สยบรัก นิยาย บท 88

"คุณตำรวจอยากจะสอบถามอะไรเหรอครับ" เสกสรรลงมาโดยปล่อยให้เธอพักผ่อนไป

"เราแค่อยากจะสอบถามเพิ่มเติมกับผู้เสียหายครับ"

"เธอยังไม่สะดวกที่จะตอบ และตอนนี้เธอก็พักผ่อนไปแล้ว ถ้าดีขึ้นเดี๋ยวผมจะพาไปหาพวกคุณเอง"

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังคุยกันอยู่นั้น ก็ได้มีรถคันหรูวิ่งเข้ามาในบ้าน

มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น เจ้าของรถคันนั้นได้เดินตรงเข้ามาเมื่อเห็นว่าทุกคนอยู่พร้อมหน้า

"ท่านครับ" ตำรวจที่เข้ามาทั้งสามนายต่างก็ลุกขึ้น

"ผมถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น" ที่จริงสำราญพอจะได้ยินเรื่องจากตำรวจที่ประสานงานไปแล้ว แต่เขาไม่รู้ว่าใครเป็นคนที่โดนยาเพราะไม่คุ้นชื่อ แต่ทางตำรวจบอกว่าเป็นลูกสาวของ ภรรยาเก่า มันยิ่งสร้างความงวยงงให้ จนเขาต้องได้เข้ามาดูเอง

"เธอชื่อจั๊กจั่นครับ.." เหนือตะวันเอ่ยขึ้น

"เดี๋ยวแม่พูดเอง" จริงๆ แล้วคนที่โทรไปขอให้ตำรวจเร่งทำคดีนี้ก็คือประไพ นางรู้ดีว่าถ้าเอ่ยชื่อของท่านรัฐมนตรีขึ้นมา ทุกอย่างคงจะเรียบร้อยโดยเร็ว แต่นางไม่คิดว่าทางตำรวจจะโทรไปหาท่านด้วย เพราะนางแค่อยากจะอ้างชื่อ "จั๊กจั่นเป็นลูกบุญธรรมของฉันเองค่ะ"

พอได้ยินคำนี้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็หันมองมาที่นาง

"ลูกบุญธรรม?" และมันก็ทำให้สำราญแปลกใจ นางเป็นคนโอบอ้อมอารีตั้งแต่เมื่อไร นอกจากตัวเขาและลูกชายแล้วไม่เห็นนางจะชอบสุงสิงกับใครเลย

"เด็กคนนี้มาจากบ้านนอก ฉันเอ็นดูก็เลยรับเป็นลูกบุญธรรม แต่ยังไม่ได้ทำเรื่องราวให้เป็นกิจจะลักษณะ เรื่องนี้ก็มาเกิดขึ้นก่อน" นางพูดออกไปโดยที่ไม่มองหน้าสามีเก่าเลย เพราะกลัวหวั่นไหว อายุปูนนี้แล้วทำไมหัวใจยังเต้นแรงอยู่เมื่อเห็นหน้าเขา

"พวกคุณช่วยตามคดีให้เร็วที่สุดนะ..ได้ยินว่าจับคนที่ทำเรื่องนี้ได้แล้วไม่ใช่เหรอ" สำราญหันไปพูดกับเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ทำคดีนี้

"จับได้แล้วครับ แต่เรายังมีข้อสงสัยอยู่อีกข้อหนึ่งเราถึงได้เข้ามาที่บ้านหลังนี้"

"ข้อสงสัยอะไรครับ" คนที่ถามขึ้นก็ขึ้นเหนือตะวัน

"พวกคุณรู้จักคุณฉัตรชัย อภิบูลย์ ไหมครับ"

"ฉัตรชัย อภิบูลย์? หัวหน้าฝ่ายคนเก่านี่" คนที่พูดก็คือสำราญ เพราะตอนนั้นลูกชายของท่านยังไม่ได้เข้ามารับช่วงต่อ

"ใช่ครับ เราตรวจลายนิ้วมือของนายเกมแล้ว ไปตรงกับลายนิ้วมือของคนที่ตัดสายเบรกรถคันที่เกิดอุบัติเหตุครับ"

"อะไรนะครับ มันมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ" เหนือตะวันตวัดสายตามองมาที่ผู้เป็นพ่อ

"เรื่องเกิดก่อนที่ลูกจะเข้ามาทำงาน ..หัวหน้าฝ่ายเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต"

"แล้วทำไมไอ้เกมมันถึงไปข้องเกี่ยวกับอุบัติเหตุในครั้งนี้ด้วยล่ะครับ" จากที่ยืนฟังอยู่เสกสรรก็ได้ถามขึ้น

"ทางเราขอเวลาสืบคดีก่อน" พอได้ความตำรวจก็เลยขอกลับก่อน และนัดผู้เสียหายในวันหลัง

พอตำรวจไปแล้วทุกคนก็นั่งคุยกันอยู่นั้นครู่หนึ่ง เหนือตะวันก็เลยพาภรรยากลับขึ้นไปนอน เสกสรรก็ขอตัวเช่นกัน และตอนนี้ห้องรับแขกเหลือแค่ประไพและอดีตสามีของนาง

"คุณสบายดีไหม" นางเป็นคนถามก่อน เพราะเห็นเขายังนั่งอยู่ไม่ไปไหน

"ก็เรื่อยๆ ดูเหมือนว่าที่นี่จะครึกครื้นนะ"

"เด็กๆ มาจากหมู่บ้านที่ลูกเราไปอาศัยอยู่ ฉันก็พอจะได้คลายเหงาเมื่อมีพวกเขาอยู่เป็นเพื่อน ตอนนี้ก็ไม่ค่อยคิดถึงคุณเท่าไรแล้วล่ะ"

เมื่อได้ยินภรรยาเก่าพูดแบบนั้น สำราญแอบน้อยใจ เพราะไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาแทนที่เขาได้

"วันหลังจะเข้ามาเยี่ยมใหม่" ชายสูงวัยรีบลุกขึ้น

"ฉันไม่ส่งนะคะมันดึกแล้ว" ว่าแล้วนางก็เดินขึ้นบ้านแบบไม่สนใจ ถ้าเป็นแต่ก่อนคงเดินตามไปมองสามีด้วยตาละห้อย

เวลาผ่านอีกเพียงไม่นาน.. จั๊กจั่นก็ลงมาในชุดที่พร้อมจะออกไปทำงาน

"เธอจะไปไหน"

"ไปทำงาน" เมื่อเห็นว่าเป็นเสียงใครที่ถาม จั๊กจั่นก็เลยตอบออกไปแบบไม่อยากจะตอบ

"คนอื่นเขาวิ่งวุ่นกัน ตัวเองยังจะไปทำงานได้อยู่อีกเหรอ"

ใบหน้างามมองมาดูเป็นเชิงถาม แต่เธอก็ไม่ได้อ้าปากพูดอะไรออกมา

"วันนี้เราต้องไปสถานีตำรวจ และต่อจากนี้ไปไม่ต้องไปทำงานแล้ว"

"ไปสถานีตำรวจน่ะเข้าใจ" หญิงสาวพอจะจำอะไรได้บ้างแล้ว แต่ก็ดีใจที่ไม่เสียท่าให้ไอ้หัวหน้าแผนกบ้านั่น "แล้วทำไมต้องไม่ไปทำงานด้วย" แต่เธอไม่เข้าใจเรื่องนี้เพราะว่าถ้าเรื่องนั้นจบแล้วเธอก็ไปทำงานได้นี่

"ไม่ต้องไปทำแล้ว..จบเรื่องนี้แล้วจะพากลับบ้าน"

"ไม่กลับ"

"จะอยู่ทำไม เห็นไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน" พอได้ยินว่าไอ้เกมนั้นเกี่ยวข้องกับการตายของคนในชั้นเสกสรรก็เริ่มกลัว โชคดีเท่าไรแล้วที่เขาไปช่วยเธอไว้ได้ทัน

"พูดเหมือนกับว่าถ้ากลับไปแล้วจะไม่อันตราย" ก่อนอื่นถ้าเธอโผล่หน้ากลับไป ต้องเจอไม้เรียวของแม่แน่ แถมยังต้องไปประชันฝีปากกับลูกพี่ลูกน้องคนนั้นอีก

"แน่ใจนะว่าจะไม่ฟังกัน"

"พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับฉันสักหน่อย ทำไมฉันต้องฟังพี่ด้วย!" เขาปล่อยให้เธอพูดออกมาได้แค่นี้ นอกจากนั้นคำพูดของเธอก็ได้ถูกกลืนหายเข้าไปใน.. "อืมม!!"

"ผมว่า..เออ..เราไปรอที่โรงพักก่อนดีกว่าไหมครับแม่" คนที่กำลังยืนลุ้นอยู่ว่าคู่นี้จะทะเลาะกันไปถึงไหน แต่พอเห็นฉากจบ ต้องได้รีบหันหน้าหนีไปทิศทางอื่นกันแทบไม่ทัน