สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 305

“มีเรื่องอะไร มีเรื่องอะไร? พวกคุณกำลังทำอะไรกัน?”

“เลิกสร้างปัญหาได้แล้ว แยกย้ายกันไปให้หมด!”

“วันนี้เป็นการแข่งประเมินยาของบ้านโอสถ ใครกล้ามาก่อกวนที่นี่ฉันไม่ละเว้นแน่นอน”

ในตอนนั้นเอง อาจารย์หลายคนเดินเข้ามาสั่งให้ทุกคนแยกย้าย

นักเรียนทุกคนเริ่มพากันแยกย้าย

แต่บนใบหน้าของรุ่นพี่หวังกลับยังคงเต็มไปด้วยความเย็นชา

“โม่เสี่ยวหวู่ ฉันจะบอกอะไรคุณ! เรื่องนี้ไม่จบแค่นี้แน่นอน! สักวันฉันจะต้องมาคิดบัญชีกับคุณ!” รุ่นพี่หวังพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เขม่นตาใส่หลินหยางแล้วเดินจากไป

หลินหยางเงียบขรึมไม่พูดอะไร

หลังจากที่รุ่นพี่หวังเดินจากไป มีผู้คนอีกไม่น้อยที่เดินเข้ามาเตือนหลินหยาง

ท่าทางของแต่ละคนดูโกรธมาก ราวกับหลินหยางไปทำเรื่องฆ่าคนวางเพลิงมา

คราวนี้เขาไม่พูดอะไรอีกแล้ว

อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้อะไรเลยทั้งนั้นและเขาก็ไม่ใช่เจ้าเรื่องด้วย หลังจากที่ได้ดอกเหอหลิงมาก็จะรีบออกจากที่นี่ เรื่องเน่าๆของที่นี่ปล่อยให้โม่เสี่ยวหวู่มาจัดการเองก็แล้วกัน

หลินหยางครุ่นคิดในใจ เมื่อเห็นว่าเวลาพอสมควรแล้ว เขาจึงเดินเข้าไปในสนามแข่งการประเมินยา

ภายในสนามแข่งเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นแต่นักเรียนเดินไปเดินมา

นักเรียนที่เข้าร่วมการแข่งในครั้งนี้มีประมาณหนึ่งพันคน ทุกคนทยอยกันเดินเข้ามาในสนามและไปหาที่นั่งของตัวเอง

หลินหยางเดินตามหมายเลขของตัวเองมาถึงที่นั่ง

เบอร์128!

ถือว่าค่อนข้างอยู่หน้า

เพียงแต่ไม่รู้ต้องรอนานแค่ไหนถึงจะถึงคิวของเขา การแข่งไม่มีทางจบในวันเดียวแน่นอน

หลินหยางครุ่นคิดในใจ มองไปทางแขกรับเชิญ เฉียนโม่ได้เข้ามานั่งที่ของตัวเองแล้ว

แต่ว่าถัดจากที่นั่งไม่ไกลของเฉียนโม่ เขาสังเกตเห็นร่างของคนที่คุ้นเคย

หมิงหยู!

ท้ายที่สุดเธอก็มา

เพียงแต่น่าจะไม่มีใครสังเกตเห็นโม่เสี่ยวหวู่คนนี้อันที่จริงแล้วเป็นแค่ตัวปลอม

ไม่สนแล้ว

หลินหยางส่ายหัว มองไปข้างหน้า

ปัง!

มีเสียงแปลกๆดังขึ้น

เห็นเพียงประตูใหญ่ของสนามแข่งปิดอย่างกระทันหัน

หลังจากนั้นเสียงที่วุ่นวายก็เริ่มสงบลง

มีชายชราผมหงอกในชุดถังจวนคนหนึ่งเดินขึ้นเวทีข้างหน้า

สายตาของทุกคนหันไปมองทางชายชรา

“นั่นมันคุณเฝิงฉือ!”

“เฝิงฉือ? รองเจ้าบ้านโอสถฉี?”

