สยบรัก นิยาย บท 26

พอตั๊กแตนกลับไปแล้วเขาก็ถือกล้องนั้นเดินขึ้นมาบนบ้านแบบฉุนเฉียว

"ออกมา"

"ฉันทำตก แค่เบาๆ เองนะ" เธอได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาคุยกัน และก็รู้ว่าเขาคงจะรู้แล้วว่าใครเป็นคนทำกล้องตก

หญิงสาวค่อยๆ ก้าวเดินออกมาจากมุมเสาที่แอบซ่อนอยู่ แต่ที่จริงเขาก็เห็นแหละว่าเธออยู่มุมนั้น เพราะเวลาทำอะไรผิดเธอชอบจะแอบหลบมุมเสาแบบนี้ประจำ

"รู้ว่าตัวเองเป็นคนซุ่มซ่ามทำไมชอบจับของของคนอื่นนัก!"

"ฉันซื้อตัวใหม่คืนให้ก็ได้"

"รวยนักหรือไง! เธอรู้ไหมว่ากล้องตัวนี้.."

"ฉันรู้ว่ามันแพงมาก แต่ฉันมีปัญญาซื้อคืนนายแล้วกัน"

"เธอรู้ไหมว่าบางสิ่งบางอย่าง มันไม่สามารถที่จะซื้อทดแทนกันได้ มันมีค่าทางจิตใจของ.." ชายหนุ่มถึงกับหยุดพูดเมื่อเห็นน้ำตาของเธอไหลออกมา "..เธอคิดว่าน้ำตาของเธอ จะช่วยได้ทุกครั้งงั้นเหรอ"

"จะซื้ออันใหม่คืนให้นายก็ไม่เอา ถ้างั้นนายก็ตีฉันเลยสิ"

"เธออย่ามาท้าฉันนะมิลาน"

"ใครบอกว่าฉันท้านาย"

เพี๊ยะ! ฝ่ามือหนาฟาดลงที่ก้นงอนๆ ของหญิงสาว เพื่อลงโทษที่เธอเถียงคำไม่ตกฟาก

มิลานไม่ต่อสู้และไม่ร้องเจ็บเพราะรู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นคนทำผิด หญิงสาวกอดอกแล้วหันหลังให้เขาลงโทษจนกว่าจะพอใจ

"ฉันจะเอายังไงกับเธอดี" ธรรมดาเธอต้องโวยวายและก็ตะคอกด่าเขากลับ แต่พอเธอเงียบแล้วยังหันสะโพกมาให้..เหนือตะวันถึงกับสำนึกผิดที่ไปลงมือแบบนั้น

"ถ้านายรำคาญฉันมาก ก็พาฉันกลับไปส่งสิ"

"คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ" ครึ่งเดือนแล้วที่เขาจับตัวเธอมา ป่านนี้ทางนั้นคงจะวุ่นวายมาก และแม่ของเขาก็คงจะสบายใจขึ้นบ้างแล้ว

"ฉันทำอะไรให้นายแค้นนักหนา ทำไมนายถึงต้องจับตัวฉันมาแบบนี้" มันคือสิ่งเดียวที่เธออยากจะรู้จากปากเขามากที่สุด

"สักวันเดี๋ยวเธอก็รู้เอง" ชายหนุ่มถือกล้องวิ่งลงจากบ้านทันทีที่พูดจบ ..ทำไมเราต้องรู้สึกผิดด้วย ในเมื่อเธอคนนั้นต่างหาก ที่เป็นคนทำผิดกับครอบครัวของเรา หน้าตาก็ดี ไม่มีปัญญาหาผัวเองหรือไง ทำไมชอบมายุ่งวุ่นวายกับครอบครัวของคนอื่น ..มันคือความคิดของเหนือตะวัน เพราะเขาไม่เคยหยุดที่จะโทษเธอเรื่องนี้เลย

"พี่จะไปไหน" มะลิซ้อนถามขึ้นเมื่อเห็นลูกพี่เดินมุ่งหน้าไปทางหมู่บ้าน

"ไปไหนก็เรื่องของกู"

"อ้าวคนถามดีๆ ทำไมต้องใส่อารมณ์ด้วย"

