สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 504

หลังจากที่เขาเพิ่งพูดจบ หลินหยางยกแขนขึ้นอย่างกะทันหัน กระชากผมของเขาแล้วเหวี่ยงตรงไปที่กำแพงด้านหลัง

ฟิ่ว!

ชายฉกรรจ์สูงหนึ่งเมตรเก้าถูกเหวี่ยงออกไปเหมือนกระสอบทรายโดยตรง กระแทกใส่กำแพงแล้วไปกองอยู่บนผืน

ลมหายใจของทุกคนหยุดชะงัก

"หมอเทวดาหลิน! คุณทำอะไร?" ซือหม่าซังตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน

"ชวี่เทียน!"

หลินหยางหันหน้าไปแล้วพูด

"คุณหลิน!" ชวี่เทียนก้มหน้าพูดด้วยความเคารพ

"ถ้าพวกเขามีใครกล้าทำอะไรส่งเดช ยิงได้เลย!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"ครับ" ชวี่เทียนตอบรับเสียงดัง ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยพลังของความหนักแน่น

คนของตระกูลซือหม่ามองตาค้าง

กลับเห็นหลินหยางเดินตรงเข้าไป ก่อนที่คนคนนั้นจะลุกขึ้น เขายกเท้าถีบตรงไปที่หัวของคนคนนั้น

ปัง!

เสียงดังสนั่น

หัวของคนคนนั้นบิดเบี้ยวทันที ร่างกายลอยกระเด็นออกไปกระแทกใส่กำแพงแล้วหมดสติ

แต่หลินหยางไม่หยุดเพียงเท่านี้ เขายกเก้าอี้ไม้ที่อยู่ด้านข้างขึ้นฟาดใส่บนร่างกายของคนคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง…

ฟาดจนพังไปหนึ่งตัว เปลี่ยนตัวใหม่มาอีกหนึ่ง

มีเศษไม้บินว่อนไปทั่วทั้งห้อง

ส่วนคนคนนั้นของตระกูลซือหม่า โดนฟาดจนเลือดเต็มตัว เป็นตายร้ายดีไม่รู้

คนของตระกูลซือหม่าเบิกตากว้าง

มีผู้คนมากมายรู้สึกโกรธมาก

แต่ไม่มีใครกล้าขยับตัว

อย่างไรก็ตาม…โดยรอบของพวกเขาเป็นถึงปืน!

ซือหม่าซังเพิ่งจะเข้าใจ หมอเทวดาหลินคนนี้ไม่ใช่พวกบ้าบิ่น! แต่เป็น…

คนบ้า!

เขาไม่ใช่คนประเภทบ้าบิ่นอะไรทั้งนั้น เขามันเป็นคนบ้าอย่างสมบูรณ์!

เขาไม่กลัวตาย และไม่สนใจว่าต้องมีคนตายเท่าไหร่ เพราะเขารู้ดี คนที่กลัวตายมากกว่าเขาคือศัตรู!

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน หลินหยางถึงยอมหยุด

เขาฟาดเก้าอี้พังไปแล้วทั้งหมดหกตัว

ส่วนคนของตระกูลซือหม่าที่อยู่บนพื้นหมดสติไปนานแล้ว

กลิ่นเลือดลอยคลุ้ง…

ทุกคนเบิกตากว้างจนลูกตาแทบหลุดออกมา มีบางคนแอบกำหมัดแน่น ภายในใจรู้สึกโกรธมาก

"ไม่ต้องห่วง…เขาไม่ตาย! ผมเป็นหมอ เชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้มาก" หลินหยางรับผ้าเช็ดหน้ามาจากคนที่อยู่ด้านข้าง ถอนหายใจแล้วพูด "กระดูกและเส้นเอ็นบนร่างกายของเขาโดนผมทำลายหมดแล้ว ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ ให้เขาไปอยู่เป็นเพื่อนซั่วฟางก็แล้วกัน"

สีหน้าของซือหม่าซั่วฟางเคร่งขรึมจนถึงขีดสุด เขากำหมัดแน่น

สิ่งที่เขาเตรียมมามีไว้ป้องกันศัตรู ไม่ใช่ป้องกันคนบ้า!

เพราะถ้าคิดจะสู้กับคนบ้า มีแต่ต้องสู้อย่างสุดชีวิต!

หลินหยางกลับไปนั่งที่ของตัวเอง ยกช้างขึ้นมาดื่ม หลังจากนั้นมองไปทางซือหม่าซัง "ต่อจากนี้ ถึงเวลาที่ควรจะคุยกันอย่างจริงจังแล้ว"

"ท่าทีการคุยอย่างจริงจังของหมอเทวดาหลินคือแบบนี้เหรอ?" ซือหม่าซังถามด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"วางใจเถอะ วันนี้ผมยังไม่คิดจะแตกหักกับพวกคุณ และไม่คิดจะฆ่าคุณ ตอนนี้คุณสามารถสบายใจขึ้นได้แล้ว" หลินหยางพูด

