สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 376

"ไม่มีความสุขหรอ? ฉันบอกคุณให้ ฉันไม่มีความสุขอย่างมาก ไม่เลย!" จางชิงหยูทำหน้าเย็นชา หันไปมองซูเหยียนและพูด: "ทำไม? แม่เอาชนะผู้หญิงคนนั้นเพื่อใคร? ไม่ใช่เพราะพวกเธอสองคนหรอ? ไม่ใช่เพราะแม่กลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะมารบกวนพวกเธอหรอ? วันนี้เป็นวันสำคัญขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าแม่หวังว่าให้พวกเธอเป็นไปได้อย่างราบรื่นหรอ? แต่ดูสามีที่ไม่มีประโยชน์นั่นสิ จู่ๆ ก็เดินเข้ามาโดยไม่ส่งเสียง แม้แต่แม่ผัวยังไม่สนใจ! ถ้าเป็นลูกจะโกรธไหม? จะโกรธไหม?"

จางชิงหยูยิ่งพูดยิ่งเกิดอารมณ์ เมื่อเธอพูดออกมาใบหน้าของเธอก็แดงขึ้น

ซูเหยียนพูดด้วยใบหน้าขมขื่น: "แม่ สามีของฉันคือหลินหยาง"

"อย่าพูดถึงไอไร้ประโยชน์นั่น รีบไปหย่ากับมันสะ!"

"แต่...วันนี้ประธานหลินไม่ได้ขอฉันแต่งงาน" ซูเหยียนพูด

"อะไรนะ?" จางชิงหยูผงะ

"นี่...นี่มันเรื่องอะไรกัน? ประธานหลินจัดงานใหญ่ขนาดนี้ สุดท้ายไม่ได้พูดอะไรกับลูกหรอ? เป็นไปได้ยังไง?" ซูกวงรีบถาม

"ประธานหลินก็แค่มากินข้าวกับฉันเฉยๆ ก็เท่านั้น" ซูเหยียนกล่าวอย่างใจเย็น

"แค่กินข้าวหรอ? ต้องทำแบบนี้เลยหรอ?" จางชิงหยูพูด

"แม่ ฉันคิดว่าพวกคุณยุ่งมากเกินไป อย่าคิดอะไรมั่วซั่ว ประธานหลินอาจจะไม่ได้คิดกับฉันแบบนั้น..." ซูเหยียนถอนหายใจ

"จะเป็นไปได้ยังไงกัน? ลูกลองคิดดีๆ เขากำลังเล่นเปียโนและจัดดอกไม้อยู่ นี่ไม่ใช่การขอแต่งงานเหรอ? เขาจำเป็นต้องทำอะไรหรูๆ เพื่อการกินข้าวเฉยๆ หรอ?"

"แต่ว่า...เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้จริงๆ"

"งั้นนี่มันเรื่องอะไรกัน? หรือจะบอกว่า...มันเป็นความผิดของฉัน?" จางชิงหยูหน้าซีด พึมพำ

"ยังไงก็เถอะ ค่อยคุยกันเรื่องนี้ทีหลัง แม่ อย่าไปคิดเรื่องนี้อีก และอย่าหุนหันพลันแล่นอีกต่อไป โชคดีที่วันนี้ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรใหญ่โตเกินไป ไม่งั้นคงจัดการได้ยาก" ซูเหยียนพูดเบาๆ

ความจริงแล้วใจของเธอสับสนอย่างมาก เธอไม่รู้ว่าประธานหลินคิดยังไงกับตัวเอง

อีกทั้ง...ทำไมประธานหลินถึงมีความรู้สึกสนิทใกล้ชิดขนาดนี้?

ความรู้สึกสนิทใกล้ชิดแบบนี้...มาจากไหนกัน?

ซูเหยียนไม่เข้าใจ

อย่างไรก็ตามบทเฉินหลุนเจ๋อท่ามกลางสายฝนแห่งดอกไม้นั้น เกรงว่าเธอคงยากที่จะลืมได้ในชีวิตนี้

ปล่อยให้มันเกิดขึ้นละกัน

ซูเหยียนหลับตาลง

ตอนนี้เธอคิดถึงสองปีที่ผ่านมาอย่างสงบๆ จากนั้นก็จะตัดความสัมพันธ์ให้เด็ดขาดกับสามีในนามของตัวเอง

ครอบครัวไม่พูดอะไรกัน กลับบ้านอย่างเงียบๆ แบบนี้

....

....

เมื่อออกจากมาจากโรงแรมหมิงจูแล้ว หลินหยางก็กลับไปที่สถาบันการแพทย์พรรคซวนอี

ตอนนี้ภายในสถาบันมีเรื่องมากมายต้องจัดการ เขาไม่สามารถมานั่งสนใจซูเหยียนอย่างเดียวได้

ความจริงแล้วเหตุผลที่ทานอาหารมื้อนี้กับซูหยานก็เพราะเขาต้องการทำตามหน้าที่ในฐานะสามี

แม้ว่าเขาและซูเหยียนจะเป็นคู่รักในนามก็ตาม

การปรากฏตัวของหลินหยูอิงเกินความคาดหมายของเขา

อย่างไรก็ตามตอนนี้ตัวเองได้บอกความคิดกับหลินหยูอิงไปแล้ว การตัดสินใจของคนตระกูลหลินไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

