สยบรัก นิยาย บท 54

"มึงจะไปไหนวะ..ช่วยสนใจกูหน่อยได้ไหม" เสกสรรพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนไม่สนใจแถมยังจะเดินหนีไปอีก

"มึงนั่งร้องไห้อยู่นี่ไปก่อนเดี๋ยวกูมา"

"อ้าวไอ้นี่แทนที่จะปลอบใจเพื่อน"

เขาเห็นท่าทางของเธอแปลกๆ ก็เลยรีบเดินตรงมาบ้านที่เธออาศัยอยู่

"เป็นอะไรครับ" ชายหนุ่มถามแม่แต่สายตาจ้องมองลูกสาวของท่านแบบเป็นห่วง

"เห็นบอกว่าคลื่นไส้เวียนหัว แม่กลัวว่าอาหารจะเป็นพิษ"

"อาหารเป็นพิษเหรอครับ ไปโรงพยาบาลดีกว่า"

"ไม่ต้องหรอกแค่พักคงจะหาย" หญิงสาวพยายามกล้ำกลืนไว้ถึงแม้ว่าจะยังอยากอาเจียนอยู่ก็ตาม

"..ไปโรงพยาบาลกัน" เขาเดินเข้ามาใกล้และก็พูดไม่แรงเท่าไร ..แต่ถ้าตรงนี้ไม่มีแม่ของเธออยู่ถึงแม้ว่าเธอจะปฏิเสธป่านนี้เขาคงจะพาไปได้แล้ว

"ก็บอกว่าไม่เป็นอะไรไง ฉันต้องเตรียมอาหารไปส่งให้พ่ออีก" ตอนนี้พ่อของเธอลงไปที่สวนผักกับลุงพงษ์แล้ว

หญิงสาวเดินเข้าไปหาไฟที่ก่อไว้เพื่อที่จะจัดการต่อ แต่พอเข้ามาใกล้ก็เริ่มเหม็นขึ้นอีกครั้ง

"เดี๋ยวผมทำให้" เขาก็เลยเข้าไปเอาไม้ ขยับเข้าเพื่อก่อไฟต่อ

"แม่ก็ทำไม่เป็น ก็เลยต้องได้ลำบากหำอีกแล้ว"

"ไม่เป็นไรครับผมทำได้" ในขณะที่กำลังก่อไฟอยู่ก็เห็นเธอมีอาการคลื่นไส้อีก "เหม็นควันไฟเหรอ..ขยับออกไปไกลๆ ก่อน"

หุงข้าวเสร็จเขาก็ทำกับข้าวต่อ และยังอาสาเอาลงไปส่ง ให้กับพ่อของเธอด้วย

พอส่งข้าวเสร็จเหนือตะวันก็เข้าไปในหมู่บ้านเพื่อจะซื้อยาแก้คลื่นไส้และพวกยาดม ยาลม ยาหม่อง เขาจัดมาให้หมด

"ยาอะไรของนายเยอะแยะเลย" หญิงสาวมองถุงยาที่เขายื่นมาให้

"ถ้าใช้ของพวกนี้แล้วไม่ดีขึ้น เย็นนี้ไปโรงพยาบาลกัน"

"จะไปยังไงไกลก็ไกล"

"ถ้างั้นก็ย้ายบ้านไปอยู่แถวโรงพยาบาลจะได้ใกล้"

"นายจะบ้าเหรอ" ใบหน้างามมองหาแม่กลัวท่านจะได้ยิน "ไปได้แล้ว"

"จะให้ไปไหน"

"ก็ไปจากที่นี่ไงเดี๋ยวแม่เห็น"

เย็นวันเดียวกัน..

ตอนเย็นเธอก็ต้องได้ก่อไฟเพื่อหุงข้าวไว้รอพ่อกลับมา และทำกับข้าว ..แต่พอจุดไฟอาการเหม็นและคลื่นไส้ก็เกิดขึ้นอีก

"สงสัยหนูจะแพ้ควันไฟหรือเปล่าลูก" วันนี้แม่ไม่ได้ลงไปแปลงผัก เพราะเป็นห่วงลูกสาวที่มีอาการแปลกๆ

"แพ้ควันไฟเหรอคะ?" เธอไม่ใช่เพิ่งจะเคยอยู่กับมันสักหน่อย "สงสัยจะใช่ค่ะ" แต่ถ้าไม่ใช่..ทำไมเวลาได้กลิ่นควันไฟทีไรถึงมีอาการแบบนี้

