ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1040

เนลล์ก้มลงหยิบหิมะหนึ่งกำมือและกล่าวว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นหิมะในทะเลทราย ดูสิว่ามันแตกต่างจากประเทศจีนมากน้อยเพียงใด”

เมื่อกิดเดียนเห็นท่าทางของเธอ เขาจึงดึงเธอขึ้นทันที เขาปัดหิมะออกจากมือและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เลิกเล่นได้แล้วไปกันเถอะเดี๋ยวจะเป็นหวัด”

ในช่วงหลังเนลล์พบว่าสามีของเธอควบคุมเธอมากเกินไป

เธอจะต้องไม่แตะต้องสิ่งนั้นสิ่งนี้ ทำให้เธอรู้สึกราวกับตุ๊กตาที่เปราะบางที่ทำจากเต้าหู้ ที่พร้อมจะพังทลายเมื่อสัมผัสเพียงเล็กน้อย

เธอหัวเราะ “ฉันสบายดี ไม่ต้องห่วง”

จากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปจับเกล็ดหิมะบนฝ่ามือ

เกล็ดหิมะละลายทันทีที่สัมผัสกับผิวหนังของเธอ ทิ้งความรู้สึกเย็นไว้ที่ปลายนิ้วของจนกลายเป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจ

กิดเดียนยอมแพ้

เมื่อเขาหยุดเธอไม่ได้จึงปล่อยให้เธอทำตามที่เธอต้องการ

เนลล์เล่นกับหิมะอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นลิซซี่ก็ปรากฏตัวขึ้น

เธอมีผ้าพันคอผืนเล็กพันรอบคอและสวมเสื้อคลุมสีขาวที่ดูเหมือนนางฟ้าตัวน้อย ใบหน้าที่เล็กกระทัดรัดของเธอยังไม่เติบโตเต็มที่ แต่ใคร ๆ ก็สามารถบอกได้ว่า เธอจะต้องเป็นสาวที่งดงามเมื่อโตขึ้น

เธอหยิบหิมะขึ้นมาหนึ่งกำมือและเริ่มเล่นเช่นเดียวกับเนลล์

คนรับใช้ที่อยู่ใกล้เคียงเริ่มประหม่าเมื่อเห็นการกระทำของเธอ

พวกเขากังวลว่าจะถูกดุ ถ้าหากกิดเดียนและเนลล์เห็นพวกเขาเล่นกัน

แต่แทนที่จะถูกต่อว่าครอบครัวของเธอก็เริ่มเล่นด้วย ทำให้คนรับใช้ต่างก็พากันหัวเราะ

เนลล์กำลังตั้งครรภ์ ดังนั้นกิดเดียนจึงไม่อนุญาตให้เธอเล่นกลางแจ้งนานเกินไป

ไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็พาเธอเข้าไปในบ้าน

ลิซซี่ก็ถูกพากลับเข้ามาเช่นกัน

เมื่อเข้ามาในบ้านอุณหภูมิก็สูงขึ้นอีก หลังจากนั่งลงบนโซฟาแล้ว กิดเดียนก็จับมือเนลล์และนวดจนมือของเธออุ่น

ลิซซี่สังเกตเห็นและเดินเข้ามา เธอกดมือทั้งสองข้างเข้าไปในอ้อมแขนของกิดเดียน

“คุณพ่อคะหนูก็อยากอุ่นเหมือนกัน”

กิดเดียนปฏิเสธเธอไม่ได้เลย เขายอมให้เธอเอามือที่เย็นเยียบเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

เคธี่ยิ้ม “หิมะที่นี่ไม่ได้มีเสน่ห์อย่างที่เธอคิด ยังมีภูเขาในบริเวณนี้และโดยปกติแล้วจะมีลมแรงและมีฝุ่นมากมาย จึงไม่ค่อยมีใครมาเยี่ยมชม แต่ถ้าหากพวกเธออยากไปดู เราจะไปที่นั่นหลังจากทานอาหารกลางกันก็ได้”

