ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1068

เขาส่ายหน้าแล้วถอนหายใจออกมา “เขาโกหกพวกคุณมาตั้งแต่แรกแล้ว เขาใช้คุณ และไม่เคยยอมรับคุณในฐานะคนที่เขารัก คุณ เกรกอรี่ และวิกกี้ เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งในเกมของเขา”

ขณะที่เจฟฟ์พยายามหลอกเธอ เนลล์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจสลาย ขณะสีหน้าของเธอกลายเป็นซีดเผือด เธอรวบรวมความเข็มแข็งทั้งหมดที่เธอมีแล้วปฏิเสธข้อกล่าวหาออกไป “ไม่ เลิกโกหกฉันสักที ฉันจะไม่เชื่อคนพูดของคุณแม้แต่คำเดียว”

เมื่อเธอพูดเช่นนั้นแล้วจึงลุกขึ้นยืน “ฉันจะไปตามหากิดเดียนแล้วถามความจริง!”

เนลล์ก้าวเดินอย่างยากลำบาก ร่างกายของเธอโซซัดโซเซ ขณะที่เธอพยายามหาทางออก เมื่อเขารู้ว่าสิ่งที่เขาพูดส่งผลกระทบต่อเธอ มุมปากของเจฟฟ์ก็ยกขึ้นยิ้ม

“ทำไมเราถึงไม่พนันกันสักหน่อยล่ะครับ เนลล์?”

เนลล์ชะงักฝีเท้า แล้วหันกลับไป เธอมองเขาแล้วพูดขึ้น “พนันอะไร?”

“เมื่อสิบปีก่อน คุณเคยโดนยิงเพราะกิดเดียนไม่ยอมแลกคุณกับหยกอาถรรพ์ ก็พอจะเข้าใจได้ว่าตอนนั้น เพราะคุณสองคนยังเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน ทำไมเขาจะต้องสนใจชีวิตของคนแปลกหน้าด้วยล่ะ? ทุกสิ่งมันเปลี่ยนไปมากแล้ว ตอนนี้คุณเป็นภรรยาของเขา ถ้าเขารักคุณ เขาจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยชีวิตคุณ เขาจะเลือกทำเหมือนเมื่อสิบปีก่อนหรือเปล่า? คุณอยากพนันไหมล่ะว่า เขาจะทำอย่างไร?”

เนลล์ยืนนิ่งอยู่ตรงทางเดิน เธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเจฟฟ์ยื่นข้อเสนอที่ล่อตาล่อใจมาก ยิ่งคุณใส่ใจใครมากเท่าไร คุณจะยิ่งอยากรู้เรื่องของคน ๆ นั้นมากขึ้นเท่านั้น

เนลล์คิดว่าถ้ามีใครสักคนตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับเธอ พวกเขาก็คงไม่อาจต้านทานข้อเสนอที่ล่อตาล่อใจเช่นนี้ได้เหมือนกัน

เธอไม่ใช่พระเจ้า เธอเป็นแค่มนุษย์ปุถุชนธรรมดาที่มีความต้องการเหมือนกัน ในกรณีนี้ เป็นความต้องการของเธอที่จะค้นหาความจริง

เสียงเล็กผุดขึ้นในสมองของเธอ บอกให้เธอยอมแพ้ให้กับสิ่งยั่วใจ ไม่มีความลับใดที่ทำให้เจฟฟ์หมดหวังที่จะได้หยกอาถรรพ์ไป

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่สำคัญว่าเธอจะตกลงวางเดิมพันที่หลอกลวงนี้หรือไม่ เมื่อชีวิตของวิกกี้ตกอยู่ในอันตราย เขาจะนำหยกอาถรรพ์กลับคืนมาได้ในเวลาไม่นาน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม เขาก็จะได้หยกอาถรรพ์มาอยู่ดี ดังนั้นคงไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรใช่ไหม ถ้าเธอจะตกลงเดิมพันหรือเปล่า?

ในตอนนี้เจฟฟ์วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ

“ถ้าคุณยอมรับการเดิมพันของเรา ผมจะโทรหากิดเดียนทันที แล้วบอกให้เขามาพบเราที่นี่ หลังจากนั้น คุณก็จะได้รู้สักทีว่าเขาสนใจคุณหรือเปล่า”

เนลล์กัดริมฝีปากและกำขอบโต๊ะเอาไว้แน่น แล้วปล่อยออกอีกครั้ง เธอทำแบบนี้อยู่หลายครั้งเมื่อมีความคิดฟุ้งซ่านอยู่ในสมองของเธอ เธอตัดสินใจไม่ได้

เจฟฟ์ไม่ได้รีบร้อน เขาจ้องมองเธอราวกับนักล่า เขาอดทนรอเพื่อให้เธอตอบคำถาม

ผ่านไปครู่หนึ่งก่อนที่เสียงเล็กจะดังขึ้น “ตกลง” เธอตอบ

เจฟฟ์เผยยิ้มกว้าง “ผมจะโทรหาเขาเดี๋ยวนี้เลย”

กิดเดียนรับสาย หลังจากเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไม่กี่ครั้ง

หลังจากที่เจฟฟ์แจ้งตำแหน่งที่อยู่แล้ว กิดเดียนจึงสั่งให้นักบินเปลี่ยนเส้นทางบินทันที เพราะพวกเขาจะบินไปยังเส้นทางดังกล่าว

เกรกอรี่มองไปยังมหาสมุทรที่ว่างเปล่า เขาขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น “ผมรู้สึกไม่ดีกับเรื่องนี้เลย”

วิกกี้จึงถามขึ้น “มีอะไรหรือเปล่า?”

“เจฟฟ์ใช้มาตรการที่เข้มงวดในการลักพาตัวเนลล์มาก แต่เมื่อกี้นี้เขาไม่ได้บอกราคาต่อรองมาในโทรศัพท์ ผมรู้สึกว่าเขาต้องการแลกเปลี่ยนเนลล์กับอะไรบางอย่าง แต่แลกด้วยอะไรล่ะ? ทำไมถึงเป็นตอนนี้ หลังจากหายไปตั้งนาน? มันไม่ดูมีพิรุธไปหน่อยเหรอ?”

ใบหน้าของกิดเดียนเรียบเฉย ขณะที่เขามองลงไปที่มหาสมุทรที่ลึกจนไม่อาจจะหยั่งถึงได้ เขาพูดออกมาเบา ๆ “อย่างไรเราก็ต้องไป ไม่ว่าเขาจะต้องการอะไรก็ตาม เราต้องช่วยเนลล์ให้ได้”

วิกกี้พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ เราต้องพาเนลลี่กลับมาให้ได้ไม่ว่าจะจะด้วยวิธีอะไร และมีเพียงวิธีเดียวที่จะรู้ว่าเขาต้องการอะไรคือ ให้เขาบอกเรา เมื่อเราไปพบกับเขาที่นั่น”

เกรกอรี่พยักหน้า

เพียงไม่นานพวกเขาก็เห็นวัตถุที่ส่องแสงลอยอยู่ใบมหาสมุทรเบื้องหน้า

มีลมกระโลกแรงพัดมาจากทางเหนือ มันแรงมากจนเนลล์ยืนไม่อยู่ ขณะที่เธอเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าช้า ๆ เธอมองเห็นเรือสำราญลำอื่นจอดอยู่ที่ไกล ๆ

เรือลำเล็กถูกหย่อนลงมาในมหาสมุทร ขณะที่คนสามคนแล่นเรือมายังทิศทางที่พวกเธออยู่

จู่ ๆ เนลล์ก็รู้สึกกังวลขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอทำลงไปถูกต้องหรือไม่

สิ่งที่เธอรู้คือ เธอจะแบกรับผลที่ตามมาที่เกิดจากการตัดสินใจของเธอเอง

เรือลำเล็กมาถึงในเวลาไม่นาน เป็นปกติที่ลูกเรือที่อยู่ตรงนั้นจะยกเรือขึ้นไปบนเรือสำราญของเจฟฟ์

ขณะที่กิดเดียน เกรกอรี่ และวิกกี้เดินเข้ามาหาพวกเขา เนลล์ได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้นถี่รัวอยู่ในอก

หลังจากนั้น เจฟฟ์จึงสั่งให้คนของเขานำคนกลุ่มนี้มาที่ดาดฟ้าเรือ

ในตอนนี้เอง ทุกคนก็มาถึง และยืนอยู่ด้วยกันที่มุมหนึ่งของดาดฟ้าเรือ ส่วนเนลล์และเจฟฟ์ยืนอยู่อีกมุมหนึ่ง บรรยากาศเต็มไปด้วยการข่มขวัญจนรู้สึกได้

กิดเดียนพูดขึ้นเสียงทุ้มต่ำ “ตอนนี้เรามาถึงแล้ว บอกฉันมาว่าฉันต้องทำอย่างไร แกถึงจะปล่อยเนลล์ไป?”

รอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของเจฟฟ์ “เดี๋ยวก่อนสิ ไม่ต้องรีบ ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่านายจะให้สิ่งที่ฉันต้องการ?”

ขณะที่เขามองดูเนลล์อยู่นั้น กิดเดียนก็สังเกตเห็นว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ นอกเสียจากมีรอยฟกช้ำอยู่หลายแห่ง ถึงเธอจะดูซีเซียวลงเล็กน้อย แต่คนของเจฟฟ์ก็ไม่ได้ทำร้ายเธอ กิดเดียนจึงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“แกต้องการอะไร?” เขาถามเจฟฟ์

เจฟฟ์หัวเราะขึ้นแล้วตอบออกมา “ถึงเวลาเลิกอ้อมค้อมสักที กิดเดียน จะมีประโยชน์อะไรที่มัวแต่ยืดเวลาออกไป? ตอนนี้นายก็น่าจะรู้ดีนี่ว่าสิ่งที่ฉันต้องการคืออะไร”