สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 659

คนคนนั้นจะคัดค้านก็ไม่ได้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือพยักหน้าแล้วไปขับรถเข้ามา

"เชิญพวกคุณสองคนขึ้นรถ"

ซูเหยียนรู้สึกมึนงงเล็กน้อย มองรถยนต์ที่อยู่ตรงหน้า ไม่รู้ควรจะขึ้นไปดีหรือเปล่า

แต่หลินหยางกลับไม่ลังเล

"เสี่ยวเหยียน ขึ้นรถเถอะ!"

"แต่…เรื่องของที่นี่…"

"พวกเราไม่ต้องสนใจเรื่องที่นี่แล้ว ไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน"

"งั้น…งั้นก็ได้…" ซูเหยียนพยักหน้า แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะหันไปทางฮั่นหนานแล้วพูด "ผู้อาวุโส ขอบคุณมาก"

"ไม่เป็นไร!" ฮั่นหนานส่ายหัว

หลังจากที่ประตูรถปิดลง รถเบนท์ลี่ย์ถูกขับออกจากที่นี่ทันที

จงหงหรี่ตาลงมองรถเบนท์ลี่ย์ที่ขับออกไปไกล หลังจากนั้นหันกลับมามองฮั่นหนาน มุมปากมีรอยยิ้มที่น่ากลัวปรากฏขึ้น

"ฮั่นหนาน นี่เป็นสิ่งที่คุณเลือกเอง! อย่าเสียใจทีหลัง!"

"ผมอยู่มาจนถึงป่านนี้แล้ว! ไม่เคยเสียใจกับเรื่องที่ตัวเองตัดสินใจ!"

"แต่ครั้งนี้คุณต้องเสียใจแน่!"

จงหงยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูด หลังจากนั้นโบกมือ พาคนขึ้นรถแล้วจากไป…

จูกุ้ยนำเรื่องนี้ไปบอกจูเจิ้น

หลังจากที่รู้ว่าจูกุ้ยไม่ได้ขอโทษ เดิมทีจูเวิ้นรู้สึกโกรธมาก แต่หลังจากที่รู้ว่าจงหงตัดสินใจเป็นศัตรูกับหยางหัว เขาเงียบขรึมลงไม่พูดอะไรไปสักพัก

"แกไม่ควรตัดสินใจโดยไม่ไต่ตรองแบบนี้ หยางหัวไม่ได้รับมือง่ายขนาดนั้น ตามที่ฉันรู้มา หยางหัวเคยจัดการตระกูลใหญ่ที่มั่งคั่งมาหลายตระกูลแล้ว ฝีมือของประธานหลินคนนี้ไม่ธรรมดา!" จูเวิ้นพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"พ่อจะกลัวอะไร? ในถิ่นของเซี่ยจิง คำพูดของหยางหัวไม่ได้เป็นใหญ่สักหน่อย! อีกอย่าง มันก็เป็นเรื่องของตระกูลจงกับพวกเขา ตระกูลจูของเราแค่ยืนดูอยู่ด้านข้างก็พอ" จูกุ้ยยิ้มแล้วพูด

"อืม" จูเวิ้นพยักหน้า "โชคดีที่แกมีปัญหากับหลินหยาง ไม่ได้มีปัญหากับซูเหยียน ฉันคิดว่าประธานหลินก็ไม่ชอบหน้าลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านคนนี้แน่นอน ที่เขาทำไปทั้งหมดก็เพื่อผู้หญิงที่ชื่อซูเหยียน ถ้าเกิดหยางหัวมาหาพวกเรา พวกเราค่อยโยนปัญหาทั้งหมดไปให้ตระกูลจง หลังจากนั้นรอดูอยู่ด้านข้างก็พอ!"

"พ่อ ผมเองก็คิดแบบนี้" จูกุ้ยยิ้มแล้วพูด

จูเวิ้นเขม่นตาใส่จูกุ้ย พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "แต่คราวนี้ฮั่นหนานต้องซวยแน่ ตาแก่นี่ก็เลอะเลือนเกินไปแล้ว เขาหากินอยู่ในถิ่นของตระกูลจง แต่ก็ยังกล้าไปมีปัญหากับตระกูลจง ฉันว่าพื้นที่ของตาแก่นั้นต้องถูกกวาดล้างแน่ ช่วงนี้แกก็ไปเตรียมตัวเอาไว้ก่อน รอดูว่าพวกเราจะสามารถฉวยโอกาสจากตาแก่ได้หรือเปล่า!"

"แหะ พ่อไว้ใจผมได้เลย ช่วงนี้ผมจะไปใกล้ชิดกับคุณชายจูเข้าไว้ จะได้หาโอกาส!"

"ดี!"

.....

.....

ในห้องหนังสือที่ว่างเปล่า ฮั่นหนานกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงหน้าโต๊ะม้วนแล้วม้วนเล่า

คิ้วของเขาขมวดแน่นไม่เคยคลาย สีหน้าดูซีดขาวมาก

มีโทรศัพท์สามเครื่องถูกวางไว้บนโต๊ะ

สายตาของเขาจ้องโทรศัพท์ทั้งสามเครื่องที่ไม่เคยขยับแม้แต่นิดเดียว

หึ่มหึ่ม…

ในตอนนั้นเอง มีโทรศัพท์เครื่องหนึ่งดัง

ฮั่นหนานรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย

"ลุงหนาน ส่งคนไปถึงเจียงเฉินแล้ว" คนที่อยู่ปลายสายพูด

"ดีมาก!"

