หลิวจือห่าวอึ้ง ตกใจหน้าถอดสี รีบเข้าไปขวางรถลาก
"อยากตายหรอ ออกไป!"
คนขับรถลากรีบเรีบเหยียบเบรก จ้องไปที่หลิวจือห่าวและตะโกน
"พวกคุณเป็นใคร? ทำไมถึงมาลากรถผม? รีบปล่อย! เอารถของผมลงมา!" หลิวจือห่าวตะโกน
อย่างไรก็ตามคนนั้นไม่พูดอะไร หยิบวิทยุขึ้นมาและพูด
ไม่นาน กลุ่มชายชุดดำก็วิ่งออกมาจากที่จอดรถ พวกเขาลากหลิวจือห่าวออกจากด้านหน้ารถเทรลเลอร์โดยไม่พูดอะไรสักคำ
"เฮ้ย? พวกคุณทำอะไร? ออกไป ออกไปให้หมด! ผมจะแจ้งตำรวจ! ผมบอกพวกคุณว่าผมจะแจ้งตำรวจ!"
หลิวจือห่าวตื่นตระหนกอย่างมากและตะโกนออกมา
แต่ก็ไร้ประโยชน์
เขาที่อ่อนแอขนาดนี้จะไปขัดขืนคนเหล่านั้นได้ยังไง? ไม่นานก็ถูกลากไปข้างๆ มองดูรถคาเยนน์ที่ถูกลากออกไป
"ผมจะฟ้องพวกคุณ พวกคุณรอเถอะ พวกคุณเจอดีแน่!"
หลิวจือห่าวชี้ไปที่ชายในชุดสูทเหล่านั้น ตะโกนด้วยความโกรธ
แต่ชายในชุดสูทไม่ได้สนใจหลิวจือห่าว เมื่อรถลากลากรถคาเยนน์ออกไป ก็หันกลับมาที่ลานจอดรถอีกครั้ง
"พวกคุณหยุด!"
หลิวจือห่าวโกรธ ดังนั้นเขาจึงจะไปหาชายชุดดำเหล่านั้น
แต่ทันทีที่เขาเดินตามชายชุดดำไปที่ลานจอดรถ... หลิวจือห่าวก็ตกตะลึง...
"นี่...ไม่จริงใช่ไหม?"
หลิวจือห่าวจ้องไปที่ฉากตรงหน้าเขาอย่างว่างเปล่าด้วยดวงตาราวกับวัว และพึมพำ
เห็นว่าลานจอดรถด้านหน้าว่างเปล่า
รถทุกคันถูกลากไป
ในเวลาเดียวกัน เฮลิคอปเตอร์ เบลล์ 429 จำนวน 10 ลำบินลงมาจากท้องฟ้าและหยุดเรียงเป็ฯสองแถวอย่างเรียบร้อย
แถวละห้าลำ! ทั้งหมดสิบลำ!
ทุกคนที่ออกจากร้านอาหารต่างจ้องมองที่ฉากนี้อย่างว่างเปล่า และใบหน้าของทุกคนก็เต็มไปด้วยความน่าเหลือเชื่อ
"จริง...เรียกเฮลิคอปเตอร์มาสิบลำจริงๆ หรอ?" มีคนอ้าปาก สามารถยัดลูกแอปเปิ้ลเข้าไปได้
บางคนก้าวไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้นเพื่อถ่ายรูป ยังไงของแบบนี้ก็หายากยิ่งกว่าแลมโบกินีเสียอีก
แน่นอนว่าคนที่ตกใจมากที่สุดคือหลิวจือห่าวและจูเฟยเฟย
พวกเขาจ้องมองเฮลิคอปเตอร์สิบลำด้วยความอึ้ง พูดไม่ออก
หลีเสี่ยวเหมยสูดหายใจเข้าลึก ๆ หันหัวของเธออย่างเฉียบแหลมและจ้องไปที่หลินหยาง
สามารถหาเฮลิคอปเตอร์ 429 สิบลำมาที่นี่ได้ภายในสิบนาที คนนี้คือใคร เขาทำอะไร? เขาเป็นใครกันแน่?
คำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัวของหลี่เสี่ยวเหมย แต่ก็ไร้คำตอบ
แต่สิ่งหนึ่งที่เธอชัดเจนมากเกี่ยวกับ
นั่นคือ ตัวเธอเองไปหาเรื่องบุคคลใหญ่โตเข้าแล้ว
"ผู้จัดการหลิว!"
