ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1010

เนลล์ตกใจกับคำถามของเธอ

เธอไม่เคยคิดที่จะตามหาความเป็นอมตะหรืออะไรแบบนั้นเลย

หยกอาถรรพ์ที่สามารถสร้างความเป็นอมตะได้ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระและเธอก็ไม่เคยเชื่อมันเลย

อย่างไรก็ตาม ความไม่เชื่อของเธอไม่ได้หมายความว่าทุกคนมีความคิดเช่นเดียวกับเธอ

แม้แต่คนที่ฉลาดอย่างเจฟฟ์ เขาเองก็ต้องการความเป็นอมตะเหมือนคนเหล่านั้นไม่ใช่เหรอ?

เนลล์รู้สึกปวดหัวเมื่อคืบคลานเข้าไปในความคิดนั้น

เธอถอนหายใจแล้วพูดว่า “แจน เธอยังจำตอนที่เราไปงานแต่งงานของเกรกอรีและวิกกี้ได้ไหม? จำตอนที่เธอหน้ามืดได้หรือเปล่า?”

เจเน็ตชะงัก “แน่นอน ฉันจำได้ แล้วหยกมันเกี่ยวอะไรกับด้วย?”

“ทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับพวกเขา หยกที่ฉันขอให้เธอตามหา พวกเขาเองที่เป็นคนขอให้ฉันช่วยตามหามัน”

เจเน็ตตกตะลึงกับคำพูดของเธอ

เนลล์รู้สึกว่าเธอไม่สามารถปิดบังอะไรจากเจเน็ตได้อีกต่อไป

เพราะหากข้อมูลที่เจเน็ตได้รับถูกต้อง เกรกอรีและวิกกี้ก็คงจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงการเดินทางไปยังประเทศเอฟได้เธอต้องบอกความจริงกับเจเน็ต

เนลล์จึงบอกเจเน็ตเกี่ยวกับเรื่องราวของชิม่อนที่เปิดเผยภูมิหลังของวิกกี้ต่อเกรกอรี และเรื่องที่พวกเขาทั้งคู่ทำข้อตกลงกับเจฟฟ์

เจเน็ตประหลาดใจกับเรื่องราวที่เนลล์กล่าวเป็นอย่างมาก

เธอคิดว่าเนลล์ต้องการมัน แต่ใครจะรู้ว่าเป็นวิกกี้

“เธอกำลังบอกว่าชีวิตของวิกกี้จะตกอยู่ในอันตราย ถ้าเราไม่พบหยกอาถรรพ์ห้าชิ้นสุดท้ายก่อนวันตรุษจีนอย่างนั้นเหรอ?”

การแสดงออกของเนลล์ทรุดลง “มันก็อาจจะเป็นเช่นนั้น”

“ชายผู้นั้นที่ชื่อเจฟฟ์ ช่างใจร้ายเช่นนี้ได้ยังไงกัน เขาเล่นกับชีวิตของผู้คนราวกับว่าพวกเขาไม่ใช่คน เขาไม่มีภรรยาหรือลูกสาวหรือยังไง?”

เนลล์ยิ้มเมื่อได้ยินความโกรธเกรี้ยวในน้ำเสียงของเธอ

เจเน็ตกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง

ไม่ว่าเธอจะอายุเท่าไหร่และต้องผ่านอะไรมามากมาย หัวใจของเธอก็จะยังคงไร้เดียงสาและบริสุทธิ์อยู่เสมอ

ในความคิดของเธอ ความดีและความชั่วถูกแบ่งแยกอย่างเป็นสองสิ่งที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน จนไม่มีพื้นที่สีเทาเหลือให้เห็นระหว่างพวกมัน

อย่างไรก็ตาม เธอลืมไปว่ามีบางคนบนโลกใบนี้ที่ไม่สามารถแยกแยะได้ว่าอะไรดีหรือไม่ดี

ฆาตกรสามารถแสดงความกตัญญูกตเวที และพ่อที่รักลูก ๆ ก็ยังสามารถกลายเป็นฆาตกรต่อเนื่องได้เช่นกัน

เนลล์ถอนหายใจแต่ไม่ได้พูดอะไรมาก

เธอยิ้ม “ฉันไม่รู้ว่าเขามีภรรยาหรือลูกหรือเปล่า ขอบคุณเธอมากที่ช่วยพวกเขา ช่วยฉันสืบดูอีกหน่อยและดูว่าสิ่งที่เธอได้ยินมาเป็นความจริงหรือไม่ และถ้าใช่ฉันจะได้บอกให้วิกกี้รู้”

เจเน็ตพยักหน้า เธอเพิ่งรู้ซึ้งถึงความรุนแรงของสถานการณ์ ดังนั้นเธอจึงไม่มีอารมณ์ที่จะล้อเล่นอีก

