สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 514

"หมอเทวดาหลิน! คุณมันเตาหดหัว!"

"คุณไม่กล้าแข่งทักษะการแพทย์กับอาจารย์ของเราจริงเหรอ?"

"มีแต่ชื่อไม่มีความสามารถ! ไอ้คนไร้ประโยชน์!"

"คนอย่างคุณ ไม่คู่ควรที่จะเป็นคู่แข่งของอาจารย์เราตั้งแต่แรก!"

"ผมรู้อยู่แล้วว่าผลมันต้องออกมาเป็นแบบนี้ หมอเทวดาหลินคนนี้ไม่มีอะไรเลย เป็นแค่ขยะเท่านั้น!"

คนพวกนั้นเริ่มพากันพูดจาด่าทอ

แต่หลินหยางยังคงไม่สนใจ

แม้โดยรอบจะมีเสียงด่าทอเหมือนกับพายุที่โหมกระหน่ำ แต่กลับไม่สามารถส่งผลกระทบต่อเขาเลยแม้แต่นิดเดียว…

"หมอเทวดาหลิน!" ชายชราตะคอกด้วยความโกรธ "คุณหยุดอยู่ตรงนั้นเดี๋ยวนี้!"

"ผู้อาวุโส ยังมีธุระอะไรอีกเหรอ?" หลินหยางหันไปถามด้วยความหงุดหงิด

"ผมอยากถามคุณ คุณ…จะไม่แข่งกับผมจริงเหรอ?" ชายชรากัดฟันถาม

"ถ้าหากผมไม่แข่งกับคุณ คุณจะทำอะไร?" หลินหยางถามกลับ

"ผมจะทำให้คุณเสียใจ ผมจะทำให้โลกทั้งใบรู้ว่าทักษะการแพทย์ของคุณสู้ผมไม่ได้ คุณมันเป็นแค่คนไร้ประโยชน์ที่เอาชื่อเสียงมาบังหน้า! ชื่อเสียงของคุณโดนผมเหยียบจมดินหมดแล้ว!" ชายชราพูดด้วยความโกรธ

"คุณเลิกใช้วิธีการพูดกระตุ้นความโกรธแบบนี้ได้แล้ว แต่ดูเหมือนคุณอยากแข่งกับผมมาก! เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ผมจะให้โอกาสคุณสักครั้ง!"

"คุณตอบตกลงแล้ว?"

"ใช่ แต่…แขนสองข้าง!" หลินหยางพูด

ชายชราขมวดคิ้ว "แขนสองข้าง? คุณหมายความว่ายังไง?"

"ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? คนแพ้ทำลายแขนทั้งสองข้างของตัวเอง! ถ้าตกลงก็แข่ง ถ้าไม่ก็ไสหัวไป!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

ชายชราได้ยิน ร่างกายสั่นสะท้านเหมือนโดนฟ้าผ่า

ทุกคนรู้สึกสะดุ้งตกใจกับคำพูดที่โหดร้ายของหลินหยาง

นี่มันไม่ใช่การแข่งแล้ว นี่มันเป็นการเดิมพันด้วยชีวิต!

พวกนักข่าวพากันกดชัตเตอร์อย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง

พวกเขารอประเด็นร้อนแบบนี้มาโดยตลอด

"หมอเทวดาหลิน คุณคิดจะทำอะไร? จรรยาบรรณของหมอคือมีจิตใจเมตตา คุณในฐานะหมอคนหนึ่ง ทำไมถึงโหดร้ายเพียงนี้?" หัวใจของชายชราเต้นรัว ขมวดคิ้วถาม

"ผมโหดร้ายเหรอ? ผมว่าไม่นะ?"

"ยังไม่อีกเหรอ? เอะอะก็จะตัดแขนคน หรือผมต้องบอกว่าคุณเป็นคนมีจิตใจเมตตา? คนที่โหดร้ายอย่างคุณ มีสิทธิ์ที่จะเป็นหมอด้วยเหรอ? น่าขำสิ้นดี!" ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"คุณบอกว่าผมไม่คู่ควรจะเป็นหมอ?" หลินหยางส่ายหัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "เกรงว่าคุณคงจะเข้าใจอะไรผิดแล้วมั้ง? ที่ผมทำแบบนี้ ทั้งหมดก็เพื่อทุกคนบนโลกใบนี้"

"คุณพูดอะไรของคุณ?" ชายชรารู้สึกอึ้ง

ผู้คนที่อยู่โดยรอบก็ไม่เข้าใจ

กลับได้ยินหลินหยางพูดออกมาเป็นชุด

"คนอย่างคุณ มันเป็นพวกเห็นแก่ผลประโยชน์ส่วนตัวโดยไม่สนใจความเป็นความตายของคนอื่น! คุณไม่รู้ เพราะคุณมาก่อกวนหาเรื่องแบบนี้ มันส่งผลกระทบต่อระบบการทำงานของสถาบันพรรคซวนอี!"

"มีผู้ป่วยจำนวนมากมาขอให้พรรคซวนอีรักษาทุกวัน พฤติกรรมแบบนี้ของคุณมันส่งผลกระทบต่อการทำงานของหมอ! คุณไม่รู้ เพราะคุณคิดว่าทักษะการแพทย์ของตนเองสูงlj’ คุณทำให้ผู้คนมากมายต้องเสียเวลาไปกับการรอเข้ารักษา พวกเขาทุกคนล้วนแต่ตกอยู่ในอันตราย พร้อมที่จะถูกโรคร้ายคลาดเอาชีวิตไปได้ทุกเมื่อ!"