เนลล์รับฟังด้วยแววตาที่เป็นประกาย เธอพยักหน้าทันที "แน่นอน"

ดังนั้นหลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารกลางวันในตอนเที่ยงแล้ว พวกเขาก็ขับรถออกไปทันที

เมื่อพวกเขาไปถึงยังเนินเขา พวกเขาก็ได้พบว่าหิมะที่นี่ตกหนักจนปิดกั้นทางเดินบนภูเขา

เมื่อเส้นทางถูกกีดขวาง พวกเขาจึงไม่สามารถขึ้นไปบนภูเขาได้

ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องกลับบ้าน

ระหว่างทางกลับบ้าน เนลล์นึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้ซื้ออะไรตั้งแต่มาที่นี่

ในเมื่อพวกเขาออกมาข้างนอกแล้วและจะต้องเดินทางกลับในอีกสองสามวันที่จะถึง ดังนั้นเธอจึงต้องการไปช็อปปิ้งในวันนี้

กิดเดียนไม่มีข้อโต้แย้ง ดังนั้นพวกเขาจึงไปยังห้างสรรพสินค้าแทนที่จะตรงกลับบ้าน

ทันทีที่มาถึงยังห้างสรรพสินค้า เนลล์ต้องต่อสู้กับแรงกระตุ้นของเธอที่อยากจะซื้อทุกอย่าง ดังนั้นเธอจึงเลือกของเล่นและเครื่องประดับเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พกพาสะดวกแทน

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เต็มใจที่จะใช้จ่ายแต่เธอมาที่นี่เพื่อซื้อของขวัญให้กับครอบครัวของเธอ

แต่ถ้าเธอซื้อของมากเกินไปและทิ้งมันไว้ที่นี่ เคธี่และฌอนอาจจะไม่ต้องการมัน

ถึงแม้ว่าตระกูลลีย์จะมั่งคั่ง แต่พวกเขาก็เลี้ยงลูกด้วยค่านิยมทางศีลธรรมที่ดี

พวกเขาพูดคุยกันในขณะที่ยังคงดื่มชาต่อไป

เมื่อถึงเวลาเกือบหกโมง พวกเขาก็ออกไป

ทันทีที่พวกเขาออกมา เคธี่ก็ได้รับสายจากฌอน

น้ำเสียงของเขาฟังดูตื่นเต้น

“เคธี่ เนลล์กับกิดเดียนอยู่กับคุณไหม?”

เคธี่ประหลาดใจในขณะที่หันไปมองที่พวกเขา เธอถามว่า “ใช่พวกเขาอยู่ที่นี่ คุณมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

“บอกให้พวกเขารอผมที่บ้าน ผมจะรีบกลับทันที ผมมีข่าวดีสำหรับพวกเขา”

จากนั้นฌอนก็วางสายไป

เนื่องจากพวกเขายืนอยู่ใกล้กัน เนลล์จึงได้ยินทุกคำพูดของฌอน

เธอเลิกคิ้วขึ้นและถามว่า “คุณลุงมิลเลอร์ต้องการบอกเราเรื่องอะไร?”

เคธี่เองก็ไม่แน่ใจ

“เขาไม่ได้บอกอะไร แต่ฟังดูจากน้ำเสียงของเขาแล้วเหมือนจะเป็นเรื่องดี”

เนลล์ยิ้ม “ถ้ามันเป็นเรื่องที่ดี เราก็ควรจะรีบกลับบ้านกันดีกว่า”

เคธี่พยักหน้า

จากนั้นทุกคนจึงขึ้นรถและเดินทางกลับบ้าน

เมื่อพวกเขากลับมาถึงยังคฤหาสน์แล้ว พวกเขาก็พบว่าฌอนกลับถึงบ้านแล้ว

เมื่อพวกเขาเข้ามาข้างใน พวกเขาก็ได้เห็นชายวัยกลางคนนั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องนั่งเล่น