“ไม่ต้องเป็นห่วง ไว้ใจฉันได้เลย ฉันจะช่วยตามหาข้อมูลให้เธอแน่นอน”

เนลล์อยู่ในสายอีกไม่กี่นาทีก่อนที่เธอจะวางสายในที่สุด

เจเน็ตเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

เธอเพิ่งคุยกับเนลล์ในระหว่างวัน จากนั้นไม่นานเธอก็โทรกลับหาเนลล์อีกครั้ง

“เนลลี่ ในที่สุดฉันก็ได้ข้อมูลมาแล้วว่า คุณลุงคนนั้นคืออัลฟูธ และเขามีหยกอาถรรพ์อยู่หนึ่งชิ้น เมื่อประมาณห้าปีที่แล้วในตอนที่หยกถูกค้นพบเป็นครั้งแรก เขาสามารถซื้อหยกผ่านพนักงานขายเพื่อนำมาเก็บสะสม แต่ฉันได้ยินเขาบอกว่า เขาสงสัยว่าหยกที่เขามีนั้นเป็นของปลอม เพราะเขาได้ยินมาว่าหยกแท้ถูกขายในการประมูลเมื่อไม่นานมานี้”

เนลล์ชะงัก “การประมูล?”

“ใช่แล้ว ฉันคิดว่าเป็นงานที่จัดขึ้นที่…เมืองหลิน”

เนลล์ขมวดคิ้ว

การประมูลในเมืองหลิน? หยกอาถรรพ์?

ในตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่ม เมื่อพวกเขาทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย กิดเดียนที่ได้สัญญากับเด็ก ๆ ว่าเขาจะเล่นกับพวกเขา ดังนั้นในตอนนี้เขาจึงอยู่ในห้องเด็กเล่นกับเจ้าอ้วนทั้งสองคน

เมื่อเนลล์เข้ามาในห้อง เธอก็ได้เห็นพวกเขานั่งอยู่บนพรม กิดเดียนกำลังสอนเด็ก ๆ ให้ต่อเลโก้

ถึงแม้ว่าเจ้าหนูวีมอนด์ จะมีอายุเพียงแค่ 3 ขวบ แต่ไอคิวของเขาก็ยังสูงกว่าเด็กคนอื่น ๆ ในวัยเดียวกัน เขาได้สร้างสิ่งต่าง ๆ ด้วยเลโก้มากมาย

แม้แต่ครูในโรงเรียนยังยกย่องความฉลาดของเขา

กิดเดียนภูมิใจกับสิ่งนั้นมาโดยตลอด เขาคิดว่ามันเป็นเพราะเขามียีนที่แข็งแกร่งที่ลูก ๆ ของเขาล้วนแต่กำเนิดมาอย่างฉลาด

เนลล์หัวเราะกับความคิดของเขาแต่ไม่ได้พูดอะไรอีก

กิดเดียนกวักมือเรียกเมื่อเขาเห็นเธอเดินเข้ามา

“ลงมาทำไมล่ะ? ทำไมคุณไม่พักผ่อนอยู่ในห้องนอน?”

หน้าท้องของเนลล์ใหญ่ขึ้นทุกวัน นั่นเป็นเพราะว่าเธอมีลูกฝาแฝด ดังนั้นหน้าท้องของเธอจึงโตขึ้นกว่าปกติเล็กน้อย

โดยปกติหน้าท้องจะไม่ใหญ่จนเห็นได้ชัดเจนหากครรภ์ของเธอมีอายุได้เพียงสามหรือสี่เดือน

แต่หน้าท้องของเนลล์ยื่นออกมาเล็กน้อยกว่าปกติและน้ำหนักของเธอก็เพิ่มขึ้นทุกวัน

กิดเดียนกลัวว่าเธอจะเหนื่อย เขาจึงบอกให้เธอกลับห้องนอนไปพักผ่อนหลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว

เนลยิ้มให้เขาในขณะที่เธอเดินเข้าไปหาเขา “ฉันมีเรื่องจะบอกคุณ”

กิดเดียนสบตาเธอและรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่สำคัญ

เขาหันกลับมาพูดกับเด็กสองคนว่า “ลูกเล่นกันไปก่อนตกลงไหม? พ่อกับแม่ต้องออกไปข้างนอกสักครู่”

พักหลังมานี้ เด็กทั้งสองคนได้ใช้เวลากับคู่สามีภรรยา จนในตอนนี้พวกเขาไม่ได้รู้สึกอยากจะเอะอะโวยวายเมื่อเห็นพ่อและแม่ของพวกเขาออกไป พวกเขาพยักหน้าและกล่าวว่า

“คุณพ่อไปดูแลคุณแม่เถอะครับ พวกเราเล่นกันเองได้”