"มึงก็เดินเร็วๆ หน่อยสิวะ"

"มึงยังไม่ปลอบกูเลยนะก็มาใช้กูอีกแล้ว"

"เอ่อ..เดี๋ยวเอาของไปส่งที่บ้านหลังนั้นเสร็จแล้วเดี๋ยวกูจะปลอบมึง" ทั้งสองที่หิ้วของพะรุงพะรังลงมา ต่างก็พูดคุยกัน

"อ้าวนั่นหนุ่มๆ พวกนั้นได้อะไรมาอีกล่ะ" ดุจดาวมองไปเห็นทั้งสองที่กำลังเดินมาพอดี

"เตาแก๊สครับ ถึงแม้ที่นี่ไม่มีไฟฟ้าใช้แต่ก็ใช้เตาแก๊สได้นี่ครับ" ชายหนุ่มเข้าไปในตัวเมืองเพื่อที่จะซื้อเตาแก๊สและของใช้ที่ไม่ต้องใช้แรงคนมาก

"นายไปซื้อมาทำไม" หญิงสาวเห็นก็เลยถามขึ้น ซื้อไม่เท่าไรหรอกแต่ไอ้ที่แบกลงมาตั้งไกลนี้สิแก๊สก็เต็มถัง แถมยังมีฐานของเตาแก๊สอีก ..เพราะเขาเลือกซื้อเตาแก๊สรุ่นใหญ่จะได้ใช้นานๆ

"ซื้อมาทำไมน่าจะรู้นะ ใช้เป็นใช่ไหม" คำพูดคำจาไม่มีความหวานเลยแม้แต่นิด แต่ความห่วงใยมีให้เต็มร้อย

"เป็น" บางทีเธอก็อยากจะให้เขาพูดอ่อนโยนกับเธอเหมือนพูดกับผู้หญิงคนอื่นบ้าง

พอต่อเตาแก๊สและก็เตรียมอุปกรณ์อะไรเรียบร้อย เหนือตะวันก็ไปจัดการกับเตาถ่านของเธอบ้าง เพราะจะไม่ให้เธอใช้ของพวกนี้อีกแล้ว

ในเวลาต่อมา..

"บ้านเรามีเตาแก๊สตั้งแต่เมื่อไรแม่" กลับมาจากสวนผักก็เห็นว่าที่บ้านมีเตาแก๊สแล้ว

"ตักเองได้"

"ตักเองได้..แล้วเป็นยังไงล่ะ ตอนนี้อยู่ใต้บ่อโน่นไม่ใช่เหรอ"

หญิงสาวก็เลยเดินตามไปแบบเงียบๆ

พอมาถึงเขาก็รีบตักน้ำใส่ตุ่มให้เธอไว้ แล้วหาไม้ยาวๆ เพื่อที่จะมาสอยเอาเชือกอันเดิมขึ้นมา

แล้วก็หาไม้มาทำที่ยึดเชือกไว้ เผื่อว่าถ้าหลุดมือจะได้ไม่ตกลงไปในบ่ออีก

"ก็บอกแล้วใช่ไหมเวลาตักไม่ต้องเอาน้ำขึ้นมาเยอะ" แถมยังมีบ่นให้อีก

"ไม่ได้เอาขึ้นมาเยอะสักหน่อย"

"แล้วทำไมมันหลุดมือได้ล่ะ"

"เจ็บท้อง"

"เจ็บท้อง..เป็นอะไร"

"ก็ตอนที่ดึงน้ำขึ้นมามันเจ็บท้องก็เลยปล่อยเชือก"

เขาได้แต่มองหน้าเธอ ดีแล้วที่เธอเลือกที่จะทิ้งเชือกทิ้งไป

วันต่อมา..

"เขามาทำอะไรกัน" คนในหมู่บ้านเริ่มออกมามุงดู เพราะเห็นรถช่างอะไรสักอย่างมาลงพื้นที่แถวท้ายหมู่บ้าน

"ถอยออกมาหน่อยนะครับ เครื่องจักรกำลังทำงาน" คนที่พูดก็คือหัวหน้าช่าง

"มาทำอะไรกันเหรอ"

ที่จริงผู้นำหมู่บ้านรู้เรื่องแล้ว แต่ชาวบ้านยังไม่รู้เรื่องก็เลยถามดู

"ต่อน้ำประปาครับ"