ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 1075

กิดเดียนหัวเราะแก้เขิน

เมื่อมองลิซซี่ เนลล์จึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “ที่ประเทศจีนเป็นยังไงบ้าง? หนูเป็นเด็กดีหรือเปล่าจ๊ะ?”

ลิซซี่พยักหน้าด้วยท่าทางจริงจัง เธอจึงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “พวกเราคิดถึงคุณแม่ค่ะ เมื่อไหร่คุณแม่จะกลับมาล่ะคะ?”

หัวใจของเนลล์อ่อนยวบ เพียงแค่มองดวงตาที่แฝงไปด้วยแววตาที่โศกเศร้าและอ่อนไหว

เนลล์จึงรีบปลอบเธอ “คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับวันพรุ่งนี้ค่ะ หนูสองคนเป็นเด็กดีนะ อย่าซนจนทำให้คุณปู่คุณย่าโมโห เข้าใจไหมคะ?”

ลิซซี่พยักหน้ารับอย่างหนักแน่นอีกครั้ง

คราวนี้เป็นหนูน้อยวีมอนด์ที่โผล่ใบหน้าน่ารักเข้ามาพร้อมกับดวงตาสีดำสดใส

เขาถือหุ่นยนต์มาด้วย แล้วอวดหุ่นยนต์กับเนลล์

“คุณแม่ ดูสิฮะ ผมต่อหุ่นยนต์ตัวเองนี้เอง ผมจะให้คุณแม่ตอนที่คุณแม่กลับมาครับ”

เนลล์มองดูเขา วีมอนด์คงจะสืบทอดความอัจฉริยะมาจากกิดเดียน แม้เขาจะอายุเพียงห้าขวบ เขาสามารถทำอะไรหลาย ๆ อย่างได้ด้วยตัวเอง รวมถึงออกแบบหุ่นยนต์ตัวนี้ด้วย

วีมอนด์ตัวน้อยมีความสนใจและมีพรสวรรค์ทางด้านนี้มาก บางทีสิ่งที่เขาสร้างขึ้นมายังทำให้ผู้ใหญ่รู้สึกละอายใจตัวเอง

เนลล์มองดูลูกทั้งสองคนของเธอแล้วก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมา

เธอพูดคุยกับพวกเด็ก ๆ อยู่อีกสักครู่ ก่อนที่เธอจะวางสาย

เมื่อรู้ว่าลิซซี่โทรมาหาเธอ ฌอนและเคธี่ก็เผยยิ้มออกมา แล้วถามเนลล์ถึงเรื่องลูก ๆ ของเธอหลังจากที่เธอวางสายแล้ว

เนลล์ตอบพวกเขาอย่างอ่อนโยน แล้วครอบครัวก็ดื่มกันอย่างมีความสุขจนถึงเที่ยงคืน

คืนนี้กิดเดียนดื่มหนักมาก เขาจึงเมาเมื่อกลับไปยังห้องของเขา

แต่ถึงอย่างไร เขายังจำได้ว่าเนลล์ยังตั้งครรภ์อยู่ เขายังห้ามตัวเองเอาไว้ จึงไม่กล้าแตะต้องเธอ

เมื่อกลับมาถึงห้อง เนลล์จึงเร่งให้เขาอาบน้ำ เพราะเธอไม่ชอบกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ติดตัวเขา

เนลล์โทรหาวิกกี้หลังจากที่กิดเดียนเข้าห้องน้ำไปแล้ว

วิกกี้และคนอื่น ๆ ออกเดินทางไปช่วงเย็น และในตอนนี้พวกเขาจึงไปถึงเมืองลินแล้ว

หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าพวกเขาปลอดภัยแล้ว เนลล์จึงให้กำลังใจวิกกี้ก่อนที่เธอจะวางสาย

เนลล์รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยหลังจากที่ยุ่งมาตลอดทั้งวัน

เธอจึงนอนลงบนเตียงแล้วผล็อบหลับไปโดยไม่รู้ตัว หลังจากที่วางสายไป

สักพักหนึ่ง ประตูห้องน้ำก็เปิดออกทันที

กิดเดียนเดินออกมาจากห้องน้ำเมื่อเขาอาบน้ำเสร็จ และเห็นเนลล์นอนหลับคุดคู้อยู่บนเตียง

เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ตอนแรกกิดเดียนอยากคุยเรื่องอดีตที่ภายมากับเธอคืนนี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่จำเป็น

กิดเดียนเดินไปที่ข้าง ๆ แล้วจุมพิตที่หน้าผากของเธอ จากนั้นเขาจึงขึ้นเตียงแล้วเข้านอนกับเธอ