"คุณในฐานะหมอคนหนึ่ง ไม่เพียงไม่พิจารณาถึงผู้ป่วย ในทางกลับกันยังส่งผลกระทบต่อผู้ป่วย เมื่อเทียบกับคนอย่างคุณ คนอย่างผมถือว่าโหดร้ายเหรอ? ผมตัดแขนของคุณ เพราะคุณไม่คู่ควรที่จะเป็นหมอ! แบบนี้ไม่ได้เป็นการทำเพื่อผู้คนบนโลกเหรอ!"

คำพูดประโยคนี้ กระตุ้นอารมณ์ของผู้ป่วยที่อยู่ด้านนอกทันที

พวกเขาเริ่มทยอยกันตะโกนเสียงดัง

"หมอเทวดาหลินพูดถูก!"

"คุณไม่คู่ควรเป็นหมอ!"

"หมอนะ ไม่ใช่คนสุดศิลปะการต่อสู้ มาท้าแข่งบ้าบออะไรของคุณ? คุณคิดว่าที่นี่คือสมาคมศิลปะการต่อสู้เหรอ?"

"ใช่ ตอนนี้ฉันรู้สึกปวดร้าวไปหมดทั้งตัว ต้องให้ศาสตราจารย์ของสถาบันช่วยตรวจดูอาการ แต่คุณกลับมาก่อความวุ่นวายแบบนี้ คุณอย่าให้ฉันตายหรือยังไง?"

"คุณคู่ควรที่จะเป็นหมอเหรอ? ถ้าหากทำให้ยายของผมได้รับการรักษาช้า ผมเอาเรื่องคุณแน่!"

"ไสหัวไป!"

"ถูกต้อง ไสหัวไป! ไสหัวไป!"

"ไสหัวไป!"

"อาจารย์!" ฉงฉางไป่ก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าที่กังวล

"ไม่เป็นไร ไปแบ่งหน้าที่ให้พวกเขาเถอะ" หลินหยางยิ้มแล้วพูด

ฉงฉางไป่ลังเลสักพัก แต่ก็พยักหน้าแล้วถาม "อาจารย์ จะให้จัดผู้ป่วยที่มีอาการค่อนข้างรักษาpkdให้พวกเขาหรือเปล่า?"

"ไม่ต้อง คนไข้ธรรมดาก็พอ! ผู้ป่วยที่มีอาการค่อนข้างรักษายากพามาหาผม อย่าเอาชีวิตของผู้ป่วยมาล้อเล่น!" หลินหยางพูด หลังจากนั้นเดินเข้าไปโดยตรง

ผ่านไปสักพัก ชายชรานำโต๊ะขนาดใหญ่มาตั้งตรงหน้าประตูทางเข้าอาคารผู้ป่วยนอก

มีผู้ป่วยจำนวนหนึ่งกำลังถือบัตรคิวเข้าแถวรออยู่ที่ตรงนั้น

ทุกอย่างกลมกลืนเข้ากับสถานที่แห่งนี้

พวกนักข่าวเห็นไม่มีอะไรให้ถ่าย เริ่มพากันแยกย้าย

ในขณะเดียวกันที่มุมหนึ่ง ผู้ชายคนหนึ่งมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา

"เป็นยังไงบ้าง? เรียบร้อยหรือยัง?" มีเสียงที่เคร่งขรึมดังขึ้นจากปลายสาย

"นายท่าน ดูเหมือนจะเกิดปัญหาเล็กน้อย"

"ปัญหาอะไร? เมิ่งโจวแพ้แล้วเหรอ?"

"ไม่ใช่ เขายังไม่ได้เริ่มแข่งกับหมอเทวดาหลิน!"

"อะไรนะ? ยังไม่ได้แข่ง? แล้วเขากำลังทำอะไรอยู่?"

"เขา…เขา…เขากำลังช่วยสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีตรวจโรค…" ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ลำบากใจ

ชายชราคนนี้ชื่อเมิ่งโจว เป็นหมอในเยี้ยนจิน ถึงไหมผู้คนส่วนใหญ่ที่นี่จะไม่รู้จักเขา แต่อันที่จริงเขาถือว่าเป็นคนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในวงการแพทย์

เพียงแต่ที่ผ่านมาเขาเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับทักษะการแพร่ และแทบจะไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน หรือรักษาให้กับคนอื่น เพราะแบบนี้ผู้คนจึงรู้จักเขาน้อยมาก

แต่ฉงฉางไป่รู้จักเขา

ชอบแบบนี้ฉงฉางไป่จึงรีบโทรหาหลินหยาง

หมอจากเยี้ยนจินแบบนี้เขารับมือไม่ไหว

แต่ก็ต้องยอมรับว่าทักษะการแพทย์ของเมิ่งโจวน่าทึ่งมาก ในเวลาสั้นๆเพียงแค่ครึ่งวัน เขาตรวจดูอาการของผู้ป่วยมากกว่าแปดสิบคน ถ้าหากเป็นฉงฉางไป่ เกรงว่าคงต้องใช้เวลาหนึ่งวัน ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่ทำให้ผู้คนรู้สึกนับถือมากที่สุดคือ ผู้ป่วยอาการของทั้งแปดสิบคนได้รับการควบคุมลืมแม้กระทั่งรักษาจนหาย

ต้องบอกก่อน คนที่มาขอการรักษาจากพรรคซวนอี ทุกคนล้วนแต่มีอาการที่ซับซ้อนและพบเจอได้ยาก ถ้าหากเป็นอาการหวัดทั่วไป แค่ไปหาคลินิกหรือร้านยาสักแห่งก็จบเรื่องแล้ว จะมาถึงที่นี่ทำไม?