สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 317

เซียวซื่อเจี๋ยหน้าแดง เส้นเลือดปูดออกมาจากหน้าผาก

"ซื่อเจี๋ย ไม่ต้องใช้เข็มเยอะเกินไป มันจะกระจายแรง เข็มเงินเลยบินได้ไม่ไกล ใช้ห้าเข็มก็พอ ไม่ต้องรีบร้อน ทำตัวตามสบาย!" ในเวลานี้ เสียงของเฝิงฉือดังขึ้นมา

"โอเค!"

เซียวซื่อเจี๋ยพยักหน้าอย่างจริงจัง หยิบเข็มเงินออกมาห้าเล่มและยิงไปทางหลินหยาง

แรงทั้งหมดของเขาในครั้งนี้กระจายไปที่เข็มทั้งห้าเล่มนี้ ความเร็วที่เข็มเงินบินไปนั้นเร็วกว่าชุดแรกไม่น้อย และมั่นคงกว่าเดิน บินเข้าหาร่างของหลินหยางราวกับกระสุน

เซียวซื่อเจี๋ยดีใจ

ทุกคนมองตามติดๆ

เข็มเงินทั้งห้าเล่มเรียงรายเป็นแถว มีความรู้สึกที่คลุมเครือในการปิดกั้นทางหลบของหลินหยาง

เซียวซื่อเจี๋ยไม่คิดว่าตัวเองจะสามารถยิงเข็มเงินห้าอันได้งดงามขนาดนี้มาก่อน

ดูว่าครั้งนี้เขาจะหลบยังไง?

เซียวซื่อเจี๋ยยิ้มอย่างเยือกเย็น

แต่ในเวลานี้ หลินหยางขยับขึ้นมา

เขาไม่ได้ขยับเท้า แต่เป็นแขน

ไม่รู้ว่าเขาหยิบเข็มเงินออกมาจากไหนและดีดนิ้ว

ซือ!

เข็มเงินบินออกมาด้วยความเร็วมหาศาล ราวกับว่าออกจากนิ้วและหายไปในทันที

"หืม?"

เซียวซื่อเจี๋ยอึ้ง ไม่รู้ว่าหลินหยางดีดเข็มมาทำไม

จะแทงตัวเองหรอ?

แต่จะทันทีไหนกัน มองยังไงก็รู้ว่าเข็มที่เขาเหวี่ยงออกไปนั้นถึงตัวเขาก่อนอย่างแน่นอน

วินาทีต่อไป

ติ้ง!

เสียงที่ชัดเจนดังขึ้น

จากนั้นก็มีประกายไฟที่ละเอียดอ่อนวาบขึ้นด้านหน้าของหลินหยาง

"อะไรกัน?"

อาจารย์หลายคนหน้าถอดสี รีบเข้าไป

"เป็นไปไม่ได้!"

ซวนเย้าข้างๆ เดินเข้ามาหลายก้าวเช่นกัน จ้องภาพตรงหน้า

สำหรับเซียวซื่อเจี๋ยนั้น เขาอึ้งไปนานแล้ว

"นี่มันอะไรกัน?"

"รุ่นพี่ พวกเขาเป็นอะไร?"

การตอบสนองที่น่าตกใจของซวนเย้า จื่อเย่ทำให้นักเรียนรอบๆ สับสนไม่เข้าใจ

ทุกคนมองไปที่อาจารย์ที่ตกใจ เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

แต่ดวงตาของหวังปิงเจี๋ยกลับเบิกกว้าง มองไปทางหลินหยางด้านหน้าและพูดเสียงเบาๆ: "โม่เสี่ยวหวู่นั่น...สกัดเข็มเงินอันหนึ่งของรุ่นพี่เซียว..."

"สกัดเข็มเงินของเขาหรอ? เมื่อไหร่กัน?"

ทุกคนสับสน มองไปทางหลินหยาง

สักพัก ในที่สุดทุกคนก็ตระหนักถึงบางอย่างได้

แผ่นหลังของหลินหยางมีเข็มอยู่สี่เล่ม แต่เข็มเงินที่ควรจะไปโดนเขาหายไป กลับมีแสงสองสามดวงส่องประกายบนพื้นที่อยู่ข้างหน้าเขาหลายสิบเมตร

เนื่องจากสีของพื้นเป็นสีเทาน้ำตาล เข็มสีเงินจึงเด่นมาก

หลังจากที่ผู้คนมองดูก็เห็นเข็มเงินที่หักเป็นสองท่อนกระจัดกระจายอยู่บนพื้นอย่างชัดเจน...

นั่นคือเข็มเงินของเซียวซื่อเจี๋ย!

"นี่...เซียวซื่อเจี๋ยเป็นคนทำหรอ?"

ทุกคนเบิกตากว้าง ขนหัวลุก

"นี่...เป็นไปไม่ได้! เกรงว่าอาจารย์ซือถูก็คงทำไม่ได้ใช่ไหม?" หลัวฟู่หรงตะโกนเสียงหลง

อาจารย์ซือถูเป็นอาจารย์อันดับหนึ่งของบ้านโอสถฉี แล้วโม่เสี่ยวหวู่จะเก่งกว่าเขาหรอ?

