สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2757

“วิธีอะไร? รีบพูดมา!”อวี่เจิ้นเทียนมองไปทางเขาทันที

“พี่ใหญ่ หนามมังกรจ้งหลงของสำนักชิงเซวียนไม่ใช่ว่าถูกคนนอกดินแดนนั้นแย่งไปแล้วเหรอ? ผมว่าคนของหุบเขาจ้งหลงกู่จะต้องเกลียดชังคนผู้นี้มากแน่นอน แบบนี้มิสู้เราร่วมมือกับหุบเขาจ้งหลงกู่ จากนั้น….”

พูดถึงตรงนี้ ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่ก็ทำท่าตัดคอ

พอได้ยินคำนี้ ทุกคนหายใจติดขัดสีหน้าเปลี่ยนทันที

อวี่เจิ้นเทียนเงียบสักพักหนึ่ง

คิดเป็นเวลานาน ถึงได้พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า“แกคิดจะทำยังไง?”

“พี่ใหญ่ อย่าเห็นแค่ว่าคนนอกดินแดนนั้นมีพละกำลังอาจหาญบนเวทีเลย ความเป็นจริงตอนนี้เขาเสียพลังเยอะแล้ว นอกจากนี้เขาปฏิเสธที่จะเข้าค่ายกลผกผันด้วย ดังนั้นความแข็งแกร่งของเขาเลยจะสูญเสียไป เมื่อไหร่ที่เขาออกจากดินแดนสุเมรุ พวกเราร่วมมือกับยอดฝีมือหุบเขาจ้งหลงกู่จัดการซุ่มโจมตีเขาข้างนอก แบบนี้จะต้องทำสำเร็จแน่นอน ไม่เพียงแค่กำจัดหายนะร้ายแรงไปได้นะ แต่ยังจับมือกับหุบเขาจ้งหลงกู่ได้อีกด้วย แบบนี้ไม่ใช่ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเหรอ?”ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่พูดขึ้น

อวี่เจิ้นเทียนไม่ได้พูดอะไร เดินไปเดินมาอยู่สักพักหนึ่ง

เป็นเวลานาน ถึงได้พูดขึ้นว่า“ในเมื่อเป็นแบบนี้ น้องห้า งั้นรบกวนน้องไปที่หุบเขาจ้งหลงกู่ ไปเจอผู้นำหุบเขาหน่อยนะ!”

“รับทราบ พี่ใหญ่!”

“จำไว้นะ เรื่องนี้แพร่งพรายออกไปข้างนอกไม่ได้เด็ดขาด จะต้องทำอย่างละเอียดรอบคอบ! อีกอย่างฉันเห็นคนของวิหารหยุนเซียวซาน หนานหลี่เฉิงใกล้ชิดกับคนนอกดินแดนผู้นั้นมาก จะต้องป้องกันตระกูลมีอำนาจเหล่านี้ด้วย อย่าให้พวกเขามายุ่งโดยเด็ดขาด!”

“พี่ใหญ่ไม่ต้องกังวล ไม่ใช่ว่ามีอ้ายหร่านยัยเด็กคนนั้นเหรอ? พวกเราไปให้เธอช่วยหลอกคนผู้นี้ออกมาได้อยู่แล้ว!”

ผู้เฒ่าห้าตระกูลอวี่ยิ้มพูดขึ้น

“ดูอย่างนี้น้องมีแผนแล้วสินะ งั้นก็ดี วางมือวางใจไปจัดการได้เลย! ตระกูลอวี่สามารถกลับมารุ่งเรืองได้หรือไม่ จะต้องดูครั้งนี้แล้ว!”อวี่เจิ้นเทียนพูดขึ้น

ตอนนี้เหตุการณ์คึกคักเจี๊ยวจ๊าว

ทุกคนกำลังจมดิ่งอยู่ในการแข่งขันระหว่างหลินหยางกับเสินกงชางจนไม่สามารถถอนตัวออกมาได้

การต่อสู้ที่ดีสมน้ำสมเนื้อ ก็เหมือนเหล้าองุ่นชั้นดี ที่ทำให้คนหวนรำลึกถึงไม่รู้จบ และเป็นเหมือนคัมภีร์ ซึ่งสามารถให้ประโยชน์แก่ผู้คนนับไม่ถ้วนและให้ความกระจ่างแก่พวกเขาได้

เวลานี้ทั้งสนามประลองของรอบชิงชนะเลิศได้ถูกทำลายลง และแม้กระทั่งค่ายกลผกผันก็หายไปด้วย

สนามประลองไม่เหมาะทำการแข่งขันอีกต่อไปแล้ว แต่คนที่จัดการแข่งขันก็ไม่ได้มีท่าทีจะซ่อมแซม

เพราะตามที่พวกเขาดู คือตอนนี้ไม่จำเป็นต้องซ่อมแซมอะไรแล้ว

ตอนนี้พลังของหลินหยางกดเสินกงชาง เกรงว่าไม่มีใครกล้ามายุแหย่เขาแล้วล่ะตอนนี้!

แต่สิ่งที่ควรทำยังไงก็ต้องทำ

เหลยหู่หันไปพยักหน้าให้ผู้ตัดสินที่อยู่ด้านข้าง

ผู้ตัดสินรีบเดินมาข้างหน้า พูดเสียงดังว่า“ตอนนี้ ยังมีผู้เข้าแข่งขันคนไหนจะมาต่อสู้กับผู้เข้าแข่งขันหลินหยางไหม! !”

เสียงดังไปทั่วสารทิศ

คนที่อยู่บริเวณโดยรอบสีหน้าท่าทางแตกต่างกันออกไป

ผู้เข้าคัดเลือกเหล่านั้นมองหน้าสบตากัน และต่างเห็นความหวาดกลัวและขยาดในสายตาของกันและกัน

ล้อเล่นน่า จะกล้าขึ้นไปสู้ที่ไหนล่ะ?

แบบนั้นไม่ใช่รนหาที่ตายเหรอ?

แม้แต่เสินกงชางยังแพ้ พวกเขาจะเอาอะไรไปสู้หลินหยางได้?

ทุกคนไม่พูดอะไร

หลาวยิงเงียบอึมครึม

จางฉียิ้มๆ

ส่วนผู้เข้าคัดเลือกคนอื่นๆต่างส่ายหน้าทอดถอนหายใจ และรู้ว่าการแข่งขันสิ้นสุดแค่นี้แล้ว

มีคนอยากขึ้นไปบนเวทีประลอง แต่นึกถึงฐานะของหลินหยางแล้ว จึงไม่ขึ้นไปให้อับอายขายขี้หน้ากัน

ถึงยังไงตอนจบก็ต้องแพ้ ถ้าหากขึ้นไปบนเวทีประลอง ไม่ได้มีข้อดีอะไรเลยด้วยซ้ำ กลับกันแถมยังจะโดนตราหน้าว่าแพ้ให้กับคนนอกดินแดนอีก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน