สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 551

ทุกคนได้ยินแล้วขมวดคิ้วแน่นทันที

หมอนี่ยังไม่ยอมรับความจริงอีก?

เขายังไม่รู้เหรอว่าที่นี่มันที่ไหน? ถึงกล้าพูดคำพูดแบบนี้ออกมา?

ทักทาย? มารยาท?

เกาะหวางโยวที่กว้างใหญ่ จำเป็นต้องปฏิบัติกับเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างคุณยังมีมารยาทด้วยเหรอ?

แบบนั้นไม่เท่ากับลดสถานะตัวเองเหรอ?

มีผู้คนไม่น้อยถึงกับหลุดหัวเราะ

ส่วนเจ้าเกาะไม่ได้รู้สึกโกรธ เพียงแค่หันไปมองทางหลินหยาง "พ่อหนุ่ม แล้วคุณต้องการเอายังไง?"

"แน่นอนว่าต้องใช้เกี้ยวยกผมไปตรวจอาการดูคนไข้ ผมยืนอยู่ที่นี่ตั้งนาน รู้สึกเมื่อยขาไปหมดแล้ว ถ้าหากไม่สั่งให้คนยกผมไป เกรงว่าผมคงไปตรวจอาการคนไข้ไม่ได้" หลินหยางยิ้มแล้วพูด

"บังอาจ! คุณใจกล้ามาก ถึงขั้นกล้าพูดจาเหลวไหลแบบนี้!"

"ไอ้หนู อยากตายมากเลยใช่ไหม?"

"ไม่ส่องกระจกดูเงาของตัวเองบ้าง! คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร คู่ควรที่จะให้พวกเราใช้เกี้ยวยกคุณด้วยเหรอ?"

คนของเกาะหวางโยวทนไม่ไหวแหกปากด่าทอโดยตรง

คนที่ทำตัวเย่อหยิ่งจองหองแบบนี้ ทั้งชีวิตของพวกเขายังไม่เคยเจอ!

"หุบปาก!"

เจ้าเกาะตะคอก

ทุกคนรีบหุบปากทันที

กลับเห็นท่านเจ้าเกาะกวาดสายตามองหลินหยางตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียด หลังจากนั้นส่ายหัว "ทำตามที่เขาต้องการ"

"ท่านเจ้าเกาะ นี่…"

"ผมไม่สนใจคนคนนี้ และไม่อยากเสียเวลากับเขา หลังจากทำตามที่เขาขอ รีบส่งคุณหนูไปที่หุบเขาสำนึกเถอะ" เจ้าเกาะพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย เขาขี้เกียจพูดอะไรมากอีก สะบัดแขนเสื้อเดินออกจากห้อง

ทุกคนสบตากัน

"ดูเหมือนท่านเจ้าเกาะขี้เกียจถือสาไอ้เด็กคนนี้" ฉู่ซู่พูด

"ไม่งั้นล่ะ? เขาเป็นถึงเจ้าเกาะจะให้ลงมือฆ่าไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแบบนี้เหรอ? เรื่องแบบนี้เผยแพร่ออกไปไม่โดนคนอื่นหัวเราะเยาะแย่เหรอ? ท่านเจ้าเกาะแค่คิดจะใช้เขาอุดปากคุณหนู เป็นข้ออ้างสำหรับการขังคุณหนูไว้ในเกาะก็เท่านั้น"

"ฮึ่ม พวกเราคงต้องปล่อยให้ไอ้เด็กคนนี้อวดดีสักครั้งแล้ว"

แต่ละคนจ้องหลินหยางด้วยความโกรธ

ไม่นาน เกี้ยวถูกหามมาวางลงตรงหน้าประตูห้องประชุม

"ไอ้หนู ขึ้นไปเถอะ" ฉูซู่ตะโกนใส่หลินหยางอย่างไม่สบอารมณ์

"มารยาทค่อนข้างแย่" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "มารยาทแย่แบบนี้ ผมไม่ไปแน่"

