สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2660

"เป็นไปได้อย่างไร?"

สาวน้อยตะโกนขึ้นมาด้วยความตกตะลึง ราวกับว่าเจอผี

การไปกลับครั้งนี้ของเธอ ใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง เหตุใดฉากอันน่าเวทนาและยุ่งเหยิงก่อนหน้านี้ ถึงได้กลับสู่สภาพเดินในเวลาอันสั้นเช่นนี้ล่ะ?

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้?

หรือว่าคนของสำนักชิงเซวียนจะร่ายเวทมนตร์? สาวรู้รู้สึกว่าสมองของตนเองกำลังจะระเบิด คิดหาเหตุผลอยู่ครู่ใหญ่ก็คิดไม่ออก

เวลานี้ คนที่ถูกส่งออกไปก็หวนกลับมา

"เป็นอย่างไรบ้าง? หาตัวคนของสำนักชิงเซวียนเจอไหม?" ตู๋กูหวยนั่งอยู่บนรถม้า เปิดม่านออก แล้วซักถามคนที่กลับมา

"เรียนคุณชายหวย ไม่พบคนของสำนักชิงเซวียน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะหายไปแล้วครับ" คนที่มาคารวะแล้วกล่าว

"หายไปแล้ว?" ตู๋กูหวยตื่นตกใจ

"คุณชาย บางทีพวกเขาอาจจะถูกโจรของป่าแห่งซากสัตว์ร้ายกลุ่มนั้นฆ่าทิ้ง หรือถูกพาตัวไปแล้วก็ได้ครับ" มีคนกล่าว

ตู๋กูหวยพยักหน้า: "เกรงว่าจะมีเพียงคำอธิบายเช่นนี้เท่านั้น!"

"พี่รอง?" สาวน้อยตื่นตกใจ

"น้องสาม ฉันคิดว่าช่วงนี้คุณคงจะเหนื่อยเป็นอย่างมาก จึงเกิดความรู้สึกหลอน คนของสำนักชิงเซวียนตายแล้วแน่นอน! คุณไม่เห็นเลือดที่อยู่บนพื้นเหรอ? เกินครึ่งหนึ่งเป็นของพวกเขา แล้วพวกคนไม่ได้เรื่องกลุ่มนั้น จะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกโจรป่าแห่งซากสัตว์ร้ายผู้โหดเหี้ยมกลุ่มนั้นได้อย่างไรกัน?" ตู๋กูหวยยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าว

สาวน้อยอ้าปากเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดจา

ในเวลานี้แม้แต่เธออดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า ตนเองนั้นมั่วจริงๆ หรือว่าอะไรกันแน่

"ไปกันเถอะน้องสาว! พวกเราจะต้องรีบออกเดินทาง"

ตู๋กูหวยกล่าวอย่างนิ่งๆ แล้วกลับไปนั่งบนรถม้าอีกครั้ง

กองทัพใหญ่ออกเดินทางอีกครั้ง

ตลอดทางนี้เงียบสงบ ไม่มีอุปสรรคแม้แต่น้อย

ตู๋กูหวยไม่ได้สนใจ

แต่บรรดายอดฝีมือของตระกูลตู๋กูรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ แต่ละคนต่างกระซิบกระซาบ ส่งเสียงซุบซิบกันขึ้นมา

หญิงสาวได้ม้าใหม่อีกตัวหนึ่ง จึงตามกองทัพใหญ่ไปอย่างอกสั่นขวัญแขวนเช่นนั้น

ในขณะที่นางกำลังครุ่นคิดเรื่องราวก่อนหน้านี้ ก็รู้สึกว่าตนเองมองข้ามอะไรบางอย่างไป

พอนางเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นคนที่อยู่ด้านหน้ากำลังปรึกษาหารือกัน จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว และตะโกนถามขึ้นโดยตรงว่า: "พวกคุณกำลังพูดคุยอะไรกันอยู่เหรอ?"

"เรียนคุณผู้หญิง พวกเรารู้สึกว่าตลอดเส้นทางนี้ค่อนข้างแปลกประหลาดครับ" ยอดฝีมือตระกูลตู๋กูคนหนึ่งคารวะแล้วกล่าว

"ค่อนข้างแปลกประหลาด?" สาวน้อยตกตะลึง แล้วกล่าวถามด้วยความแปลกใจว่า: "แปลกตรงไหนเหรอ?"

"คุณผู้หญิงลองสังเกตดูสิครับ ที่นี่เป็นป่าแห่งซากสัตว์ร้าย เดิมทีควรจะเต็มไปด้วยอุปสรรค และอันตรายร้ายแรง แต่พวกเราเกือบจะเดินออกจากป่าแห่งซากสัตว์ร้ายแล้ว กลับไม่พบอุปสรรคขวางหนามใดๆ ทั้งสิ้น จะไม่แปลกได้อย่างไรกันครับ?" ยอดฝีมือผู้นั้นกล่าว

"หึ พวกโจรขโมยมันก็มีสมองเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ไหนเลยพวกโจรจะกล้ามาผูกเงื่อนกับตระกูลตู๋กูของพวกเรา? นั่นไม่ใช่การรนหาที่ตายเหรอ?"

"แต่ตลอดเส้นทางนี้ แม้แต่สัตว์ป่าสักครึ่งตัวพวกเราก็ยังไม่พบเลยนะครับ นี่มันไม่แปลกเหรอ?" ยอดฝีมือคนนั้นตอบกลับทันที

เพียงได้ยินคำพูดนี้ สาวน้อยก็นิ่งอึ้งไป

จริงด้วย

ตลอดเส้นทางนี้ไม่พบพวกโจรขโมยก็ช่างเถอะ แต่ทำไมกระทั่งสิงสาราสัตว์ก็ไม่พบสักตัวเลยล่ะ?

นี่มันแปลกเกินไป!

ต้องเข้าใจว่า เดิมทีที่แห่งนี้คือที่สัญจรไปมาของสัตว์ป่า!

"ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น?" สาวน้อยพูดพึมพำ

"ไม่รู้แน่ชัดครับ เพียงแต่ออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะครับ ป่าแห่งซากสัตว์ร้ายแห่งนี้แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก เกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดคิด ไม่ควรอยู่ที่นี่นานครับ!"

"พูดถูก เราจะต้องเพิ่มความเร็วของกองทัพครับ"

บรรดายอดฝีมือของตระกูลตู๋กูต่างก็ปลุกใจขึ้นมา แล้วระมัดระวังโดยรอบ

ไม่นาย กองทัพใหญ่ก็เดินทะลุผ่านป่าแห่งซากสัตว์ร้าย และมาถึงพื้นที่ราบด้านนอก

เพียงกองทัพใหญ่ออกมาจากป่า สาวน้อยก็ต้องตกใจ และคนของตระกูลตู๋กูหลายคนต่างก็ตกตะลึงตาค้าง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน