สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 324

"งั้นไปกันเถอะ" หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย เดินออกไปนอกโรงพยาบาล

หม่าไห่ขับรถพาหลินหยางไปที่สำนักงานหยางหัวกรุ๊ป ทั้งสองคนขึ้นลิฟต์ จนถถึงสำนักงานของประธานชั้นสูงสุด หลินหยางก็เอาเข็มทีคอของเขาออกเพื่อให้กลับสู่รูปลักษณ์ของประธานหลิน

แม้ว่านี่จะเป็นหน้าตาของเขาจริงๆ แต่ความจริงแล้วเขาเปลี่ยนไปไม่น้อยจากเมื่อสามปีที่แล้ว ดังนั้นเขาเลยไม่กังวลว่าคนตระกูลหลินจะจำเขาได้ แน่นอน คนตระกูลหลินที่รู้จักเขาไม่ได้เยอะ แล้วใครจะสนที่คนรูปร่างหน้าตาแบบเขา?

เกรงว่านอกจากคนนั้นแล้ว ไม่ว่าใครในตระกูลหลินก็คงจะไม่สามารถเชื่อมโยงเขากับขยะที่ถูกไล่ออกจากตระกูลหลินมาได้?

หลินหยางจัดเน็กไท ถอนหายใจ รอจนลิฟต์เปิด

ติ้ง!

มาถึงชั้นบนสุด

ลิฟต์เปิดออก

หลินหยางเดินก้าวออกไป

แม้ว่าร่างกายของเขาจะยังอ่อนแอมาก แต่การแสดงออกของเขานั้นจริงจังมาก

เมื่อเปิดประตูสำนักงาน หลายคนกำลังนั่งอยู่ข้างในแล้ว

มีชายหญิงทั้งหล่อทั้งสวยแต่ท่าทางดูเคร่งขรึมและไม่ยิ้มแย้ม

คนที่เป็นผู้นำเป็นชายที่ใส่ชุดสูทสีดำและผมสั้น

ในขณะนี้ เขากำลังยืนอยู่ริมหน้าต่างชื่นชมทิวทัศน์ของเจียงเฉิน ผู้หญิงข้างๆ เขารินไวน์ให้เขาหนึ่งแก้ว และเขากำลังชิมมันอย่างช้าๆ

"ผมคิดว่าเป็นการยากที่จะเชิญหมอเทวดาหลิน ตอนนี้เกรงว่าจะไม่ใช่"

เขาไม่ได้หันหน้ากลับมา แต่กลับรู้ว่าคนที่เดินเข้ามาคือใคร เสียงที่ดึงดูดดังขึ้น

"พวกคุณมาตั้งไกลเพื่อมาหาผม มีเรื่องอะไรหรอ?" หลินหยางถาม

เมื่อสิ้นเสียง ทันใดนั้นชายคนนั้นก็ดื่มไวน์ในแก้ว จากนั้นหันกลับมาและเดินมามองหลินหยาง มุมปากของเขายกขึ้นและเอ่ยปาก: "หมอเทวดาหลิน พวกเราจะไม่อ้อมค้อม พูดตรงๆ มอบคนของเรามาเถอะ?"

"มอบคนหรอ? ใคร?" หลินหยางถามด้วยความสับสน

"ก็เป็นคนตระกูลหลินของพวกเราไง" ชายคนนั้นยิ้ม: "อย่างที่ว่าถ้าจะเห็นคนตายต้องมีศพ เขาเกิดเรื่องในเจียงเฉิน ตอนนี้แม้แต่ศพก็ไม่ได้เห็น ผมคิดว่าหมอเทวดาหลินน่าจะรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน? ใช่ไหม?"

หลินหยางรู้ว่าคนนี้กำลังพูดอะไร แต่จะให้มอบคนคืนไปคงไม่ได้ คนตระกูลหลินคนนั้นถูกกงซีหยุนกำจัดออกไปจากเจียงเฉินแล้ว เกรงว่าแม้แต่เบาะแสก็ยังไม่เหลือ

แต่เรื่องแบบนี้จะยอมรับไม่ได้ ไม่งั้นตระกูลหลินต้องตอบโต้เขาโดยไม่ลังเลอย่างแน่นอน

แม้ว่าหลินหยางต้องการฉีกหน้าตระกูลหลินจากก้นบึ้งของหัวใจ แต่เมื่อคำนวณความคับข้องใจดูแล้ว เกรงว่าตอนนี้จะเร็วเกินไป

"ผมไม่เข้าใจจริงว่าพวกคุณกำลังพูดถถึงอะไรอยู่ ถ้าคุณมีเพียงในเจียงเฉินที่หายตัวไป ด้วยตระกูลหลินของพวกคุณแล้ว ผมสามารถช่วยหาตัวเขาได้ นั่นคือทั้งหมดที่ผมทำได้" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"หมอเทวดาหลิน ทุกคนเป็นคนฉลาด คุณไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นโง่ต่อหน้าผมหรอ?" ชายนนั้นหรี่ตายิ้ม แววตาเย็นชาที่ส่องประกายนั้นชัดเจนเป็นพิเศษ

"ผมพูดไปแล้ว ถ้าคุณไม่เชื่อจริงๆ ผมก็คงทำอะไรไม่ได้" หลินหยางส่ายหน้า

"หรอ?"

เขาถอนหายใจ ท่าทางผิดหวัง: "งั้นก็เสียดายจริงๆ เดิมทีผมคิดว่าหมอเทวดาหลินเป็นคนฉลาด ตอนนี้เหมือนว่า...ผมจะคิดผิดไป ผิดมากจริงๆ! เฮ้อ...ทำให้ผิดหวังจริงๆ!"

เมื่อสิ้นเสียง ชายคนนั้นก็ยื่นมือมาทางหลินหยาง

คนตระกูลหลินคนอื่นๆ เองก็ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ด้วย

"หมอเทวดาหลิน ในเมื่อคุณไม่รู้เรื่องนี้ งั้นก็ช่างเถอะ รบกวนด้วย ลาก่อน!" ชายคนนั้นยิ้มให้หลินหยาง

หลินหยางขมวดคิ้ว แต่ไม่พูดอะไร แค่ยื่นมือไปจับมือ

"รักษาตัวด้วย คุณหลิน!" ชายคนนั้นยิ้ม หันหน้าและเดินนำคนตระกูลหลินไป

"พวกเขาจะไปอย่างงี้หรอ?"

หม่าไห่แปลกใจ

"เกรงว่าจะไม่ได้ง่ายขนาดนั้น"

"แม่ นี่คือ..."

"บอกให้ลองก็ลองสิ! จะมาแม่ๆ อยู่นั่นแหละ!"

"โอเค!"

หลินหยางขมวดคิ้ว เดินเข้าไปในห้อง

ไม่นานก็สวมชุดสูทเดินออกมา

ซูกวงเตี้ยกว่าเขา ดังนั้นชุดสูทจึงคับและไม่พอดีตัว ไม่พอดีกับตัวเลย แต่ก็สวมใส่จนได้

จางชิงหยูเหลือบมองหลินหยางและพูด: "ก็พอได้"

"แม่ นี่มันเรื่องอะไรกัน? อยู่ดีๆ มาให้ผมใส่ชุดของพ่อทำไม?" หลินหยางพยามถาม

"ไม่ทำไม อีกสักพักจะพาคุณไปกินข้าว คุณทำตัวดีๆ ก็พอ" จางชิงหยูกระแทกเสียง

"กินข้าวหรอ?" หลินหยางไม่เข้าใจ

ในเวลานี้ ซูกวงรีบวิ่งเข้ามา

เมื่อเห็นชุดของหลินหยาง ซูกวงก็ผงะ: "ภรรยา คุณ...คุณให้เสี่ยวหยางใส่ชุดผมทำไม?"

"ก็ครอบครัวมีแค่ชุดนี้ ก็ต้องใส่ชุดนี้เท่านั้น!" จางชิงหยูกระแทกเสียง

"แต่...ชุดนี้ไม่เข้ากับตัวของหลินหยางเลยนะ! นี่คือชุดสูทสั่งตัด หากคนอื่นเห็นว่าไม่พอดี พวกเขาเดาออกได้อย่างแน่นอน!" ซูกวงรีบตอบ

แน่นอน คำพูดนี้ของเขา ในแง่หนึ่งคือเขารักชุดสูทของตัวเองมาก อีกแง่หนึ่งคือรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

"แล้วคุณคิดจะทำยังไง?" จางชิงหยูขมวดคิ้ว ถามด้วยสีหน้าจริงจัง

"ภรรยาคุณไม่ต้องกังวล ผมเพิ่งซื้อสูทมาไม่ใช่หรอ? เสี่ยวหยาง รีบเอาไปลองเร็ว!" ซูกวงหยิบถุงกระดาษในมือขึ้นและยิ้มอย่างจริงใจ

หลินหยางงงงวยเป็นพิเศษ แต่เขาก็ยังทำตาม