงภูเขาชิงเซวียน

อ้ายหร่านและผู้นำสำนักชิงเซวียนต่างมองหน้ากัน ทั้งคู่ต่างเต็มไปด้วยความงุ ไม่เข้าใจว่าหลินหยางทำไปโดยมีเจตนาอย่างไร

หลินหยางถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ากไป

"สหายหนุ่มหลินหยาง เจ้าคิดจะทำอะไร ทำไมเจ้าถึงปล่อยคนนี้ไป" ผู้นำสำนักชิงเซวียนคิดอะไรไม่ออกจึงถามออกมาตรงๆ

“คนผู้นี้ยังคงมีประโยชน์ การฆ่าเขาแบบนี้คงน่าเสียดาย” หลินหยางกล่าว

“มีประโยชน์เหรอ? หมอเทวดาหลิน เจ้าให้ยาพิษอะไรกับเขา? มันจะควบคุมเขาได้แน่เหรอ?” อ้ายหร่านถาม

“มันเป็นยาอายุวัฒนะที่ข้าปรุงขึ้นมาเอง มีเพียงข้าเท่านั้นที่มียาแก้พิษ ทักษะทางการแพทย์ของเขาไม่ดีเท่าของข้า เป็นไปไม่ได้เลยที่จะรักษาพิษนี้”

"แล้วนักปราชญ์เย่เหยียนล่ะ? เขาจะถอนพิษได้ไหม?" อ้ายหร่านรีบถาม

"นี่... มันก็ยากที่จะพูด ทักษะทางการแพทย์ของนักปราชญ์เย่เหยียนนั้นไม่ธรรมดา ข้าไม่รู้ว่าเขามีทักษะทางการแพทย์มากมายเพียงใด หากปรมาจารย์เสวี่ยอู๋เข้าไปที่ตำหนักเทียนเสินจริงๆ แล้วถูกพบว่ามีพิษในร่างกายของเขา ข้าก็ไม่คิดว่ามันจะแปลกตรงไหน" หลินหยางกล่าว

“งั้นเจ้าก็จะปล่อยเขาไปแบบนี้น่ะเหรอ? นี่… ไม่เท่ากับว่าเจ้าปล่อยเสือกลับไปที่ภูเขางั้นเหรอ?” อ้ายหร่านรีบพูด

“ปล่อยเสือกลับไปที่ภูเขางั้นเหรอ ไม่ใช่อย่างนั้นเลย! “หลินหยางยิ้มเบา ๆแล้วพูดว่า “ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋เป็นหนึ่งในสิบวายร้ายที่มีศัตรูนับไม่ถ้วน ถ้าเขาผูกมัดกับคนของวัด ตำหนักเทียนเสินมันจะดึงดูดศัตรูของวัดเทียนเซิน นี่เป็นระเบิดเวลา ข้าตึงวางเขาไว้ในตำหนักเทียนเสิน ข้าต้องการให้เขาสร้างปัญหาให้กับหอฟ้าเทียนถาน”

"ตำหนักเทียนเสินย่อมไม่กลัวศัตรูของปรมาจารย์เสวี่ยอู๋ หมอเทวดาหลิน ถ้าเจ้าทำเพื่อเป้าหมายนี้ ข้าเกรงว่า... เจ้าจะล้มเหลว" อ้ายหร่านส่ายหัวแล้วพูด

ตำหนักเทียนเสินกังวลเรื่องเหล่านี้เกี่ยวกับปรมาจารย์เสวี่ยอู๋จริงๆ ปรมาจารย์เสวี่ยอู๋จะอยากเอาใจตำหนักเทียนเสิน เพื่อหาที่หลบภัยได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตามหลินหยางยิ้มเบาๆ และพูดเสียงเบาๆว่า "ไม่ต้องกังวล ข้ามีแผนของข้าเอง"

อ้ายหร่านได้ยินเสียงนั้นก็ไม่ถามอะไรมาก

เมื่อเรื่องนี้มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ได้แต่ทำตามที่หลินหยางบอกเท่านั้น

ทุกคนกลับไปที่ สำนักชิงเซวียนเพื่อพักผ่อนชั่วครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเริ่มหารือเกี่ยวกับประเด็นที่ต้องมีส่วนร่วม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน