ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1057

ทันใดนั้นเอง ความทรงจำในสมองก็พาเธอย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน

ในตอนนั้น เนลล์เพิ่งอายุ 18 ปี ตอนที่เดินทางไปยังประเทศเอฟ เธอไม่มีอะไรเลย และไม่มีใครไปกับเธอด้วย อาศัยเพียงเงินค่าใช้จ่ายเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แม่ทิ้งไว้ให้เธอเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต

เพราะเป็นเพียงเงินค่าใช้จ่าย จึงเป็นปกติอยู่แล้วที่เธอจะใช้ไม่เพียงพอ ด้วยเหตุผลที่ว่าเธออยู่ต่างประเทศเพียงลำพัง ทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่อาหารตลอดจนที่พักจึงจำเป็นต้องใช้เงิน

สิ่งที่เธอทำได้คือ การรับจ้างทำงาน

โชคดีที่รุ่นพี่แนะนำให้เธอรู้จักกับบริษัทที่กำลังรับสมัครพนักงานต้อนรับบนเรือสำราญชั่วคราว เนลล์จึงรีบไปสมัคร เพราะไม่ส่งผลกระทบต่อการเรียนของเธอ

ทว่าบนเรือสำราญลำนั้น ดูเหมือนว่าเนลล์จะไปเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้า

มันคืออะไรกันแน่ เธอเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน

มันเป็นความทรงจำที่เลือนราง รู้สึกเหมือนกับว่าเธอได้ยินเสียงปืนหรืออะไรสักอย่าง

แต่เมื่อเธอฟื้นขึ้นมาหลังจากเกิดเรื่อง เธอก็สูญเสียความทรงจำไปกว่าสามเดือน ดังนั้นเธอจึงจำเรื่องบนเรือสำราญไม่ได้อีก

ด้วยเหตุนี้ ทำให้ทุกครั้งที่เนลล์พยายามนึกถึงความทรงจำเหล่านั้น เธอจะปวดหัวราวกับหัวจะระเบิด

ในเวลาต่อมา เนลล์จึงลังเลที่จะคิดถึงเรื่องนี่ เพราะมันเป็นเหตุการณ์ที่เจ็บปวดเกินกว่าเธอจะรับไหว

ถึงอย่างไรก็ตาม เมื่อวันเวลาผ่านไป เธอเริ่มมีความฝันแปลก ๆ เกิดขึ้น

ยกตัวอย่างเช่น ในความฝันของเธอ เธอเห็นตัวเองถูกใครบางคนใช้เชือกมัด แล้วถูกโยนออกจากเรือสำราญ

นอกจากนี้ เธอยังฝันว่าชายที่พยายามช่วยเธอ ถูกกระแสน้ำวนในทะเลพัดหายไป

บางครั้งชายคนนั้นก็เป็นกิดเดียน แต่ทว่าบางครั้งก็เป็นใบหน้าของคนแปลกหน้า

เนลล์ไม่รู้ว่าอะไรคือเหตุผลที่ทำให้สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้น แต่เธอคิดว่าอาจจะเป็นความรู้สึกของเธอที่ยึดติดอยู่กับกิดเดียนมากเกินไป ทำให้เธอเอาแต่คิดว่าคนที่พยายามช่วยเธอคือกิดเดียน

แต่สุดท้าย เธอก็ฝันถึงใบหน้าของคนแปลกหน้าอีกหลายครั้งเหมือนกัน

เมื่อรู้สึกว่าความฝันนั้นแปลกประหลาดเกินไป เนลล์จึงรู้สึกไม่สบายใจกับความฝัน

ด้วยเหตุนั้น เธอจึงไปยังประเทศเอฟเพื่อสืบหาเรื่องนี้

โชคร้ายที่กลายเป็นว่าไม่มีประโยชน์ หลังจากนั้นเธอก็บังเอิญพบกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพวกสมาคมชาวจีน ซึ่งเครื่องบินที่เนลล์กับแนนซี่โดยสารถูกยิงตก หลังจากที่พวกเธอได้รับการช่วยชีวิต ประเทศของพวกเขาก็เกิดความวุ่นวายขึ้นอีกครั้ง

นอกจากนั้น มีช่วงหนึ่งที่เธอไม่ได้ฝันถึงความฝันนั้นเป็นเวลานาน ดังนั้นเธอจึงไม่ได้สืบหาความจริงเพิ่มเติม

จากที่เธอคิด ไม่ว่าความจริงของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะเป็นอย่างไร มันได้กลายเป็นอดีตไปหมดแล้ว

เพราะเธอสืบไปก็ไม่พบอะไรเลย แม้ว่าเธอจะทุ่มเทเต็มที่แล้วก็ตาม การยอมแพ้คงจะดีที่สุดสำหรับเธอ

เนลล์ค่อนข้างมองเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ในแง่ดี ทว่าเธอคิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะหลุดออกมาจากปากของคนอื่น หลังจากที่ผ่านมาแล้วหลายปี จนเธอปล่อยเลยตามเลยไปแล้ว

เจฟฟ์รู้เรื่องนี้ได้อย่างไรกัน?

