สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 426

จนกระทั่งถึงตอนนี้ ทุกคนแยกย้าย เห็นเพียงตรงหน้ามีรถโรลส์รอยซ์สีทองคันหนึ่งปรากฏขึ้น บนรถยนต์ถูกประดับไปด้วยดอกไม้สด ดูแล้วให้ความรู้สึกที่ค่อนข้างโรแมนติก ส่วนด้านในของรถโรลส์รอยซ์ มีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาส่วนชุดสูทกำลังถือดอกไม้อยู่ในมือ

ผู้ชายคนนี้มีรูปลักษณ์ที่สง่างามมาก ใบหน้าคมคาย แววตาเป็นประกาย รูม่านตาลึกซึ้งเหมือนจักรวาล ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ตามเพียงแค่เห็นก็ต้องจมอยู่ในภวังค์ โดยเฉพาะกลิ่นอายที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา ค่อนข้างมีเสน่ห์มาก ผู้ชายที่ร่ำรวยและหน้าตาดีแบบนี้ มีใครบ้างที่จะไม่รักไม่ชอบ? มีนักศึกษาหญิงมากมายที่อยู่ในฝูงชนเริ่มพากันกรี๊ดเสียงดัง

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีนักศึกษาหยิบโทรศัพท์ออกมา ผู้คนแถวนั้นที่เดินผ่านไปมาก็หยุดฝีเทา มองภาพที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกัน

แต่ทว่า…สีหน้าของเหลียงเสี่ยวเฮยกลับมืดมนลง

ในตอนนั้นเอง ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมกับดอกไม้

"เสี่ยวเตี๋ย ผมรอคุณอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว ในที่สุดวันนี้คุณก็ปรากฏตัวสักที!" ผู้ชายคนนั้นหรือก็คือหยุนถงหลิ่งยื่นดอกไม้ออกมายิ้มแล้วพูด "เสี่ยวเตี๋ย ผมชอบคุณมาโดยตลอด ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมพบคุณ ภายในใจของผมก็ไม่มีที่ว่างสำหรับคนอื่นแล้ว ผมรู้ คุณจะต้องปรากฏตัวขึ้น และผมก็รู้ ชีวิตที่เหลือของเราจะต้องอยู่ด้วยกัน ตอบตกลงผมเถอะ เสี่ยวเตี๋ยเป็นแฟนกับผมเถอะ!"

พูดจบ เขาคุกเข่าลงหนึ่งข้าง มองเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

"ตอบตกลง!"

"ตอบตกลง!"

...

นักศึกษาที่อยู่โดยรอบพากันตะโกนเสียงดังส่งเสียงเชียร์

สีหน้าของเหลียงเสี่ยวเตี๋ยดูน่าเกลียดและลำบากใจมาก

แต่ในตอนนั้นเอง หลินหยางยื่นมือออกไปจับข้อมือของเหลียงเสี่ยวเตี๋ยอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นพาเธอเดินออกจากฝูงชน

"ไปกันเถอะ!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยรู้สึกอึ้ง แต่ครั้งนี้กลับไม่ได้ต่อต้าน

"เอ๊ะ? พวกเธอจะไปไหน?"

"นี่…"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบถึงกับตกตะลึง

รอยยิ้มบนใบหน้าของคุณชายหยุนก็หายไปแล้ว

"หยุดอยู่ตรงนั้น!"

ในตอนนั้นเองเสียงตะคอกสายหนึ่งดังขึ้น เห็นเพียงชายหนุ่มหลายคนเดินออกจากฝูงชนตรงเข้ามาขวางทางของคนทั้งสอง

"พวกนายคิดจะทำอะไร? ไสหัวไป!" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยพูดด้วยความโกรธ

"เสี่ยวเตี๋ย คุณยังไม่ได้ตอบตกลงผมเลย"

คุณชายหยุนเดินเข้ามาพร้อมกับดอกไม้

"ตอบตกลงอะไรของคุณ? ฉันบอกแล้ว ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ ขอร้องต่อไปอย่ามายุ่งกับฉันอีกเลยได้หรือเปล่า? ซือหม่าเหมียวฮ่าวก็สวยดีออก คุณไปหาเธอไม่ได้เหรอ?" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยพูดด้วยความรำคาญ

เธอไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อคุณชายหยุนคนนี้แม้แต่นิดเดียว ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะเขา เหลียงเสี่ยวเตี๋ยก็คงไม่โดนซือหม่าเหมียวฮ่าวตามหาเรื่องเหมือนกับคนบ้าแบบนี้

แต่คุณชายหยุนไม่รู้อะไรเลย เขาส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูด "คุณและเธอไม่เหมือนกัน! ผมไม่เคยมองผู้หญิงที่รูปลักษณ์ภายนอก"

"ฉันไม่สนใจอะไรพวกนั้น ฉันจะขอพูดซ้ำเป็นครั้งสุดท้าย ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ! รบกวนช่วยอยู่ห่างฉันหน่อย คิดเสียว่าฉันขอร้องคุณได้หรือเปล่า?" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยรู้สึกโกรธมาก ตะโกนครั้งแล้วครั้งเล่า

ไม่ไว้หน้าคุณชายหยุนเลยแม้แต่นิดเดียว

คุณชายหยุนมองหลินหยาง ถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "เขาคือ…"

"แฟนของฉัน ทำไม?" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยกอดแขนของหลินหยาง พูดด้วยท่าทางที่สนิทสนมและมีชัย

วิธีการแบบนี้ถือว่าไม่เลว

แต่ว่าหลินหยางก็ไม่ได้โกรธ เดิมทีสิ่งที่เขาคาดหวังก็คือหวังว่าน้องบุญธรรมของตัวเองจะได้อยู่ในมหาวิทยาลัยอย่างสงบสุข ถ้าหากวิธีนี้สามารถทำให้เธอหลีกเลี่ยงเรื่องพวกนี้ เขาก็สนับสนุน

"จริงเหรอ?"

คุณชายหยุนมองหลินหยางด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง เงียบไปสักพัก เขาโยนดอกไม้ที่อยู่ในมือทิ้งอย่างกะทันหัน พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูด "ผมเข้าใจแล้ว เสี่ยวเตี๋ย ในเมื่อเป็นแบบนั้น งั้นเรื่องนี้ค่อยว่ากันทีหลัง!"

พูดจบ เขาหันหลังแล้วเดินจากไป

ท่าทางของเขาดูผิดหวังมาก!

คุณชายหยุนเดินจากไป เหลียงเสี่ยวเตี๋ยรีบปล่อยมือ หันไปจ้องเขม่นหลินหยางแวบหนึ่งแล้วพูดเสียงเบา "คุณรีบไสหัวไปได้แล้ว!"

หลังจากนั้นหันหลังแล้ววิ่งเข้าไปในหอพัก

เหลียงหนานฟางส่งเสียงฮึ่ม ไม่ได้พูดอะไรอีก

"นี่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ล้วนแต่เป็นเรื่องภายในครอบครัวทั้งนั้น ไม่มีอะไรมากหรอก ในเมื่อเธอยอมมาขอโทษ ป้าก็ดีใจมากแล้ว มานั่งลงกินส้มเถอะ"

"ไม่จำเป็น สายแล้ว ถึงเวลาที่ฉันควรกลับแล้ว ถ้าเกิดคุณปู่สามถาม คุณจำไว้ บอกเขาว่าฉันมาขอโทษคุณแล้ว"

เหลียงหนานฟางพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก หันหลังแล้วเดินจากไปทันที

"หยุดอยู่ตรงนั้น…"

ทางด้านของซูเหยียนกระโดดลุกขึ้นอย่างกะทันหัน ราวกับต้องการขอคำอธิบายจากเธอ แต่โดนหลินหยางห้ามเอาไว้

"ไม่ต้องใจร้อน รอพ่อทูนหัวกลับมาก่อนเถอะ ผมตอบตกลงแล้วให้เวลาเขาสามวัน" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ

"ให้เวลาพ่อทูนหัวคุณสามวัน? ทำไม? ถ้าพ่อทูนหัวของคุณไม่สามารถทำให้เธอมาขอโทษ คุณคิดจะทำอะไร? ทำลายทั้งตระกูลเหลียงเหรอ?" ซูเหยียนมองเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ "ก่อนหน้านี้ฉันเคยพูดแล้ว แต่คุณก็ไม่ยอมไป ตอนนี้คนอื่นมาถึงที่นี่ คุณก็ไม่กล้าพูดอะไร หลินหยาง ตกลงคุณทำอะไรได้บ้าง?"

เธอไม่คาดหวังว่าเหลียงหนานฟ่างต้องก้มหัวให้ตัวเอง สิ่งที่เธอคาดหวังคือต้องการให้หลินหยางก้าวออกมาพูดอะไรหน่อย อย่างน้อย มันก็ทำให้เธอรู้สึกสบายใจมากขึ้น

แต่ตอนนี้ หลินหยางกลับเลือกที่จะเงียบ

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่สะพาน หลินหยางไม่อยู่ เธอได้รับความขุ่นเคืองมันก็โทษหลินหยางไม่ได้ แต่ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้อยู่ต่อหน้า หลินหยางก็ยังไม่คิดจะลงมือ แบบนี้จะให้เธอไม่รู้สึกอะไรเลยได้ยังไง?

เหลียงหนานฟางมองมาทางซูเหยียน หลังจากนั้นมองไปทางหลินหยาง มุมปากกระตุกขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงที่เยาะเย้ย "แพศยาคู่กับสุนัข เหมาะสมจนหาไม่ได้อีกแล้ว! เหอะเหอะ! "

พูดจบ เธอหันหลังแล้วเดินออกจากลานบ้าน

ซูเหยียนโกรธจนแทบจะระเบิด

"เสี่ยวเหยียน วางใจเถอะ ผมจะทวงความยุติธรรมคืนให้คุณแน่นอน" หลินหยางรีบอธิบาย

"ไม่จำเป็นแล้ว ตอนนี้ฉันอยากกลับเจียงเฉิน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียวอีกแล้ว" ซูเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

เธอรู้สึกผิดหวังต่อหลินหยางมาก

หลินหยางเงียบไปสักพัก มองดูเวลาบนโทรศัพท์ "ผมจองตั๋วเครื่องบินของคืนนี้ให้คุณ"

"ไม่ต้อง จองตั๋วรถไฟฟ้าเถอะ จองตั๋วเครื่องบินอย่างกะทันหันแบบนี้แพงเกินไป นั่งรถไฟฟ้ากลับไปคุ้มกว่า ก่อนหน้านี้เป็นเพราะอาการของแม่บุญธรรมคับขัน ถือว่าเป็นกรณีพิเศษ แต่ต่อไปเวลาคุณใช้เงินต้องประหยัดหน่อยห้ามฟุ้มเฟือย" ซูเหยียนพูดเสียงเบา

หลินหยางเงียบไปพักใหญ่แล้วพยักหน้า