สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 65

เป็นเรื่องจริงที่ไม่สามารถปิดบังเรื่องนี้ ขอเพียงแค่คุณนายซูลองแอบตรวจสอบดูก็จะรู้ความจริงทั้งหมด ยิ่งไปกว่านั้นหลินหยางก็ไม่ใช่ผู้รับผิดชอบโครงการเขตชิงซานตัวจริง

"ในเมื่อพวกนายก็รู้แล้วว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหลินหยาง แล้วทำไมยังต้องมาตามหาเรื่องพวกเราอีก? ยิ่งไปกว่านั้นพวกนายให้คำอธิบายกับนักลงทุนพวกนั้นยังไง?"

"เรื่องนี้พวกเธอไม่จำเป็นต้องห่วงหรอก ส่วนเรื่องที่ถามว่าทำไมต้องหาเรื่องพวกเธอ? เหตุผลง่ายมาก! เพราะก่อนหน้านี้พวกเธอกล้าขัดคำสั่งของคุณย่า กล้าขัดคำสั่งของพวกเรา ในเมื่อพวกเธออยากเป็นศัตรูกับพวกเรา งั้นพวกเราก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเกรงใจอะไรอีก" ซูจางหยางหรี่ตาลงยิ้มแล้วพูด หลังจากนั้นเขาโบกมือ "พนักงาน รีบไล่คนจนพวกนี้ออกไปเดี๋ยวนี้!"

"ได้เลยครับคุณซู! ทุกท่านเชิญพวกคุณรีบออกไปรอที่ข้างนอกเดี๋ยวนี้ ส่วนอาหารที่อยู่บนโต๊ะพวกเราจะทำการห่อแล้วส่งออกไปให้พวกคุณเอง!" พนักงานยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"พวกคุณ…" จางชิงหยู่โกรธจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว เวลาพูดก็ไม่ค่อยต่อเนื่อง "เขาออกเงินเท่าไหร่ให้พวกคุณทำแบบนี้? ฉันออกเงินสองเท่า!"

"สองเท่า? ฮ่าฮ่าฮ่า คุณมีปัญญาจ่ายหรือเปล่า?"

พวกซูจางหยางระเบิดเสียงหัวเราะ

"คุณคงจะไม่รู้กฎของที่นี่สินะ?" หญิงสาวที่แต่งหน้าจัดยิ้มแล้วพูด หลังจากนั้นหันไปพูดกับซูจางหยาง "จางหยาง เอาบัตรสมาชิกใบนั้นของคุณให้พวกบ้านนอกพวกนี้ดูหน่อยสิ"

"เหอเหอ ก็ได้" ซูจางหยางหยิบบัตรใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า

"นี่คือ?" จางชิงหยู่รู้สึกอึ้ง

"นี่เป็นบัตรสมาชิกวีไอพีของทางร้าน มีแต่ลูกค้าที่ใช้จ่ายเงินมากกว่าหนึ่งล้านต่อปีกับทางร้านถึงจะมี" พนักงานยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด "ถ้าหากพวกคุณสามารถทำบัตรสมาชิกวีไอพีกับทางร้านสักสองใบ ทางร้านสามารถบริการสถานที่ให้กับพวกคุณแน่นอน"

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าของจางชิงหยู่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงทันที

สองใบ?

นี่ไม่เท่ากับเงินสองล้านเหรอ?

เกรงว่าถึงจะขายบ้านของพวกเธอก็คงไม่พอ

"นายไปเอาเงินมากขนาดนี้มาจากไหน?" ซูเหยียนถามด้วยความมึนงง

ซูจางหยางหรี่ตาลงแล้วพูด "อีกไม่นานพวกเธอก็จะรู้เอง"

อีกไม่นาน?

