สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 285

ในตอนนี้ พวกเขาทำได้แต่พึ่งพายิงโพหล้างที่มีอิทธิพลขนาดใหญ่คนนี้แล้ว!

เขาเป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียวของลัทธิฉงจง!

ใครจะไปคิด งานแต่งของเหวินไห่จะกลายเป็นวันสิ้นโลกของลัทธิฉงจง!

ยิงโพหล้างหลับตาทั้งคู่ลง บนใบหน้าปรากฏให้เห็นรอยยิ้มเล็กน้อย ผ่านไปสักพักเขาพูด “ทุกท่านวางใจได้ เรื่องนี้ ผมยิงโพหล้างจะเป็นคนจัดการเอง”

หลังพูดจบ เขามองไปทางหลินหยางด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง

“หมอเทวดาหลิน ตอนแรกผมคาดหวังกับคุณเอาไว้มาก แต่ตอนนี้ผมรู้สึกผิดหวังมาก คุณน่าจะเป็นคนฉลาด แต่สิ่งที่คุณทำในวันนี้มันโง่ยิ่งกว่าคนบ้า น่าเสียดาย…น่าเสียดาย”

หลังพูดจบ ยิงโพหล้างก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปหาหลินหยาง

เขาจะลงมือแล้ว!

ผู้คนที่อยู่โดยรอบรู้สึกเย็นวูบ!

คุณชายที่มีอิทธิพลขนาดใหญ่คนนี้คิดจะสู้กับหลินหยางเหรอ?

หลินหยางมองยิงโพหล้างโดยไม่พูดอะไร

เขาไม่สนใจว่าภูมิหลังของยิงโพหล้างจะเป็นยังไง!

สิ่งที่เขาสนใจคือคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ใช่ศัตรูหรือเปล่า! ควรฆ่าหรือเปล่า!

“ช้าก่อน!”

ในตอนนั้นเองมีเสียงตะโกนดังขึ้น

ทุกคนหันไปมองตามทิศทางของเสียง

กลับเห็นราชากระบี่เทเหล้าที่อยู่ในมือลงพื้น หลังจากนั้นหยิบกระบี่ไม้ที่มอบให้ลัทธิฉงจงก่อนหน้านี้ขึ้นมา แล้วเดินตรงเข้ามาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

ทุกคนไม่เข้าใจ

ยิงโพหล้างยิ้มเล็กน้อย “ทำไม? ราชากระบี่ก็คิดจะมาเล่นด้วยเหรอ?”

“ก็แค่เด็กน้อยทะเลาะกันผมไม่มีอารมณ์ไปสนใจหรอก! ผมก็แค่เคยให้คำสัญญากับตระกูลยิงของคุณ จะปล่อยให้คุณได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียวก็ไม่ได้!” ราชากระบี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“งั้นผมต้องขอบคุณผู้อาวุโสราชากระบี่มากแล้ว” ยิงโพหล้างยิ้มพูด

ราชากระบี่ไม่ได้สนใจเขา แต่มองไปทางหลินหยางแล้วพูด “เจ้าหนุ่ม คุณมีพรสวรรค์แต่เย่อหยิ่งเกิน ไป ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ รีบไสหัวไปเถอะ! อย่ามาหาเรื่องยิงโพหล้างอีกเลย ไม่อย่างนั้นผมคงต้องรังแกและหยาบคายกับเด็กแล้ว เชื่อผมเถอะ คุณจะไม่ได้อะไรจากผมไปแต่นิดเดียว! ไสหัวไป! รีบไสหัวไป!”

