สยบรัก นิยาย บท 80

รถได้วิ่งมาจอดที่หน้าคอนโดหรู เพื่อส่งเสกสรรให้ลง

"มึงไม่ขึ้นไปเล่นข้างบนก่อนเหรอ"

"กูบอกมึงแล้วไงว่ากูคิดถึงเมีย รีบลงจากรถได้แล้ว"

"ทำเป็นไล่ไปได้" เสกสรรเปิดประตูแล้วก้าวลงรถ แต่สายตาของเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปดูผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านหลัง ซึ่งเธอก็ยังมีทีท่าเหมือนเดิม ไม่สนใจเขานั่นเอง

"จะมานั่งหน้าไหมเราน่ะ" พอเสกสรรลงไปแล้วเหนือตะวันก็เลยหันกลับมาถามคนด้านหลัง

จั๊กจั่นตอบโดยการส่ายหน้า เพราะเธอสับสนว่าตอนนี้เสกสรรกำลังทำอะไรอยู่ กว่าที่เธอจะบังคับใจตัวเองไม่ให้อยากเห็นหน้าเขาได้ รู้ไหมว่ามันยากลำบากแค่ไหน

ใช้เวลาอยู่บนถนนพอสมควรกว่าจะมาถึงบ้าน เพราะเป็นช่วงที่รถกำลังติด

"แม่ครับ ให้คนจัดห้องให้ผมสักห้องนะ"

"ใครจะมาพักด้วยเหรอลูก"

"เพื่อนที่มาจากหมู่บ้านครับ"

"ใครเหรอ" คนที่ถามก็คือมิลาน

"ก็ไอ้เสกนั่นแหละ วันนี้ว่าจะกลับมาถึงบ้านเร็วหน่อย แต่ต้องได้ไปส่งมันที่คอนโดอีก"

"เสกสรรเหรอ" มิลานรีบมองตามจั๊กจั่นที่เดินขึ้นบ้านไป เพราะถ้าเสกสรรมาพักที่บ้านหลังนี้ แล้วจั๊กจั่นล่ะ จะทำตัวยังไง

"พวกเขาไม่มีอะไรกันแล้วไม่ต้องคิดมากหรอก"

เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่จะลืมกันง่ายๆ สักหน่อย แต่มิลานก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะว่าแม่สามีนั่งอยู่ด้วย ท่านยังไม่รู้เรื่องพวกนี้

คนตัวเล็กขึ้นมาถึงบนห้อง น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้ก็ได้ไหลออกมา ความรู้สึกเดิมๆ มันตามเข้ามาหลอกหลอนอีกครั้ง

เอาเลย..พี่ต้องการจะทำอะไรกับความรู้สึกของฉันก็ทำไปเลย ..ตอนนี้นอกจากการทำตัวให้เฉยชาเข้าไว้ เธอก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะเธอไม่มีสิทธิ์ออกเสียงอะไรอยู่แล้ว เป็นแค่ผู้อาศัยนี่นา

แกร็ก~ แอดดด~ ประตูห้องค่อยๆ ถูกเปิดเข้ามา

"นอนหลับแล้วเหรอ" คนที่เข้ามาก็คือคุณนายแม่ของเธอ พอเห็นว่าเธอหลับ นางก็เลยห่มผ้าให้ "ข้าวปลาก็ยังไม่ได้กิน" นางคิดว่าจะขึ้นมาตามลงไปทานข้าวเย็น แต่พอเห็นนอนหลับไปแล้วก็เลยไม่อยากจะกวน

พอประตูปิดลง เสียงสะอื้นก็ได้ดังขึ้น ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้าง ที่คุณนายแม่เป็นห่วงและเอ็นดูเธอ ถ้าไม่มีท่าน ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเร่ร่อนไปอยู่ที่ไหนแล้ว

เช้าวันต่อมา..