ในเวลานี้จู่ๆ หลินหยางก็ตะโกนออกมา
ผู้จัดการแซ่หลิวในกลุ่มคนก่อนหน้านี้สั่นสะท้านทันที จากนั้นหันกลับมามองหลินหยางด้วยรอยยิ้ม: "คุณ...คุณหลิน มีอะไรหรอ?"
เขาเคยตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้เมื่อไหร่กัน เขาเคยได้รับความนับถือจากคนร่ำรวยและมีเกียรติมากมายขนาดนี้มากก่อนหรอ?
วันนี้นับว่าเป็นวันที่ภาคภูมิใจ!
ซูกวงยิ้มออกมา
"จูเฟยเฟย ตอนนี้เห็นแล้วหรือยัง? ลูกเขยของฉัน? ลูกชายของคุณหล่ะ? ลูกเขยของฉันแค่ไม่ทำตัวโดดเด่น คุณไม่มีสิทธิ์มาทำตัวเย่อหยิ่งใส่เราเพราะแค่พวกเราทำตัวไม่โดดเด่น!" จางชิงหยูพูดใส่จูเฟยเฟยด้วยความสะใจ
จูเฟยเฟยอับอาย
หลิวจือห่าวยิ้มออกมาและก้าวมาด้านหน้า: "ป้าจาง! ป้าจาง! คุณอย่าโกรธ ก่อนหน้านี้พวกเราผิด ผมขอโทษ ขอโทษขอโทษ...ให้โอกาสผมอีกสักครั้ง อย่าถือสาเลย ขอโทษ..."
"ไสหัวไป! !"
ไม่รอให้เขาพูดเสร็จ จางชิงหยูก็ตะโกนออกมา
เสียงนี้ทำให้หลิวจือห่าวตกใจ
รอยยิ้มของเขาแข็งทื่อ ยืนอย่างอับอาย จะอยู่ต่อก็ไม่ได้ จะเดินออกไปก็ไม่ได้
สำหรับจางชิงหยูแล้ว ตอนนี้ทั้งตัวก็โล่งใจถึงรูขุมขน...
"มันคุ้มค่ามากที่ชีวิตนี้ได้สัมผัสกับความรู้สึกนี้สักครั้งในชีวิต!" จางชิงหยูครุ่นคิด รอยยิ้มเบิกบาน
จูเฟยเฟยทนต่อไปไม่ไหว เดินออกจากร้านอาหารด้วยความโกรธ หลิงจือห่าวตามไปด่าและบ่น ต้องโทษจูเฟยเฟยที่ไปหาเรื่องจางชิงหยู และทำให้เขาเสียโอกาสที่จะไต่เต้าขึ้นไปจุดที่สูงขึ้น
สำหรับผู้จัดการหลิว เขาก็ทนต่อไปไม่ได้ เดินออกไป
เพื่อนเก่าคนอื่นๆ ก้มหน้าขอโทษ แต่หลี่เสี่ยวเหมยยังคงอยู่ที่เดิม
มุมปากจางชิงหยูยกขึ้นเดินไปทางหลีเสี่ยวเหมย
"เสี่ยวเหมย คุณมีอะไรจะพูดไหม?" จางชิงหยูจ้องหลี่เสี่ยวเหมยและถาม
"ผมไม่มีอะไรจะพูด จางชิงหยู ครั้งนี้คุณชนะ! แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณมีเงิน คุณมีเงินแล้วจะยังไง? ผมก็ยังไม่ได้มองคุณสูงขึ้นอยู่ดี ในสายตาของฉัน มันก็แค่เศรษฐีขี้โม้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา
ทำไมขาดๆหายๆ...
อยากอ่านต่อครับ...
ลงวันละ10ตอนไม่ได้เหรคับ 5ตอนมันน้อยไป กว่าจะอ่านจบลืมหมดพอดี...
อ่านสนุกนางเอกค่อนข้างโง่ซื่อบื้อ...
อยากอ่านต่อ...
เขียนดีอ่านสนุกครับ...
D...
ทำไมบางตอนเนื้อหาหายไปหมดเหลืออยู่แค่ไม่ถึง6บรรทัดเลย...
หลินหยาง...ผมอยากบอกว่า คุณมันกระจอก 5555...
บทหาย...