สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 430

"ขอโทษ?"

เหลียงหนานฟางรู้สึกมึนงงเล็กน้อย "ขอโทษอะไร?"

"ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอต้องขอโทษอะไร? เอาเป็นว่าเธอรีบไปคุยกับหมอเทวดาหลินดีๆ ได้ยินหรือเปล่า?" เหลียงยู้ตะคอก

เหลียงหนานฟางงงเป็นไก่ตาแตก แต่หลังจากนั้นเธอก้าวออกไปข้างหน้าพร้อมกับกระตุกมุมปากขึ้น

"สวัสดีหมอเทวดาหลิน ฉันชื่อเหลียงหนานฟาง ดูเหมือนพวกเราจะเจอกันครั้งแรกใช่หรือเปล่า? ถ้าหากคุณเข้าใจอะไรฉันผิด พวกเราสามารถหาร้านอาหารสักแห่งแล้วนั่งลงคุยกันดีๆ" เหลียงหนานฟางทำตามีเสน่ห์ พูดพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าหมอเทวดาหลินคนนี้ต้องการอะไรกันแน่ แต่เธอไม่มีทางปล่อยโอกาสที่ดีงามแบบนี้ไปแน่นอน

แต่ว่า…

หลินหยางยังคงทำเหมือนไม่ได้ยิน

เขาลืมตาทั้งคู่ขึ้น มองดูโทรศัพท์ จากนั้นกดล้างเวลาที่จับก่อนหน้านี้

"เหลียงยู้"

"หมอเทวดาหลิน มีอะไรจะชี้แนะหรือเปล่า?" เหลียงยู้ถาม

"รีบสั่งให้เหลียงหนานฟางคุกเข่าลง! หลังจากนั้นตัดนิ้วมือทั้งสิบของเธอก็แล้วกัน ครั้งนี้ผมก็จะให้คุณห้านาทีเหมือนเดิม" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ หลังจากนั้นกดจับเวลา…

หลังจากพูดจบ หัวใจของทุกคนที่อยู่ภายในห้องโถงแทบจะหยุดเต้นทันที…

ตัดนิ้วมือทั้งสิบของเหลียงหนานฟาง? หมอเทวดาหลินคิดจะทำอะไรกันแน่?

สมองของคนตระกูลเหลียงดังตูม ทุกอย่างว่างเปล่าไปหมด

เหลียงหนานฟางตกใจจนตาค้าง ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง ขาตั้งคู่แทบทรุดคุกเข่าลงกับพื้น

โดยเฉพาะเหลียงฉินซงกระโดดขึ้นจากเก้าอี้ ไม่สามารถนั่งได้อีกแล้ว

"ไอ้เวร หมอเทวดาหลินคนนี้โหดใช่ย่อย!"

"มีพวกเราคอยหนุนหลัง เขาย่อมต้องกล้าทำตัวอวดดีอยู่แล้ว!"

บอดี้การ์ดราชาทหารพวกนั้นพูดกระซิบกระซาบ

"หมอเทวดาหลิน คุณ…ตกลงลูกสาวของผมไปล่วงเกินอะไรคุณกันแน่? ทำไมคุณต้องใช้วิธีการลงโทษลูกสาวของผมหนักแบบนี้?" เหลียงยู้พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่อยากเชื่อ

"หนักเหรอ? ผมรู้สึกว่ามันไม่พอด้วยซ้ำ เธอถึงขั้นลงมือกับคนป่วยที่ใกล้จะตาย เมื่อเทียบกับพฤติกรรมของเธอที่เรียกได้ว่าพยายามฆ่า นับประสาอะไรกับสิ่งที่ผมทำ? เหลียงหนานฟางกล้าฆ่าคน ผมแค่ตัดนิ้วมือทั้งสิบของเธอ แบบนี้ยังไม่ถือว่าเมตตามากอีกเหรอ?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

คำพูดประโยคนี้ ทำให้คนของตระกูลเหลียงกระจ่างทันที

"ที่แท้…คุณหลินก็มาเพราะเรื่องของชิวเยี้ยน?" เหลียงฉินซงพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "แต่เรื่องของชิวเยี้ยน ตระกูลเหลียงของเราจัดการเรียบร้อยแล้ว หนานฟางขอโทษชิวเยี้ยน ส่วนชิวเยี้ยนก็ให้อภัยหนานฟางแล้ว หมอเทวดาหลิน คุณยังไม่พอใจอีกเหรอ?"

"แล้วซูเหยียนล่ะ?" หลินหยางมองไปทางเหลียงฉินซง

เหลียงฉินซงรู้สึกอึ้ง

"คุณ…คุณซูเหยียน?" เหลียงยู้เริ่มรู้สึกมึนแล้ว

ดูเหมือน…หมอเทวดาหลินคนนี้คิดจะหนุนหลังซูเหยียน?

ทุกคนรู้สึกประหลาดใจ

เหลียงหนานฟางทนไม่ไหวอีกแล้ว เธอดึงสติกลับมาจากความตกใจ กระโดดลุกขึ้นอย่างกะทันหัน จ้องหลินหยางแล้วพูดจาด่าทอ "คุณมีสิทธิ์อะไร? คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร คิดจะตัดนิ้วมือของฉัน? คุณคิดว่าคุณทำได้เหรอ? ไอ้ลูกสุนัข! ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!"