ในตอนนั้นเอง พวกรปภ.ได้เดินตรงเข้ามาแล้ว ท่าทางเหมือนกำลังจะใช้กำลังไล่คนทั้งกลุ่มออกจากร้าน

"พ่อแม่ไปเถอะ พวกเราไปกินข้าวที่อื่นก็ได้!" ซูเหยียนกัดฟันแน่นพูด

"ได้! อาหารร้านนี้ไม่อร่อย ฉันอยากเปลี่ยนตั้งนานแล้ว"

จางชิงหยู่พูดด้วยความโกรธ

สีหน้าของซูกวงก็ไม่สู้ดีเท่าไหร่

ในเวลาแบบนี้ นอกจากเดินออกจากร้านก็แทบจะไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว

แต่แล้วในตอนนั้นเอง หลินหยางพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

"พ่อแม่ อีกเดี๋ยวพวกเราค่อยไป!"

"ยังขายหน้าไม่พออีกเหรอ?" จางชิงหยู่เบิกตากว้างใส่เขาแล้วพูด

"ไม่ต้องรีบร้อน"

หลินหยางยกเหล้าขึ้นมาดื่มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ "พวกเรานั่งลงดูบัตรสมาชิกวีไอพีราคาหนึ่งล้านลอยไปกับสายน้ำให้จบก่อนไม่ดีกว่าเหรอ?"

หลังจากสิ้นเสียง ทุกคนถึงกับตกตะลึง

"นายหมายความว่ายังไง?" ซูจางหยางถามอย่างยิ้มแย้ม

"ในเมื่อร้านอาหารร้านนี้ไม่ต้องรับครอบครัวของเรา งั้นก็คงทำได้แต่ทำให้ร้านปิดไปเลย" หลินหยางพูด

"อะไรนะ?"

"นายจะทำให้ร้านนี้ถูกปิด?"

"นายรู้หรือเปล่าว่าเถ้าแก่ของร้านนี้คือใคร?"

"ฮ่าฮ่าฮ่า นายมันก็แค่ไอ้คนไร้ค่าคนหนึ่ง ไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงกล้าพูดจาแบบนี้ออกมา?"

"น่าขำสิ้นดี"

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…"

ซูจางหยางแล้วคนอื่นหัวเราะจนหน้าเกือบหงาย

แขกคนอื่นที่อยู่ในร้านอาหารก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

โดยเฉพาะพนักงานถึงกับหรี่ตาลง ยิ้มอย่างดูถูก

"ทุกท่าน เถ้าแก่ของพวกเราชื่อหลิวเซียวเซิง ไม่ทราบว่าคุณเคยได้ยินหรือเปล่า?"

"อะไรนะ? หลิวเซียวเซิง?"

"นายท่านสองตระกูลหลิวของเมืองเจียงเฉิน?"

"ตระกูลหลิวเป็นถึงหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองเจียงเฉิน!"

"ร้านอาหารร้านนี้เป็นของนายท่านสองตระกูลหลิวเหรอ?"

แขกบางคนหลังจากที่ได้ยินชื่อของเถ้าแก่ร้านอาหารร้านนี้ ถึงกับรู้สึกอึ้งและพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

"ด้วยอิทธิพลของเขา บุคคลสำคัญในเมืองเจียงเฉินยังต้องไว้หน้านายท่านสอง แล้วคนคนนี้เป็นตัวอะไร? ถึงขั้นก็พูดจาโอ้อวดแบบนี้ ไม่กลัวลิ้นของตัวเองหลุดออกจากปากหรือยังไง?"

"พูดจาโอ้อวดใครก็พูดได้!"

โดยรอบเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเยาะและคำพูดถากถาง

คราวนี้แม้แต่จางชิงหยู่ก็ทนฟังไม่ได้อีกแล้ว เธอรีบตะคอกเสียงเบา "หลินหยาง! พอได้แล้ว!"

หลินหยางไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรสักพักแล้วกดวางสาย

"แกไม่รู้จักอายแต่ฉันรู้จักอาย! แกจะไม่ไปใช่ไหม? งั้นฉันไปเอง!"

จางชิงหยู่รู้สึกโกรธจนวิ่งออกจากร้านอาหาร

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้ง

ภายในร้านอาหารเต็มไปด้วยคำวิพากษ์วิจารณ์ แต่ละคนมองไปทางหลินหยางด้วยสายตาที่ตกใจ

พนักงานมองตาค้าง

ส่วนซูจางหยางสีน่าดูน่าเกลียดจนถึงขีดสุด ในแววตาก็เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อเหมือนกัน

ในตอนนั้นเอง มีผู้ชายที่ท่าทางเริ่มจะลงพุงคนหนึ่งไม่รู้โผล่มาจากไหน เขาเดินเข้ามาตบพนักงานคนนั้นโดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

เพี๊ยะ!