ที่เขาต้องเข้ามาในหมู่บ้านเพราะมาเอารถที่จอดไว้ แล้วก็ขับออกไป

{"มึงได้ข่าวอะไรบ้างหรือเปล่า"} ขับรถออกมาเพียงไม่นานเหนือตะวันก็หยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในลิ้นชักออกมาโทรหาใครบางคน

{"ข่าวเยอะเลยแหละ มึงจะเอาข่าวไหนก่อน แล้วตอนนี้มึงอยู่ที่ไหน"} คนที่เขาโทรไปหาก็คือมกรา

{"เล่ามาทีละเรื่อง"}

{"เอาเรื่องพ่อมึงก่อนแล้วกัน"} แล้วมกราก็เล่าเรื่องรัฐมนตรีที่ตามหาผู้หญิงคนนั้นแทบจะพลิกแผ่นดิน {"กูถามมึงอย่างหนึ่ง..มึงอย่าโกหก"}

{"ถามมา"}

{"มึงเอาผู้หญิงคนนั้นไปด้วยใช่ไหม"}

{"มึงรู้แล้วจะถามกูทำไม"}

{"นั่นมันข้อหาลักพาตัวเลยนะมึง"} มกราถึงกับตกใจ ไม่คิดว่าเพื่อนจะกล้าทำเรื่องแบบนี้

{"แล้วมึงอย่าปากโป้งไปล่ะ มีอะไรอีกไหม"}

ทีแรกคิดว่าเขาจะโกรธเรื่องกล้อง แต่ที่ไหนได้เขาพาแฟนของเขาไปเที่ยวนี่เอง ก็นั่นมันแฟนของเขา เขาจะพากันไปไหนก็เรื่องของเขาสิ..ทำไมเราถึงต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย

เวลาผ่านไป..

มิลานก็แอบฟังอยู่ว่าเมื่อไรเสกสรรจะกลับ เพราะตอนนี้น้ำเธอก็ยังไม่ได้อาบ แถมดึกมากแล้วด้วย เสียงเสกสรรยังคุยกับมะลิซ้อนอยู่ข้างล่างอยู่เลย

หญิงสาวเผลอหลับไป..และตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย

ไปกันหมดแล้วเหรอ ..เอาหูแนบฟังก็ไม่ได้ยินเสียงใครคุยกันอยู่ข้างล่างแล้ว ถ้าจะให้อาบน้ำคงไม่อาบ..แต่ว่าดันปวดปัสสาวะนี่สิ

เขาจะไปเที่ยวกันถึงพรุ่งนี้เช้าเลยหรือไงป่านนี้ยังไม่กลับบ้านอีก ..คนตัวเล็กค่อยๆ ก้าวเดินลงมาข้างล่างด้วยอาการที่หวาดกลัว เพราะมันมืดมากแถมวันนี้ดวงจันทร์ก็ไม่ส่องสว่างเลย

"กรี๊ดดดด" ลงมาถึงเห็นเงาอะไรแว๊บแว๊บ มิลานถึงกับร้องกรี๊ดออกมา

"แล้วเธอจะกรี๊ดทำไม"

พอรู้ว่าเป็นใคร หญิงสาวก็เลยเอามือที่ปิดหน้าไว้ออก

ทุกครั้งถ้าตกใจแล้วรู้ว่าเป็นเขา เธอจะดีใจโผลเข้าไปกอด แต่ครั้งนี้เธอไม่แม้แต่จะมองหน้า หญิงสาวค่อยๆ ก้าวเดินไปทางห้องน้ำเพราะมันมืดมาก

"นั่นเธอจะไปไหน"

"นายไม่ต้องสนใจหรอกว่าฉันจะไปไหน"

"อย่ามาพูดประชดได้ไหม"

"ฉันพูดอะไรออกมามันก็ไม่เข้าหูของนายอยู่แล้วนี่ แล้วแต่นายจะคิดแล้วกัน"

"นี่เธอกำลังงอนเหรอ แล้วฉันต้องง้อด้วยไหม?"

ความสามารถอย่างเดียวที่เธอมีก็คือ ร้องไห้โดยไม่มีเสียงสะอื้น และตอนนี้เธอกำลังใช้ความสามารถนั้นของตัวเองอยู่