สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 331

หลีเสี่ยวเหมยพยักหน้า จากนั้นหันศีรษะแล้วตะโกนใส่หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย: "คุณยังอึ้งอะไรอยู่? รีบไล่คนเหล่านี้ออกไปสิ! ถ้าทำให้คุณแดนมัวร์ล่าช้า ฉันจะปิดร้านอาหารของพวกคุณ!"

"รับทราบๆๆ คุณผู้หญิงหลี อย่าเพิ่งโกรธ พวกเราจะไล่คนเหล่านี้ออกไปเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวนี้ เดี๋ยวนี้!"

หน่วยรักษาความปลอดภัยพยักหน้า หันหน้าไป ไม่ลังเล และจะไล่พวกหลินหยางทั้งสามคนออกไป

"หืม? พวกคุณจะทำอะไรหน่ะ?"

"หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!"

"คุณ...พวกคุณอย่ามาแตะต้องฉันนะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!"

จางชิงหยูและซูกวงส่งเสียง ทั้งสองคนลำบาก ถูกบังคับ

"คนนี้คือเพื่อนของพวกเราหรอ?" หญิงวัยกลางคนที่แต่งหน้าหนักๆ มองมาที่จางชิงหยูด้วยดวงตาที่ซับซ้อนและพูดเบาๆ

"ใช่ แม้ว่าจะไม่อยากยอมรับ แต่ก็เป็นเพื่อนของพวกเราจริงๆ"

"จางชิงหยูก็นิสัยแบบนี้ ไม่อยากอยู่ด้วย กลัวว่าจะขายหน้าก็เลยทำเช่นนี้ออกมา"

"น่าเสียดายจริงๆ!"

"ใช่..."

เพื่อนเก่าคนอื่นๆ ส่ายหน้าด้วยความเสียใจ ไม่มีใครเต็มใจมาช่วยเธอเลย

หลินหยางไม่ได้ยืนดูเฉยๆ เขาเข้าไปและผลักยามสองคนออกไป

"ไอเด็กนี่ ออกไป!"

หน่วยรักษาความปลอดภัยโมโห ไม่เกรงใจและถีบแผ่นหลังของหลินหยาง

ดวงตาหลินหยางเยือกเย็น เดิมทีคิดจะหลบ แต่ถ้าหลบมันก็จะโดนจางชิงหยู

เขาคิดอย่างรวดเร็ว สุดท้ายก็ไม่หลบ

ปัง!

แม้ว่าหน่วยรักษาความปลอดภัยจะเป็นผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ การถีบครั้งนี้จะหนักหน่วงถ้าถีบคนธรรมดา แต่หลินหยางไม่ใช่อย่างงั้น

เพียงแค่ทิ้งรอยเท้าเอาไว้เท่านั้น

"ไอเด็กเวร!"

เมื่อเห็นว่าหลินหยางไม่เป็นอะไร หน่วยรักษาความปลอดภัยจึงหยิบกระบองออกมาและเริ่มตี

รอบๆ มีแขกมากหน้าหลายตา ฉากนั้นค่อนข้างวุ่นวาย

แต่หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยไม่สามารถรับมือได้อีกต่อไป เขาจะรีบพาทั้งสามคนออกไปและควบคุมสถานการณ์

"เด็กนี่ จัดการ ขอแค่ไม่ตาย ผมก็จัดการได้!" หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยตะโกน และพุ่งเข้าไป

แต่ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งแหวกฝูงชนและเดินเข้ามาด้านหน้าหลินหยาง

"หืม? คุณยังคิดจะเรียกคนมาช่วยหรอ?" หลิวจือห่าวที่อยู่ที่นี่พูดด้วยรอยยิ้มมืดมน

"กล้ามาอาละวาดที่นี่ วันนี้คุณเรียกคนมากี่คนผมก็จะจัดการให้หมด!" หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยพูด

แต่ชายผู้นั้นเพิกเฉย และโค้งคำนับให้หลินหยางอย่างเร่งรีบ: "คุณหลิน ของที่คุณต้องการมาแล้ว"

"มาถึงแล้วหรอ? เร็วมาก!" หลินหยางแปลกใจ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คนรอบๆ ก็ตกใจ

หัวหน้าหน่วยรักษาความเองก็เช่นกัน กระแทกเสียงเยือกเย็น: "ทำไม คุณสั่งแลมโบกินี่มาสิบคันจริงๆ หรอ?"

"แต่ตอนนี้ ถนนรถติด แม้ว่าจะหามาได้จริง แต่ก็คงไม่สามารถมาถึงไวขนาดนี้! นี่เพิ่งสิบนาทีเอง! ยังจะคุยโม้อะไร!" หลิวจือห่าวยิ้มอย่างไม่แยแส

"เฮอะ ทำมาเป็นเสแสร้ง? อาหวัง คุณไปดูด้านนอก แลมโบกินีของเขาถึงแล้วหรือยัง?" หลีเสี่ยวเหมยพูดด้วยความโมโห

"รับทราบ คุณผู้หญิง!"