พนักงานคนนั้นโดนตบจนล้มลงไปที่พื้น บนใบหน้าปรากฏให้เห็นรอยฝ่ามือสีแดง

"ไอ้เวร ใครใช้ให้แกละเลยแขกแบบนี้?" ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาด่าทอพนักงาน

บนใบหน้าของพนักงานเต็มไปด้วยความอับอายแต่ก็พูดอะไรไม่ออก

"ผมเป็นผู้จัดการร้านของที่นี่ ผมแซ่จู ต้องขออภัยคุณลูกค้าท่านนี้ด้วย ทั้งหมดนี้เป็นเพราะหมอนี่ไม่รู้ความละเลยคุณ ได้โปรดคุณอย่าถือสา อภัยให้พวกเราได้หรือเปล่า?" คนคนนั้นยิ้มแล้วพูด

"ฮืม? ทำไมเมื่อกี้ไม่เห็นคุณออกมา? แต่พอเกิดเรื่องขึ้นคุณก็รีบออกมาทันที?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ผู้จัดการจูรู้สึกอึ้ง เขารีบยิ้มแล้วพูด "คุณลูกค้า ครั้งนี้พวกเรามีตาแต่ไม่มีแววสร้างความไม่พอใจให้กับคุณ ผมต้องขอโทษคุณ ณ ที่นี้อีกครั้ง ต่อไปคุณมาใช้บริการทางร้าน ทางเรายินดีลดให้คุณห้าสิบเปอร์เซ็น ขอร้องอย่าถือสาเอาความเลย ท้ายที่สุดนี่ก็เป็นกิจการของนายท่านสอง คนเราทำอะไรก็ควรไว้หน้ากันบ้าง วันหลังจะได้คุยกันง่าย…"

ผู้จัดการจูยิ้มแล้วพูด แต่คำพูดของเขาไม่เหมือนคนที่ยอมจำนนเลยสักนิด แต่กลับเหมือนกำลังพูดข่มขู่หลินหยางมากกว่า

หลินหยางขมวดคิ้ว "คุณกำลังขู่ผมเหรอ?"

"ไม่กล้า ไม่กล้า คุณลูกค้าผมแค่กำลังเตือนคุณ" ผู้จัดการจูหรี่ตาลงแล้วพูด

"ได้" หลินหยางพยักหน้า "งั้นผมจะรอนายท่านสองตระกูลหลิวของคุณมาหาผม"

พูดจบ เขาเดินออกไปทานข้างนอกทันที

"คุณลูกค้า!" ผู้จัดการจูตะโกนตามหลัง แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว

"เสี่ยวเหยียน พวกเราไปกันเถอะ"

"หลินหยาง!" ซูเหยียนรีบเดินตามไปด้วยความร้อนรน "คุณบ้าไปแล้วเหรอ? คุณรู้หรือเปล่าว่านายท่านรองตระกูลหลิวเป็นใคร? คุณไม่กลัวเขาแก้แค้นเหรอ? รีบไปจัดการเรื่องนี้ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ"

"คุณจะให้ผมจัดการยังไง? เจ้าหน้าที่ของสาธารณสุขมาตรวจสอบ ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นแล้ว คุณคิดว่าผมแค่พูดคำเดียวเรื่องมันก็จะจบหรือยังไง?" หลินหยางทำหน้าช่วยไม่ได้

"แล้วคุณเรียกคนกลุ่มนั้นมาได้ยังไง?"

"ผมก็แค่ใช้สิทธิ์ของผู้บริโภคโทรแจ้งตามปกติก็เท่านั้น"

"แค่นี้?"

"แล้วคุณจะให้ผมทำอะไรอีก?" หลินหยางถามอย่างไม่เข้าใจ

ซูเหยียนพูดอะไรไม่ออก

การทำงานของหน่วยงานรัฐเมืองเจียงเฉินมีประสิทธิภาพมากขนาดนี้เลยเหรอ?

ภายในใจของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยและกังวล