สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 373

เธอกุมหน้าอกของตัวเอง เบิกตากว้างมองไปตามทิศทางของเสียง

ถึงแม้โดยรอบจะไม่มีแสงจากไฟ แต่แสงของดวงดาวที่ส่องสว่างทำให้พอมองเห็นบ้างเล็กน้อย เธอสามารถมองเห็นตรงนั้นมีเปียโนตั้งอยู่เครื่องหนึ่ง ผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งกำลังขยับนิ้วทั้งสิบตรงหน้าเปียโน

เสียงดนตรีที่ไพเราะและสมบูรณ์แบบ ทำให้ผู้คนรู้สึกลุ่มหลงจมอยู่กับมัน เอาชนะใจของเธอไปเรียบร้อยแล้ว

เธอเป็นคนที่ชอบเปียโนมาก

เธอรู้จักนักเปียโนทุกคนในประวัติศาสตร์

และเธอก็เคยได้ใกล้ชิดกับนักเปียโนปัจจุบันมากมาย

แต่…ไม่มีใครเลยที่สามารถบรรเลงเปียโนได้ไพเราะจนน่าตกใจมากขนาดนี้

เธอรู้สึกว่าจิตวิญญาณของตัวเองโดนเสียงเปียโนพรากไปแล้ว

ใคร?

คนคนนี้เป็นใคร?

หลินหยูอิงครุ่นคิดในใจไม่หยุด

เสียงคีย์ของเปียโนเริ่มเบาบางลงและหนักขึ้นอย่างกะทันหัน สุดท้ายให้ความรู้สึกที่สงบ

ทุกคนเริ่มดึงสติของตัวเองกลับมาได้บ้างแล้ว แต่ยังคงยากที่จะหันเหความสนใจไปจากเสียงเปียโน

ในตอนนั้นเอง เสียงเปียโนดังขึ้นอีกหนึ่งระดับ

ราวกับสามารถทะยานขึ้นเหนือเมฆ

เหมือนภาพดวงดาวบนท้องฟ้าโดนกระชากลงมายัดใส่ในหัวสมองของทุกคน

คนทั้งสี่รู้สึกว่ารูขุมขนทั้งหมดบนร่างกายเปิดกว้างและขนทุกเส้นตั้งตรง…

นี่แหละคือดนตรีที่แท้จริง!

นี่แหละคือเสียงที่สามารถกระชากวิญญาณ…

หลังจากเสียงเปียโนดังขึ้น ทั้งอาคารส่องสว่างขึ้นทันที

แสงไฟนับไม่ถ้วนส่องประกาย

ยามค่ำคืนหายไป

มองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน

ในที่สุดซูเหยียนก็สามารถมองเห็นทุกอย่างบนดาดฟ้าแห่งนี้

เธออ้าปากกว้างโดยไม่รู้ตัว จมอยู่กับความตกตะลึง

วินาทีที่มีการเปิดไฟ ภาพบรรยากาศของบนดาดฟ้าปรากฏขึ้นในแววตาของคนทั้งสี่

เห็นเพียงโครงสร้างรูปแบบของดาดฟ้าถูกเปลี่ยนไปหมด

ทั่วทั้งดากฟ้าเต็มไปด้วยดอกไม้สด

มีดอกไม้หลากสีปรากฏให้เห็นทุกที่ พวกมันก่อตัวขึ้นเป็นเส้นทางเล็กๆสามารถเดินไปถึงใจกลางของเปียโน ส่วนผู้ชายที่กำลังนั่งอยู่หน้าเปียโนยังคงยุ่งอยู่กับการบรรเลงเปียโนของตัวเอง

สายลมพัดผ่าน ดอกไม้โปรยปราย กลิ่นหอมโชยมา ทุกอย่างก่อตัวขึ้นเป็นภาพที่สวยงามมาก

ซูเหยียนมองผู้ชายที่อยู่ตรงนั้นด้วยความตกตะลึง สายตาของเธอเหม่อลอย

ภาพตรงหน้าเป็นภาพที่สมบูรณ์แบบมาก

และเป็นภาพที่น่าตกใจมากด้วยเช่นกัน

คนทั้งสี่ลุ่มหลงอยู่ในภาพที่ราวกับโลกแฟนตาซีแห่งนี้

ภาพของค่ำคืนนี้ได้ประทับอยู่ในใจของทุกคนเรียบร้อยแล้ว

ชาตินี้ยากจะลืมเลือน!

"เพอร์เฟค!" หลินหยูอิงเม้มริมฝีปากแล้วพูดพึมพำ

ซูกวงและจางชิงหยู่พูดอะไรไม่ออก

ชายหนุ่มที่ราวกับเป็นเทพบุตรยังคงบรรเลงนิ้วมือของตัวเองลงบนเปียโน

ทุกคีย์ทุกบทเพลงมันเป็นธรรมชาติและน่าหลงใหลมาก

วินาทีนี้ ราวกับดวงดาวที่อยู่บนท้องฟ้าเริ่มมืดสลัว แสงจันทร์หลบซ่อนหลังเมฆสีดำ เพียงเพราะบทเพลงที่สมบูรณ์แบบของเขา

สายลมยามค่ำคืนยิ่งอยู่ก็ยิ่งพัดแรง ดอกไม้โปรยปรายไปทั่วตามกระแสลมราวกับผีเสื้อ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสียงดนตรีค่อยๆหยุดลง

นิ้วมือที่ขยับไปมาอย่างรวดเร็วของผู้ชายหนึ่งคนนั้นก็เริ่มหยุดลงอย่างเชื่องช้า

แววตาที่มืดสะดวกของเขามองเปียโนตรงหน้า ภายในส่วนลึกปรากฏให้เห็นความเศร้าโศก

ไม่รู้เพราะอะไร ซูเหยียนเห็นดวงตาคู่นี้แล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหัวใจ และ…ยังมีความรู้สึกที่คุ้นเคยอย่างน่าประหลาด

คุ้นเคย?

ภายในหัวของซูเหยียนเกิดความสงสัย

ทำไมถึงมีความรู้สึกแบบนี้?

ทั้งๆที่เธอไม่เคยเจอผู้ชายคนนี้มาก่อน ทำไม…ถึงมีความรู้สึกที่คุ้นเคยแบบนี้?

อาหารเลิศรสควบคู่กับบรรยากาศที่โรแมนติก ต้องยอมรับว่าไม่ว่าผู้หญิงคนไหนมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ก็ต้องใจละลาย แม้แต่ซูเหยียนก็ต้านทานกับภาพเหตุการณ์แบบนี้ไม่อยู่

แต่…หลินหยางดูเหมือนจะไม่ได้สนใจซูเหยียนเท่าไหร่ เขาให้ความสนใจไปที่อาหารเลิศรสแทน

"กินเถอะ" เขาพูด หลังจากนั้นตัดเนื้อสเต็กตรงหน้าด้วยท่าทางที่สุภาพเรียบร้อย

หลินหยู่อิงจ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลา

"ประธานหลิน เดิมทีมื้อนี้ฉันตั้งใจจะเป็นคนเลี้ยงข้าวคุณ แต่…ฉันคิดไม่ถึงว่าคุณ…" ซูเหยียนดูสับสนเล็กน้อย

"คุณชอบบรรยากาศแบบนี้หรือเปล่า?" หลินหยางมองซูเหยียนแล้วถาม

ดวงตาทั้งคู่ ราวกับต้องการมองทะลุจิตใจของซูเหยียน

ลมหายใจของซูเหยียนหยุดชะงัก หัวใจเต้นรัว รีบหันสายตาไปมองทางอื่น

หลินหยูอิงก็รู้สึกอึ้งเหมือนกัน

เหมือนข่าวลือจะเป็นเรื่องจริง?

ประธานหลิน…สนใจซูเหยียนจริงเหรอ?

"ชอบ…ชอบ แต่ว่า…" ซูเหยียนไม่อยากหักหลังเสียงหัวใจตัวเอง ลังเลสักพัก เธอพยักหน้าแต่อยากอธิบายอะไรบางอย่าง กลับโดนหลินหยางพูดขัด

"คุณชอบก็ดีแล้ว ทั้งหมดนี้เตรียมมาเพื่อคุณโดยเฉพาะ บทเพลงเมื่อกี้ก็มอบให้คุณเหมือนกัน" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"มันคือเพลงอะไร?"

"เป็นเพลงที่ผมแต่งขึ้นเอง ชื่อ《ผู้จมปลัก》"

"ผู้จมปลัก…" ซูเหยียนพูดพึมพำ หลังจากนั้นมองไปทางหลินหยางแล้วพูด "ประธานหลิน ฉัน…"

เธออยากพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับดูลังเลอย่างเห็นได้ชัด เธอกัดริมฝีปากลังเลไม่พูดออกมาสักที

"อยากพูดอะไรก็พูดเถอะ ผมไม่โทษคุณหรอก" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ฉัน…ฉันแค่อยากถามอะไรคุณหน่อย ฉัน…คู่ควรที่จะให้คุณทำแบบนี้เพื่อฉันเหรอ?" ซูเหยียนถามเสียงเบา

เธอไม่ใช่คนโง่ ตั้งแต่หยางหัวกรุ๊ปส่งโครงการมาให้เธออย่างกะทันหัน รวมไปถึงเรื่องทั้งหมดที่ประธานหลินทำในวันนี้ เธอมองออกทุกอย่าง

ทั้งๆที่เธอเพิ่งจะเคยเจอกับประธานหลินเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ประธานหลินกลับทำเพื่อเธอมากขนาดนี้

บอกตามตรง ซูเหยียนในตอนนี้กำลังรู้สึกกดดัน

มันเป็นแรงกดดันที่มองไม่เห็น

ในฐานะที่เป็นผู้หญิง เธอย่อมรู้สึกมีความสุขอยู่และดีใจมาก แต่…แรงกดดันที่มองไม่เห็นกลับทำให้เธอรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก และทำให้เธอรู้สึกผิดด้วย

อย่างไรก็ตาม…เธอเป็นผู้หญิงที่มีสามีแล้ว!