สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 450

ในขณะเดียวกัน บอดี้การ์ดที่อยู่โดยรอบพุ่งเข้าไปหาหลินหยางทั้งหมดพร้อมกับเสียงคำราม

"จับเขาเอาไว้!"

"จับเขากดลงพื้น เร็วเข้า!"

เหล่าบอดี้การ์ดตะโกนดังลั่นพร้อมกับปิดล้อมหลินหยาง

วินาทีต่อมา!

ฟู่! !

หมัดของหลินหยางพุ่งออกไปอย่างกะทันหัน ชกใส่โต๊ะที่อยู่ตรงหน้าโดยตรง

ปัง!

โต๊ะแตกละเอียดทันที หมัดพุ่งลงต่อไปโจมตีใส่พื้น อาคารทั้งหทั้งหลังเกิดการสั่นไหวเล็กน้อย

พวกบอดี้การ์ดที่กำลังพุ่งเข้ามาโดนแรงสั่นสะเทือนจนล้มไปกองกับพื้น

"นั่นมันอะไร?" เสี่ยวจู้หน้าถอดสี

หลินหยางเงยหน้าขึ้นมองซั่วฟางที่อยู่นอกประตู หลังจากนั้นย่อเข่าลงแล้วพุ่งเอาไป

ฟิ่วฟิ่วฟิ่ว…

หมัดของเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับปืนกลอัตโนมัติจู่โจมเข้าใส่ซั่วฟาง

ซั่วฟางก็รีบกระโดดหลบไปด้านหลัง

คนทั้งสองคนหนึ่งพุ่งเข้าไปคนหนึ่งกระโดดถอยหลัง

แต่การโจมตีของหลินหยางดุดันมาก ในที่สุด ในขณะที่ซั่วฟางกำลังหลบ เขาได้เผยช่องโหว่ที่เล็กมาก หลินหยางจับช่องโหว่ได้ชกหมัดออกไป ซั่วฟางหลบไม่ทันแล้ว จึงทำได้แต่ยกมือขึ้นมาป้องกัน

ปัง!

หมัดนี้จู่โจมเข้าใส่หมัดของซั่วฟางอย่างแรง

ร่างกายของซั่วฟางโดนสะเทือนจนถอยหลัง ร่างกายเซไปมาเกือบยืนไม่มั่นคง

เป็นพลังที่น่ากลัวมาก!

ซั่วฟางรู้สึกตกใจ

แต่หลังจากที่เขาเพิ่งยืนได้อย่างมั่นคง มีมือข้างหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน คว้าคอของเขาเอาไว้…

อ้า! !

คอของซั่วฟางโดนมือของหลินหยางบีบโดยตรง เขาแทบจะหายใจไม่ออก

พละกำลังจำนวนมหาศาลแทบจะทำให้คอของเขาเปลี่ยนรูป

น่ากลัวมาก!

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ซั่วฟางไม่โดนหลินหยางบีบคอจนตายเหรอ?

สมิธที่หลบอยู่ตรงมุมหนึ่งกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด

เขาจะไปเคยเห็นภาพที่น่ากลัวแบบนี้ที่ไหนกันล่ะ

ส่วนทางด้านของเสี่ยวจู้ตะโกนเสียงดัง "รีบไปช่วยคุณชาย เร็วเข้า ถ้าเกิดคุณชายเป็นอะไรขึ้นมา พวกคุณทุกคนจบแน่!"

พวกบอดี้การ์ดที่ได้ยินรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตรงเข้าไปหาหลินหยาง

แต่น่าเสียดายหลินหยางไม่มีทางปราณี หลังจากที่สามารถสยบซั่วฟาง เขารีบยกแขนขึ้นเล็งตรงไปที่ตำแหน่งชีพจรบนร่างกายของซั่วฟาง หวังจะทำให้เขากลายเป็นคนพิการโดยตรง

แต่ซั่วฟางก็ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป การที่เขาได้เป็นถึงเมล็ดพันธุ์ของผู้เข้าแข่งขัน มีหรือที่เขาจะมีดีแค่นี้?

เห็นเพียงมือทั้งสองข้างของซั่วฟางพุ่งตรงเข้าไปหาหน้าอกของหลินหยางอย่างสุดกำลัง นิ้วมือเกี่ยวลงบนจุดชีพจรของหลินหยางหลายแห่งราวกับกรงเล็บนกอินทรีย์

จุดชีพจรถูกจู่โจม ส่งผลกระทบต่อเส้นประสาทในร่างกาย หลินหยางปล่อยมือโดยไม่รู้ตัว

ซั่วฟางอาศัยจังหวะนั้นถีบใส่หน้าอกของหลิยหยางอย่างแรง

คนทั้งสองแยกออกจากกันทันที

หลินหยางถอยหลังไปหลายก้าวถึงจะสามารถยืนได้อย่างมั่นคง

ส่วนซั่วฟางล้มไปกลิ้งอยู่บนพื้นหลายรอบ สุดท้ายลุกขึ้นพร้อมกับสำลัก

บนคอของเขามีรอยฝามือสีแดงปรากฏขึ้น สีหน้าดูคล้ำม่วงจนเห็นได้ชัด

ส่วนตรงหน้าอกของหลินหยางมีรอยเท้าปรากฏขึ้น

เขาตบฝุ่นที่อยู่ตรงหน้าอกของตัวเอง หลังจากนั้นเดินตรงเข้าไปหาซั่วฟางอีกครั้ง

"ดูเหมือนผมจะประเมินคุณต่ำเกินไป หมอเทวดาหลิน พละกำลังและความเร็วของคุณน่าตกใจมาก แต่น่าเสียดาย กระบวนท่าของคุณมันทื่อเกินไป เหมือนกับคนที่พึ่งฝึกยุทธ นักสู้ไร้กระบวนท่าที่มีแต่ความเร็วและพละกำลัง เป็นได้แค่พวกคนที่ล้มเหลว!"

ซั่วฟางยิ้ม ดวงตาทั้งคู่ปรากฏให้เห็นเจตนาแห่งการฆ่า เขาไม่หลบไม่หลีก ในทางกลับกันยังพุ่งตรงเข้าไปหาหลินหยาง

หลินหยางชกหมัดทั้งสองข้างออกไป

ซั่วฟางกลับยกแขนสูงขึ้นไขว้กัน เบี่ยงการโจมตีของหลินหยางไปด้านข้าง

หลินหยางชกโดนความว่างเปล่า เขากวาดไปทางด้านข้าง

ในขณะเดียวกันซั่วฟางได้ชกหมัดตรงเข้าไปหาหลินหยางแล้ว

ปัง!

ปัง!

ปัง…

เสียงที่น่าอึดอัดใจดังขึ้น

ไม่ว่าหลินหยางจู่โจมยังไง ซั่วฟางก็จะโจมตีใส่จุดอ่อนของหลินหยาง หลีกเลี่ยงความเสี่ยง โจมตีจุดอ่อน

สามารถสลายการโจมตีทุกกระบวนท่าของหลินหยาง

หลินหยางส่งเสียงฮึ่ม ใช้กระบวนท่าที่เรียนมาจากลัทธิฉงจงโดยตรง

"หมัดอสรพิษ!"

เขาตะคอกเสียงทุ้มต่ำ การโจมตีของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลง การโจมตีของหมัดไม่ได้ยุ่งเหยิงเหมือนก่อนหน้านี้ ในทางกลับกันมันค่อนข้างดูซับซ้อน

คนทั้งสองคนหนึ่งเข้าคนหนึ่งถอย สู้กันจนไม่สามารถแยกออกจากกัน เก้าอี้และโต๊ะที่อยู่โดยรอบล้มระเนระนาดไปหมด

พวกบอดี้การ์ดพุ่งเข้ามา กลับไม่รู้ควรจะลงมือยังไง ครอบครัวจะสร้างปัญหาให้ซั่วฟาง

หลังจากที่ปะทะกันไปได้สักพัก ซั่วฟางสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ

