สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 645

"เขาคืออัจฉริยะด้านเปียโน เขาเริ่มเรียนเปียโนตั้งแต่สามขวบ จบการศึกษาจากโรงเรียนที่มีชื่อเสียงเมื่ออายุได้เก้าขวบ เข้าร่วมการแข่งขันเปียโนระดับนานาชาติเมื่ออายุได้ 14 ปี และได้แชมป์! เป็นนักเปียโนอัจฉริยะที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว บางคนบอกว่าเขาคือบีโทเฟ้นที่กลับชาติมาเกิด ในโลกของเปียโน เขาเป็นคนที่มีอิทธิพลอย่างมาก แน่นอน เหตุผลที่คนทั่วไปรู้จักเขา เพราะเขาแสดงในภาพยนตร์อัตชีวประวัติเรื่อง เดอะบีกินเนอร์เมื่อต้นปีนี้ ซึ่งคว้ารางวัลออสการ์สาขานักแสดงนำชายยอดเยี่ยมด้วยรายได้ที่ทะลุ 1.5 แสนล้าน ทำให้เขาโด่งดังในวงกว้าง ในตอนนี้ ไม่ใช่แค่นักเปียโนที่มีความสามารถแต่ยังเป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงอีกด้วย! คนที่ดูทีวีก็น่าจะรู้จักเขา" ซูเหยียนกลอกตาใส่เขา

หลินหยางไม่รู้จักบุคคลใหญ่โตเช่นนี้ วันๆ เขาเอาแต่จับยามั้ง...

ในเวลานี้แขกทุกคนในห้องโถงที่ชั้นหนึ่งลุกขึ้นยืนและปรบมือ

มีเสียงปรบมือดังสนั่น

สายตาที่ทุกคนมองไป มีชายผมบลอนด์ ตาสีฟ้า และหล่อเหลาจากประเทศอังกฤษเดินไปด้านหน้าเปียโนที่ตั้งอยู่ตรงกลาง

นักเปียโนที่นั่งอยู่ที่นั่นรีบลุกขึ้น จับมือกันอย่างตื่นเต้น แล้วก้าวออกไป

คุณชายจงเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

"ไง เพื่อน สบายดีไหม?" คุณชายจงกอดและยิ้มเล็กน้อย

"โอ้ะ! ผมสบายดี ขอบคุณสำหรับคำเชิญของคุณ ประเทศจีนของคุณน่าทึ่งจริงๆ" แฮรี่พูดด้วยรอยยิ้ม

"ผมดีใจที่คุณชอบที่นี่ มาเริ่มกันเถอะ ผมและเพื่อนๆ ของผมรอที่ชื่นชมการแสดงของคุณไม่ไหวแล้ว!" คุณชายจงยิ้ม

"การแสดงหรอ? ฮ่าๆๆ หง คุณนี่ขี้ล้อเล่นจริงๆ! คุณเองก็เป็นนักเปียโนที่มีความสามารถ ทำไมถึงต้องเชิญผมมาหล่ะ?" แฮรี่หัวเราะ

เมื่อพูดจบ ก็เกิดความโกลาหลขึ้นทันที

"อะไรนะ? คุณชายจงก็เล่นเปียโนได้หรอ?"

"พระเจ้า ฉันไม่เคยรู้มาก่อน!"

"เหลือเชื่อจริงๆ!"

เสียงอุทานด้วยความตกใจดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ดวงตาเบิกกว้าง

คุณชายจงทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

"คุณชายจง คุณนี่ซ่อนเก่งจริงๆ แม้แต่คุณแฮรี่ยังชื่นชมคุณ คุณลองแสดงหน่อยเถอะ!" ชายอ้วนด้านล่างรีบพูดออกมา

"ใช่ คุณชายจง แสดงให้พวกเราดูหน่อย!"

"คุณชายจง สักเพลง!"

หลายคนตะโกนออกมา บรรยากาศรอบๆ มีชีวิตชีวาขึ้น

"หง ผมแสดงให้คุณได้ ทุกที่ทุกเมื่อ! คุณอยากจะฟังเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ผมรู้ว่าตัวหลักในวันนี้ไม่ใช่ผม! แต่เป็นคุณ! แสดงฝีมือออกมาเถอะ ถ้าคุณอยากแสดงให้ใคร ก็เชิญมานั่งตรงนี้เถอะ!" แฮรี่พูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ยกเก้าอี้มาให้

คุณชายจงยิ้มอย่างขมขื่น กวาดสายตามองรอบๆ จากนั้นก็มองไปทางซูเหยียน สายตาของเขามีความลึกซึ้งเผยออกมา สูดหายใจลึกและพูด: "แฮรี่ ช่วยผมเรื่องหนึ่งหน่อย"

"คุณบอกมา!" แฮรี่ยิ้ม

"ผมอยากให้คุณร่วมแสดงกับผม พวกเราแสดงดนตรีด้วยกัน ผมอยากจะมอบให้กับสาวสวยคนหนึ่ง!" ในขณะที่คุณชายจงพูด สายตาเขาก็ล็อกอยู่บนร่างของซูเหยียน ไม่มองไปทางใดเลย

แขกทุกคนที่อยู่รอบๆ มองตามคุณชายไปทางซูเหยียน...