ซีโหรนเซียนมองด้วยความตกใจ

ท่าทางของหวังปิงเตี๋ยและคนอื่นๆ สูญเสียอย่างมาก

สำหรับอาจารย์โจว อาจารย์ถังและคนอื่นๆ แล้ว การแสดงออกของพวกเขาเหมือนกับสายฟ้าฟาด และใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยการแสดงออกที่เหลือเชื่อ

หมิงหยูอึ้งเช่นกัน มองไปด้วยความตกตะลึง

เฉียนโม่ยังดีอยู่ เธอยังคงบันทึกต่อไป แต่ใบหน้าเล็กๆ ของเธอก็แสดงออกถึงความเคร่งขรึมโดยไม่รู้ตัว

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้...คุณ...คุณใช้เข็มเงินหักเข็มเงินของผมหรอ? นี่มันเป็นไปไม่ได้? คุณทำได้ยังไง? นี่มันเป็นไปไม่ได้!" เซียวซื่อเจี๋ยตัวสั่นอย่างรุนแรง ปากของเขาสั่น อยากที่จะเชื่อภาพตรงหน้าของตัวเอง

แต่หลินหยางไม่สนใจ เขาสูดหายใจ ตะโกนใส่เซียวซื่อเจี๋ย: "ตอนนี้ ตาผมบ้างแล้วนะ!"

"ทำไมหรอ? อาจารย์โจว คุณต้องการทำอะไรกับผลการแข่งขันหรอ?" หลินหยางมองไปทางอาจารย์โจวและพูดอย่างเรียบเฉย: "คนรอบๆ เยอะขนาดนี้ อีกทั้งมีคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอัดวิดีโอ หรือว่าคุณจะเปลี่ยนดำให้เป็นขาวหรอ? ถ้าอย่างงั้นผมก็ไม่ได้สนใจอะไร อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ก็จะแพร่กระจายออกไป ถึงเวลานั้นชื่อเสียงของบ้านโอสถฉีจะเป็นยังไงก็คงไม่มีใครรู้"

"คุณ..." อาจารย์โจวโมโห

"พอแล้ว อาจารย์โจว คุณไม่ต้องพูดแล้ว!" เฝิงฉือตะโกนออกมาในเวลานี้

อาจารย์โจวผงะ รีบก้มหน้าไม่ส่งเสียงใดๆ

"ผมขอประกาศ การแข่งขันในครั้งนี้ ผู้ชนะคือโม่เสี่ยวหวู่! อีกทั้งผู้ชนะที่ 1 ในการแข่งขันประเมินยาก็คือโม่เสี่ยวหวู่" เฝิงฉือตะโกนอย่างเย็นชา

ใครๆ ก็มองออกว่าเขาไม่เต็มใจที่จะพูดสิ่งเหล่านี้ออกมา

แต่มาถึงจุดนี้แล้ว ถ้าเขายังยืนกรานต่อไปก็คงต้องอับอายยิ่งกว่าน้

และเมื่อเสียงของเขาหายไป คลื่นสึนามิก็ปะทุขึ้นจากที่เกิดเหตุอีกครั้ง

"โม่เสี่ยวหวู่ ทำได้ดีมาก!"

"ชนะแล้ว ฮ่าๆๆๆ..."

"ไม่คิดว่าบ้านโอสถฉีจะมีคนมีความสามารถเช่นนี้!"

"ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม!"

มีการยกย่องอย่างต่อเนื่อง แต่ส่วนใหญ่มาจากผู้ชม ส่วนด้านนักเรียนคนอื่นๆ ไม่มีเสียงใดๆ เลย

ท้ายที่สุดเหล่านักเรียนก็ไม่ใช่คนโง่

คนนี้ใครๆ ก็รู้ว่าโม่เสี่ยวหวู่อาจทำให้ทั้งบ้านโอสถฉีขุ่นเคือง

"แต่ โม่เสี่ยวหวู่ เขาไม่ได้สนใจ

ดวงตาของเขาร้อนผ่าว จ้องไปที่กล่องบนเวทีสูง และรีบเดินตรงไปยังกล่องนั้น

ดอกเหอหลิง!

นี่คือจุดประสงค์ของการมาที่นี่

แค่ว่า

เมื่อหลินหยางหยิบดอกเหอหลิงออกมานั้น นักเรียนที่ยืนอยู่ทั้งสองข้างของกล่องก็ยื่นมือออกมาและหยิบกล่องที่บรรจุดอกเหอหลิงออกไป

หลินหยางผงะ รีบร้อนและรีบไปขวางนักเรียนนั่น

"พวกคุณทำอะไร?" หลินหยางตะโกน

"พวกเราควรจะเป็นคนถามมากกว่าไหม? นักเรียนโม่เสี่ยวหวู่ คุณทำอะไร?" เฝิงฉือเดินเข้ามาถามอย่างเย็นชา

"คุณยอมรับว่าผมชนะในการแข่งขันประเมินยาแล้ว ตามเหตุผลแล้วรางวัลเหล่านี้เป็นของผม คุณจะเอารางวัลของผมไปได้ยังไง?" หลินหยางถามอย่างเคร่งขรึม

"รางวัลหรอ? เฮอะ นักเรียนโม่เสี่ยวหวู่ บ้านโอสถฉีสามารถเปลี่ยนรางวัลของอันดับที่หนึ่งได้ตามต้องการ เมื่อเทียบกับผลงานของคุณก่อนหน้านี้ พวกเราคิดว่ามีรางวัลที่เหมาะสมกับคุณมากกว่า ดังนั้นพวกเราจึงจะเปลี่ยนรางวัล!" เฝิงฉือตอบ