เช้าวันรุ่งขึ้น เนลล์และกิดเดียนโดยสารเครื่องบินเพื่อเดินทางกลับประเทศจีน

เมื่อนานมาแล้ว เคธี่และฌอนตัดสินใจกลับไปพร้อมกับพวกเขา

แต่ทว่ามีปัญหาเกิดขึ้นระหว่างนั้น ทำให้หลายสิ่งหลายอย่างต้องล่าช้าออกไป

ฌอนยังสะสางเรื่องธุรกิจยังไม่เสร็จ ดังนั้นจึงต้องใช้เวลาสักพักหนึ่ง

ในตอนแรก เคธี่วางแผนจะกลับไปพร้อมกับพวกเขา แต่เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น เธอจึงรู้สึกว่าตัวเองต้องรักษาช่วงเวลานี้กับคนที่รักเธอเอาไว้

ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจไม่เดินทางไปก่อน และรอให้ฌอนทำธุระของเขาให้เสร็จเสียก่อน พวกเขาจึงจะเดินทางไปยังประเทศจีนด้วยกันในภายหลัง

เมื่อกิดเดียนและเนลล์รู้เรื่องนี้ พวกเขาจึงไม่บังคับ

สุดท้ายแล้วไม่ใช่แค่ฌอนและเคธี่ที่เข้าใจเรื่องนี้ แต่กิดเดียนและเนลล์ก็เข้าใจเช่นกัน

ด้วยเหตุนี้ ในวันนั้นพวกเขาจึงไปส่งกิดเดียนกับเนลล์ด้วยตัวเอง

ระยะเวลาการบินใช้เวลามากกว่าเจ็ดชั่วโมง

กว่าพวกเขาจะเดินทางมาถึงเมืองหลวงก็เย็นเสียแล้ว

เนลล์ปล่อยมือจากลูก ๆ แล้วเดินไปหาท่านผู้หญิง

เมื่อเธอนั่งลงข้างท่านผู้หญิงควินตัน ท่านผู้หญิงจึงจับมือเธอเอาไว้แล้วเอ่ยถามขึ้น “หนูกลัวหรือเปล่า? เด็ก ๆ ในท้องปลอดภัยดีใช่ไหม?”

เนลล์ไม่อยากให้ท่านผู้หญิงควินตันเป็นห่วง เธอจึงระบายยิ้มแล้วตอบ “หนูไม่เป็นไรค่ะ ถึงจะมีสภาวะเสี่ยงแท้งบุตรก็ตาม แต่หนูหายดีหลังจากได้รับการรักษาแล้วค่ะ”

ท่านผู้หญิงควินตันพยักหน้ารับด้วยความเป็นห่วง

“เรื่องตัวตนของกิดเดียน ที่เราไม่ได้บอกหนูก่อนหน้านี้เพราะเรากลัวว่าหนูจะคิดมาก หนูจะถือว่าเป็นความผิดของเราไหม?”

เนลล์นิ่งเงียบไปชั่วครู่หนึ่ง

ในตอนนี้ กิดเดียนกับสาวใช้สองสามคนได้เก็บสัมภาระเสร็จเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าของเขาซีดลงเมื่อเขาได้ยินคำพูดของท่านผู้หญิง

“คุณย่า พูดอะไรกับเนลลี่ครับ?”

ท่านผู้หญิงควินตันเงยหน้าขึ้นแล้วมองเขาด้วยความโกรธ

“หลานพูดเรื่องอะไร? มันจบไปแล้ว เรายังบอกเธอไม่ได้อีกเหรอ? เรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของหลาน ย่าเตือนแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้ แต่หลานก็ไม่ฟังย่าเลย ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา คุณปู่กับย่าหวาดผวาและเป็นกังวลอยู่เสมอ แต่หลานไม่เคยสนใจเลยด้วยซ้ำ!”

คำพูดของท่านผู้หญิงควินตันทำให้สีหน้าของกิดเดียนหม่นลง

เนลล์ไม่อาจจะกลั้นเอาไว้ได้จึงหัวเราะออกมา

เพราะเสียงหัวเราะของเธอทำให้บรรยากาศตึงเครียดคลายลงทันที

เธอเผยยิ้มจาง ๆ แล้วพูดขึ้น “คุณย่าคะ กิดเดียนรู้ค่ะว่าคุณย่ากับคุณปู่เป็นห่วงเขา เขาเองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน เพราะฉะนั้นอย่าดุเขาเลยนะคะ”

ท่านผู้หญิงควินตันพูดหยอกพวกเขาเสียงดัง

“ดูสิ เมื่อครู่นี้ย่าสงสารหนู แต่ตอนนี้หนูกลับมาแก้ตัวแทนเขา พวกเธอสองคนนี่ใจร้ายกันจริง ๆ”

แม้ท่านจะพูดว่าพวกเขาใจร้าย แต่ท่านผู้หญิงควินตันก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

ท่านดูก็รู้ว่ารอยยิ้มของเนลล์สื่อออกมาว่า เธอไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่ปิดบังเธอเอาไว้

กิดเดียนจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก