สยบรัก นิยาย บท 56

"เดินดีๆ นะ" ชายหนุ่มเดินตามหลังมา แต่คนที่เดินกลางกลับเป็นตั๊กแตน เพราะถนนช่วงนี้เล็กมากเดินข้างๆ กันก็ไม่ได้ เขาได้แต่มองคนเดินนำหน้าแบบเป็นห่วงกลัวว่าจะตกคลองส่งน้ำ ..ไฟฉายในมือของเหนือตะวันพยายามส่องให้คนข้างหน้าเห็นได้ชัดที่สุด

"แตนเดินแถวนี้จนชินแล้วล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก" พูดแบบมีนัยยะเหมือนว่าเดินเข้าออกที่บ้านของเขาบ่อยแล้ว

แต่คนเดินนำหน้าเริ่มจะมันเขี้ยว

เพียงไม่นานก็เดินมาถึงตรงที่ขุดน้ำประปา ..คนงานนับสิบหยุดงานกันไปแล้ว.. ทุกคนพักที่หน้างาน เพราะว่ามันเป็นงานเร่งด่วนต้องได้ตื่นมาทำแต่เช้ามืด และตอนนี้พวกเขาก็กำลังตั้งวงดื่มเหล้าตามประสาผู้ชายทั่วไป

พอเดินมาถึงตรงนี้เหนือตะวันก็รีบเดินแซงหน้าตั๊กแตนเพื่อไปให้ทันคนที่เดินนำหน้า ..มาถึงตัวเธอเขาก็ยื่นมือไปโอบไหล่ไว้

"อะไรของนาย" มิลานไม่รู้ว่าเขาทำไปเพื่ออะไร ..แต่ทำไมตั๊กแตนจะไม่รู้ เพราะสายตาผู้ชายพวกนี้ต่างก็มองสะโพกของมิลานเวลาเดิน

"เดินไปเถอะน่า"

ใช้เวลาอีกไม่นานก็เดินเข้ามาถึงหมู่บ้าน ตรงนี้เริ่มมีไฟส่องสว่างจากเสาไฟฟ้าก็เลยไม่ต้องใช้ไฟฉายแล้ว

"แตนไม่กลับบ้านเหรอ" เหนือตะวันถามขึ้น เพราะถึงซอยบ้านของตั๊กแตนแล้ว แต่ไม่เห็นเธอเลี้ยว

"แตนว่าจะไปร้านค้าเหมือนกัน"

ทั้งสามก็เลยเดินตรงมาที่ร้านค้ากลางหมู่บ้าน ซึ่งอยู่ข้างบ้านของเสกสรร

"กูกำลังจะไปหามึงอยู่พอดีเลยว่ะ"

"มึงจะไปหากูทำไม" เหนือตะวันหยุดคุยกับเสกสรรอยู่ที่หน้าบ้าน แต่สายตาของเขาก็มองตามเธอไปที่ร้านค้าว่าเธอจะซื้ออะไร

พอได้ของแล้วมิลานก็ลืมว่าตัวเองไม่ได้ขึ้นไปเอาเงิน มัวแต่รีบตามเขาออกมา

ตั๊กแตนมองดูก็รู้แล้วว่า เธอไม่ได้เอาเงินออกมาด้วย

"เอาเงินฉันไหม" ตั๊กแตนล้วงเอาเงินในกระเป๋าออกมา

"ไม่ต้องหรอก" มิลานมองไปที่เหนือตะวัน ดูว่าเขาจะตามมาตอนไหน แต่ก็ยังยืนคุยอยู่กับเสกสรร

"เธอเก่งแบบนี้นี่เอง ถึงเอาพี่เหนืออยู่หมัดได้"

"เธอหมายความว่ายังไง"

"เล่นบทนางลืมเหรอ แบบว่าลืมเอากระเป๋าตังค์ออกมาด้วยขอยืมหน่อย" ตั๊กแตนพูดด้วยใบหน้าเหมือนรู้ทัน

มิลานมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าแบบไม่เชื่อสายตา..ตั๊กแตนเป็นคนแบบนี้เองเหรอ แต่ก่อนเธอไม่คิดว่าจะเป็นคนนิสัยแบบนี้เลย ..ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวกว่าคนที่แสดงออกแบบจั๊กจั่นอีก เพราะเธอก็เคยถูกจั๊กจั่นเล่นงานมาแล้ว ตกลงไปในทุ่งนาของชาวบ้านก็เคย แต่คนที่ช่วยขึ้นมากลับเป็นตั๊กแตน