"สบายใจ? ฮึ่ม หมอเทวดาหลิน ตั้งแต่วินาทีที่คุณแตะต้องคนของตระกูลซือหม่า เกรงว่าคุณกับผมคงจะอยู่ร่วมกันไม่ได้แล้ว พูดมาเถอะ เรื่องจริงจังที่คุณว่าคืออะไร" ซือหม่าซังพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ที่เชิญคุณมาก็เพราะอยากจะบอกคุณสักคำ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หยางหัวกรุ๊ปกับตระกูลซือหม่าของคุณเป็นศัตรูที่อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย

ลมหายใจของซือหม่าซังหยุดชะงัก

"ตอนนี้ ตั้งแต่วินาทีที่พวกคุณออกจากเจียงเฉิน ผมจะใช้คน เส้นสาย ทรัพยากรทั้งหมดที่มีเล่นงานตระกูลซือหม่า จนกระทั่งตระกูลซือหม่าล่มสลาย ไม่ตายไม่เลิก" หลินหยางพูด

แต่ หลินหยางยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ

ทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดเหล่านี้

"ได้! ดีมาก!"

ซือหม่าซังพยักหน้าด้วยความโกรธ พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "ผู้เฒ่าเจิ้ง คุณไม่ต้องพูดแล้ว คนอวดดีแบบนี้ ผมซือหม่าซังก็ไม่เคยพบไม่เคยเห็น ในเมื่อเขาอยากตาย งั้นก็ไม่ต้องห้ามเขา!"

"เห้อ!" เจิ้งอันซานส่ายหัวแล้วถอนหายใจ

กลับเห็นซือหม่าซังหยิบผ้าสีแดงลายขอบทองผืนหนึ่งออกมาวางลงบนโต๊ะ

หลังจากที่เห็นผ้าสีแดงลายขอบทอง คนของตระกูลซือหม่าและเจิ้งอันซางรู้สึกอึ้งทันที เบิกตากว้าง ราวกับมองเห็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อมาก

"ซือหม่าซัง!" เจิ้งอันซานพูดอุทาน

"ผู้เฒ่าเจิ้ง คุณไม่ต้องห้ามปราม ไม่กำจัดคนคนนี้ ความน่าเกรงขามของตระกูลซือหม่าก็ไม่หลงเหลือ! หมอเทวดาหลิน ขอตัวก่อน! หวังว่าเจอกันครั้งหน้า คุณยังจะสามารถหนักแน่นเหมือนตอนนี้!"

พูดจบ ซือหม่าซางหันหลังแล้วเดินออกไปโดยตรง

ส่วนคนที่เหลือจ้องหลินหยางแวบหนึ่ง หลังจากนั้นเดินออกจากประตูวิลล่า

เจิ้งอังซานกลับไม่ไป เขายังคงจ้องผ้าสีแดงลายขอบทองผืน บนใบหน้ายังหลงเหลือความตกตะลึง ราวกับได้เห็นสิ่งของอะไรที่น่าเหลือเชื่อมาก

ชวี่เทียนรีบเดินเข้ามาหยิบผ้าสีแดงผืนนั้นขึ้นมาดู แต่กลับไม่เข้าใจความหมาย แต่เขาสามารถมองเห็นรูปพยัคฆ์ที่ใช้ด้ายสีทองปักอยู่ตรงกลาง

"คุณชื่อชวี่เทียนใช่หรือเปล่า?" เจิ้งอังซานถาม

"ใช่" ชวี่เทียนพยักหน้าแล้วพูด

แม้จะไม่รู้สถานะของชายชราคนนี้ แต่ดูจากท่าทีของซือหม่าซัง เขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

"ถ้าหากเป็นไปได้ ลองไปเกลี้ยกล่อมประธานหลิน รีบหลบไปอยู่ต่างประเทศสักพักเถอะ หรือแม้กระทั่ง หลบไปอยู่ต่างประเทศก็ไม่มีประโยชน์ ถ้ามันไม่ได้จริงๆ ให้เตรียมงานศพไว้ล่วงหน้าเลย" เจิ้งอังซานส่ายหัว

ชวี่เทียนได้ยินแล้วรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ผู้อาวุโสหมายความว่ายังไง? คุณกำลังดูถูกประธานหลินของเรา?"

"คุณรู้หรือเปล่าว่านี่คืออะไร?" เจิ้งอังซานไม่ได้โกรธ เขาชี้ผ้าสีแดงลายขอบทองที่อยู่บนมือชวี่เทียนแล้วพูด

"มันคืออะไร?" ชวี่เทียนถาม

"พยัคฆ์โลหิตทองระบำ! เป็นมรดกสืบทอดรุ่นสู่รุ่นของตระกูลซอืหม่า ที่ผ่านมามีแต่หัวหน้าตระกูลซือหม่าถึงมีสิทธิ์ครอบครองของสิ่งนี้!" เจิ้งอังซานพูด

"อะไรนะ?" ชวี่เทียนรู้สึกอึ้ง รีบถาม "ในเมื่อเป็นแบบนั้น ทำไมซือหม่าซังต้องทิ้งของสิ่งนี้ไว้ที่นี่?"