แม้ใบหน้าที่สง่างามของหลินหยางจะทำให้เหลียงหนานฟางหวั่นไหว แต่หลังจากได้ยินคำพูดของหลินหยาง ภายในใจของเหลียงหนานฟางแทบอยากจะสับหลินหยางให้เป็นหมื่นชิ้น

เธอเป็นถึงคุณหนูของตระกูลเหลียง เคยเจอคนที่ทำตัวอวดดีต่อหน้าเธอแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

ถึงจะตัดนิ้วมือ แต่นั่นก็มีแต่เธอที่ตัดนิ้วของคนอื่น ใครที่มันมีความสามารถมากขนาดนั้นกล้าแตะต้องเธอ?

เพียงแต่ ไม่ว่าเหลียงหนานฟางจะพูดจาด่าทอยังไง หลินหยางทำเพียงหลับตาลงไม่สนใจเธอ ปล่อยให้เครื่องจับเวลาบนโทรศัพท์นับถอยหลังทีละนิด

ตอนนี้เวลาผ่านไปแล้วสามนาที

เสียงด่าทอของเหลียงหนานฟางยังคงไม่ลดลงแม้แต่นิดเดียว

ส่วนเหลียงยู้เริ่มรู้สึกกระวนกระวายแล้ว

เขาก็พอเข้าใจเกี่ยวกับตัวของหมอเทวดาหลินมาบ้าง

"คุณปู่หยาน?" เหลียงหนานฟางเห็นชายชราเดินเข้ามา เธอรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที รีบก้าวออกไปแล้วพูด

หัวหน้าหน่วยจ้องชายชราคนนี้ สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่เด็ดเดี่ยวและไม่ธรรมดา พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "ปู่หยาน? คุณคือ?"

"หยานม่าน!" ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"อะไรนะ? หยานม่าน?"

บอดี้การ์ดราชาทหารทุกคนถึงกับหน้าถอดสี

ภายในใจของหลินหยางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึ้ง

ชื่อนี้เขาเคยได้ยินมาก่อน

ดูเหมือนจะเป็นบุคคลที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงของโลกยุทธโบราณ

แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ยุ่งกับโลกยุทธโบราณ ถึงจะเคยได้ยินชื่อแต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร

แต่ทว่าหัวหน้าบอดี้การ์ดกลับพูดเสียงเบาด้วยความกังวล "คุณหลิน คราวนี้เจอปัญหาแล้ว"

"ทำไม?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"คุณไม่รู้จักผู้อาวุโสหยานม่ายเหรอ? เขาเป็นถึงยอดฝีมือของโลกยุทธโบราณเมืองยี่สิบกว่าปีก่อน เขาอาศัยกำลังของตัวเองโค่นล้มสำนักจำนวนมากมายตั้งแต่แดนใต้จนถึงเหนือ เป็นคนที่รับมือยากมาก ถึงแม้เขาจะเก็บตัวใช้ชีวิตอย่างสันโดษมานานแล้ว แต่ชื่อเสียงของเขายังคงดังก้องไปทั่วประเทศ แม้แต่คนอย่างพวกเราที่อยู่ในวงการบอดี้การ์ดก็ได้ยินชื่อจนคุ้นหูแล้ว"

"หมายถึงพวกคุณสู้เขาไม่ได้?" หลินหยางถาม

"ส่วนมากไม่ใช่คู่ต่อสู้ คุณหลิน ตระกูลเหลียงมีภูมิหลังที่ลึกซึ้ง ยอดฝีมือเกรงว่าคงไม่ได้มีแต่หยานม่ายคนเดียว ถึงพวกเราจะสามารถเอาชนะเขา แล้วคนอื่นล่ะ? ยังไงพวกเขาก็เป็นถึงตระกูลที่มีรากฐานยาวนานมานับร้อยปี ผมคิดว่าควรจะจบเรื่องนี้อย่างสันติ ถ้าหากตระกูลเหลียงยินดีที่จะขอโทษ คุณก็รับคำขอโทษเธอ ไม่จำเป็นต้องบีบคั้น…" หัวหน้าหน่วยพูด

อันที่จริงตั้งแต่แรกที่รู้ว่าหลินหยางกำลังจะลงมือกับตระกูลเหลียง ภายในใจของคนพวกนี้ก็เริ่มรู้สึกกระสับกระส่ายแล้ว อย่างไรก็ตามนี่เป็นถึงตระกุลเหลียง ถึงหมอเทวดาหลินจะมีชื่อเสียงพอสมควร ประสบความสำเร็จจนน่าตกใจ แต่เมื่อเทียบกับยักษ์ใหญ่แบบนี้ เห็นได้ชัดว่าเขายังดูเด็กเกินไป

หลินหยางขมวดคิ้ว มองไปทางหัวหน้าหน่วยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "ดูเหมือนคุณภาพของบริษัทหม่านหลงก็ไม่เท่าไหร่"

สีหน้าของบอดี้การ์ดราชาทหารทุกคนเปลี่ยนไปทันที

"คุณหลิน…"

"พวกคุณถอยไปเถอะ" หลินหยางมองโทรศัพท์แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "ในเมื่อพวกคุณกลัว ก็หลบไปดูอยู่ด้านข้าง หรือไม่จะกลับไปเลยก็ได้ เรื่องของตระกูลเหลียงไม่เกี่ยวอะไรกับพวกคุณอีกแล้ว! พวกคุณอยู่หรือไม่อยู่มันก็เหมือนกัน ผมจัดการเองได้!"