สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 63

หลินหยางพูดพร้อมกับเดินออกประตูไป ก่อนออกไปเขายังไม่ลืมที่จะหยิบเข็มเงินที่เก็บไว้ในลิ้นชัก

"ฮืม?"

ซูเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอสังเกตเห็นพฤติกรรมของหลินหยาง ในแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

หลังจากเดินลงมา ฉู่หงพาหลินหยางเดินตรงไปที่รถคันหนึ่ง

ตอนนี้ฉู่เหย้าหางยังนอนอยู่ด้านใน ขาทั้งคู่ของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ

"ดึงกางเกงของเขาขึ้น"

"ได้"

บอดี้การ์ดรีบทำตามที่สั่งทันที

ทันทีที่ดึงกางเกงของเขาขึ้น กลับเห็นขาทั้งคู่ของฉู่เหย้าหางกลายเป็นสีดำไปแล้ว ภาพนี้เห็นแล้วน่าตกใจมาก

ฉู่หงเห็นแล้วรู้สึกเย็นวูบ

หลังจากนั้นหลินหยางหยิบเข็มเงินออกมาปักลงบนคอของฉู่เหย้าหาง ผ่านไปสักพักปักลงบนข้อต่อขาทั้งคู่ของฉู่เหย้าหางอีกสามจุด หลังจากเสร็จสิ้นทุกอย่างเขาเก็บเข็มเงินแล้วเดินตรงกลับเข้าไปในตึก

"หมอเทวดาหลิน นี่…นี่เสร็จแล้วเหรอ?" ฉู่หงถามด้วยความมึนงง

"กลับไปพักผ่อนหนึ่งวันก็จะหายดีเอง จำเอาไว้ อย่ามายุ่งกับผม" เสียงที่เฉยเมยของหลินหยางดังขึ้น

ร่างกายของฉู่หงสั่นสะท้าน หันกลับไปกวาดสายตามองขาของลูกชายตัวเอง เขาพบว่าขาของลูกชายตัวเองเริ่มกลับมาเป็นปกติจึงรีบโค้งคำนับให้กับหลินหยางหนึ่งครั้ง

"คำพูดของคุณ ฉู่หงจะจำเอาไว้! ชาตินี้ฉู่หงจะไม่เป็นศัตรูกับคุณอีก!"

ฉู่หงยืนมองจนกระทั่งหลินหยางเข้าไปในบ้าน เขาถึงจะขึ้นรถแล้วจากไป

"ไปแล้วเหรอ?"

"ไปแล้ว!" หลินหยางพยักหน้า

"แหะแหะ เสี่ยวเหยียนบ้านเราเก่งที่สุด ถึงขั้นสามารถทำให้คนที่ร้ายกาจขนาดนี้มาขอโทษถึงบ้าน สมกับที่เป็นลูกสาวของฉัน" จางชิงหยู่พูดอย่างอารมณ์ดี หลังจากนั้นเริ่มถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

ซูเหยียนในตอนนี้ดูเหมือนลอยเล็กน้อย เธอพูดอะไรไม่กี่คำแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง

จางชิงหยู่รู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อย แต่เนื่องจากเธอต้องรีบไปทำงานจึงไม่ได้ถามอะไรมาก หลังจากที่กินอะไรไม่กี่คำแล้วออกจากบ้านไปพร้อมกับซูกวงอย่างเร่งรีบ

เพื่อที่จะหาเลี้ยงชีพ จางชิงหยู่ก็เลยออกไปหางานทำ เวลาทำงานของเธอคือช่วงเช้าเก้าโมงถึงห้าโมงเย็น

คนทั้งสองออกจากบ้าน

ภายในห้องเงียบสงบอย่างเห็นได้ชัด

ซูเหยียนนั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะ สายตาจ้องมองถ้วยชามตรงหน้าอย่างเหม่อลอย ถึงเงียบขรึมไปสักพักใหญ่ สุดท้ายหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นไปให้หลินหยาง

บนโทรศัพท์เป็นรูปถ่ายใบหนึ่ง

มันคือ…รูปถ่ายแผ่นหลังของหมอเทวดาหลิน

"คนคนนี้ใช่คุณหรือเปล่า?" ซูเหยียนถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แต่สายตาของเธอจ้องมองไปที่ใบหน้าของหลินหยางไม่กระพริบตา

รูม่านตาของหลินหยางหดเล็กลง เงียบขรึมไปสักพัก

ถึงแม้ว่าภาพถ่ายนี้จะเลือนลางมาก แต่ซูเหยียนเป็นสามีภรรยากับหลินหยางมาสามปีแล้ว นี่เหรอที่เธอจะไม่คุ้นเคยกับแผ่นหลังของเขา?

แน่นอน เธอก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากขนาดนั้น ถึงแม้จะเป็นภาพจากมุมด้านหลังก็ไม่สามารถพิสูจน์อะไร

"คุณคิดว่ายังไงล่ะ?" หลินหยางถามกลับด้วยความสงสัย

"มันก็จริง โอ๊ยดูสมองของฉันสิ ฉันเอาคุณไปเชื่อมโยงกับหมอเทวดาหลินได้ยังไงเนี่ย?" ซูเหยียนเก็บโทรศัพท์แล้วยิ้มอย่างขมขื่น "คุณจะไปเทียบกับหมอเทวดาหลินได้ยังไง? ทักษะการแพทย์ปูๆปลาๆของคุณไม่ทำคนตายก็ถือว่าบุญมากแล้ว!"

"ความจริงผมก็คือหมอเทวดาหลิน"

"รู้แล้ว รู้แล้ว ฉันควรจะออกไปแล้ว" ซูเหยียนส่ายหัวแล้วยิ้มอย่างขมขื่น

ไม่ว่ายังไงเธอก็เชื่อไม่ลง

ช่างเถอะ

หลินหยางถอนหายใจ

"คุณจะไปไหน?"

"ตอนนี้ทางฝั่งของฉู่เหย้าหางจบแล้ว ฉันทำได้แต่ต้องลองไปหานักลงทุนคนอื่น" ซูเหยียนถอนหายใจ

"คุณอยากทำอะไร?"

"บริษัทเครื่องสำอาง"

"ฮืม? คุณเก่งในเรื่องใช้จุดเด่นของตัวเองไม่น้อยเลยนะ" หลินหยางอดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วพูด

ซูเหยียนเกิดมาพร้อมกับหน้าตาที่สวยอย่างเป็นธรรมชาติ ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยใช้เครื่องสำอาง แต่ถ้าหากเธอต้องการทำงานด้านนี้จริง เมื่อใช้ตัวเองเป็นตัวโปรโมท ผลลัพธ์ที่ได้ต้องไม่ด้อยกว่าพวกดาราแน่นอน

"เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว หลังจากกินข้าวเสร็จคุณก็ออกไปหางานทำด้วย ไม่ว่าเงินจะมากหรือน้อยก็ไม่เป็นไร อย่าขี้เกียจสันหลังยาวอยู่แต่บ้านก็พอ" พูดจบ ซูเหยียนเดินออกจากประตูทันที

หลินหยางยิ้มอย่างขมขื่น หลังจากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร

"คุณหลิน!" เสียงที่เต็มไปด้วยความเคารพของหม่าไห่ดังขึ้นจากปลายสาย

"ช่วยอะไรผมหน่อย เซ็นสัญญากับซูเหยียนภรรยาของผมในนามของหมอเทวดาหลิน ลงทุนไปก่อนห้าสิบล้านก็แล้วกัน จำเอาไว้ อย่าให้เธอรู้สถานะของผม"

ในเมื่อซูเหยียนไม่ยอมเชื่อ งั้นเขาก็ปิดบังต่อไปก็แล้วกัน หลินหยางไม่อยากมีหน้ามีตา เพราะเขาไม่อยากดึงดูดความสนใจของคนที่อยู่ในเยี้ยนจิน

"สวัสดีคุณหลิน ขอคุยกับคุณหน่อยได้หรือเปล่า?" ราชาการแพทย์เกาหลีพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"คุยอะไร?" หลินหยางพูด

กลับเห็นราชาการแพทย์เกาหลีส่งซิกทางสายตาให้คนที่อยู่ด้านข้าง

คนที่อยู่ด้านข้างรีบก้าวเท้าออกมาพร้อมกับกล่องใส่รหัส

ด้านในไม่ใช่ธนบัตร แต่มันเป็นหนังสือเล่มเล็กหลายเล่ม นอกจากนี้ยังมีบัตรธนาคารและหนังสือใบรับรองอีกหลายใบ

