สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 344

ชายชุดดำสองคนที่อยู่ข้างหลังเธอรีบคว้าหลินซงและผลักเขาไปที่หน้าต่าง

"พวกคุณจะทำอะไร?"

สีหน้าของหลินซงเปลี่ยนไปและตะโกนออกมา

"มอบสูตรยาออกมา! ไม่งั้นอย่ามาโทษว่าผมฆ่าคุณ!" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

จิตใจของหลินซงว่างเปล่า

เขาคิดไม่ออกแล้ว

เขาเป็นคนตระกูลหลินจากเยี้ยนจิง!

หมอเทวดาหลินคนนี้...น่าจะรู้ว่าเขาเป็นคนตระกูลหลินแห่งเยี้ยนจิงใช่ไหม?

ในเมื่อเป็นเช่นนั้นทำไมเขาถึงยังกล้าอวดดีอีก? ทำไมถึงกล้าพูดเช่นนี้? หรือว่า...เขาคิดจะต่อกรกับตระกูลหลินแห่งเยี้ยนจิง?

"ประธานหลิน คุณบ้าไปแล้วหรอ คุณกล้ามาเล่นงานผม? คุณรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเกิดคุณอะไรผม? คุณอยากทำลายหยางหัวของคุณไปพร้อมกับผมหรอ? งั้นก็ดี ทำสิ! มาสิ! หลินซงตะโกนอย่างรุนแรง ตื่นเต้นอย่างมาก

ในตอนนี้เขาถูกผลักไปอยู่ข้างหน้าต่าง ร่างกายครึ่งหนึ่งของเขาห้อยอยู่นอกหน้าต่างแล้ว

เขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ในเวลานี้ใครจะกล้าดิ้นรน มีเพียงปากเดียวเท่านั้นที่กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

"จะให้หยางหัวของผมถูกทำลายไปพร้อมกับคุณหรอ? หลินซง คุณยกยอตัวเองมากไปรึเปล่า? ถ้าผมจะฆ่าใครสักคน ใครจะมาตรวจสอบถึงผมได้? อีกทั้งตอนนี้คุณมีสูตรยาแล้ว ถ้าสูตรยานี้หลุดออกไป มันจะส่งผลกระทบต่อหยางหัวของผมเท่าไหน? ผมจะปล่อยคุณไปได้ยังไง?"

หลินหยางพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ จากนั้นก็หลับตาลง: "ผมให้เวลาคุณคิดห้าวิ หลังจากห้าวินาที ถ้าคุณยังไม่ให้คำตอบกับผม งั้นก็ต้องเสียใจด้วย ระดับความสูงหลายสิบชั้นนี้เพียงพอที่จะทำให้กระดูกของคุณแตกละเอียดได้!"

เมื่อพูดเสร็จ หลินหยางก็เริ่มนับ

"ห้า!"

"ประธานหลิน! คุณไม่ตายดีแน่! คุณกล้าทำผมหรอ? ตระกูลหลินของผมต้องทำลายคุณอย่างแน่นอน!" หลินซงรีบตะโกนออกมา

แต่ไม่เป็นผล หลินหยางยังคงตะโกนออกไป

"สี่!"

"ประธานหลิน ตกลงคุณรู้ไหมว่าผมเป็นคนตระกูลหลิน? แม้ว่าหยางหัวของคุณจะพัฒนาอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะมีสูตรยาทั้งสองอยู่ในมือ แม้ว่าจะมีความสัมพันธ์กับทางนั้น แต่เมื่อเผชิญหน้ากับตระกูลหลินของผม ทั้งหมดนี้ของคุณก็เป็นแค่เรื่องตลก! คุณไม่รู้หรอกว่าตระกูลหลินของผมมีพลังมากแค่ไหน!"

"สาม!"

"คุณยังไม่รีบปล่อยผมอีกหรอ! ถ้าคุณปล่อยผม! ผมจะถือว่าสิ่งนี้ไม่เกิดขึ้น!"

"สอง!"

"คุณ...พวกคุณกล้าหรอ? รีบปล่อยผม! เร็ว! !"

"หนึ่ง!"

หลินหยางตะโกนอย่างเย็นชา

เมื่อสิ้นสุดคำนี้ ลมหายใจของหลินซงก็แน่นขึ้น

เขาไม่ยอมแพ้

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากยอมแพ้ แต่ไม่เชื่อว่าหลินหยางจะกล้าฆ่าคนตระกูลหลินจริงๆ!

แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้ความคิดของหลินหยาง

หลินหยางเงยหน้าขึ้นมา โบกมือเบาๆ: "โยนลงไปเถอะ!"

"รับทราบ ประธานหลิน!"

มุมปากของกงซีหยุนยกขึ้น เธอไม่ลังเลและยกมือขึ้นทันที

ชายชุดดำสองคนนั้นยกตัวหลินซงขึ้นสูงและจะโยนเขาออกไปจากตึกสูง

"อ๊า...อ๊า..."

หลินซงตะโกนออกอย่างรุนแรง จ้องลงไป เขาตัวสั่นแทบบ้า

เขาเริ่มเสียใจ

แต่ในเวลานี้เสียใจก็ไม่ทันแล้ว

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้

ปัง!

