สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 88

แม้แต่ตัวของเธอเองก็คิดไม่ถึง บริษัทที่ไม่มีเงินทุนและไม่มีสถานที่ประกอบกิจการของเธอจะมีโอกาสได้ร่วมมือกับบริษัทใหญ่อย่างหยางหัวกรุ๊ป

หลังลงจากรถ ซูเหยียนมีความรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝัน

ในตอนนั้นเอง ด้านข้างมีเสียงหัวเราะดังขึ้น

"คุณน่าจะเป็นประธานซูใช่หรือเปล่า? สวัสดีครับ!"

ซูเหยียนเงยหน้าขึ้นมองกลับเห็นหม่าไห่มายืนรอต้อนรับเธอด้วยตัวเองอยู่หน้าประตู

ทันทีที่ภาพนี้ปรากฏขึ้น ผู้คนที่อยู่ตรงหน้าประตูถึงกับตกตะลึง

ซูเหยียนก็มองตาค้างเหมือนกัน

ในขณะเดียวกันวันนี้ยังไม่ทันผ่านไป ข่าวลือเกี่ยวกับประธานหลินและซูเหยียนได้แพร่กระจายไปทั่วแล้ว

ซูเหยียนกลับถึงบริษัทของตัวเองด้วยความรู้สึกที่มึนงง

ถึงแม้บริษัทของเธอจะยังไม่ได้รับการปรับปรุงถึงขั้นยังไม่ได้ทำแม้แต่ส่วนหน้าของอาคาร แต่นั่นมันไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกแล้ว

เธอแทบจะไม่สามารถควบคุมหัวใจที่เต้นแรงของตัวเอง

หม่าไห่เห็นด้วยกับความเห็นของเธอทุกอย่างและตอบตกลงเงื่อนไขของเธอ

ไม่เพียงแค่นั้น หม่าไห่ยังลงทุนกับเธอด้วยเงินทุนสิบล้านในนามของเขา

ตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องเงินทุนอีกแล้ว

ปัญหาทุกอย่างได้รับการคลี่คลาย

ตอนนี้ซูเหยียนเต็มไปด้วยความคาดหวังและมั่นใจบริษัทในอนาคตของเธอ

ปัง!

ในตอนที่ซูเหยียนกำลังจมอยู่กับอนาคตที่หอมหวานของตัวเอง ประตูใหญ่ของบริษัทโดนคนถีบจนเปิดออกอย่างกะทันหัน

"ว้าย!"

ซูเหยียนสะดุ้งตกใจจนอุทานออกมา เธอรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ กลับเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินตรงเข้ามาจากประตู

คนที่เป็นผู้นำคือ…จางเป่าชวี!

"ลูกผู้พี่?"

ซูเหยียนรู้สึกแปลกใจ

แต่แล้วเธอพูดไม่ทันจบประโยค หลัวเฟิงที่อยู่ด้านข้างพุ่งเข้ามาอย่างกะทันหัพร้อมกับเหวี่ยงฝ่ามือใส่ใบหน้าของซูเหยียนโดยตรง

ซูเหยียนที่ไม่ทันระวังโดนตบจนล้มลงไปนอนกับพื้น

รอยฝ่ามือสีแดงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

"พวกคุณทำอะไรของพวกคุณ?"

ซูเหยียนกุมใบหน้าของตัวเองแล้วตะโกนด้วยความเจ็บปวดและโกรธเคือง

"นางตัวดี! พูดมา! เธอเป็นคนบอกให้ชายชู้ของเธอห้ามพบลูกชายของฉันใช่หรือเปล่า?" หลัวเฟิงพุ่งเข้ามาจิกผมของซูเหยียนแล้วตะคอกด้วยสีหน้าที่ดูน่ากลัว

ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้ซูเหยียนรู้สึกทรมาน

และในตอนนี้เธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไมจางเป่าชวีถึงมาหาเธออย่างกะทันหัน

ดูเหมือนตระกูลจางจะคิดว่าซูเหยียนมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับประธานหลินในตำนานคนนั้น ส่วนประธานหลินปฏิเสธพวกเขาอย่างกะทันหัน ทำให้คนของตระกูลจางคิดว่าซูเหยียนเป็นคนพูดยั่วยุ ดังนั้นพวกเขาจึงมาแก้แค้นเธอ

เห็นเพียงจางเป่าชวีเดินตรงเข้ามาแล้วนั่งยองลง จ้องมองซูเหยียนอย่างไม่ใส่ใจ

"เสี่ยวเหยียน ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้ง เธอยินดีที่จะคว้ามันเอาไว้หรือเปล่า?"

"โอ...โอกาสอะไร?" ซูเหยียนรู้สึกกลัวจนตัวหด เธอถามด้วยเสียงที่สั่นเทา

"บอกให้หยางหัวกรุ๊ปร่วมมือกับตระกูลจาง และให้โอนสิทธิ์การขายยาตัวใหม่ในมณฑลกวงหลิวให้พวกเรา!" จางเป่าชวีพูด

"เป็นไปไม่ได้" ซูเหยียนกัดฟันพูด "ลูกผู้พี่ คุณป้า พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว ฉัน…ฉันไม่รู้จักประธานหลินคนนั้นด้วยซ้ำ และฉันก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเขา"

"เธอพูดอะไรนะ?"