“ผู้อาวุโสราชากระบี่! คุณกำลังทำอะไรของคุณ? คิดจะใช้คนหมู่มากรังแกคนน้อยเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นผู้อาวุโสราชากระบี่คุณถือว่าเป็นผู้อาวุโสในวงการศิลปะการต่อสู้ของประเทศจีน กลับมารังแกคนรุ่นหลังแบบนี้ ถ้าหากถูกเผยแพร่ออกไปมันจะไม่เป็นการเสียหน้าเหรอ?” หลิวหรูซือทนไม่ไหวอีกแล้ว จึงก้าวออกมาแล้วถาม

“ผมเคยบอกเอาไว้ไหนแล้ว ผมทำเพื่อคำสัญญาที่ให้กับตระกูลยิงไว้ก่อนหน้านี้ ยิ่งไปกว่านั้นผมก็ไว้หน้าเด็กคนนี้แล้วด้วย ผมสั่งให้เขาไปแต่ถ้าหากเขาไม่ไปและผมก็ไม่ทำอะไรเขา แบบนี้ไม่เท่ากับว่าผมผิดต่อคำสัญญาหรอกเหรอ? เมื่อเป็นแบบนั้นผมจะยิ่งเสียเกียรติไม่ใช่เหรอ?”

หลิวซือหรูขมวดคิ้ว ไม่รู้ควรจะโต้แย้งยังไง

แต่หญิงชราที่อยู่ด้านหลังกลับก้าวออกมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ “เรื่องนี้ฉันก็เข้าข้างเหตุผลมากกว่าคนสนิท หมอเทวดาหลินเดินทางมาก่อกวนถึงที่นี่ ทั้งหมดก็เพราะพวกคุณไปทำร้ายคนอื่นก่อน เขาต้องการทวงความเป็นธรรม แต่พวกคุณทำเป็นไม่สนใจและไม่ยอมให้คำตอบ ดังนั้นฉันยินดีสนับสนุนหมอเทวดาเดินดินทวงคืนความยุติธรรม!”

“ผู้อาวุโสราชาโอสถ…”

ผู้คนที่อยู่โดยรอบรู้สึกอึ้งและอุทานออกมา

ราชาโอสถก้าวออกมาอีกคน?

เรื่องนี้เกินกว่าที่ทุกคนคาดคิด

“ผู้อาวุโสราชาโอสถ คุณต้องคิดให้ดี!” ยิงโพหล้างหรี่ตาลงมองหญิงชราแล้วพูด

“ฉันไม่เคยเสียใจกับสิ่งที่ฉันตัดสินใจ” หญิงชราพูด

“ได้! ในเมื่อเป็นแบบนั้น ยิงโพหล้างจะจำคำพูดของผู้อาวุโสในวันนี้เอาไว้! หวังว่าในอนาคตผู้อาวุโสราชาโอสถจะไม่เสียใจทีหลัง” ยิงโพหล้างพยักหน้าแล้วพูด

สีหน้าของราชาโอสถไร้อารมณ์

หลิวหรูซือกำหมัดของตัวเองแน่นไม่ได้พูดอะไร

อันที่จริงเธอรู้ดีว่าทำไมหญิงชราจึงสนับสนุนหลินหยาง

ไม่ได้เพียงแต่เป็นเพราะหลินหยางคือหมอเทวดาหลินที่กอบกู้ชื่อเสียงให้กับประเทศ!

สิ่งที่สำคัญมากกว่านั้นคือเธอมองเห็นความหวังบนตัวของหมอเทวดาหลิน!

เธอต้องการให้หมอเทวดาหลินรักษาอาการป่วยของหลิวหรูซือ ดังนั้นจึงตัดสินใจก้าวออกมา

“ราชาโอสถแก่จนเลอะเลือนไปแล้ว!”

“สิ้นคิด! เห้อ…”

“เธอจะทำให้ตระกูลของเธอย่อยยับในมือเธอ!”

“ผู้อาวุโสราชาโอสถ คุณทำแบบนี้ได้ยังไง?”

“คุณชายยิงต้องโกรธมากแน่นอน?”

ทุกคนพากันถอนหายใจแล้วพูดอย่างช่วยไม่ได้

ส่วนยิงโพหล้างยังคงไม่ได้แสดงความโกรธออกมา เขาโบกมือแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “ราชากระบี่ คุณไปนั่งดื่มเหล้าที่ด้านข้างก่อนเถอะ ให้ผมลองทดสอบฝีมือกับหมอเทวดาหลินคนนี้หน่อย!”