คนที่ชื่อเสี่ยวหวังวิ่งออกไป สักพักก็วิ่งออกมา

"คุณผู้หญิง ด้านนอกไม่มีแลมโบกินี!" เสี่ยวหวังพูด

หลีเสี่ยวเหมยจ้องหลินหยงและจางชิงหยูทั้งสามคน พูดอย่างเย็นชา: "สร้างปัญหาพอแล้วหรือยัง?"

"ใครบอกว่าคุณหลินหาแลมโบกินีมา?" ในเวลานี้ จู่ๆ คนที่วิ่งเข้ามาก็พูดขึ้น

"แล้วเขาหาอะไรมา?" ผู้หญิงคนหนึ่งยิ้มและหัวเราะเบาๆ

"เฮลิคอปเตอร์ เบลล์ 429! สิบคัน!" ชายคนนั้นพูด

เมื่อคำพูดนี้ออกมา บรรยากาศรอบๆ ก็เงียบ

ทุกคนเบิกตากว้าง มองไปที่ชายคนนั้นด้วยสายตาเหลือเชื่อ

จางชิงหยูและซูกวงว่างเปล่าทันที

เฮลิคอปเตอร์เบลล์ 429 หรอ? มันคืออะไร?

"ใช่..."

แขกที่มาร่วมงานต่างพากันตะโกนอีกครั้งโดยเฉพาะผู้ที่เคยด่าหลินหยางและรังแกจางชิงหยูมาก่อน พวกเขาไม่สามารถยอมรับความเป็นจริงนี้ได้ และคิดว่ามันไร้สาระ คนธรรมดาจะเชื่อได้อย่างไร

หลีเสี่ยวเหมยเองก็เช่นกัน

"เฮอะ ก็แค่เสแสร้งไปงั้น! พวกสุนัข ผมบอกคุณ อย่ามาโม้ที่นี่ แม้ว่าคุณจะหาเฮลิคอปเตอร์มาได้สิบลำแล้วยังไง? ตอนนี้ที่คุณสวมคือชุดอาร์มานี่เลียนแบบอยู่! คุณมันก็แค่คนจน มันเปลี่ยนไม่ได้หรอก คุณจะนำเงินมาเยอะแค่ไหนก็เปลี่ยนเรื่องนี้ไม่ได้!" หลีเสี่ยวเหมยตะโกนด้วยความโกรธ

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ก็เปิดโอกาสให้จูเฟยเฟยและคนอื่นๆ

"ใช่ คุณใส่ของปลอมอยู่ คุณไม่สามารถปฏิเสธได้หรอกมั้ง? นักออกแบบชุดอยู่ที่นี่กันทั้งนั้น ดูว่าคุณจะพูดยังไง"

"คุณมีเงินขนาดนี้แต่ยังใส่ของปลอมหรอ? คุณจะหลอกใครกัน?"

"ไม่มีเงินก็ไม่มีเงิน จะมาแสร้งทำไม?"

ทุกคนต่างตำหนิ

แดนมัวดูภูมิใจ

เขาเป็นนักออกแบบเสื้อผ้า เขาจะมองไม่ออกได้ยังไง?

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ มีคนวิ่งเข้ามาในห้อง

"คุณหลิน ที่แท้ก็อยู่นี่! รถยกเข้ามาในลานจอดรถแล้ว และตอนนี้ก็เริ่มเคลียร์ที่จอดรถแล้ว คุณมีคำสั่งอื่นอีกไหม?" เสียงที่เคารพดังขึ้น

เมื่อทุกคนมองก็ตกใจ

"คุณหม่าไห่หรอ?"

"ให้ตายเถอะ ประธานหม่าหนิ!"

"ประธานหม่ามาได้ยังไง?"

เสียงที่ตกใจดังขึ้น หลายคนเข้ามาและทักทายหม่าไห่อย่างกระตือรือร้น

แต่เมื่อเห็นคนที่หม่าไห่พูดด้วย ทุกคนก็มองตาค้าง

แดนมัวร์เองก็รู้จักหม่าไห่ อึ้ง จากนั้นก็ยิ้มและก้าวไปข้างหน้าอย่างกระตือรือร้น: "โอ้ะพระเจ้า ที่แท้ก็เป็นคุณหม่า! ผมนี่โชคดีจริงๆ ที่ได้เจอคุณที่นี่ พระเจ้ากำหนดมาหรอ?"

เมื่อพูดเสร็จแดนมัวร์ก็จะเดินเข้าไปกอดหม่าไห่

แต่หม่าไห่กลับไม่สนใจเขาและขมวดคิ้วมองเขา

"คุณแกนมัวร์ คุณมาทำอะไรที่นี่?"