ขณะที่เธอครุ่นคิดกับคำถามนี้ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียวซ่านอยู่บนหนังศีรษะ จนทำให้ขนหัวลุก

เป็นเพราะเธอเพิ่งบอกกิดเดียนเมื่อวันก่อน และไม่มีบุคคลที่สามรู้เรื่องนี้

เป็นไปไม่ได้เลยที่กิดเดียนจะเปิดเผยเรื่องนี้ให้คนอื่นได้รู้

เนลล์พูดแล้วเผยยิ้มเย็นชา “เขาพูดว่าเขารู้ความลับของกิดเดียนไม่ใช่เหรอคะ? แถมเขายังบอกอีกว่าคนที่ตามล่าหนูเมื่อสิบปีก่อนคือกิดเดียน ถ้าอย่างนั้นหนูจะรับข้อเสนอของเขาค่ะ มันก็แค่ข้อเสนอ ทำไมหนูจะต้องกลัวเขาล่ะคะ?”

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม เคธี่ไม่ได้มองโลกในแง่ดีเหมือนกันเธอ

เธอส่ายหน้าแล้วพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง “เท่าที่แม่สังเกตเห็น คนอย่างเจฟฟ์จะไม่ทำอะไรที่ทำให้เขาเสียเปรียบ เพราะเขาใช้เหตุการณ์นี้บีบบังคับลูก ใครจะไปรู้ ถ้าจริง ๆ แล้วกิดเดียน...”

“ถึงเขาจะไม่ทำอะไรเลย แต่ข้อเสนอที่เขาให้ลูกยอมรับไม่ใช่เรื่องง่ายแน่นอน เนลล์ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เหตุการณ์นั้นก็เป็นอดีตไปแล้ว อย่าทำลายอนาคตตัวเองเพียงเพราะเห็นแก่อดีต มันได้ไม่คุ้มเสีย”

ปฏิเสธไม่ได้เลยในฐานะคนที่เคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ถึงสมองของเธอจะไม่ได้เฉียบคมเช่นปกติ แต่เคธี่ใช้ชีวิตด้วยความปลอดโปร่ง

หลังจากเนลล์ได้ฟังสิ่งที่เคธี่พูด เธอก็เงียบไปครู่หนึ่ง

หลังจากนั้น ในที่สุดเธอก็พยักหน้ารับ

“หนูรู้ค่ะคุณแม่ อย่ากังวลไปเลยนะคะ หนูไม่ได้โง่ขนาดนั้น”

ทว่าความจริงแล้ว แม้เธอจะพูดแบบนั้น แต่เธอก็ยังเปรียบเทียบตัวเองกับเคธี่อยู่ในใจ

นั่นเป็นเพราะเธอเชื่อใจกิดเดียนมาก

ดังนั้นเธอจึงทึกทักเอาเองว่าเจฟฟ์โกหก แม้ว่าในตอนนั้นกิดเดียนจะเดินสวนกับเธอจริง ๆ ก็ตาม แต่คงไม่ใช่เขาที่พยายามฆ่าเธอแน่ อาจจะมีความเข้าใจผิดเกิดขึ้นกับเรื่องนี้

ในขณะที่เธอคิดถึงเรื่องนี้อยู่นั้น ใบหน้าของเธอก็แสดงสีหน้าที่น่ากลัวออกมา

ไม่ว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นความเข้าใจผิดหรือเป็นเรื่องจริงก็ตาม แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้

นั่นคือถ้าสิ่งที่เจฟฟ์พูดเป็นความจริง...ว่าเธอกับกิดเดียนเคยพบกันเมื่อสิบปีก่อน...แล้วทำไมกิดเดียนถึงไม่ห้ามเธอ ตอนที่เธอเดินทางไปสืบหาเรื่องนี้เมื่อหลายปีที่แล้ว?