“ที่แท้คุณเฝิงฉือเป็นผู้รับผิดชอบการแข่งประเมินยาครั้งนี้!”

“ดูเหมือนการแข่งประเมินยาครั้งนี้ได้รับความสนใจเป็นพิเศษ”

ทุกคนกระซิบกระซาบพากันถกเถียง

นักเรียนทุกคนรู้สึกประหลาดใจ

ต้องบอกก่อน เฝิงฉือเป็นบุคคลที่สูงส่งมากภายในใจของพวกเขา เขาสามารถเรียกได้ว่าเป็นรากฐานสำคัญของเผิงฉือ ไม่มีเฝิงฉือก็ไม่มีบ้านโอสถในวันนี้

เดิมทีทุกคนคิดว่าที่เฝิงฉือมาเข้าร่วมมางานแข่งประเมินยาในครั้งนี้ อย่างมากเขาก็แค่มานั่งดูอยู่ข้างล่าง แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะขึ้นเวทีด้วยตัวเอง…

“เงียบก่อน!”

ได้ยินเพียงเสียงตะโกนประโยคเดียวของเฝิงฉือ

ผู้คนนับพันที่อยู่ในเหตุการณ์เงียบลงอย่างกะทันหันทันที

เฝิงฉือกวาดสายตามองโดยรอบด้วยสีหน้าที่สุขุมมาก หลังจากนั้นตะโกนเสียงดัง

คำพูดเปิดงานที่สุภาพเรียบร้อยแล้วเริ่มต้นขึ้น

ถึงแม้ทุกคนจะรู้สึกว่ามันน่าเบื่อ แต่ก็ต้องทนฟังจนจบ

หลังจากนั้นไม่กี่นาที สีหน้าของเฝิงฉือจริงจังขึ้นอย่างกะทันหัน เขาตะโกนเสียงดัง “ผมขอประกาศการแข่งประเมินยาเริ่มต้นขึ้น ณ บัดนี้!”

เสียงตะโกนดังก้อง

หลังจากพูดจบ ภายในสนามแข่งเดือดพล่านขึ้นมาทันที

ในที่สุดก็เริ่มขึ้นแล้ว!

การแข่งประเมินยาที่ทุกคนรอคอยเริ่มต้นขึ้นแล้ว!

“การแข่งครั้งนี้ ผมเฝิงฉือจะเข้าร่วมเป็นผู้ตัดสิน! การแข่งรอบแรกเริ่มได้ ประเมินสมุนไพร! ผู้ที่สามารถระบุชนิดของสมุนไพรได้ภายในสิบนาทีจะผ่านเข้ารอบต่อไป ผู้ที่ไม่สามารถระบุภายในสิบนาทีหรือวิเคราะห์ผิดพลาดจะถูกคัดออกโดยตรง!”

เฝิงฉือโบกมือ

ซ่า!

นักเรียนจำนวนมากเดินเข้ามาพร้อมกับตะกร้าสมุนไพร หลังจากนั้นเริ่มทำการแจกจ่ายให้กับทุกคนที่นั่งอยู่บนที่นั่ง

หลินหยางก็ได้รับแล้ว แต่เขามองเพียงแวบเดียวก็รู้ได้ในทันทีว่ามันคืออะไร…

การแข่งประเมินยาเข้มงวดมาก

นักเรียนมากกว่าพันคนต้องระบุตัวยา ถ้าหากไม่มีกฎระเบียบที่เข้มงวดก็ยากที่จะจัดรอบหน้าต่อ อย่างไรก็ตามบ้านโอสถฉีไม่มีพื้นที่ใหญ่ขนาดนั้น

และในระหว่างการแข่งขันรอบแรก นักเรียนทุกคนห้ามพูดเด็ดขาด พวกเขาต้องจดจ่ออยู่กับสมุนไพรที่อยู่ในมือเท่านั้น ถ้าหากได้ผลลัพธ์แล้วก็ใส่มันเข้าไปในถุงที่อยู่ด้านข้างที่นั่ง หลังจากนั้นหลับตาลงรอจนกว่าการแข่งรอบแรกจะจบลง!