"ทางประเทศเกาหลีของเราอยากเชิญคุณหลินย้ายสัญชาติมาเป็นคนเกาหลีอย่างจริงใจ นี่เป็นเอกสารที่ท่านประธานาธิบดีเซ็นด้วยตัวเอง ขอเพียงแค่คุณยินยอม คุณก็จะได้รับสัญชาติเกาหลีทันที ยิ่งไปกว่านั้นคุณจะได้รับเงินสองพันล้านวอนกับบ้านอีกหนึ่งหลังที่มีมูลค่าหนึ่งพันล้านวอน และคุณถึงขั้นจะมีโอกาสได้ร่วมทานมื้อเย็นกับท่านประธานาธิบดีหนึ่งครั้ง คุณสามารถครอบครองทั้งหมดเพียงแค่เซ็นชื่อลงบนนี้" ราชาการแพทย์เกาหลีชี้กระดาษสัญญาแผ่นหนึ่งที่อยู่ในกล่องใส่รหัส

บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูมั่นใจมาก

เขาเชื่อ ไม่มีใครปฏิเสธเงื่อนไขแบบนี้แน่นอน อย่างไรก็ตามขอเพียงแค่เซ็นชื่อ คนคนนั้นก็จะก้าวขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุดของชีวิตทันที

แต่หลินหยางไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวเลยสักนิด

"พูดจบหรือยัง?"

"เชิญเซ็นชื่อเถอะ" ราชาการแพทย์เกาหลียื่นปากกาให้เขา

แต่แล้วทันทีที่เพิ่งยื่นปากกาออกไป หลินหยางกลับทำท่าผายมือ

รอยยิ้มบนใบหน้าของราชาการแพทย์เกาหลีแข็งทื่อ

"คุณหลินกำลังปฏิเสธพวกเราเหรอ?" ราชาการแพทย์เกาหลีพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ต้องให้ผมพูดตรงกว่านี้หรือเปล่า?"

"คุณหลิน! ข้อเสนอของเราดีขนาดนี้แล้ว หรือว่ามันยังไม่พออีกเหรอ?"

"ไม่ไม่ไม่ คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมแค่ไม่สนใจประเทศเกาหลีของพวกคุณ"

"คุณพูดอะไรนะ?"

"พูดดีๆด้วยไม่ชอบใช่ไหม!"

คนที่อยู่ด้านหลังระเบิดความโกรธออกมาทันที เขาพูดด่าทอด้วยภาษาเกาหลี

"คุณหลิน ประเทศเกาหลีของเราให้เกียรติคุณมากพอแล้ว ข้อเสนอแบบนี้ก็ไม่ได้มีดีอยู่บ่อยครั้ง คุณจะทิ้งทั้งหมดนี้ไปจริงเหรอ?" ราชาการแพทย์เกาหลีพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ผมพูดไปแล้ว ผมไม่ได้สนใจพวกคุณ ถ้าหากพวกคุณยังไม่เข้าใจงั้นผมจะพูดให้ตรงกว่านี้ก็แล้วกัน ผมไม่ชอบแพทย์เกาหลีอย่างพวกคุณ"

"ไอ้เวร!" ราชาการแพทย์เกาหลีทนไม่ไหวอีกแล้ว เขาสบถด่าออกมาทันที "คุณคิดว่าคุณชนะผมแล้วการแพทย์แผนเกาหลีจะแพ้ให้กับการแพทย์แผนจีนเหรอ คุณคิดผิดแล้ว ในเกาหลีผมไม่ใช่แพทย์แผนเกาหลีที่เก่งที่สุดในประเทศ! ถ้าหากคนที่มาครั้งนี้ไม่ใช่ผมแต่เป็นท่านหมอศักดิ์สิทธิ์ คุณคิดว่าคุณจะชนะได้เหรอ?"

"งั้นครั้งหน้าคุณก็บอกให้หมอศักดิ์สิทธิ์เป็นคนส่งสัญชาติมาให้กับผมก็แล้วกัน" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"แก…แก…ไม่รู้จักแยกแยะอะไรดีอะไรไม่ดี!"