ประตูของห้องทำงานถูกเปิดออกขึ้นทันใด จากนั้นก็มีเสียงตะโกนออกมา

"หยุด!"

เมื่อสิ้นเสียง ทุกคนก็ตกใจ หันหน้าไปเห็นชายหญิงกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

คนเหล่านี้...คือคนที่เคยข่มขู่หลินหยางมาก่อน

"พี่ห่าว! พี่ห่าว! ช่วยผมด้วย! ช่วยผมด้วย!" ด้านหลินซงเห็นคนที่เข้ามาเหมือนดาวแห่งความหวัง เขาก็ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งในทันใด

คนที่มาคือหลินหยูห่าว เขากวาดสายตามองหลินซง มีรอยยิ้มบนใบหน้าที่มีเสน่ห์ เขามองหลินหยางเอ่ยปาก: "ประธานหลิน คุณกำลังทำอะไรหน่ะ? จะประกาศส่งครามกับตระกูลหลินของผมหรอ?"

"ผมไม่มีสิทธิ์นั้นหรอ?" หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย

"ไม่มี! ไม่เคยมีด้วย!" หลินหยูห่าวส่ายหน้า

หลินหยางจ้องมองหลินหยูห่าวอย่างไร้อารมณ์

หลินหยูห่าวกำลังสูบบุหรี่ เดินไปหาหลินซงที่นอนอยู่ตรงหน้าต่าง คว้าคอเสื้อของเขาและดึงลงมา

ปัง!

หลินซงหล่นลงบนพื้น เหงื่อของเขาไหลออกมา

หลินหยางไม่ได้เข้าไปขวาง

นอกจากเขาแล้วไม่มีใครสามารถหยุดหลินหยูห่าวได้เลย...

"หมอเทวดาหลิน ตอนนี้คุณมีอะไรอยากจะพูดไหม? จะลงมือตรงนี้ ลองประลองทักษะกับตระกูลหลินของพวกเรา หรือว่าจะถอยคนละก้าว?" บุหรี่ของหลินหยูห่าวที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่งถูกโยนลงบนพื้น ใช้เท้าเหยียบให้ดับและถามด้วยรอยยิ้ม

"พวกคุณคิดว่าทักษะเข็มตระกูลหลินของพวกคุณแข็งแกร่งมากหรอ?" หลินหยางถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"ไม่ใช่แค่ทักษะเข็ม ตระกูลหลินของพวกเรา...ไม่มีอะไรที่ไม่แข็งแกร่ง!" หลินหยูห่าวพูดอย่างครอบงำ

เมื่อสิ้นเสียง ใบหน้าคนตระกูลหลินทุกคนก็เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

หลินหยูห่าวไม่ได้พูดเกินความจริง สิ่งที่ความพูดคือความจริง

คนนอกจะไม่มีวันรู้ว่าพลังของตระกูลหลินน่ากลัวเพียงใด

มีเพียงตระกูลหลินเองเท่านั้นที่รู้ความสามารถของตัวเองเพราะพวกเขาเห็นมากับตาตัวเอง อย่าว่าแต่พวกเขาเลย ทุกตระกูลก็มีความเคารพตระกูลหลินจากก้นบึ้งของหัวใจ

หลินหยางกลับที่ตำแหน่งของตัวเอง หลับตาลง ไม่พูดอะไร

"ผมรู้ว่าหมอเทวดาหลินเป็นคนชอบธรรม หมอเทวดาหลิน ลาหล่ะ หวังว่าจะได้เจอกันอีก พวกเราเป็นเพื่อนกัน คุณก็แซ่หลิน บางทีพวกเราอาจจะเป็นคนจากตระกูลเดียวกัน! อยู่กับว่าคุณจะฉลาดมากพอหรือไม่!" หลินหยูห่าวยิ้ม และหยิบหลินซงที่นอนอยู่บนพื้นขึ้นมาโดยตรงและเดินออกไป

"หยุด!"

จู่ๆ หลินหยางก็ตะโกนออกมา

หลินหยูห่าวและคนอื่นๆ ต่างจ้องมองไปทางเขา

"หมอเทวดาหลิน มีอะไรจะพูดหรอ?" หลินหยูห่าวถามด้วยรอยยิ้ม

หลินหยางเงียบสักพักและพูดออกมา: "คุณคิดผิดแล้ว ตระกูลหลินของพวกคุณคิดผิดแล้ว ตั้งแต่พวกคุณเริ่มมา ไม่เคยมองอะไรได้อย่างชัดเจน! เมื่อความจริงทั้งหมดถูกเปิดเผย พวกคุณจะเสียใจกับความไม่รู้ของตัวเองหรือไม่ พวกคุณจะรู้สึกกลัวต่อความโง่ของตัวเองหรือไม่?"

เขาพูดอย่างนุ่มนวล แต่จริงจัง

ราวกับว่าคำพูดนั้นมาจากใจของเขา

คนตระกูลหลินงุนงง

หลินหยูห่าวขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจคำพูดของหลินหยาง