สยบรัก นิยาย บท 2

ณ. โรงแรมหรู

"ดูแอสเซสเซอรี่ของคุณเธอสิตั้งแต่หัวจรดเท้ากลัวคนไม่รู้หรือไงว่ารวย"

"ได้ข่าวว่าตระกูลนี้รวยจริงไม่ใช่เหรอ"

"ถึงรวยพันล้าน แต่มีลูกสาวที่ชอบผลาญเงินแบบนี้ไม่นานก็คงหมด"

"ใช่ๆ ดีแต่ใช้เงินไปวันๆ เรียนจบมาเป็นปีแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นไปช่วยกิจการของพ่อแม่เลย"

"อย่าพูดแรงสิหล่อนกำลังเดินมาทางนี้แล้ว"

"ว่าไงคะคุณหนู เพิ่งไปเที่ยวยุโรปมาเหรอคะ" ที่ทักขึ้นแบบนี้เพราะชุดที่เธอสวมใส่ไม่มีขายทั่วไป

"แค่เบื่อๆ ก็เลยไปหาใช้เงินเล่นค่ะ"

"มิลาน!!" หญิงวัยกลางคนรีบเดินมาคว้าแขนของมิลาน ก่อนที่จะพูดไม่ดีอะไรออกไปมากกว่านั้น

"ฉันไม่พูดอะไรหรอกแม่"

"หนูมานั่งกับแม่ดีกว่า" ว่าแล้วนางก็พาลูกสาวมานั่งที่โต๊ะเดียวกัน

"แล้วคุณพ่อล่ะคะ"

"พ่ออยู่กับท่าน"

พอได้ยินแบบนั้นสายตางามก็ตวัดมองไปกลุ่มคนที่คิดว่าท่านคนนั้นจะนั่งอยู่

"หนูมาถึงนานหรือยัง"

"ลงเครื่องก็ตรงมาที่นี่เลยค่ะ"

"ลงเครื่องแล้วตรงมา?" ผู้เป็นแม่ถามออกไปแบบสงสัย เพราะว่าชุดที่ลูกสาวสวมใส่รวมทั้งเครื่องประดับดูพร้อมมากในงานราตรีนี้

"แค่แต่งตัวมันจะไปยากอะไรคะ ก็แต่งมันในรถนั่นแหละ"

"แม่บอกว่าอย่าทำแบบนั้นแล้วใช่ไหม" เพราะถ้าลูกสาวของนางแต่งตัวในรถ คนขับรถก็ต้องเห็นน่ะสิ

"ใครจะมองก็ช่างเขาปะไรแม่ มิลานมาได้ไม่นานนะ"

"พ่อยังไม่รู้เลยว่าเรามา จะรีบกลับไปไหน"

"นัดกับเพื่อนไว้"

"จะไปเที่ยวผับเที่ยวบาร์อีกล่ะสิ"

"รุ่นนี้คงไม่ไปเที่ยววัดหรอกแม่ เข้าใกล้ไม่ได้มันร้อน"

"ไอ้ลูกคนนี้!"

ในขณะที่แม่กับลูกกำลังคุยกันอยู่นั้นก็ได้มีบอดี้การ์ดของท่านที่ถูกกล่าวถึงก่อนหน้านี้เดินเข้ามาหา

"คุณพ่อของคุณหนูให้เข้าไปพบหน่อยครับ"

"ไม่ค่ะ"

"มิลาน!!"

หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมานิดหนึ่งแบบไม่พอใจที่ถูกแม่ตำหนิ แต่เธอก็จำเป็นต้องได้ทำตาม

"หนูห้ามทำเสียมารยาทกับท่านนะ" ดุจดาวกลัวใจมิลานมาก เพราะลูกสาวของนางเป็นคนพูดตรง คิดยังไงก็ชอบพูดออกไปแบบนั้น

"มิลานไม่รับปากค่ะ" ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินตามบอดี้การ์ดคนนั้นเข้าไป

"มาแล้วครับท่าน" บอดี้การ์ดอีกคนที่ยืนอยู่..ได้กล่าวพูดขึ้นเมื่อเห็นเธอเดินเข้าไป

..มันเกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่ คนแรกที่เธอคิดขึ้นมาได้ก็คือ 'ท่าน' หรือว่าจะเป็นไอ้เฒ่าหัวงูนั่น มิลานพยายามหลีกเลี่ยงจากท่าน..ซึ่งมีตำแหน่งเป็นถึงรัฐมนตรี

และอีกสิ่งที่คิดขึ้นมา เธออยากจะรู้ว่าพ่อกับแม่รู้เรื่องนี้ไหม แต่เฒ่าหัวงูนั่นจะกล้าทำแบบพละการเหรอ ถ้าไม่เพราะความเห็นชอบของพ่อกับแม่ ร่างบางค่อยๆ ถอยก้าวไปนั่งลงบนเตียงกว้าง เธอคงไม่มีทางที่จะหนีได้แล้วใช่ไหม

จะโทรไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนก็ไม่ได้เพราะโทรศัพท์ถูกพวกมันยึดไปแล้ว

ก๊อก ก๊อก ที่จริงประตูต้องเคาะจากด้านนอก เพื่อให้คนด้านในเปิดให้ แต่ประตูบานนี้แปลกเคาะจากด้านในเพื่อให้คนด้านนอกเปิด

"พวกคุณจับฉันมาไว้ที่นี่ทำไม คุณรู้ไหมว่ามันข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว"

ก๊อก! ก๊อก!!

"เปิดให้ฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!" เธอพยายามอยู่แบบนั้นแต่ก็ไม่มีใครยอมมาเปิดให้

หลายชั่วโมงผ่านไป

แกร็ก~ เสียงประตูปลดล็อกกุญแจจากทางด้านนอก ทำให้หญิงสาวที่หลับใหลอยู่ถึงกับสะดุ้งตื่น

....??...

อีกสถานที่หนึ่ง

"แม่โทรตามผมกลับมามีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้วครับ"

"ลูกจำได้ไหมว่ากลับบ้านครั้งสุดท้ายเมื่อไร"

"พ่อทำอะไรอีกแล้ว"

"เปล่าา..ไม่มีอะไร แม่คิดถึงลูก" คงจะปีหนึ่งได้แล้วที่ลูกชายไม่กลับมาบ้าน

เขาเป็นคนที่ชอบสันโดษ ชอบธรรมชาติ แต่สิ่งที่ผลักไสเขาให้ชอบของพวกนี้ก็คือครอบครัว เพราะยิ่งได้อยู่ร่วมกันมันก็ยิ่งทำให้เขาเบื่อการมีครอบครัว ตั้งแต่เล็กจนโต เห็นสภาพที่แม่อดทนเรื่องผู้หญิงของพ่อ แต่ก็อดทนได้ไม่นาน แม่ของเขาก็มีรอยยิ้มขึ้นมา ถ้าเริ่มเห็นรอยยิ้มนั่นแสดงว่า พ่อไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนั้นมากมาย แต่ถึงขั้นที่แม่โทรตามเขากลับมันต้องมีอะไรแน่