"คุณ…"

ฉูซู่รู้สึกโกรธคิดจะลงมือทันที แต่โดนเสว่หยานเดินเข้ามาห้ามไว้

"อาวุโสสาม อดทนไปก่อนเถอะ หลังจากที่เขาออกจากเกาะ คุณอยากสั่งสอนเขายังไงก็ได้" เสว่หยานพูดเสียงเบา

ฉูซู่ได้ยินแล้วจึงยอมหยุด

"ช่างเถอะ ถ้าผมไปถือสากับเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแบบนี้ มีแต่จะทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะ! แต่ถึงผมไม่สั่งสอนเขา สักวันก็ต้องมีคนสั่งสอนเขา!" พูดจบ ฉูซู่สะบัดมือแล้วเดินจากไป

"คุณหลิน เชิญขึ้นเกี้ยวเถอะ!" เสว่หยานพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ได้" หลินหยางพยักหน้า เดินออกจากประตู

เกี้ยวที่ถูกวางอยู่ด้านนอกค่อนข้างทรุดโทรม เห็นได้ชัดว่ามีอายุการใช้งานพอสมควร

มันก็ถูก ในปัจจุบันยังมีใครใช้ของแบบนี้อีก? เกาะหวางโยวมีของแบบนี้ก็ถือว่าหาได้ยากแล้ว

หลินหยางก็ไม่รังเกียจ ก้าวเท้าเดินขึ้นไปนั่งโดยตรง

ลูกศิษย์ทั้งหลายแอบพ่นลมออกจากจมูกดังฮึ่ม ภายในใจของแต่ละคนโกรธมาก แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของท่านเจ้าเกาะ พวกเขาไม่กล้าขัดคำสั่ง จึงทำได้แต่หามเกี้ยวตรงไปทางยอดเขาที่อยู่ใจกลางเกาะ

เกี้ยวโอนเอนสั่นไหวไปมา

หลินหยางถือว่านั่งได้สบาย

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที ในที่สุดเกี้ยวก็มาหยุดลงตรงยอกเขา

บนยอดเขามีสวนไม่ไผ่ที่สวยงามละเอียดอ่อน มีผู้หญิงแต่งตัวสาวใช้ยืนอยู่หน้าประตู เห็นอาวุโสและลูกศิษย์พวกนี้มา รีบคำนับเคารพทันที

"หย่าหง เปิดประตู"

"ค่ะ อาวุโส"

สาวใช้ที่ชื่อหย่าหงรีบวิ่งไปเปิดประตู

หลินหยางลงจากเกี้ยว

"คนที่เหลือรออยู่ที่นี่ อาวุโสทั้งหลายเข้าไปได้" เสว่หยานพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ครับ อาวุโส!"

ทุกคนตอบรับ

สาวใช้พาคนทั้งกลุ่มเดินเข้าไปด้านใน

ภายในมีการตกแต่งจัดวางอย่างระเบียบถี่ถ้วน วัสดุทั้งหมดเป็นแบบสไตล์โบราณ มีทั้งโต๊ะหนังสือไม้และชั้นวางที่ทำจากวัสดุไม้ บนชั้นวางมีของเล่นประเพณีต่างๆถูกวางไว้มากมาย และยังมีม่านโปร่งแสงที่บางเท่าปีกก็จักจั่น มีเตาธูปขนาดเล็กถูกวางอยู่บนโต๊ะ ส่งกลิ่นหอมลอยโชยไปทั่วห้อง

ภายในบ้านสะอาดเรียบร้อย เห็นได้ชัดว่ามีคนเข้ามาทำความสะอาดสม่ำเสมอ

เข็มเงินบินออกไปพันรอบข้อมือของผู้หญิงคนนั้นสองสามรอบแล้วหยุดลง

"อะไรกัน?"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบรู้สึกอึ้ง

แต่กลับเห็นหลินหยางกำลังถือเส้นด้ายอยู่ในมือ หลับตาลงไม่ขยับ เหมือนกำลังสัมผัสอะไรบางอย่าง

หลังจากที่เห็นภาพนี้ เสว่หยานพูดอุทานโดยไม่รู้ตัว

"วัดชีพจรผ่านอากาศ?"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึ้ง

วัดชีพจรผ่านอากาศ?