“เรื่องดื่มเหล้าไม่ต้องแล้ว หมอเทวดาหลินคนนี้พอมีฝีมือ ผมจะขอยืนอยู่ที่นี่แหละ จะได้หลีกเลี่ยงคุณพลาดท่าให้กับเขา!” ราชากระบี่พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

แต่ในขณะที่เขากำลังโจมตีใส่หัวของหลินหยาง มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมารวดเร็วดุจสายฟ้าจับพัดเอาไว้ หลังจากนั้นหักไปข้างหน้า

แคระ!

เสียงดังชัดเจน

พัดถูกหักอย่างง่ายดาย

“อะไรกัน?” ยิงโพหล้างรู้สึกอึ้งเล็กน้อย

ทันใดนั้นมีปลายของกระบี่ไม้พุ่งทะลวงมาตรงหัวใจของหลินหยาง

ราชากระบี่ลงมือแล้ว!

ได้ยินเพียงเสียงตะโกนของราชากระบี่

“ยิงโพหล้างรีบถอยออกไป คนคนนี้ไม่ธรรมดา!”

คำพูดประโยคนี้ทำให้สีหน้าของยิงโพหล้างเคร่งขรึมลง แต่วินาทีต่อมา หมัดของหลินหยางได้พุ่งออกไปแล้ว

เขาไม่กล้ารอช้า รีบกระโดดถอยหลังทันที

ถือว่าการเคลื่อนไหวของเขาเร็วพอสมควร บวกกับปลายกระบี่ของราชากระบี่ปิดทางการโจมตีของหลินหยาง ยิงโพหล้างจึงมีช่องว่างหลบพ้นไปได้อย่างหวุดหวิด

ราชากระบี่ก็ไม่ได้ลงมือกับหลินหยางต่อทันที เขาชี้กระบี่ไปข้างหน้าแล้วมองหลินหยางด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

บนใบหน้าที่ชราภาพของเขาเต็มไปด้วยความกังวล

เห็นภาพนี้แล้วทุกคนที่อยู่โดยรอบเริ่มอุทานออกมาอีกครั้ง

“ผู้อาวุโสราชากระบี่ลงมือแล้ว?”

“ยิ่งไปกว่านั้น…เมื่อกี้หมอนี่มันอะไรกัน? ดูเหมือนเขาสามารถแก้การโจมตีของคุณชายยิงได้โดยตรงใช่หรือเปล่า?”

ทุกคนรู้สึกตกตะลึงมากและเบิกตากว้าง

ยิงโพหล้างเหลือบมองราชากระบี่แวบหนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “คนคนนี้มันยังไง?”

“ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์!” ราชากระบี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “พวกเรามองข้ามไป ตั้งแต่เริ่มจนจบเขาไม่ใช่นักสู้ทางการแพทย์ธรรมดา! พวกเราดูถูกคนคนนี้มากเกินไป!”

“ไม่ใช่นักสู้ทางการแพทย์ทั่วไป? ราชากระบี่ คุณประเมินคนคนนี้สูงเกินไปหรือเปล่า? คนที่ใช้ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์ระดับสูงผมก็เคยเห็น ตระกูลหลินแห่งเยี้ยนจินก็มีคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ? ถึงคนคนนี้จะร้ายกาจแค่ไหน แต่เขาจะสู้เขาคนนั้นได้เหรอ?” ยิงโพหล้างส่ายหัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก “ให้ผมลองทดสอบฝีมือของเขาอีกครั้ง!”

พูดจบ เขาก้าวเท้าพุ่งออกไปอีกครั้ง

แต่เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้ยิงโพหล้างไม่ได้คิดจะใช้กำปั้นหรือเท้าสู้กับหลินหยาง เขาวนอยู่รอบตัวของหลินหยางโดยไม่คิดจะโจมตี ราวกับกำลังหาช่องโหว่