ฮั่นหนานพยักหน้า หลังจากนั้นกดวางสาย หยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมาโทรหาใครบางคน

ทว่าเบอร์ที่เขาโทรไปกลับติดสายอยู่ตลอด

สีหน้าของฮั่นหนานดูกังวลมาก นิ้วมือที่กำลังกดโทรศัพท์กำลังสั่นไม่หยุด แต่เขากลับไม่คิดจะยอมแพ้ ยังคงกดโทรไปอย่างต่อเนื่อง

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดก็สามารถโทรติด

ฮั่นหนานรู้สึกดีใจและตื่นเต้นมาก เขารีบพูด "สวัสดีประธานหม่า!"

ที่แท้เขากำลังโทรหาหม่าไห่

"คุณฮั่น มีธุระอะไรหรือเปล่า?" หม่าไห่ถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"คือแบบนี้ประธานหม่า ผมส่งคุณซูและคุณหลินกลับเจียงเฉินอย่างปลอดภัยแล้ว ผมต้องขอโทษเรื่องโง่ที่ผมทำไปก่อนหน้านี้ด้วย หวังว่าคุณหม่าจะให้อภัยในความไม่รู้ของผม และหวังว่าบริษัทของพวกคุณจะไม่ยกเลิกสัญญาความร่วมมือของพวกเรา! ผม…ผมตั้งใจโทรศัพท์มาหาคุณด้วยความจริงใจ! ผมยินดีลดผลประโยชน์10% ของผม เพื่อเป็นการฟื้นฟูความสัมพันธ์ระหว่างเรา และเพื่อเป็นการแสดงความจริงใจต่อบริษัทพวกคุณ!" ฮั่นหนานพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

หลังจากที่พูดคำพูดพวกนี้จบ หัวใจของเขาเต้นรัวจนแทบหลุดออกจากปาก

นี่เป็นการเดิมพัน!

"นี่เป็นเงินเก็บของฉัน มีเงินประมาณสองสามแสน คุณเอาไปโอนเงินเข้าบัตรธนาคารของประธานหลิน หลังจากนั้นเอาสัญญาติดค้างให้ประธานหลิน บอกเขา เงินที่ติดค้างฉันจะคืนภายในหนึ่ีงปี จะคิดดอกเบี้ยก็ได้ เข้าใจหรือเปล่า?" ซูเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"นี่…ก็ได้…" หลินหยางพยักหน้า

"แล้วก็ คุณต้องจำเอาไว้ ไม่มีอะไรที่ได้มาโดยไม่มีเหตุผล คนอื่นนำเงินมาให้คุณใช้อย่างไร้เหตุผล แสดงว่าต้องมีเป้าหมายอะไรแน่นอน คุณจะช่วยคิดให้มันรอบคอบหน่อยไม่ได้เหรอ? คนอื่นเขากำลังหวังอะไร? ตอนนี้เขาให้เงินคุณ อีกหน่อยตอนคืนเงิน มันคงจะไม่ใช่แค่นี้ อย่าไปติดค้างคนอื่นเข้าใจหรือเปล่า?" ซูเหยียนพูดตำหนิ

"เสี่ยวเหยียน ผมก็คือประธานหลินจริงๆ อันที่จริงนี่ก็เป็นเงินของผม" หลินหยางถอนหายใจแล้วกำลังจะอธิบาย

ลมหายใจของซูเหยียนชะงักเล็กน้อย เธอเบิกตากว้างจ้องเขาสักพัก หลังจากนั้นเริ่มค้นกระเป๋าตัวเอง เธอหยิบธนบัตรสีแดงออกมาหลายใบ ยัดใส่มือของเขา

"ไปลงทะเบียนที่โรงพยาบาล จำไว้แผนกสมอง"

"นี่…"

"รีบไปได้แล้ว"

ซูเหยียนพูดจบ หันหลังแล้วเดินกลับไปทางลิฟท์ กดหมายเลขชั้นบนสุด…

หลินหยางยืนอึ้งถือเงินไว้อยู่ตรงที่เดิมไปสักพัก

เฮ้อ

เมื่อก่อนไม่กล้าพูด

แต่ตอนนี้พูดออกไปแล้วกลับไม่มีคนเชื่อ

หลินหยางส่ายหัว หันหลังแล้วเรียกแท็กซี่ตรงไปที่บริษัทหยางหัวหรุ๊ป

ทันทีที่เดินเข้าหยางหัว หม่าไห่นำแฟ้มเอกสารมาส่งให้หลินหยางทันที

"นี่คืออะไร?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"เป็นเอกสารความร่วมมือทางธุรกิจทั้งหมดของเราในเซี่ยจิน" หม่าไห่พูดด้วยน้ำเสียงที่เคารพ "นักธุรกิจพวกนี้ ส่วนใหญ่มีการทำสัญญากับจงสือกรุ๊ปด้วย!"

"ยกเลิกสัญญาให้หมด!" หลินหยางตอบโดยไม่เปิดดูด้วยซ้ำ

"แบบนี้พวกเราต้องจ่ายค่าผิดสัญญาไม่น้อย"

"งั้นก็ทำให้พวกเขาเป็นคนยกเลิกสัญญาเอง"

"ควรทำยังไง?" หม่าไห่ถามด้วยความระมัดระวัง

"งดส่งยา!" หลินหยางครุ่นคิดแล้วพูด