สยบรัก นิยาย บท 17

"นายจะทำอะไร! ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!"

"เธอนั่นแหละออกไปจากมุ้งนี้" ว่าแล้วมือแกร่งก็จับขาของเธอลากแบบไม่จริงจังนัก

"ไอ้บ้า! ฉันเจ็บนะ!!" ขาเรียวทั้งสองข้างเริ่มถีบแบบไม่ยั้ง

แต่เขาก็ยังพยายามจับขาของเธอกดไว้ "อย่าดิ้นแรงสิมันเหม็น"

"ไอ้!!" มิลานไม่รู้จะด่ายังไงดีแล้วผู้ชายบ้าอะไรกล้าพูดให้ผู้หญิงแบบนี้

"เงียบทำไมล่ะ ทำไมถึงไม่ด่าต่อ" เหนือตะวันคิดว่าตัวเองโรคจิตหรือเปล่าชอบฟังเธอด่า เพราะถ้าได้ยินเสียงเธอโวยวายมันรู้สึกเหมือนมีชีวิตชีวา

"ฉันขี้เกียจจะคุยกับนายแล้ว นายจะให้ฉันใส่อะไร ถ้าอาบน้ำก็ไม่มีอะไรใส่น่ะสิ" นี่แหละคือสิ่งที่เธอเป็นกังวล เพราะเมื่อวานเขาเอามาแค่ชุดเดียว

"ฉันยืมของป้าไว้ให้แล้ว"

"แล้วชุดชั้นในล่ะ"

"จะใส่ทำไมมีแค่นิดเดียวมองไม่เห็นหรอก"

"ไอ้!!"

"ไอ้อะไร"

"ไอ้บ้า!! ของนายนั่นแหละมีแค่นิดเดียว"

"อ้าวพูดแบบนี้..ออกมาก่อนลูก" ว่าแล้วชายหนุ่มก็รูดซิบลงเพื่อที่จะงัดน้องชายของตัวเองออกมา

"กรี๊ดด!!" มิลานรีบออกจากมุ้งอย่างไว ..แล้วก็ลงมาข้างล่าง

เหนือตะวันก็ตามลงมาด้วย เพราะยังไม่ได้จุดตะเกียงไว้ให้เธอ

หญิงสาวอาบน้ำโดยการเอาผ้าถุง มาพันรอบหน้าอกไว้

"สบู่อันใหม่ไม่มีหรือไง" มองดูสบู่ก้อนนั้นแล้วรู้สึกขยะแขยง

"ไม่มี ใช้ๆ ไปเถอะน่า ทำเหมือนตัวเองสะอาดนักหนา"

"สะอาดกว่านายแล้วกัน! ผู้ชายอะไรปากปีจอ!" หญิงสาวมองไปเห็นยาสระผมพอดี เธอก็เลยใช้มันแทนสบู่

พออาบน้ำเสร็จก็ต้องได้ซักชุดชั้นในตากไว้ เพราะตอนเช้าเธอต้องได้ใช้มันอีก

"นี่นาย"

"หือ"

"นายจะให้ฉันอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไร"

ทั้งสองนอนคุยกันอยู่ในมุ้ง แต่ก็ไม่ได้นอนใกล้กัน ถึงแม้ว่ารอบข้างจะมืดมากแต่ก็พอมีแสงเดือนสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา

"ถามทำไม"

"นายคงไม่คิดจะเอาฉันมาไว้ที่นี่ตลอดไปหรอกใช่ไหม" เธอชวนเขาคุยดีๆ เพราะดูแล้วเขาก็ไม่ได้เป็นคนที่โหดร้ายอะไร

"ยังไม่รู้! อยู่ไปก่อน"

"ทำไมต้องตะคอกด้วยคนอุตส่าห์ชวนคุยดีๆ" พอเขาเริ่มจะใช้อารมณ์เธอก็เลยนอนตะแคงหันหลังให้ ..และทั้งสองก็หลับไป

เช้าวันต่อมา..

"กรี๊ดด!! ไอ้เหนือนรกเอามือของนายออกไปเดี๋ยวนี้นะ!" หญิงสาวสะดุ้งตกใจอยู่ดีๆ มือของเขาก็พาดทับหน้าอกของเธอ

"อะไรของเธอ"

"นายมาจับหน้าอกฉันทำไม!"

"ก็นึกว่าหมอนข้าง"

"หมอนข้าง? ไอ้บ้า!!" นี่เขาว่าหน้าอกเราแบนเหมือนหมอนข้างอย่างนั้นเหรอ

"เธอจะมาชวนฉันทะเลาะอะไรแต่เช้าขนาดนี้ เบื่อโว้ย!" คนร่างหนาลุกขึ้นแล้วออกมาจากมุ้ง

"ไปซะได้ก็ดี"

สายๆ ของวันเดียวกัน

"ป้าทำอะไรคะ"

"เตรียมหาอาหารไว้เลี้ยงชาวบ้านที่จะมาช่วยเกี่ยวข้าว"

"ทำไมป้าไม่ใช้รถเกี่ยวข้าวคะ" เรื่องนี้เธอพอจะรู้ ว่ามันมีรถเกี่ยวข้าวใช้แทนแรงคน

"แถวนี้ไม่มีรถอะไรแบบนั้นหรอกหนู"

"ป้าอยากได้ไหมล่ะคะ เดี๋ยวหนูซื้อให้"

"เกี่ยวข้าวคืออะไร"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้เธอก็รู้ว่ามันคืออะไร"

"ฉันไม่ทำหรอก" หญิงสาวรีบปล่อยมือที่คล้องแขนเขาอยู่ออก

"แต่เธอต้องทำ" สายตาของเขามองดูแบบจริงจังมาก

มิลานคิดว่าเขาคงจะโมโหเรื่องที่เธอไปพูดใส่หน้าแฟนของเขาแบบนั้น แต่เกี่ยวข้าวงั้นเหรอ..น่าสนุกดีนะ

เย็นวันเดียวกัน..

"ได้ปลาเยอะเลยป้า" มะลิซ้อนต้องได้ออกไปหาปลาไว้ตั้งแต่วันนี้ แถวนี้แม่น้ำลำคลองอุดมสมบูรณ์ จนทำให้พวกเขาไม่อยากจะกลับไปอยู่เมืองที่วุ่นวาย

"นี่ตัวอะไร" คนที่มาส่องดูก่อนก็คือมิลาน

"เขาเรียกกบ" มะลิซ้อนรีบตอบออกไป

"กินได้เหรอ"

"กินได้สิ"

มองลงไปลึกๆ ก็เห็นตัวอะไรแว๊บๆ "กรี๊ดด!" หญิงสาวรีบหันกลับไปกอดคนตัวสูงที่ชะโงกหน้าลงมามองเช่นกัน

"เธอเป็นอะไรอีก!"

"ในนี้มีงูด้วย"

"มันไม่ใช่งูมันคือปลาไหล" มะลิซ้อนก็เลยจับปลาไหลออกมาให้ดูชัดๆ

"กรี๊ดดดด!" มิลานยิ่งตกใจไปใหญ่ จากที่กอดเอวเขาอยู่ เธอก็ได้กระโดดขึ้นเกาะเอวโดยเอาขาหนีบไว้ จนเหนือตะวันต้องได้รีบกอดไว้กลัวว่าเธอจะตกลงไป

"ฉันจะบ้าตายกับเธอ ลงเดี๋ยวนี้เลย"

"นะ..นาย"

"อะไร" ในขณะที่เขากำลังจะปล่อยลง เธอก็ได้กอดแน่นขึ้น

"นายอย่าปล่อยตอนนี้นะไม่งั้นผ้าถุงฉันหลุดแน่" มิลานจำเป็นต้องได้บอกก่อน เพราะสังเกตได้ว่าไอ้ที่เหน็บไว้มันหลุดออกแล้ว

เหนือตะวันอยากจะขำแต่ก็ขำไม่ออก คนอะไรจะโก๊ะได้ถึงขนาดนี้ เขาก็เลยพาเธอมาวางลงที่แคร่ไม้ มืออีกข้างก็จับผ้าถุงไว้ไม่ให้มันหลุด ..พอนั่งลงได้หญิงสาวก็รีบจัดการกับผ้าถุงให้เรียบร้อย ..ตอนนี้ไม่รู้จะอายยังไงแล้ว เมื่อวานนี้ผายลมใส่เขา วันนี้ดันทำผ้าถุงหลุด