"ได้หรือยัง" เหนือตะวันเดินเข้ามาดูเหมือนกับเธอมีปัญหา

"ไม่ซื้อแล้ว" มิลานเดินออกจากร้านค้ามาด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง เพราะเธอไม่อยากจะต่อกรกับผู้หญิงเล่ห์เหลี่ยมแบบนี้

ก่อนที่จะตามเธอไปเขาได้หันไปมองสิ่งของที่เธอเลือกไว้ หนึ่งในนั้นมีผ้าอนามัยอยู่ด้วย ..พอจ่ายเงินเสร็จเหนือตะวันก็รีบเดินตามเธอออกมา

"เป็นอะไร"

"เปล่า"

ทำไมเขาจะดูไม่ออกยิ่งบอกว่าไม่มีนั่นแหละมันยิ่งมี แต่ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่ถามต่อ

"อืม" หญิงสาวกลัวว่ามันจะเลยเถิด เธอก็เลยพยายามดึงมือเขาออกมาจากใต้กางเกง แต่ก็ไม่ทันแล้วตอนนี้มันได้สอดใส่เข้าไปในร่องขับแคบ "อื้ออ" พอนิ้วของเขาสะกิดเม็ดที่ไวต่อความรู้สึก จากที่หนีบขาไว้ก็ค่อยๆ เปิดทางให้

ชายหนุ่มยังจูบอยู่แบบนั้นและมือของเขาก็ไม่ได้หยุดที่จะขยับเช่นกัน มือเรียวเกาะลำแขนของอีกฝ่ายไว้แน่น เพราะยิ่งเขาขยับนิ้วเข้าออกเร็วเท่าไร เธอก็ยิ่งเริ่มจะทนไม่ไหว

"อื้อ อื้อ อื้อ"

"เบาๆ หน่อย" ชายหนุ่มกระซิบ เพราะกลัวว่าคนที่อยู่ด้านบนจะได้ยิน

"พะ..พอแล้ว" เสียงหวานถูกเปล่งออกมา เพราะถ้าปล่อยไว้มันคงจะเลยเถิดมากไปกว่านี้

"ขออีกนิดนะ" ว่าแล้วนิ้วแกร่งก็รีบขยับเข้าออก เพราะเขาสัมผัสได้ถึงน้ำรักที่เธอปล่อยออกมา แต่ร่องคับแคบของเธอยังไม่ตอดรัด เขาก็เลยพยายามเร่งให้ "อ้าา.." เห็นแค่อาการของเธอ คนที่ช่วยก็เริ่มจะเสียวไปด้วย

และเพียงไม่นานความพยายามของเขาก็สำเร็จ เมื่อร่องของเธอกระตุกตอดรัดนิ้วแกร่งนั้นเป็นจังหวะ

ก่อนที่จะชักนิ้วออกมาเขาได้ลูบคลำเนินเนื้อแบบเสียดาย วันนี้คงทำได้แค่นี้

ชายหนุ่มเดินมาส่งถึงบันได เพื่อที่จะมองว่าเธอขึ้นไปแบบปลอดภัยแล้ว ขณะที่เดินขึ้นไปด้านบนเธอยังแอบชำเลืองมองลงมาดูคนที่อยู่ข้างล่าง

หญิงสาวขึ้นไปถึงบนบ้าน ก็มองไปที่มุ้งของพ่อและแม่ ตอนนี้เงียบมาก แถมยังได้ยินเสียงกรนของพ่อด้วย นั่นแสดงว่าท่านหลับไปแล้ว

คนตัวเล็กเดินกลับมาที่บันได เพื่อจะดูให้แน่ใจว่าเขายังอยู่หรือกลับไปแล้ว พอมองไม่เห็นเธอก็ค่อยๆ ก้าวลงมา เธอไม่รู้เลยว่าอาการที่กำลังเป็นอยู่ในตอนนี้มันคืออะไร

พอลงมาถึง ก็เห็นว่าเขาไม่ได้อยู่แถวนั้นแล้ว..ใบหน้างามเริ่มเศร้าลง

"ลงมาอีกทำไม"