สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 460

"เดิมทีผมคิดว่าทักษะยาของบ้านโอสถฉีจะเป็นหนึ่งในใต้หล้า ไม่มีใครสามารถเทียบ แต่วันนี้ดูแล้วมันก็เท่านั้น ท้ายที่สุดบ้านโอสถฉีของพวกคุณมันไม่ได้เรื่อง หรือเป็นเพราะเจ้าบ้านของพวกคุณไม่ได้เรื่อง? ทางด้านของทักษะยา พวกคุณอย่างด้อยเกินไป" หลินหยางส่ายหัว

คำพูดประโยคนี้ พูดจนคนของบ้านโอสถฉีรู้สึกอับอายจนเงยหน้าไม่ขึ้น

ถึงแม้พวกเขาจะรู้สึกโกรธมาก แต่ตอนนี้อีกฝ่ายล้มได้แม้กระทั่งเจ้าบ้านของตัวเอง พวกเขายังจะกล้าพูดอะไรอีก?

"คุณ…" เฝิงฉือ อาจารย์โจวและคนอื่นพูดอะไรไม่ออก

ในตอนนั้นเอง หลินหยางก้าวออกมา หยิบเข็มเงินของอาจารย์โจวขึ้นมาเล่มหนึ่ง เสียบลงบนคอของเจ้าบ้านโอสถฉี

ทันใดนั้น ร่างกายที่ชักกระตุกอย่างรุนแรงของเจ้าบ้านโอสถฉีหยุดชะงัก

เขาหอบหายใจอย่างหนัก เนื่องจากแก๊สที่ถูกสูดเข้าและปล่อยออกมา ทำให้ฟองที่อยู่บนปากของเขาเดี๋ยวเล็กเดี๋ยวใหญ่ ดูแล้วค่อนข้างตลก ทำให้ทุกคนตั้งสติขึ้นมาได้เล็กน้อย

"หา?"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบอุทาน ต้องตกตะลึงกับฝีมือการแพทย์ของหมอเทวดาหลินอีกครั้ง

"เจ้าบ้าน! คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?" พวกอาจารย์รีบเดินเข้ามาถาม

"ผม…ผมดีขึ้นแล้ว…" เจ้าบ้านโอสถฉีเช็ดฟองที่อยู่บนปาก ถูกคนที่อยู่ด้านข้างประคองลุกขึ้นนั่ง

ในตอนนั้นเอง หลินหยางหยิบหนังสือเลือดออกมาวางลงตรงหน้าของเจ้าบ้านโอสถฉี

"เจ้าบ้านเหยา ตอนนี้ถึงเวลาที่จะทำตามคำสัญญาแล้วใช่หรือเปล่า? หยางหัวกรุ๊ปกลับมาอยู่ในมือของผมอีกครั้ง ยิ่งไปกว่านั้น บ้านโอสถฉีของคุณก็จะอยู่ในการควบคุมของผม! ถูกหรือเปล่า?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

อัปยศ!

เจ้าบ้านโอสถฉีกําหมัดแน่น กัดฟันแน่นจนแทบหัก

เขาอยากปฏิเสธหลินหยางมาก ไม่อยากยอมรับทั้งหมดนี้

แต่ว่า…คนทั้งบ้านโอสถฉีกำลังยืนมองเขาอยู่ตรงนี้ เขาไม่สามารถปฏิเสธ!

ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าบ้านโอสถฉีพ่ายแพ้ทักษะด้านยาให้กับอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย ถึงขั้นเกือบจะหมดสติ เรื่องที่น่าเอาไปแบบนี้ เขาที่เป็นเจ้าบ้านคนนี้ยังมีความน่าเชื่อถือเหลืออยู่อีกเหรอ? เขาจะรับตำแหน่งนี้ต่อไปได้อย่างไร?

แต่ถ้าจะให้ตอบตกลงหลินหยาง เขาก็จะไม่เหลืออะไรเลย

เจ้าบ้านโอสถฉีพูดอะไรไม่ออก

สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่เขาไม่กระพริบตา รอคำตอบของเขา

"ผม…ผมสามารถมอบทุกอย่างให้คุณ แต่…คุณต้องแก้พิษบนตัวของผมเดี๋ยวนี้" เจ้าบ้านโอสถฉีครุ่นคิดแล้วพูด

"ได้"

หลินหยางพยักหน้า หลังจากนั้นยกแขนขึ้น มียาหนึ่งเม็ดปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือ

"กลืนมันลงไป สามารถแก้พิษ"

เจ้าบ้านโอสถรีบรับมาแล้วกลืนมันลงไปทันที ท่าทางของเขาไม่หลงเหลือความสง่างามของเจ้าบ้านเลยแม้แต่นิดเดียว

อึก

ยาเม็ดถูกกลืนลงท้อง

สีหน้าที่กลายเป็นสีแดงของเขาเริ่มกลับมาเป็นปกติ รูม่านตาที่ขยายจนกว้างเริ่มหดลง สภาพร่างกายก็กลับมาเป็นปกติแล้ว แขนขาทั้งสี่สามารถขยับ เขารีบลุกขึ้นยืนทันที

"ว้าว!"

ทุกคนอุทานอีกครั้ง

"ยาแก้พิษเม็ดนี้…วิเศษมากขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"มันน่าเหลือเชื่อมาก!"

โดยรอบไม่ว่าจะเป็นคนของบ้านโอสถหรือพรรคซวนอี สีหน้าของทุกคนราวกับได้เห็นปาฏิหาริย์

เพียงแค่เรื่องนี้ ทุกคนได้ยอมรับทักษะยาของหมอเทวดาหลินแล้ว เขาเหนือกว่าเจ้าบ้านโอสถ

"ทักษะการแพทย์ของหมอเทวดาหลินล้ำเลิศ ทักษะยาหาที่เปรียบไม่ได้ ผมขอนับถือ!" เจ้าบ้านโอสถตรวจเช็คร่างกายตัวเอง เมื่อเห็นว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว เขารีบลุกขึ้นโค้งคำนับให้หลินหยาง สีหน้าเต็มไปด้วยความนับถือ

"เจ้าบ้านเหยาไม่ต้องเกรงใจ ตอนนี้ บ้านโอสถฉีเป็นของผมแล้ว ผมคิดว่าพวกเราควรรีบทำการส่งมอบอย่างเป็นทางการจะดีกว่า" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"เฝิงฉือ! รีบไปเตรียมเอกสาร ทำการส่งมอบอย่างเป็นทางการตอนนี้!" เจ้าบ้านโอสถตะคอกเสียงเบา

"เจ้าบ้าน…นี่…"

"รีบไป!" เจ้าบ้านโอสถพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

เฝิงฉือไม่มีทางเลือก จึงทำได้แต่สั่งให้คนที่อยู่ด้านข้างไปจัดการ

"หมอเทวดาหลิน เชิญคุณไปพักผ่อนที่ด้านในก่อน ถ้าเตรียมเอกสารเรียบร้อยแล้ว พวกเราสามารถทำการส่งมอบได้ทันที" เจ้าบ้านโอสถพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มใบหน้า

"ได้!" หลินหยางพยักหน้า

"ดี! ! !"

คนของพรรคซวนอีอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น

แม้แต่พวกคนที่นอนอยู่บนเปลก็อดไม่ได้ที่จะตะโกน

หมอเทวดาหลินชนะแล้ว

เขาอาศัยทักษะยาสยบบ้านโอสถฉี ทำให้พวกเขาเงยหน้าไม่ขึ้น!

หลินหยางคือหนึ่งในใต้หล้า

ทางด้านการแพทย์ มีใครเหนือกว่าเขา?

ทุกคนรู้สึกตื่นเต้นดีใจจนหน้าแดง

แต่ในตอนนั้นเอง!

"ไอ้ลูกสุนัข! ฉันจะฆ่าแก!"

ทุกคนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้อีกแล้ว เริ่มทยอยกันพุ่งเข้าไป

แต่วินาทีต่อมา เฝิงฉือโบกมือ

อาจารย์ของบ้านโอสถฉีรีบเดินเข้ามาขวางคนของพรรคซวนอี

"พวกคุณคิดจะทำอะไร? ที่นี่คือบ้านโอสถฉี ไม่อนุญาตให้พวกคุณทำตามอำเภอใจ!" เฝิงฉือตะคอกเสียงดัง

"บ้านโอสถฉี ถ้าพวกคุณไม่ให้คำอธิบายกับพวกเรา อย่าหวังเลยว่าวันนี้จะได้อยู่อย่างเป็นสุข!"

"ถูกต้อง รีบแก้พิษให้อาจารย์พวกเราเดี๋ยวนี้!"

"แก้พิษ!"

"แก้พิษ!"

"แก้พิษ!"

...

อารมณ์ของคนrพรรคซวนอีพลุ่งพล่าง

"ไอ้พวกไม่รู้อะไรเลย ดูด้วยว่าที่นี่มันที่ไหน คนอย่างพวกคุณมีสิทธิ์มาแหกปากที่นี่ด้วยเหรอ? รนหาที่ตายหรือยังไง?" เฝิงฉือยิ้มอย่างเย็นชาแล้วโบกมือ "ใครก็ได้ โยนขยะพวกนี้ออกไปให้หมด! ใครกล้าต่อต้าน กระทืบมันให้ตาย เกิดอะไรขึ้นบ้านโอสถฉีรับผิดชอบเอง!"

"ได้!"

นักเรียนของบ้านโอสถฉีหลายสิบคนรีบพุ่งออกไปคิดจะลงมือกับคนของพรรคซวนอีทันที

เพียงแต่…มันก็มีแค่นักเรียนหลายสิบคนเท่านั้น

ส่วนคนอื่น…ล้วนแต่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับตัว

แม้แต่หวังปิงเตี๋ย ซีโหรนเซียนและคนอื่นก็ยืนมองอย่างเงียบๆอยู่ตรงนั้นไม่ขยับตัว

"พวกคุณทำอะไร? หูหนวกเหรอ? ไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ? กระทืบพวกมัน!" เฝิงฉือรู้สึกอึ้ง หลังจากนั้นแหกปากด่าทันที

"แต่ว่า…รองเจ้าบ้าน…นี่…"

"แบบนี้…มันไม่ค่อยดี…"

มีนักเรียนหลายคนอ้ำอึ้ง แต่สุดท้ายก็ไม่พูด

เฝิงฉือที่ได้ยินโกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที

โดยเฉพาะเจ้าบ้านโอสถ "ฟังให้ดี ใครที่ไม่ทำตามคำสั่งของรองเจ้าบ้านโอสถ ยังไม่รีบปกป้องบ้านโอสถฉี ไล่พวกคนที่ก่อกวนสร้างปัญหาออกจากบ้านโอสถฉีให้หมด ถ้าอย่างนั้นก็ไล่คนพวกนี้ออกไปด้วยเลย! เข้าใจหรือยัง?"

หลังจากที่พูดจบ สีหน้าของผู้คนไม่น้อยเปลี่ยนไปทันที เริ่มเกิดความรู้สึกลังเล

ส่วนทางด้านของพรรคซวนอีรับแรงกดดันที่เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า