สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 371

หม่าไห่รู้สึกอึ้งทันที ชั่วขณะหายใจไม่ออกไปสักพัก เขามองไปทางหลินหยางอย่างไม่เข้าใจ

"ประธานหลิน คุณ…คุณหมายความว่ายังไงกันแน่?"

หม่าไห่ตามความคิดของหลินหยางไม่ทันเลยแม้แต่นิดเดียว

"ไม่ได้หมายความว่ายังไง ก็ทำตามความคิดของคุณเริ่มเก็บค่าใช้จ่าย" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"แล้ว…แล้วควรตั้งราคาที่เท่าไหร่ถึงเหมาะสม?" หม่าไห่ถามด้วยความระมัดระวัง

"หนึ่งหยวน" หลินหยางพูด

"อืม…ฮืม? อะไรนะ? เท่า…เท่าไหร่?"

"ดูเหมือนคุณต้องไปตรวจหูของคุณแล้ว ผมบอกว่าหนึ่งหยวน ได้ยินชัดเจนหรือยัง?" หลินหยางมองเขาแวบหนึ่งแล้วพูดต่อ "ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ทุกสถานีช่วยเหลือเก็บค่าธรรมเนียมในการวินิจฉัยหนึ่งหยวน แน่นอนว่าไม่ได้บังคับ ขึ้นอยู่กับความยินยอมของตัวบุคคล อยากให้ก็ให้ ไม่อยากให้ก็ไม่ต้องให้ อีกอย่างประกาศต่อสาธารณชนด้วย ค่าใช้จ่ายทั้งหมดจะถูกบริจาคให้กับเด็กยากจนบนพื้นที่สูงและสร้างโรงเรียนเพื่อการกุศล เข้าใจหรือเปล่า?"

ตอนที่พูดประโยคนี้ ดวงตาของหม่าไห่ลุกวาวเป็นประกาย

ดูเหมือนความหมายของประธานหลินคือ…

ถูกต้อง ในเมื่อทำการโฆษณาปากต่อปาก ทำไมไม่ทำให้มันใหญ่หน่อย

ถ้าหากหยางหัวกรุ๊ปหรือพรรคซวนอีแค่เก็บค่าธรรมเนียมรักษาอย่างเดียว ตามหลักแล้ว นี่ก็เหมือนกับทำหน้าที่เพื่อช่วยเหลือคนอื่น

แน่นอน ย่อมได้รับความชื่นชมจากสาธารณชน แต่เห็นได้ชัดว่ามันยังไม่พอ

วิธีนี้ของหลินหยาง เรียกได้ว่าช่วยผลักดันหยางหัวกรุ๊ปและพรรคซวนอีไปในระดับที่สูงกว่า

นี่ถือว่าเป็นการเดินหมากที่ยอดเยี่ยม!

"ประธานหลิน เรื่องนี้ปล่อยให้ผมจัดการเอง ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้" หม่ารีบพูดด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย

"อืม"

หลินหยางพยักหน้า

แต่ในขณะที่หม่าไห่กำลังจะออกจากห้องทำงาน เหมือนเขาจะนึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหัน ฝีเท้าของเขาหยุดชะงักแล้วหันกลับมาพูด "ใช่แล้วประธานหลิน มีอยู่เรื่องหนึ่งผมลืมบอกคุณ"

"เรื่องอะไร?" หลินหยางมองเขาด้วยความประหลาดใจ

"เกี่ยวข้องกับซูเหยียนภรรยาของคุณ "หม่าไห่พูดเสียงเบาพร้อมกับเล่าเรื่องทั้งหมดตรงหน้าประตู

"เชิญผมกินข้าว?"

หลินหยางรู้สึกอึ้งเล็กน้อย

"ใช่ครับ เธอบอกว่าอยากขอบคุณที่ช่วยดูแลพวกเธอมาโดยตลอด" หม่าไห่พูด

หลินหยางครุ่นคิดสักพักแล้วยิ้ม "คิดว่าน่าจะเป็นความคิดของจางชิงหยู่เหมือนเคย เธอคงอยากยืนยันความสัมพันธ์ของประธานหลินและซูเหยียน"

"แล้วประธานหลิน คุณคิดยังไง…"

หลินหยางขมวดคิ้วเงียบไปสักพักแล้วพูด "คุณช่วยผมตอบจางชิงหยู่ที บอกพวกเขาว่าผมตกลง เอาคืนนี้เลยก็แล้วกัน"

"ประธานหลิน คุณมั่นใจว่าจะไป?"

"ใช่ ก็แค่กินข้าว…ผมเลี้ยงเอง" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

หม่าไห่ได้ยินแล้วรู้สึกอึ้ง

ประธานหลินหมายความว่ายังไง?

หรือว่า…เขาคิดจะ…หงายไพ่แล้ว?

"คืนนี้ช่วยผมเหมาโรงแรมหมิงจูด้วย แล้วก็จัดสถานที่ให้อลังการไปเลย ผมคิดว่าถึงเวลาที่ผมควรจะให้ค่ำคืนที่ยากไปทั้งชีวิตกับซูเหยียนแล้ว"

หลินหยางวางเอกสารในมือลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง

หม่าไห่สะดุ้งรีบพยักหน้าทันที "ประธานหลินวางใจได้ เรื่องนี้ผมจะจัดการให้เรียบร้อย"

พูดจบก็เดินออกจากห้องทันที

ผ่านไปสักพัก มีข่าวที่น่าตกตะลึงแพร่กระจายไปทั่วเมืองเจียงเฉิน

มีเศรษฐีลึกลับคนหนึ่งเหมาทั้งโรงแรมหมิงจู…

ทั้งหมดเพียงเพื่อทานอาหารค่ำกับผู้หญิงของตัวเอง

เรื่องนี้ย่อมดังเข้าไปในหูของหลิงหยูอิงด้วย

แต่เธอในตอนนี้ไม่สนใจเรื่องไร้สาระพวกนี้

หลินหยูอิงนั่งอยู่ในรถ สายตาจ้องมองรถเก๋งธรรมดาที่อยู่ข้างหน้า ตะคอกเสียงเบา คนขับรถรีบเหยียบคันเร่งปัดหน้ารถคันนั้นจนต้องเบรค

ใบหน้าของหลินหยูอิงไม่ได้ด้อยไปกว่าซูเหยียน ทันทีที่เธอยิ้มราวกับดอกไม้เบ่งบาน เดิมทีจางชิงหยู่คิดจะพูดตำหนิหลินหยูอิงต่อ แต่หลังจากเห็นใบหน้าที่สวยงามของเธอ แม้จะเป็นผู้หญิง จางชิงหยู่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหวตาม สุดท้ายจึงโบกมือแล้วพูด "ผิดแล้วรู้จักแก้เป็นเด็กดี"

"ได้ค่ะคุณป้า"

"ว่าแต่เธอมาหาเสี่ยวเหยียนมีธุระอะไร?"

"ฉันได้ยินมาว่าพี่เหยียนกับประธานหลินคนนั้นมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา ดังนั้นก็เลยอยากอาศัยพี่เหยียน ช่วยแนะนำให้ฉันรู้จักกับประธานหลิน"

"ฮืม…เรื่องนี้ คุยกันได้ บอกตามตรงเลย เสี่ยวเหยียนของเราใกล้จะคบหากับประธานหลินแล้ว หลังจากที่พวกเขาแต่งงานกัน แค่พูดคำเดียวก็สิ้นเรื่องไม่ใช่เหรอ" จางชิงหยู่พูดอย่างมั่นใจ

แม้แต่เพื่อนของเสี่ยวเหยียนก็มาขอให้ช่วยแนะนำ เห็นได้ชัดว่าเรื่องของเสี่ยวเหยียนและประธานหลินได้แพร่กระจายไปทั่วแล้ว

"แม่ อย่าพูดเหลวไหล"

ซูเหยียนเริ่มกระวนกระวายแล้ว

"พี่เหยียน คุณช่วยฉันหน่อยเถอะ…" หลินหยูอิงพูดวิงวอนขอร้อง

"เรื่องนี้ฉันคงตัดสินใจไม่ได้ ใช่ ฉันมีนัดกินข้าวกับประธานหลิน แต่ประธานหลินจะตอบตกลงหรือไม่นั่นก็อีกเรื่อง…" ซูเหยียนพูดอย่างช่วยไม่ได้

แต่หลังจากที่เพิ่งพูดจบ โทรศัพท์ของซูเหยียนสั่นอย่างกะทันหัน

เธอกวาดสายตามองเบอร์โทรศัพท์ พบว่าเป็นเบอร์ของหม่าไห่

เธอและหยางหัวกรุ๊ปร่วมงานกัน จึงบันทึกเบอร์โทรของหม่าไห่ไว้ แต่หม่าไห่ไม่เคยโทรหาเธอมาก่อน

ซูเหยียนรีบกดรับสาย

"ฮัลโหล ประธานหม่า!"

"ผมไม่ใช่ประธานหม่าอะไรทั้งนั้น ประธานตัวจริงของหยางหัวกรุ๊ปคือประธานหลิน ผมหม่าไห่แค่คนทำงานคนหนึ่ง" เสียงของหม่าไห่ดังขึ้นจากปลายสาย

"ประธานหม่าเกรงใจเกินไปแล้ว" ซูเหยียนเค้นเสียงหัวเราะแล้วพูด

"เรื่องไม่จำเป็นไม่ต้องพูดแล้ว คือแบบนี้ ประธานหลินของเราตอบตกลง เขาอยากกินข้าวกับคุณ" หม่าไห่พูด

"จริงเหรอ?" ลมหายใจของซูเหยียนหยุดชะงัก

"ใช่ แต่ประธานหลินบอกเอาไว้ เขาเป็นคนเชิญคุณ ไม่ใช่คุณเชิญเขา! เขาจะเป็นคนกำหนดสถานที่เอง"

"เรื่องนี้…"