อาวุโสบางคนก็พอเคยได้ยินเรื่องนี้

"ผู้ที่สามารถวัดชีพจรผ่านอากาศ ล้วนแต่เป็นบุคคลที่บรรลุเส้นทางการแพทย์ระดับสูง หมอที่พวกเราเชิญมาก่อนหน้านี้ ไม่เห็นมีใครสามารถทำแบบนี้สักคน" อาวุโสคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

คนอื่นก็พยักหน้าเห็นด้วย

ภายในบ้านเงียบสงบลง ไม่มีใครพูดอะไร

ผ่านไปสักพัก หลินหยางปล่อยมือจากเส้นด้าย

"เป็นยังไงบ้าง?" เสว่หยานรีบถาม

"อาการแย่มาก" หลินหยางลืมตาขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ "เธออาจจะอยู่ได้ไม่พ้นเดือนนี้แล้ว!"

คำพูดประโยคนี้ของหลินหยาง ทำให้หัวใจของผู้คนที่อยู่โดยรอบเต้นรัวขึ้นมาทันที

"คุณพูดอะไรนะ? นายหญิงเธอ…อยู่ไม่พ้นเดือนนี้แล้ว?" ฉูซู่รู้สึกอึ้ง

"หลินหยาง! บังอาจ! กล้าสาปแช่งในหญิงแบบนี้เหรอ! คุณเชื่อหรือเปล่าผมจะถลกหนังคุณเดี๋ยวนี้!" อาวุโสอีกคนพูดด้วยความโกรธ

"พวกคุณไม่เชื่อคำพูดของผม?" หลินหยางขมวดคิ้วถาม

"เจ้าเกาะเคยให้เธอกินยาจิ้งจอกหิมะเก้าโคจร นั่นเป็นยาวิเศษที่หาได้ยากยิ่งในรอบพันปี อาวุโสเมี่ยวโชหมอบนเกาะของเราเคยพูด มียาจิ้งจอกหิมะเก้าโคจร อาการของนายหญิงอย่างน้อยก็ไม่ต้องห่วงไปสามปี เธอเพิ่งจะกินเมื่อเดือนมกราคมปีนี้ ตามหลักแล้ว ภายในสามปีไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องอาการของเธอ คุณบอกว่าเธออยู่ได้ไม่เกินเดือนนี้? ฮึ่ม ใครจะไปเชื่อคุณ?" เสว่หยานก้าวออกมาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"เมี่ยวโช?" หลินหยางรู้สึกอึ้งเล็กน้อย นึกถึงหญิงชราที่ต้มยาหน้ากระท่อมก่อนหน้านี้ เขาหัวเราะพร้อมกับส่ายหัว "พวกคุณหมายถึงผู้อาวุโสที่มีทักษะการแพทย์ธรรมดาคนนั้นใช่หรือเปล่า?"

"คุณ…คุณพูดอะไรนะ?"

"บัดซบ คุณสาปแช่งนายหญิงไม่พอ ตอนนี้ถึงขั้นกล้าดูหมิ่นผู้เฒ่าเมี่ยวโช!"

"ผู้เฒ่าเมี่ยวโชเป็นหมออันดับหนึ่งของเกาะหวางโยว รักษาคนบนเกาะหวางโยวมานานหลายสิบปี! คุณ…คุณกล้าว่าเธอแบบนี้?"

"คุณ…คุณ…โยนมันออกไป! โยนมันออกไป!"

ทุกคนรู้สึกโกรธมากจนหน้าแดง อารมณ์พลุ่งพล่าน