นักเรียนคนนั้นมองหลินหยางโดยไม่พูดอะไร ผ่านไปสักพักเขากากบาทลงบนสมุดบันทึกโดยตรง “เบอร์128 คัดออก เบอร์129!”

“เดี๋ยวก่อน!”

หลินหยางลุกขึ้นตะโกน

แต่คนคนนั้นไม่สนใจเขา

หลินหยางหยิบสมุนไพรที่อยู่ในถุงออกมาโดยตรง หลังจากนั้นเดินตรงเข้าไปหานักเรียนคนนั้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “เห็นได้ชัดว่านี่เป็นยาปลอม ทำไมผมถึงถูกคัดออก”

“ผมว่าคุณบ้าไปแล้วมั้ง?” นักเรียนคนนั้นมองหลินหยางตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพูด “ยาสมุนไพรที่พวกเรานำมาล้วนแต่เป็นของจริง คุณพูดว่าเป็นยาปลอมได้ยังไง? หรือคุณกำลังสงสัยบ้านโอสถฉีของเรา?”

คำพูดประโยคนี้ทำให้ผู้คนไม่น้อยปิดปากของตัวเองแล้วหัวเราะ

เสียงของทางนี้

ทำให้ทางด้านของเฝิงฉืออดไม่ได้ที่จะหันมามองทางหลินหยาง

“เสี่ยวเทา! มีอะไรเหรอ?” เฝิงฉือตะโกน

“รองเจ้าบ้านโอสถ นักเรียนคนนี้บอกว่ายาของพวกเราเป็นของปลอม!” คนคนนั้นพูด

ผู้คนโดยรอบที่ได้ยินเดือดพล่านขึ้นมาทันที

“อะไรนะ? ยาปลอม?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า บ้านโอสถฉียาปลอม? นี่คงจะเป็นเรื่องตลกที่สุดเท่าที่ฉันเคยฟังมา”

“คุณเชื่อหรือเปล่า? พวกคุณเชื่อหรือเปล่า? ผมไม่เชื่อ!”

ผู้คนมากมายพากันหัวเราะ ชั่วขณะหลินหยางกลายเป็นตัวตลกของงานทันที

เรื่องนี้จะโทษคนอื่นก็ไม่ได้ อย่างไรก็ตามเรื่องแบบนี้ฟังแล้วรู้สึกไร้สาระมาก!

บ้านโอสถฉีมีชื่อเสียงด้านไหน? ยาสมุนไพร!

มียาปลอมปรากฏขึ้นในสถานที่แบบนี้ แบบนี้ไม่เท่ากับตบหน้าคนของบ้านโอสถฉีเหรอ?

“ยาปลอม?” สีหน้าของเฝิงฉีเคร่งขรึมลง

เขาเดินลงจากเวทีตรงเข้ามาหาหลินหยาง

นักเรียนทุกคนพากันเปิดทาง

ส่วนทางด้านของรุ่นพี่หวังและหลัวฟู่หรงกำลังมองมาทางนี้อย่างเย็นชา

“หมอนี่ซวยแล้ว” หลัวฟู่หรงยิ้มแล้วพูด “เสี่ยววู่ ทำดีมาก”

“แหะแหะ กล้ามายุ่งกับพี่หลัวและรุ่นพี่หวังก็ต้องพบกับจุดจบแบบนี้!”

คนที่ชื่อเสี่ยวู่หัวเราะชอบใจ

“ทำไม? ก็คุณเป็นคนทำเหรอ?” รุ่นพี่หวังเหลือบมองมาทางหลัวฟู่หรงแล้วถาม

“สบายใจได้รุ่นพี่หวัง พวกเราทำงานสะอาด ไม่ทิ้งหลักฐานไว้แม้แต่นิดเดียว” เสี่ยววู่พูด