หลัวเฟิงยิ่งรู้สึกโกรธ เธอพูดเสียงแหลมพร้อมกับคิดจะใช้มือข่วนหน้าของซูเหยียน

ภายใต้สถานการณ์คับขัน ซูเหยียนคว้าข้อมือของหลัวเฟิงแล้วกัดโดยตรง

ผู้คนพากันมามอบกระเช้าดอกไม้

บนใบหน้าของลั่วเฉียนเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น

เธอคิดจะหลุดพ้นจากอิทธิพลของคุณปู่มาโดยตลอด แต่ตอนนี้ดูเหมือนยังอีกยาวไกล

หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีก ตั้งแต่เริ่มจนจบเขากวาดพื้นอยู่ด้านข้างโดยไม่ได้พูดอะไร

ถึงแม้การเปิดคลินิกของวันนี้จะคึกคักมาก แต่เห็นได้ชัดว่ามันไร้สาระ

หลังจากที่ได้เวลาพอสมควรแล้ว หลินหยางทักทายลั่วเฉียนแล้วเตรียมกลับบ้านไปอ่านหนังสือต่อ

แต่แล้วในระหว่างทาง หลินหยางเจอกับคนที่เขาคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอ

ซูหยู!

ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่ได้สังเกตเห็นหลินหยาง เธอยืนอยู่ข้างถนนพร้อมกับเด็กสาวคนหนึ่งที่สวมชุดนักเรียนมัดผมหางม้า

เด็กสาวคนนี้สะพายกระเป๋าท่าทางของเธอดูหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

ส่วนตรงหน้าของซูหยูเป็นผู้ชายตัวอ้วนที่สวมชุดแบรนด์เนม และด้านข้างของผู้ชายคนนี้มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ท่าทางของเด็กหนุ่มคนนั้นดูเย่อหยิ่ง ย้อมผมสีทอง เขากำลังยืนสองมือล้วงกระเป๋าและจ้องมองเด็กสาวคนนั้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

หลินหยางรู้จักเด็กสาวคนนั้น

เธอชื่อซูเสี่ยวชิง เป็นลูกสาวคนที่สองของซูไท่

อันที่จริงหลินหยางไม่ได้มีอคติอะไรกับครอบครัวของซูไท่

ซูไท่คนนี้เป็นคนที่หนักแน่นมากและไม่เย่อหยิ่งวางอำนาจ และไม่เคยใช้สายตาตัดสินคนอื่น ในเวลาสามปีที่ผ่านมาเขาแทบจะไม่เคยพูดอะไรกับหลินหยาง อย่างมากก็แค่เอ่ยปากสั่งสอนไม่กี่คำ ครอบครัวนี้คนที่มีอคติกับหลินหยางมากที่สุดคือซูหยู เหตุผลไม่มีอย่างอื่น เป็นเพราะซูหยูอิจฉาในความสวยของซูเหยียน

ส่วนซูเสี่ยวชิงกลับมาสนิทกับหลินหยาง เวลาว่างเธอมักจะมาพูดคุยกับหลินหยาง แม้ว่าตอนนั้นหลินหยางจะเป็นเพียงคนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง

หลินหยางลังเลอยู่สักพักสุดท้ายก็ตัดสินใจเดินเข้าไป

"นี่คุณจะเอายังไงกันแน่? สมัยนี้ชีวิตของคนหนุ่มสาวเปิดกว้างจะตายไปไม่ใช่เหรอ? ฉันอายุมากขนาดนี้แล้วยังไม่ใส่ใจเลย เธอจะใส่ใจอะไรกันนักกันหนา? ก็แค่เด็กสองคนรักกันไม่ใช่เหรอ? อายุก็ตั้งสิบหกสิบเจ็ดแล้ว มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?" ผู้ชายตัวอ้วนสูบบุหรี่ก่อน หลังจากนั้นยิ้มแล้วพูด

"รักกันอะไรของคุณ? เสี่ยวชิงของเราไม่เคยคิดจะมีความรัก อีกอย่างช่วงนี้ก็ใกล้จะสอบเข้ามหาลัยแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเสี่ยวชิงของเราไม่มีทางชอบลูกชายของคุณ!" ซูหยูพูดด้วยความโกรธ

"เหอ! นางหนู เธอจะใส่อารมณ์ทำไม? สอบเข้ามหาลัย? สอบเข้ามหาลัยมีประโยชน์อะไร! บ้านของฉันรวยล้นฟ้า ที่ลูกชายของฉันชอบน้องสาวของเธอ แสดงว่ามันเป็นวาสนาของน้องสาวเธอ ถ้าหากน้องสาวของเธอมาคบกับลูกชายฉัน แล้วยังจะไปสอบเข้ามหาลัยทำไม? สอบเข้ามหาลัยได้แล้วจะหาเงินได้เท่าไหร่กันเชียว?" คนคนนั้นถุยน้ำลายลงพื้นแล้วพูดอย่างดูถูก