โชคดีที่มีเครื่องสำอางราคาแพง ที่คุณนายแม่จัดเตรียมมาให้ มันก็เลยปกปิดร่องรอยได้ดีมาก เพราะเมื่อคืนนี้ร้องไห้จนขอบตาช้ำไปหมด

จั๊กจั่นใช้ทุกอย่างที่ท่านซื้อมาให้ และฝึกแต่งหน้า แต่งตัว ซึ่งแต่ก่อนไม่เคยทำ คงเพราะไม่มีด้วยแหละถึงไม่ได้ทำ เธอก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่อยากจะแต่งตัวสวย แต่ฐานะไม่เอื้ออำนวยก็เลยทำได้เท่าที่มี

[บริษัทอสังหาฯ]

รถคันหรูได้วิ่งเข้ามาจอดในที่จอดประจำตำแหน่งของท่านประธาน

ชายสูงวัยที่นั่งอยู่ในรถอีกคันก็ได้แต่มองดูลูกชาย ที่เดินเข้าไปในบริษัทที่ท่านสร้างขึ้นมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ ที่จริงท่านมาดักรอดูแบบนี้หลายวันแล้ว และได้เห็นตอนเขาเลิกงาน รวมทั้งตอนเช้าท่านก็จะมาจอดรถอยู่แถวนั้นเพื่อดูว่าเขาเข้ามาทำงานกี่โมง

"กลับเลยไหมครับท่าน" คนขับรถถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคุณผู้ชายเข้าไปด้านในแล้ว

"อืม" สำราญรู้ทุกอย่าง รู้แม้กระทั่งว่าเหนือตะวันให้ภูธร มาบริหารงานช่วย ซึ่งท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังแอบดีใจด้วยซ้ำว่าเขาใช้คนเป็น

"เรามาที่นี่กันทำไมครับ" คนขับรถถามขึ้นเมื่อเห็นว่าท่านให้มาจอดที่หน้าบ้านภรรยาเก่า

"ไม่มีอะไร ไปได้"

บนชั้นสาม..

"วันนี้สวยจังเลยครับ"

"คะ" จักจั่นมองซ้ายมองขวา เพื่อดูว่าเกมกำลังชมเธอหรือว่าชมคนอื่น

"คุณจั๊กจั่นนั่นแหละครับสวยขึ้นทุกวันเลยนะครับ"

"ขอบคุณค่ะ" ไม่ใช่ว่าเกมจะไม่สังเกต เพราะชุดที่เธอสวมใส่ในแต่ละวันมีแต่แบรนด์เนมทั้งนั้น ฐานะของเธอในบ้านหลังนั้นต้องไม่ธรรมดา และเกมก็รู้อีกว่าบ้านหลังนั้นคือบ้านของท่านประธาน แถมผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ใช่ภรรยา และก็ไม่ใช่น้องสาว เพราะเหนือตะวันเป็นลูกชายเพียงคนเดียว แล้วเธอเป็นใครล่ะ มันยิ่งทำให้จั๊กจั่นน่าค้นหามากขึ้น

"กูไม่ค่อยไว้ใจหัวหน้าที่ชื่อเกมเลยว่ะ"

"ทำไมวะ"

"ไม่มีอะไรหรอก กูลงไปทำงานก่อนนะ"

"เอ้าไอ้นี่ หลอกให้อยากแล้วจากไปนะมึง"

เวลาใกล้เลิกงาน..

"คุณทำอะไรมาส่งผม" แฟ้มเอกสารได้ถูกโยนไปบนโต๊ะตรงหน้าของคนที่ยืนอยู่

"ก็งานที่ หัวหน้าให้แก้ไงครับ"

"ยิ่งแก้ก็ยิ่งเละ เอางานเดิม!"

"อะไรนะครับ"

"ผมว่าผมพูดชัดแล้วนะ"

"ครับ"

"อะไรนะคะหัวหน้า" มันคือเสียงของพนักงานในแผนกเมื่อได้ยินว่าให้เอางานตัวเก่า

"แต่งานพวกนั้น" ไฟล์งานได้ถูกลบไปหมดแล้ว เพราะต้องได้ป้อนข้อมูลใหม่เข้าไป

"ไม่เป็นไรช่วยกันทำเดี๋ยวก็เสร็จ เรารู้อยู่แล้วนี่ว่าต้องทำแบบไหน"

จั๊กจั่นมองหน้าเพื่อนในแผนก และหัวหน้า ทุกคนคงอยากจะพูดมากกว่านั้น แต่กลัวถึงหูหัวหน้าฝ่าย

"ไม่ต้องแก้งานหรอกค่ะ หัวหน้าส่งเอกสารมาเดี๋ยวฉันจะไปยื่นให้.. ถึงเวลาเลิกงานแล้ว พวกพี่ๆ กลับกันได้แล้วค่ะ วันนี้ไม่มีโอที"

จั๊กจั่นหอบเอาเอกสารที่เกมเพิ่งหอบออกมาเมื่อสักครู่ แล้วเดินตรงไปที่ห้องของหัวหน้าฝ่าย..