ด้วยสายตาของซูเหยียน คนโง่ก็รู้ว่าเขาจะมอบเพลงนี้ให้ใคร

หลายคนมองไปที่ซูเหยียนด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง

ทั้งอิจฉา ริษยา ไม่เข้าใจและแปลกใจ

มีสายตาที่หลากหลายความรู้สึก

อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของซูเหยียนแย่อย่างมาก

เธอไม่คิดว่าคุณชายจงจะใช้วิธีนี้ เธอรู้สึกสูญเสีย

"และเขาก็ฉลาดกว่าเกาหลานอย่างมาก!"

หลินหยางขมวดคิ้วอย่างลับๆ

ผู้หญิงอย่างซูเหยียน เห็นได้ชัดว่าเงินและชื่อเสียไม่สามารถทำให้เธอหวั่นไหวได้ หากอยากจะเอาใจผู้หญิงแบบนี้ วิธีที่ดีที่สุดคือการแสดงความสามารถ ใช้เสน่ห์และความสามารถขอตัวเองในการเอาชนะใจเธอ

คุณชายจงเข้าใจถึงจุดนี้

เขาไม่เคยเสนอเงินเพื่อเอาใจซูเหยียน

สิ่งที่เขาให้เกียรติคือความสามารถและจิตใจเท่านั้น

แต่ความรู้สึกไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น

ผ่านไปประมาณห้าหรือหกนาที

หลังจากเล่นโน้ตตัวสุดท้ายจบ เพลงที่เต็มไปด้วยอารมณ์นี้ก็จบลงในที่สุด

ฉากนั้นเงียบไปประมาณสามหรือสี่วินาที จากนั้นก็มีเสียงปรบมือดังสนั่น

แปะ แปะ แปะ แปะ....

เสียงปรบมือดังเหมือนเพดานจะถล่ม

"การแสดงดีมาก!"

"พระเจ้า ผมไม่เคยได้ยินบทเพลงที่ดีขนาดนี้!"

"มิน่าหล่ะคุณแฮรี่ถึงเอ่ยปากชมคุณชายจงขนาดนี้ ไม่คิดว่าคุณชายจงจะมีความสามารถเช่นนี้!"

"คุณชายจง ถ้าคุณจัดการแสดง พวกเราก็จะสนับสนุน!"

"คุณพิชิตฉันได้แล้ว!"

แขกหลายคนพูดชื่นชม สายตาของหลายคนที่มองไปทางคุณชายจงเต็มไปด้วยความยินดีและชื่นชม

"หง คุุณเล่นเก่งมาก ถ้าคุณอยากที่จะพัฒนาด้านนี้อีกต่อไป ระดับการเล่นเปียโนของคุณต้องดีกว่าผมอย่างแน่นอน!" แฮรี่ชื่นชม

"แฮรี่ คุณอย่ามาล้อเล่น ผมก็แค่ชอบเป็นงานอดิเรกเท่านั้น" จงหงยักไหล่และพูดด้วยรอยยิ้ม

"งานอดิเรกหรอ? น่าเสียดายจริงๆ ระดับการเล่นเปียโนของคุณเกิดกว่านักเปียโนมืออาชีพเสียอีก!"

"ขอบคุณ"

"หง ผมแปลกใจริงๆ บทเพลงที่คุณเล่นเมื่อกี้โศกเศร้าและลึกซึ้งอย่างมาก อีกทั้งก่อนที่คุณจะเล่นคุณบอกว่าเล่นให้กับหญิงคนหนึ่ง ทำไมหรอ? คุณเล่นให้ผู้หญิงคนไหน? ทำไมบทเพลงของคุณเหมือนกำลังอกหัก? หง!" แฮรี่ถามด้วยความแปลกใจ

"ผมไม่ได้เจ็บปวดหรือโศกเศร้า ผมแค่อยากทำให้เธอรู้ความรู้สึกของผม ไม่ว่าผมจะเปลี่ยนไปยังไง เธอจะเปลี่ยนไปยังไง ผมก็มีความรู้สึกที่ดีต่อเธอ ไม่เปลี่ยนไป..." คุณชายจงส่ายหน้าละพูดด้วยรอยยิ้ม สายตาของเขายังคงจ้องมองซูเหยียน

มันเหมือนเป็นการสารภาพรักแล้ว