สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 356

เอี๊ยด!

รถฉุกเฉินหลายคันขับมาจอดที่หน้าโรงพยาบาลอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นมีคนในชุดกาวน์สีขาวเดินลงมาจากรถไม่น้อย พวกเขายกผู้ป่วยบางส่วนที่มีอาการค่อนข้างหนักขึ้นรถ

คนทั้งกลุ่มหันไปมอง กลับสังเกตเห็นคนที่คุ้นเคยคนหนึ่งก้าวเท้าเดินลงมาจากรถฉุกเฉินพวกนี้

เห็นคนคนนั้น หลินหยูอิงและคนอื่นคิดว่าตัวเองตาฝาด…

"ประธานหลิน?"

เธอพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

หลินหยูห่าวและคนอื่นก็มองผู้มาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

"ฮืม? พวกคุณก็อยู่ที่นี่เหรอ?"

หลินหยางเหลือบมองหลินหยบูอิงและคนอื่นโดยที่สีหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรแวบหนึ่ง หลังจากนั้นช่วยทีมแพทย์ยกผู้ป่วยขึ้นรถ

"ทำไม? หมอเทวดาหลิน คุณยังมีเวลาว่างมายุ่งเรื่องชาวบ้านอีกเหรอ? หยางหัวกรุ๊ปของพวกคุณกำลังจะเจอหายนะครั้งใหญ่แล้ว! คุณยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ?" หลินหยูห่าวยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"คำพูดประโยคนี้ผมควรเป็นคนพูดกับพวกคุณมากกว่า อีกอย่าง ผมจะขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย ยาตัวใหม่ไม่สมบูรณ์แบบ!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ขึ้นรถแล้วจากไปทันที

"น่าขำสิ้นดี คนโง่แบบนี้จะไปคิดค้นสูตรยาพวกนั้นได้ยังไง?" หลินหยูห่าวพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก

"หยางหัวกรุ๊ปอยู่ในมือของคนโง่แบบนี้ ไม่ช้าไม่เร็วก็ต้องล้มละลาย ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตระกูลของเราถึงสนใจคนแบบนี้" หลินซงก็ส่ายหัวแล้วพูด

แต่หลินหยูอิงกลับยืนอึ้งอยู่ตรงที่เดิม สายตามองตามทิศทางที่หลินหยางจากไป ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

ผ่านไปสักพักสีหน้าของเธอซีดขาวจนถึงขีดสุดอย่างกะทันหัน หันหลังเดินตรงเข้าไปหาผู้ป่วยหน้าประตูโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด

"หยูอิง!"

"คุณหนูหยูอิง!"

ทุกคนรู้สึกตกใจและพากันตะโกน

แต่หลินหยูอิงไม่สนใจ เธอวิ่งมาถึงด้านข้างของคนไข้ที่หมดสติรายหนึ่ง พูดกับญาติของผู้ป่วยที่กำลังร้องไห้อยู่ด้านข้าง "ฉันเป็นหมอ ขอฉันตรวจดูอาการของเขาหน่อยได้หรือเปล่า?"

"คุณเป็นหมอ? ดีเลย ได้โปรดช่วยพ่อของฉันด้วย ขอร้อง!" หญิงสาวที่อยู่ด้านข้างกลืนน้ำลายแล้วพูด

ตอนนี้ภายในโรงพยาบาลแออัดไปด้วยผู้คน หมอทุกคนงานยุ่งจนหัวหมุน ผู้ป่วยพวกนี้อย่าว่าแต่มีหมอมาดูอาการเลย เกรงว่าแม้แต่เตียงคนไข้ก็คงจะไม่มีด้วยซ้ำ สิ่งเดียวที่ทำได้คือรอความตายอยู่ที่นี่

หลังจากได้ยินคำพูดของหลินหยูอิง สายตาของญาติผู้ป่วยทุกคนมองมาทางนี้ทันที

"คุณเป็นหมอ?"

"ช่วยมาตรวจดูอาการของพี่ชายผมหน่อยเถอะ พี่ของผมเริ่มจะไม่ไหวแล้ว"

"คุณหมอ ช่วยมาดูแม่ฉันหน่อยเถอะ"

"ได้โปรดคุณหมอ!"

"คุณหมอ ผมยอมคุกเข่าขอร้องคุณ"

ญาติผู้ป่วยรุมล้อมเข้ามาอ้อนวอนขอร้อง

"ทุกคนไม่ต้องรีบร้อน ฉันจะตรวจดูทีละคน"

หลินหยูอิงพูดพร้อมกับเริ่มทำการวินิจฉัยอาการของผู้ป่วย

อันที่จริงทักษะการแพทย์ของหลินหยูอิงไม่ได้สูงมาก เธอเคยเรียนแค่ผิวเผินเท่านั้น แต่สำหรับตอนนี้ ทักษะการแพทย์แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

แต่แล้วหลังจากที่วินิจฉัยไปสักพัก สีหน้าของหลินหยูอิงดูเคร่งเครียดมาก

เธอลองหันไปตรวจอาการของผู้ป่วยรายอื่น หลินหยูห่าวและคนอื่นสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ

หลินหยูอิงลุกขึ้นยืน แต่ร่างกายเซไปมาราวกับเริ่มยืนไม่ไหว

"หยูอิง คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?" หลินหยูห่าวรีบเดินเข้ามาประคองเธอ

"ฉัน…ฉันไม่เป็นไร…"

"อาการของคนพวกนี้เป็นยังไง?" หลินหยูห่าวถาม

"ดูเหมือนหัวใจของพวกเขาจะมีปัญหา ไม่เพียงแค่นั้น แม้แต่ประสาทก็มีปัญหาด้วย สถานการณ์ของพวกเขาในตอนนี้วิกฤตมาก…"

"หัวใจมีปัญหา?"

คนของตระกูลหลินพูดออกมาพร้อมกัน

"ฉันขอถามพวกคุณหน่อย ญาติของพวกคุณเคยใช้ยาบำรุงหัวใจหยางซินหรือเปล่า?" หลินหยูอิงถามอย่างระมัดระวัง

หลังจากที่พูดจบ ญาติของผู้ป่วยแย่งกันพูดทันที

"ใช้แล้ว"

"พ่อของฉันเป็นโรคหัวใจมาหลายปี ได้ยินว่ายานี้มีประโยชน์ ฉันก็รีบไปซื้อมาให้พ่อใช้ทันที"

"พี่ชายของผมเป็นโรคหัวใจตั้งแต่เกิด เมื่อก่อนเคยเข้ารับการผ่าตัด มีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว หลังจากที่ใช้ยาตัวนั้นอาการก็ดีขึ้น ไม่อย่างนั้นตอนนี้เขาอาจจะยังนอนอยู่บนเตียงก็ได้"

"พ่อของฉันก็ใช้เหมือนกัน"

"ปู่ของผมด้วย"

"แม่ของฉันก็ใช้"

...

แต่แล้วหลังจากผ่านไปสักพัก สีหน้าของหลินหยูห่าวแข็งทื่อ ดวงตาทั้งคู่ดูเหม่อลอย ท้ายที่สุด โทรศัพท์ที่อยู่ในมือร่วงหล่นลง

ตึก!

เสียงที่น่าอึดอัดใจดังขึ้น

ลมหายใจของทุกคนภายในรถหยุดชะงัก

"มันเป็นไปได้ยังไง…" เขาพูดพึมพำ

หลินหยูอิง หลินหยูห่าวและคนอื่นขึ้นเครื่องบินที่กำลังจะเดินทางไปเยี้ยนจินอย่างรวดเร็ว

สีหน้าของหลินหยูอิงเคร่งขรึม หลินหยูห่าวและหลินซงร่างกายสั่นเทา สีหน้าซีดขาว จิตใจกระวนกระวาย

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้…ทำไมถึงเป็นแบบนี้?" หลินหยูห่าวพูดพึมพำไม่หยุด รูม่านตาเปิดกว้าง นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยร่างกายที่สั่นเทา

"คุณคะ คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?" แอร์โฮสเตสเห็นหลินซงตัวสั่นจึงอดไม่ได้ที่จะถาม

แต่หลินซงไม่ได้ยินคำพูดของเธอด้วยซ้ำ เขาในตอนนี้ราวกับจมอยู่ในความมืดมิดที่น่าสะพรึงกลัว

"คุณคะ…คุณ…" แอร์โฮสเตสลองเรียกอยู่หลายครั้ง

"เขาไม่เป็นไร แค่เหนื่อยเกินไปนิดหน่อย พักผ่อนสักพักก็หายดีเอง คุณไปทำงานของคุณเถอะ" หลินหยูห่าวเค้นรอยยิ้มออกมาพูดกับแอร์โฮสเตส

"ได้ค่ะ ถ้าหากมีอะไรสามารถเรียกฉันได้ตลอดเวลา" แอร์โฮสเตสยิ้มแล้วยิ้มอีก หลังจากนั้นหันหลังแล้วเดินจากไป

แต่ทว่าหลังจากแอร์โฮสเตสเดินจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินหยู่ห่าวก็เริ่มหายไป

เขาจับที่จับด้านข้างแน่น แม้เขาจะไม่ได้แสดงสีหน้าที่หวาดกลัวเหมือนหลินซง แต่ภายในใจของเขากำลังรู้สึกประหม่าและกังวลใจมาก

หลินหยูอิงที่อยู่ด้านข้างหลับตาลงไม่พูดอะไร แม่สีน่าจะดูนิ่งสงบ แต่เปลือกตาของเธอมันกำลังกระตุกอย่างต่อเนื่อง

เห็นได้ชัดเธอก็ไม่สามารถรักษาความสงบภายในจิตใจ

"หยูอิง!"

ในที่สุดหลินหยูห่าวก็ทนไม่ไหวแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นหันไปพูดกับหลินหยูอิง

หลินหยูอิงไม่มีท่าทีที่จะขยับตัว ถึงขั้นไม่ยกเปลือกตาขึ้นด้วยซ้ำ

หลินหยูอิงเม้มริมฝีปากแล้วพูดด้วยความระมัดระวัง "คือว่า…หยุอิง…คุณ คุณช่วยพูดแทนผมหน่อยได้หรือเปล่า…"

"คุณคิดว่าฉันยังพูดอะไรได้อีก? ฉันควรพูดอะไร?" หลินหยูอิงลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้าแล้วถามกลับ

"คือ…หยูอิง เรื่องนี้ก็ไม่น่าจะใช่ความผิดของผม ผม…ผมแค่รับผิดชอบทำตามสูตรยา และพวกเราก็ไม่ได้เป็นคนวิเคราะห์ตัวแปรของยา ทางตระกูล…ตระกูลไม่ควรจะโทษพวกเรา!" หลินหยูห่าวพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน

แม้แต่ตัวเขาเองก็รู้สึกสับสนไปหมด

เดิมทีคิดว่าตัวเองได้สร้างคุณความดีความชอบครั้งใหญ่ แต่ทำไมมันถึงกลายเป็นหายนะอย่างกะทันหัน…