สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 44

"ผมเกรงว่าไม่สามารถช่วยคุณได้ มันเป็นความตั้งใจของตระกูลเซี่ยที่ปกป้องผมในตอนแรก แต่หม่าฟงกลับจะมาเล่นงานผม ถ้าทำเช่นนั้นจะเป็นการหักหน้าตระกูลเซี่ย ไม่ใช่ผมหลินหยางที่ต้องการทำลายคุณหม่าไห่ แต่เป็นตระกูลเซี่ย"

"ผมรู้ว่าถ้าคุณหลินเต็มใจที่จะช่วย ตระกูลหม่าของผมก็จะอยู่ได้ต่อไป!" หม่าไห่พูดด้วยความตื่นเต้น: ผมยอมมอบหุ้นส่วนครึ่งหนึ่งของตงกวงกรุ๊ปให้กับคุณ คุณช่วยตระกูลหม่าของผมด้วย!"

เมื่อหลินหยางได้ยินก็ยิ้มอย่างเยือกเย็น: "ประธานหม่า ใจใหญ่มากหนิ แบบนี้แล้ว คุณก็จะสามารถผูกผมไว้กับคุณได้ คุณคิดจะใช้ผมเพื่อสร้างความสัมพันธ์กับตระกูลเซี่ยหรอ?"

หม่าไห่ตกใจและโบกมืออย่างรวดเร็ว: "ไม่ไม่ไม่ คุณหลิน หม่าไห่จะกล้าทำได้ยังไง? ไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน..."

"ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่มีทางไปต่อแล้ว" หลินหยางพูด: "ผมช่วยคุณไม่ได้!"

หม่าไห่เหมือนถูกสายฟ้าช็อต

"แต่หากชื่อของตงกวงรุ๊ปแซ่หลิน บางทีผมอาจจะช่วย" หลินหยางพูด

ลมหายใจของหม่าไห่สั่น เขาเข้าใจความตั้งใจของหลินหยางในทันที จากนั้นก็โค้งตัว

หลินหยางไม่ได้ให้หม่าไห่อยู่

หม่าไห่มาเร็วไปเร็ว แต่ก่อนกลับ เขาหันไปมองเฝิงเจียเทียน

"พรุ่งนี้คุณไม่ต้องมาทำงาน" หม่าไห่ทิ้งประโยคหนึ่งไว้และเดินออกไป

"ประธานหม่า! ประธานหม่า!"

เฝิงเจียเทียนหน้าถอดสีตามออกไป แต่ก็ไร้ประโยชน์

"ทำไมถึงเป็นอย่างนี้? หลินหยาง คุณช่วยลูกพี่ลูกน้องคุณสิ!"

เสี้ยวชุนหนานหมดหนทาง กลัวจนหน้าถอนสี จับแขนของหลินหยางและตะโกน

"ขอโทษด้วย ผมเป็นแค่คนทำความสะอาด คนที่รู้จักมีแต่พวกคนไม่มีหัวนานปลายเท้า เมื่ออกี้ชายคนนั้นไม่ได้สนิทกับผม คุณป้า คุณขอผิดคนแล้ว" หลินหยางดึงแขนออกและพูด: "หากลูกพี่ลูกน้องเฝิงหางานไม่ได้จริงๆ ติดต่อผมได้ ผมจะจัดหางานทำความสะอาดให้ทำ"

"คุณ..." เฝิงซุนตัวสั่น

"หลินหยาง คุณจะทำแบบนี้จริงๆ หรอ?" เสี้ยวชุนหนานโมโห

หลินหยางไม่แสดงสีหน้าใดๆ

"เสี่ยวหยู่ อากวง!"

เสี้ยวชุนหนานหันไปทางพวกจางชิงหยู่

แต่ไม่มีใครพูดอะไรในเวลานี้

"ดี! ดี! พวกคุณจำเอาไว้!"

เสี้ยวชุนหนานโกรธจัด เรียกเฝิงซุนและเฝิงเจียเทียนกระแทกประตูและเดินออกไป

"ไปดีไม่ส่งนะ!"

จางชิงหยู่ตะโกนเสียงดัง

"สบายใจ!"

เมื่อเห็นครอบครัวนั้นออกไปแล้ว จางชิงหยู่ก็ปิดประตู ถอนหายใจโล่งอก: "ครอบครัวนี้แย่จริงๆ มาหาพวกเราเพื่อทำลายเกียรติแล้ว ยังจะกล้ามาอะไรกับลูกสาวฉันอีก! อภัยให้ไม่ได้!"

"ถ้าพวกเขามาเพื่ออวดเฉยๆ ผมอาจจะช่วยพวกเขา แต่พวกเขาไม่บริสุทธิ์ พยายามเอาชนะความคิดของภรรยาผม งั้นก็ไม่ควรช่วย" หลินหยางพูด

"หลินหยาง คุณอธิบายเรื่องหม่าไห่ได้ไหม?" ซูเหยียนเก็บจานชามไปด้วย จ้องเขาและถาม

เมื่อคำพูดนี้ออกมา จางชิงหยู่และซูกวงก็มองมาทางเขา

"พวกคุณอย่าเข้าใจผิด ผมไม่ใช่คนที่มีอำนาจล้นฟ้าอะไร ผมไม่สามารถทำให้หม่าไห่คุกเข่าลงได้" หลินหยางดูเหมือนจะรู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในหัวของพวกเขาและพูดอย่างเร่งรีบ

"แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน?"

"ง่ายมาก ตอนที่ผมทำงานที่คลินิกของลั่วเฉียน บังเอิญไปรักษาคนของตระกูลหนิงได้ ก็เลยรู้จักกับเศรษฐีร่ำรวยบ้าง แล้วพวกเขาก็เลยรักษาหน้าของผมให้วันงานนั้น หักหน้าของหม่าฟง แต่หม่าฟงโง่เกินไป ไม่เข้าใจเรื่อง มีเรื่องกับเศรษฐีเหล่านั้น ตอนนี้คนเหล่านั้นจะทำลายตระกูลหม่า หม่าไห่เลยไม่มีที่ไปจึงมาหาผม หวังว่าผมจะออกหน้าช่วยตระกูลหม่าไห่! แต่เขาเข้าใจผิด นี่ไม่ใช่เรื่องของผมกับตระกูลหม่า แต่เป็นความคับแค้นข้องใจของเศรษฐีเหล่านั้นกับตระกูลหม่า! ผมช่วยไม่ได้" หลินหยางยิ้ม

เมื่อพูดเช่นนี้ ทุกคนก็เข้าใจ

"ฉันว่าแล้ว คุณจะไปรู้บุคคลใหญ่โตนั้นได้ยังไงกัน? ฉันคิดว่าคุณจะบินขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วสะอีก" จางชิงหยู่พึมพำ เสียดาย

"คุณสามารถรักษาโรคแปลกๆ ของคนรวยและมีอำนาจได้ด้วยการอ่านหนังสือทางการแพทย์สองสามเล่ม หลินหยาง คุณโชคดีมาก" ซูกวงพูด

ซูเหยียนเองก็ยังคงสงสัย แต่ไม่ได้พูดอะไร

ทั้งสี่คนนั่งแท็กซี่ไปที่บ้านตระกูลซู

ตระกูลซูในขณะนี้มีชีวิตชีวามาก

ซูไท่ ซูกุ้ย ซูเป่ย ทุกคนมา แม้แต่ซูเจินลูกสาวของคุณนายซูก็มา

ทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น

คุณนายซูนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านบน จับที่ด้ามจับแขนข้างหนึ่ง จับไม้เท้าข้างหนึ่ง ใบหน้าแก่ของเธอเย็นชา และมีกองกระดาษกองหนาอยู่บนโต๊ะข้างๆ

ซูเป่ยและซูจางหยางเหมือนกำลังพูดอะไรกันอยู่

ซูเหม่ยซินกำลังแต่งหน้าด้วยลิปสติกที่เพิ่งซื้อมาใหม่

ซูกังใช้แขนเสื้อปัดฝุ่นออกจากรองเท้าหนังซึ่งเป็นรองเท้าที่เขาเพิ่งซื้อมาในราคา 30,000 หยวน นี่อาจเป็นรองเท้าที่แพงที่สุดที่เขาเคยใส่มาในชีวิต

ซู่ไท่เหลือบมองทุกคนและในที่สุดก็มองซูเป่ย เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: "อาสาม โครงการเหล่านี้ยังไม่เริ่มและรายได้ยังไม่มา ทำไมคุณถึงเปลี่ยนรถเป็น X6 ที่จอดอยู่ด้านนอก น่าจะ 8 แสนนะ? คุณหาเงินมาจากไหน?"

"กู้เงินสิ" ซูเป่ยยิ้ม: "ยังไงก็เถอะ ตอนนี้หาเงินกู้ง่ายแล้ว หลังจากโครงการจบ ทุกคนจะได้เงินปันผลแล้วก็จ่ายคืน ไม่ง่ายหรอ?"

ซูไท่พูดไม่ออก

"แม่ อีกสักพักตอนเซ็นสัญญา คุณต้องให้โครงการนี่แก่ซูกุ้ยของพวกเรานะ ช่วงนี้ซูกุ้ยลำบากไม่น้อย คุณลืมแล้วหรือยัง? เขาเรียกทักษะทางการแพทย์เพื่อช่วยคุณ เอาบ้านไปจำนอง ตอนนี้ครอบครัวพวกเราต้องจ่ายเงินธนาคารทุกเดือน! ไม่รู้ว่าลำบากขนาดไหน"

ซูกุ้ยขยิบตาให้ลูกสะใภ้ของเธอ หลิวเยี้ยนลุกขึ้น เช็ดน้ำตา

คุณนายขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร และตอบ อืม

แต่เสียงนี้ทำให้คนอื่นไม่พอใจ

"แม่ พี่สองจะได้โครงการนี้คนเดียวเลยหรอ? แล้วพวกเราหล่ะ? ครอบครัวพวกเราอาเป่ยกับจางหยางก็ช่วยไม่น้อย พวกเขาวิ่งออกไปข้างนอกทุกวันนี้และผิวหนังของพวกเขาก็ดำมืดแล้ว หรือว่าจะไม่มีรางวัลอะไรให้พวกเขาเลยหรอ?" จางหยู่ฮุ่ยรีบพูดขึ้นมา

"ใช่ คุณย่า ฉันรู้ว่าคุณรักลุงสองมากที่สุด แต่คุณจะลำเอียงไม่ได้นะ ครอบครัวพวกเราก็ลงแรงกับสัญญาเหล่านี้ไปมากเหมือนกัน" ซูเหม่ยซินเอ่ยปาก

"เหม่ยซิน ถ้าไม่มีพาอของฉัน ตอนนี้คุณย่าจะนั่งอยู่ตรงนี้ได้หรอ? เราต้องคุยกันด้วยจิตสำนึก ครอบครัวของเรามีเหตุสมควร" ซูกังพูด

"สมเหตุสมผลอะไรกัน? ฉันคิดว่ามันแย่มาก ทำไมทุกคนทำงานหนัก แต่ครอบครัวของคุณกลับจะได้มันไป คุณยายไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากครอบครัวของคุณหรือ?" ซูเหมียซินไม่สนใจ ยืนขึ้นเท้าเอวตะโกน