ไม่ว่าตระกูลหลินคิดจะทำอย่างไร หลินหยางก็จะยอมรับอย่างใจเย็น

เขาได้วางแผนที่เลวร้ายที่สุดไว้แล้ว

วันเวลาจากนี้จะเป็นวันที่สถาบันการแพทย์พรรคซวนอีจะปะทุขึ้นมา

หลินหยางไม่ปิดบังอีกต่อไปและประกาศโดยตรงว่าสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีเป็นวิทยาลัยวิชาการที่มีจุดประสงค์หลักของอาจารย์แลกเปลี่ยนวิชาการแพทย์แผนจีนชั้นนำที่ก่อตั้งโดยหยางหัวกรุ๊ป จุดประสงค์คือเพื่อเผยแพร่ยาจีนโบราณและเป็นประโยชน์ต่อประชาชน หยางหัวกรุ๊ปจะร่วมมือกับสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีเพื่อร่วมมือกันพัฒนายาตัวใหม่

ในช่วงเวลาของการรักษาผู้ป่วยที่ผ่านมา เขายังขอให้ฉินหนิงทำกิจกรรมต่างๆ เพื่อโปรโมตและเผยแพร่ชื่อเสียงของสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี

"รับทราบ อาจารย์" ฉินไป่ซงถอยออกไป

หลังจากนั้น เซี่ยอันที่ใส่ชุดจีนก็เดินเข้ามา

"หมอเทวดาหลิน ยินดีที่ได้พบ"

เซี่ยอันโค้งคำนับเล็กน้อยพร้อมพูดด้วยใบหน้าเกรงใจ

"ยินดีที่ได้พบ คุณเซี่ยอันเชิญนั่งเถอะ" หลินหยางพยักหน้า

"โอเค โอเค!" เซี่ยอันนั่งลง ดวงตาของเขากวาดมองหลินหยาง ราวกับว่าต้องการจับผิดอะไรสักอย่าง

"คุณเซี่ยอันเองก็เข้ามาทางประตูใหญ่ น่าจะเห็นสถานการณ์ภายในที่แห่งนี้ของผม และน่าจะรู้ว่าเวลาของผมไม่ได้เยอะมาก พวกเรามาทำเรื่องยาวๆ ให้เป็นเรื่องสั้นๆ เถอะ มาหาผมมีเรื่องอะไร?"

"โอเค ในเมื่อหมอเทวดาหลินเป็นคนรวดเร็วงั้นผมจะไม่อ้อมค้อม เซี่ยอันมาครั้งนี้เพราะอยากจะขอให้หมอเทวดาหลินคืนดอกเหอหลิงอันล้ำค่าของบ้านโอสถฉีของพวกเราคืนมา และขอให้หมอเทวดาหลินตกลงด้วย เพราะดอกเหอหลิงเกี่ยวข้องกับแผน 100 ปีของเราสำหรับอนาคตของบ้านโอสถฉี" เซี่ยอันยิ้มเล็กน้อย

"หลักฐาน" หลินหยางพูดออกมาหนึ่งคำอย่างเรียบง่าย

เซี่ยอันผงะ: "เรื่องอะไร?"

"สิ่งที่คุณหมายถึงไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่ผมไปเอาดอกเหอหลิงนั่นของพวกคุณ ถ้ามีหลักฐานมาพิสูจน์ งั้นก็เอามันออกมา ถ้าไม่มีหลักฐานก็เชิญกลับ" หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย

เซี่ยอันได้สติกลับมา ใบหน้าของเขายิ้มอีกครั้ง: "หมอเทวดาหลิน คนฉลาดไม่พูดลับๆ ทุกคนเป็นคนฉลาด เรื่องมันเป็นอย่างไรใจของทุกคนรู้ดี คุณผู้หญิงฉินหนิงเป็นผักมาตลอด จู่ๆ ก็กลับมาเป็นปกติ เรื่องนี้ผมคงไม่ต้องพูดอะไรมากใช่ไหม?"

"นี่ไม่ใช่ว่าใช้ทักษะทางการแพทย์ของผมจนหายดีหรอ?" หลินหยางมองเขา

"หมอเทวดาหลิน สำหรับอาการป่วยของคุณผู้หญิงฉินหนิง ผมเองก็เข้าใจเล็กน้อย นี่ไม่ใช่อาการผักธรรมดา เธอเหมือนคนที่ตายไปแล้วครั้งหนึ่ง ปฏิเสธไม่ได้ว่าทักษะทางการแพทย์ของหมอเทวดาหลินมาถึงขั้นเหนือธรรมชาติแล้ว แต่การจะนำคนกลับมาจากประตูนรกด้วยเข็มเงินไม่กี่อันนั้นเป็นเรื่องไม่ได้ คุณน่าจะเข้าใจความหมายของผมใช่ไหม?" เซี่ยอันยิ้มด้วยความหมายลึกล้ำในดวงตาของเขา

"ดังนั้นจะบอกว่าคุณสงสัยว่าทักษะทางการแพทย์ของผมไม่ดีพอที่จะรักษาฉินหนิงหรอ?" หลินหยางจ้องเซี่ยอันและถาม

เซี่ยอันหายใจกระชับขึ้น เงียบสักพักและตอบ: "หมอเทวดาหลิน ผมไม่ได้หมายความอย่างงั้น"

"ผมจะคิดว่าเป็นเช่นนี้ละกัน" หลินหยางโบกมือ พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์: "ถ้าสงสัยผมเพราะเรื่องนี้หล่ะก็ ผมจะให้โอกาสบ้านโอสถฉีของพวกคุณ"

"โอกาส? โอกาสอะไรกัน?"