สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2782

อวี่เจิ้นเทียนได้รับบาดเจ็บสาหัสจนหมดสติไป จนไม่สามารถสั่งการได้

บรรดาคนตระกูลได้ยินเช่นนี้ จึงประคองคนที่ได้รับบาดเจ็บทันใด และวางแผนจะออกไป

แต่พวกเราเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกคนกลุ่มหนึ่งล้อมเอาไว้

ผู้เฒ่ารองอวี่ตกตะลึง

"ทำไม? คนตระกูลอวี่อยากจะหนีเหรอ? เมื่อครู่นี้พวกคุณสังหารลูกศิษย์ของฉันไปมากมายขนาดนั้น แล้วจะออกไปง่ายแบบนี้เหรอ?"

"จะไปก็ได้ แต่จะต้องมอบอย่างหนึ่งให้กับพวกเรา!"

"ฉันเห็นกับตาว่าลูกศิษย์ที่รักของฉันถูกอวี่เจิ้นเทียนผ่าแบ่งเป็นสองซีก บัญชีนี้ จะต้องคิดอย่างไรดีล่ะ?"

สีหน้าของทุกคนเยือกเย็น รู้สึกถึงความกดดัน

สีหน้าของผู้เฒ่ารองอวี่เปลี่ยนไปอย่างมาก

แต่ไม่นานก็ตอบสนองขึ้นมา

คนกลุ่มนี้ทำเพื่อแก้แค้นที่ไหนกัน? ชัดเจนว่าต้องการจะฉวยโอกาส!

"พวกคุณต้องการยังไง? อวี่เจิ้นเทียนกัดฟันกล่าวถาม

"ง่ายมาก! เอาของดีบนตัวของพวกคุณส่งมาสิ พวกเราก็ไม่ได้ต้องการชีวิตของพวกคุณหรอก เอาของส่งมา พวกคุณก็ไปได้! อ้อใช่แล้ว รวมถึงอาวุธของพวกคุณด้วยนะ เอาส่งมาทั้งหมดเลย!" คนคนหนึ่งกล่าวอย่างนิ่งๆ

"ของอื่นๆ สามารถให้ได้ แต่อาวุธให้ไม่ได้! โดยเฉพาะเข็มเงิน!"

"พวกคุณไม่มีสิทธิ์ต่อรอง!"

คนคนนั้นกล่าวอย่างเยือกเย็น จากนั้นก็เดินเข้ามา

คนที่เหลือก็ล้อมเข้ามาอย่างรู้กัน ล้อมรอบตระกูลอวี่เอาไว้

คนตระกูลอวี่ต่างก็ตกใจ

แต่ผู้เฒ่ารองอวี่รู้ดีว่า ถ้าหากนำอาวุธทั้งหมดมอบให้ไป อีกฝ่ายก็จะต้องฆ่าปิดปากอย่างแน่นอน!

ในเวลานี้ ไม่เหลือทางหนีทีไล่แล้ว

ทำอย่างไรดี?

ผู้เฒ่ารองอวี่กำหมัดแน่น สับสนและทำอะไรไม่ถูก

ทันใด เขาก็จ้องมองอ้ายหร่านที่อยู่ไม่ไกล แล้วรีบตะโกนออกมาว่า: "อ้ายหร่าน! ยัยหนูอ้ายหร่าน!"

อ้ายหร่านตกใจ แล้วเอียงหน้าไปมอง จึงเห็นทุกคนในตระกูลอวี่

คนจำนวนมากที่ล้อมตระกูลอวี่เอาไว้ต่างก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป

ผู้เฒ่ารองอวี่เห็นเช่นนี้ จึงดีใจขึ้นมาทันที รีบยิ้มแล้วกล่าวว่า: "ยัยหนูอ้ายหร่าน คนของตระกูลตู๋กูและตระกูลเสินกงอยู่ที่นี่ไหม? พวกคุณล้วนมาช่วยคุณหลินใช่ไหม?"

อ้ายหร่านฉลาดมาก เมื่อเห็นสถานการณ์ตอนนี้ของตระกูลอวี่ ไหนเลยจะไม่รู้แผนการของผู้เฒ่ารองอวี่?

ถึงแม้ว่าตระกูลอวี่จะทำเรื่องไม่ดีต่อหลินหยางมากมาย อ้ายหร่านก็จนใจเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างไรตระกูลอวี่ก็เป็นสถานที่ที่ให้กับเนิดเธอและเลี้ยงดูเธอ อีกทั้งพ่อของตนเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสและนอนอยู่ที่นั่น เธอจึงไม่อาจทำเป็นทองไม่รู้ร้อนได้

"คุณอารอง ถ้าหากว่าคุณเลือกแล้ว เช่นนั้นคุณก็จะต้องยืนอยู่ข้างคุณหลินอย่างไม่มีเงื่อนไข ถ้าหากการต่อสู้ในครั้งนี้คุณหลินพ่ายแพ้ คุณอารอง คุณก็น่าจะรู้ผลลัพธ์ใช่ไหม?" อ้ายหร่านกล่าวด้วยเสียงแหบพร่า

สีหน้าของผู้เฒ่ารองอวี่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

แต่ด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ จึงไม่อาจที่จะลังเลใจได้

"รู้ ฉันรู้อยู่แล้ว....."

ผู้เฒ่ารองอวี่กล่าวด้วยเสียงเบาๆ

"ดี!"

"พวกแกมันสารเลว!"

ผู้เฒ่ารองอวี่ทนไม่ไหว จึงคิดที่จะลงมือต่อสู้กับคนเหล่านี้

เขาทนต่อเรื่องนี้ไม่ได้

แต่อ้ายหร่านกลับพูดโน้มน้าวว่า : "คุณอาสอง อย่าโมโหไปเลย รอดูผลลัพธ์เถอะ"

ผู้เฒ่ารองอวี่มองอ้ายหร่าน ถลึงตาใส่ทุกๆ คนอย่างโหดเหี้ยม และหันกลับมารักษาอวี่เจิ้นเทียน

การต่อสู้ในสถานที่แข่งขันได้เริ่มขึ้นแล้ว

ทุกๆ คนต่างล่าถอยออกมา จะกล้าเข้าใกล้ได้อย่างไร?

รอให้ฝุ่นละอองจางหายไป จึงมองเห็นหลินหยางกับตั้งเทียนหยา

ในขณะนี้หลินหยางกับตั้งเทียนหยากำลังยืนเผชิญหน้ากัน ในเวลาเดียวกันสองมือนั้น ก็ปะทะเข้าด้วยกัน เหมือนกำลังต่อสู้อยู่

พละกำลังอันดุร้ายของทั้งสองคนต่างพุ่งเข้าใส่ฝ่ายตรงข้าม จนทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง กระแสอากาศปั่นป่วน เมฆหมอกกระจัดกระจาย ดวงดาวมืดสลัว

เมื่อเห็นปรากฏการณ์เช่นนี้ ผู้คนต่างตกตะลึง

"รับมือได้ด้วยเหรอ?"

"คนนอกดินแดนคนนี้แข็งแกร่งขนาดนี้เลยเหรอ? กระทั่งการโจมตีของอัจฉริยะตั้งก็สามารถรับมือได้หมดเลยเหรอ?"

ถ้าไม่ได้เห็นกับตา ก็คงจะไม่มีใครเชื่อ

แม้แต่ตั้งเทียนหยาเองก็เช่นกัน

"คุณ.....ค่อนข้างมีศักยภาพจริงๆ" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"แต่คุณ ทำให้ฉันผิดหวัง" หลินหยางที่อยู่ตรงข้ามกล่าวขึ้นมาทันที