สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2864

"เอ๊ะ พวกเรายังไม่ตาย"

ไป๋ฮั่วสุ่ยกับม่านซาหงมองตามร่างกายของตัวเองด้วยความตกตะลึง แต่ละคนตกตะลึงมาก รู้สึกเหมือนกําลังฝันอยู่

"นี่มันเรื่องอะไรกันแน่"

หัวหน้าทีมหวางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง พร้อมกับมีสีหน้าคล้ายไม่เชื่อ

หลินหยางเงยหน้ามีดเทียนเซิงแล้วแทงเข้าไปที่เขาอีกรอบ

ฮู้!

ไม่คิดเลยว่าความโกรธอันมากมายนี้จะทิ่มแทงลงไปในร่างกายของเขาจนทำให้แยกแยะความรู้สึกไม่ออก ทั้งยังช่วยรักษาบาดแผล และซ่อมแซมทุกส่วนในร่างกายของเขาให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม

เพียงไม่กี่อึดใจ หัวหน้าทีมหวาง ก็พบว่าตัวเขานั้นหายดีแล้ว

ราวกับปาฏิหาริย์

ส่วนสมาชิกทีมเทียนหู่ฉือเว่ยที่อยู่ตรงนั้นนั้นรู้สึกมึนงงไปหมด

"นั่นมันดาบอะไรกันน่ะ"

สายตาของฉางหู่ดูมืดมน และรู้สึกพูดไม่ออกอยู่ครูหนึ่ง

มีดเป็นอาวุธที่ใช้ฆ่าคน แต่มีดที่หลินหยางใช้นั้นสามารถรักษาบาดแผล และฟื้นฟูร่างกายได้

นี่คืออาวุธสังหารแน่เหรอ?

นี่มันอุปกรณ์ช่วยชีวิตขั้นเทพชัดๆ

หวืบ!

แล้วแทงดาบลงไปอีกสองรอบ

ทางฝั่งของเฉียนเซินและจ่านหงที่เกือบตายก็ได้ดาบอันทรงพลังเล่มนี้ช่วยชีวิตเอาไว้

แต่เห็นได้ชัดว่าหลินหยางไม่ได้ตั้งใจที่จะปล่อยให้พวกเขารักษาตัวจนหาย และแม้ว่าชีวิตของทั้งสองจะพ้นขีดอันตรายแล้วก็ตามที แต่แขนขาของพวกเขาก็ยังคงหักอยู่ ทำได้เพียงนอนหายใจอยู่บนพื้นเท่านั้น ซึ่งนั่นทำให้พวกเขาไม่สามารถหลบหนีได้

จากนั้นหลินหยางก็เก็บมีดของเขา แล้วเดินไปแทงฉางหู่ และเดินจากไปหาคนอื่นๆ

จู่ ๆ ใบหน้าของฉางหู่ก็เปลี่ยนไป แต่ละคนกำลังจะยกกระบี่ขึ้น

แต่ในตอนนี้พวกเขาล้วนแต่บาดเจ็บกันทั้งนั้น ผิดกับกับหลินหยางที่ไม่มีรอยขีดข่วนแม้แต่น้อย

ถึงสู้กันต่อไป พวกเขาก็ไม่มีทางชนะ

และในทางตรงกันข้าม หลินหยางนั้นกลับใช้วิธีที่พวกเขาคาดไม่ถึงรักษาบาดแผลบนร่างกายของตัวเองได้อย่างง่ายดาย

การต่อสู้เช่นนี้นั้นคือยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ ก็จะทำให้คนของทีมเทียนหู่ฉือเว่ยก็จะยิ่งเสียเปรียบมากขึ้นอีก

ฉางหู่มองตาค้าง แท้จริงแล้วเขาได้สูญเสียความคิดที่จะต่อสู้ไปมากแล้ว

แต่การเป็นหัวหน้าของทีมเทียนหู่ฉือเว่ย ตัวเขานั้นก็มีศักดิ์ศรีของตัวเอง

เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองยอมจำนนต่อใคร

แม้ว่าศึกครั้งนี้จะไม่มีโอกาสชนะก็ตาม!

หัวหน้าทีมหวางนั้นดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง ดังนั้นเขาจึงรีบไปข้างหน้า ฉีกยิ้มแล้วพูดว่า "ทุกคน! ได้โปรดหยุด! ได้โปรดหยุดก่อน! ท่านหมอเทวดาหลิน เลิกสู้กันได้แล้ว คิดว่าเห็นแก่หน้าผมหน่อยก็แล้วกันนะครับ ?”

“หัวหน้าทีมหวาง ฉันกับคุณก็ไม่ได้เป็นมิตรกัน”

หลินหยางพูดอย่างไร้ความรู้สึก: "ยิ่งกว่านั้น ฉันให้โอกาสพวกเขาแล้ว แต่พวกเขาไม่ยอมรับมันเอง ดังนั้นอย่ามาตำหนิฉันเลย"

“ท่านหมอเทวดาหลิน ใจเย็นๆ ใจเย็นๆก่อนนะครับ ผู้อาวุโสฉางหู่และคนอื่น ๆ ล้วนแต่ปฏิบัติหน้าที่ด้วยความเป็นกลาง พวกเขาอาจทำให้คุณขุ่นเคืองไปบ้าง แต่ท่านคนใจกว้าง ดังนั้นได้โปรดปล่อยพวกเขาไปเถอะนะครับ!”

หัวหน้าทีมหวางฉีกยิ้มพูด

ทางฝั่งเฉียนเซินและจ่านหงนั้นรู้สึกตกตะลึง

คนระดับสูงขององค์กรนั้นยอมพินอบพิเทากับคนอื่นด้วย?

แต่จริงๆแล้วก็รู้สึกไม่ค่อยแปลกใจกับท่าทีของหัวหน้าทีมหวางสักเท่าไหร่

เพราะเขาตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของสถานการณ์จึงได้ยอมประนีประนอม

ไม่เช่นนั้นถ้าปล่อยให้เรื่องนี้ยังดำเนินอยู่แบบนี้ เขาเองก็ไม่กล้าการันตีว่าหลินหยางจะไม่ฆ่าฉางหู่กับคนอื่นๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน