สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 369

"อืม" หลินหยางตอบเบาๆ ไม่พูดอะไรมาก ดื่มน้ำตามสบาย

"คุณสบายดีใช่ไหม?" หลินหยูอิงลังเลสักพักและถาม

"สำหรับเรื่องขอผม ที่คุณควรจะรู้คือหลายปีมานี้คุณไม่เคยถามถึงผมเลย แต่กลับมาถามผมในเวลานี้ ไม่คิดว่าแบบนี้มันหน้าซื่อใจคดไปหน่อยหรอ?" หลินหยางถามอย่างเรียบเฉย

หลินหยูอิงผงะเล็กน้อย ปากแดงๆ ของเธออ้าออกเล็กน้อย พูดไม่ออก

แต่สักพักเธอก็ยิ้ม พยักหน้า: "คุณพูดมีเหตุผล คุณน่าจะรู้เหตุผลที่ฉันมาหาคุณ ตอนนี้คำพูดเหล่านี้ไม่น่าสนใจอีกต่อไปแล้ว"

"งั้นพวกเรามาทำให้มันชัดเจนกันเถอะ" หลินหยางมองหลินหยูอิง พูดอย่างไร้อารมณ์: "ผมไม่สามารถช่วยคุณติดต่อหมอเทวดาหลินได้!"

"จะไม่เจรจาจริงๆ หรอ?" หลินหยูอิงขมวดคิ้ว

ความจริงแล้วเธอรู้ว่าเรื่องนี้มีความยาก คนตระกูลหลินเคยมาคุยกับหลินหยางก่อนหน้านี้ แต่ก็ไม่ได้ผล

"เจรจาหรอ? หลินหยูอิง ถ้าคุณให้สามีของคุณไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น คุณจะตกลงไหม?" หลินหยางถาม

"ฉันยังไม่ได้แต่งงาน"

"งั้นคุณจะให้แม่ของคุณไปแต่งงานกับคนอื่นไหม!" หลินหยางถาม

"หลินหยาง คุณหมายความว่าอะไร?" หลินหยูอิงมีสีหน้าโกรธ

"ความหมายของผมเรียบง่ายอย่างมาก ถ้าพ่อของคุณหรือแม่ของคุณยอมไปแต่งงานกับคนอื่น ผมจะให้ซูเหยียนไปนอนอยู่บนเตียงกับประธานหลินเลย และจะจัดการให้ประธานหลินมาเจอกับพวกคุณ พวกคุณรับได้ ผมก็รับได้" หลินหยางไม่รีรอ

ปัง

คนตระกูลหลินโต๊ะข้างๆ ยืนขึ้น จ้องมาที่หลินหยางด้วยความโกรธ

พนักงานบริการร้านกาแฟตกใจ

แต่หลินหยูอิงยกมือขึ้นมาทันทีบอกว่าให้พวกเขานั่งลง

เธอจ้องไปที่หลินหยางด้วยดวงตาที่ผิดหวัง หมดความอดทน เจ็บปวดและโกรธ

ซับซ้อนมาก

แต่ในสายตาของหลินหยางมีแค่ความเยือกเย็น

ทั้งสองคนมองหน้ากัน

ประมาณสามนาทีหลินหยูอิงก็เริ่มพูดขึ้นมาอย่างอ่อนโยน: "หลินหยาง ฉันรู้ว่าเรื่องนี้เปลี่ยนเป็นชายคนอื่นก็คงไม่สามารถรับได้ นั่นคือภรรยาของตัวเอง แต่หลินหยาง สำหรับภรรยาของคุณคนนี้ ตระกูลใหญ่ของพวกเรารู้ว่าคุณแต่งงานกับเธอมาสามปี แต่แม้แต่นิ้วของเธอคุณก็ไม่เคยแต่ ระหว่างพวกคุณสองคนเป็นแค่สามีภรรยากันในนามเท่านั้น อีกทั้งตระกูลซูยังไม่ชอบคุณ ภรรยาคนนี้ไม่เคยชอยคุณเลย หรือว่าคุณยังอยากจะทนกับความอับอายและไร้ประโยชน์แบบนี้ต่อไปหรอ?"

"คุณหมายความว่าอะไร?" หลินหยางถม

"หลินหยาง ฉันเคยได้ยินมาบ้างแล้ว ฉันรู้ว่าคุณเสียใจที่ตระกูลส่งคุณไปที่ตระกูลสาขา และพวกเขาก็ส่งคุณเข้ามาในตระกูลซู คุณคงเกลียดตระกูลหลินเข้าไส้ แต่หลินหยาง โลกนี้มันก็เป็นอย่างงี้ ถ้าคุณไม่มีประโยชน์ แล้วใครจะสนใจในตัวคุณ? ตอนนี้โอกาสมาแล้ว คุณก็แค่ให้ความร่วมมือกับพวกเขา ช่วยพวกเขาติดต่อกับหมอเทวดาหลิน คุณก็จะได้กลับไปที่ตระกูลหลิน คุณจะได้ทุกอย่างที่คุณอยากได้ ทำไมต้องไปอดทนกับตระกูลซูนั่น? แล้วทำไมต้องเป็นที่อับอายในเจียงเฉินและใช้ชีวิตอย่างโง่เขลาหล่ะ?" หลินหยูอิงกล่าวอย่างขมขื่น

จากมุมมองของเธอ นี่เป็นโอกาสสำหรับหลินหยางอย่างแท้จริง

แต่ในมุมมองของหลินหยาง นี่...มันเป็นแค่เรื่องตลกตั้งแต่ต้นจนจบ

หลินหยางมองหลินหยูอิงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ใบหน้าของเขาเหมือนบ่อน้ำโบราณ ไม่มีความปั่นป่วนแม้แต่น้อย

หลินหยูอิงคอยสังเกตอารมณ์ของหลินหยางมาตลอด แต่ไม่รู้ทำไม เธอรู้สึกว่าสายตาของหลินหยางค่อนข้างน่ากลัว และค่อนข้าง...คุ้นเคยแปลกๆ แต่เธอไม่รู้ว่าเธอคุ้นเคยกับสายตาแบบนี้ที่ไหน

"ผมถามคุณหน่อย" หลินหยางเอ่ยปาก

"คุณว่ามา"

"เรื่องนี้...ตระกูลหลินขอให้คุณมาขอร้องผมหรอ?"

"ขอร้องหรอ?"

หลินหยูอิงขมวดคิ้วอีกครั้ง

นี่ไม่ใช่คำที่ดี

อย่างน้อยสำหรับตระกูลหลินแล้วมันไม่ใช่คำที่ดี

ตระกูลหลินคงจะขอร้องคนอื่น แต่...คงไม่มาขอร้องคนอย่างหลินหยางอย่างแน่นอน

"ไม่ใช่" หลินหยูอิงส่ายหน้า

"งั้นก็เชิญกลับไปเถอะ" หลินหยางพูดตรงๆ

"หลินหยาง คุณจะทิ้งโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิตจริง ๆ เหรอ?" หลินหยูอิงรีบร้อน ลุกขึ้น: "ถ้าพลาดโอกาสนี้ไป ชีวิตนี้คุณจะไม่มีโอกาสได้กลับมาที่ตระกูลหลินอีกเลยนะ!"

"ทำไมผมต้องอยากกลับไปที่ตระกูลหลิน?"

หลินหย่างส่ายหน้าและพูดอย่างเรียบเฉย: "ตระกูลหลินไม่มีอะไรที่จะดึงดูดผมเลย ทำไมผมต้องอยากกลับไป?"

"แต่ว่า..." หลินหยูอิงอยากจะพูดบางอย่าง แต่หลินหยางยืนขึ้นแล้ว

คนตระกูลซูโล่งใจ

ซูกวงตบหน้าอกของตัวเอง ใบหน้าที่ตื่นตระหนกของเขาดีขึ้น

พรรคซวนอีมอบหมายให้ผู้ป่วยที่ป่วยหนักพักผ่อนในห้องที่จัดเตรียมไว้ ปัจจุบันห้องในโรงพยาบาลเต็มไปด้วยผู้ป่วย พวกเขาไม่สามารถให้คุณนายซูย้ายไปที่โรงพยาบาลด้วยเช่นกัน จึงทำได้เพียงอยู่ที่นี่

"โอเคแล้ว แม่ของคุณยังไม่ตาย ตอนนี้พวกเราไปได้แล้วใช่ไหม?" จางชิงหยูเดินเข้ามา จ้องซูกวงและพูด

ซูกวงเดิมทีคิดอยากจะอยู่ที่นี่ต่อ แต่เมื่อเห็นจางชิงหยูและคนตระกูลซูไม่ลงรอยกัน เขาลังเลสักพักและถอยหายใจ: "โอเค งั้นพวกเรากลับกันเถอะ"

"จริงๆ เลย จะตายยังไม่รีบตายหน่อย ทำให้แมงเม่าพวกนี้ออกมาเป็นจำนวนมาก คนชั่วแบบนี้ตายไปโลกจะได้สะอาด" จางชิงหยูพึมพำ

"ชิงหยู คุณพูดอะไรหน่ะ?" ซูกวงขมวดคิ้ว

"ไปเถอะๆ..."

จางชิงหยูเบื่อที่จะสนใจซูกวง เดินออกไปหน้าประตูโดยตรง

สายตาของซูกวงไม่เป็นธรรมชาติ ความจริงแล้วเมื่อกี้เขาก็ได้ยิน แต่เขาเองก็หมดหนทาง เขารู้ว่า ภรรยาของตัวเองและแม่ของเขาถูกกำหนดให้เป็นศัตรูตัวฉกาจต่อกันและกันแล้วในชีวิตนี้

เขาทำได้แค่ถอนหายใจและรีบเดินออกไป

แต่เดินไม่กี่ก้าว

"นี่ไม่ใช่ประธานหม่าหรอ?" ดวงตาทั้งสองของจางชิงหยูเป็นประกาย ราวกับว่าเห็นอะไรเข้าและส่งเสียงดีใจขึ้นมา

ซูกวงและซูเหยียนผงะ รีบเดินเข้าไป เห็นรถจอดอยู่ด้านหน้าประตู หม่าไห่กำลังเดินออกมาจากรถ

หม่าไห่ตกตะลึงเล็กน้อย และตกใจกับผู้หญิงคนนั้นที่จู่ๆเดินเข้ามา แต่เมื่อเห็นซูเหยียนเดินอยู่ด้านหลัง เขาก็นึกออกว่าทั้งสองคนคือใคร

"ประธานหม่า สวัสดี ไม่คิดว่าพวกเราจะได้เจอกันที่นี่" จางชิงหยูยายามทำให้พฤติกรรมของเธอดูมีเกียรติมากขึ้น ยิ้มออกมา

"สวัสดี" หม่าไห่พยักหน้า

เมื่อเห็นหม่าไห่สนใจตัวเอง จางชิงหยูก็ดีใจ รีบถาม: "ประธานหม่า คุณจะไปไหนหน่ะ?"

"ผมจะเข้าไปจัดการเรื่อง ไว้ค่อยคุยกันละกัน" หม่าไห่ขมวดคิ้ว เมื่อพูดเสร็จเขาก็เดินไปด้านหน้า

"หืมๆๆๆ ประธานหม่า ช้าก่อน ฉันมีเรื่องต้องคุยกับคุณ" จางชิงหยูขวางเขาเอาไว้

"คุณทำอะไร?"