เขาพบว่า ถึงแม้กระบวนท่าที่หลินหยางใช้จะดูทื่อมาก ไม่ได้อยู่เหนือกว่าตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ไม่ว่าเขาจะโจมตีหลินหยางอย่างไง มันก็ไม่เห็นผลเหมือนกัน

หมัดหรือฝ่ามือของเขาที่กระทบใส่บนตัวของหลิน ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับเขาแม้แต่นิดเดียว

เข็มเงินที่เป็นประกายพุ่งออกไปจากนิ้วมือของเขา ตรงเข้าไปหาบอดี้การ์ดพวกนั้น

แต่เข็มเงินพวกนี้กลับระเบิดกลางอากาศจนทำให้เกิดประกายไฟจำนวนมาก

ติง! ติง! ติง! ติง! ติง...

เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้นอย่างชัดเจน

ระหว่างตรงกลางของหลินหยางและบอดี้การ์ดมีประกายไฟส่องสว่างขึ้น เป็นภาพที่ดูแปลกตามาก

สิ่งที่ทำให้ผู้คนรู้สึกประหลาดใจมากกว่านั้นก็คือ บอดี้การ์ดพวกนั้นลั่นไกใส่หลินหยาง แต่กลับไม่มีลูกกระสุนปืนกระทบโดนร่างกายของเขา

พวกบอดี้การ์ดมองตาค้าง

เสี่ยวจูและซั่วฟางก็มองตาครั้งเช่นกัน

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?" ซั่วฟางไม่เข้าใจ

"ยิง! ยิงอีก!" เสี่ยวจู้ตะโกนดังลั่น

พวกบอดี้การ์ดเหนี่ยวไกปืนอย่างบ้าคลั่ง ประกายไฟพุ่งออกมาไม่หยุด

ในที่สุด…

แคว่ก!

เสียงที่แปลกประหลาดดังขึ้น

เห็นเพียงปากกระบอกปืนไม่มีประกายไฟออกมาอีกแล้ว ถึงจะลั่นไกยังไงก็ไม่มีลูกกระสุนปืนออกมา

กระสุนปืนในแมกกาซีน…ถูกยิงจนหมดแล้ว!

"อะไรกัน?"

ซั่วฟางมองไปทางหลินหยางด้วยความตกใจ หลังจากนั้นเหมือนเพิ่งจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เขารีบก้มมองบนพื้น เพิ่งจะพบว่าตรงนั้นมีเข็มเงินที่บิดเบี้ยวและลูกกระสุนปืนหล่นเต็มไปหมด

"คุณ…ใช้เข็มเงินต้านกระสุนปืน? ต้านกระสุนปืน?" ซั่วฟางพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

"ใช่"

หลินหยางสะบัดข้อมืออีกครั้ง

เข็มเงินพุ่งตรงออกไป

ฉึก ฉึก ฉึก…

มีเข็มเงินที่สั่นไหวปรากฏขึ้นบนคอของพวกบอดี้การ์ด หลังจากนั้นแต่ละคนราวกับถูกตรึงเอาไว้ไม่สามารถขยับตัว

รูม่านตาของซั่วฟางหดเล็กลง

หลินหยางก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปหาเขา

"ตอนนี้ คงจะไม่มีใครช่วยคนอีกแล้วมั้ง?"

สีหน้าของซั่วฟางเคร่งขรึมลง เขาไม่เคยคิดไม่เคยฝัน หลินหยางจะมีความสามารถที่น่ากลัวขนาดนี้

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ตั้งท่าเตรียมรับมือกับการต่อสู้

แต่ในตอนนั้นเอง หลินหยางกลับนำเข็มเงินเสียบลงบนร่างกายตัวเอง

"ผมขี้เกียจเล่นกับคุณแล้ว! รีบจบเรื่องดีกว่า ภรรยาของผมยังรอผม!"

"คุณพูดอะไรนะ?" ซวนฟางรู้สึกอึ้ง