ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 585

“ถ้าคุณไม่อยากยอมแพ้ งั้นเราคงจะต้องทะเลาะกันให้ตายไปข้าง! แต่ฉันอยากเกี่ยวข้องอะไรกับคุณอีกต่อไปแล้ว!”

ในขณะที่เธอพูดจบ เธอหันหลังและก้าวออกไปโดยไม่ชายตามองเขาแม้แต่นิดเดียว

ในตอนนี้ ลูซี่หวาดกลัวมาก

เธอไม่ได้โง่ที่ไม่รู้ว่าโจเอลคิดจะลากเธอไปตายพร้อมกันกับเขา

ชายผู้เสียสติ!

ถ้าเธอตายไปคงไม่เป็นอะไร แต่แม่เธอล่ะ?

ทำไมเขาถึงเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้นะ? เขาทำทั้งหมดก็เพราะว่าเธอไม่ตกลงที่จะไปบ้านของเขา

ลูซี่รู้สึกแหลกสลาย เธอยังคงเดินไปข้างหน้าต่อพร้อมกับปาดน้ำตาของเธอ

ในตอนนั้น เธอไม่สามารถเก็บความรู้สึกคับข้องใจไว้กับตัวเองและกลายเป็นน้ำตาในที่สุด

เธอไม่แน่ใจว่าเธอเดินมาไกลแค่ไหน แค่ขาของเธอเริ่มที่จะรู้สึกชา

จากนั้นเธอพบกับที่ ๆ หนึ่งข้างถนนและเธอก็นั่งลง

ห่างไปไม่ไกล ที่จริงแล้วรถเฟอร์รารี่สีดำได้ค่อย ๆ ขับตามเธอไปด้วยความเงียบ โดยที่เธอไม่ได้สังเกตเลยตั้งแต่เธอเดินออกมา

ภายในรถ โจเอลจ้องมองหญิงสาวที่กำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ใต้ไฟของถนนที่อยู่ห่างไปไม่ไกล เขาเริ่มจะรู้สึกเจ็บปวด

อันที่จริง เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำตัวอย่างนั้นลงไป ราวกับว่าเขาโดนผีเข้า

เขาคิดว่าเขาต้องทำให้เธอยอมตกลงเท่านั้น

เขาแค่ต้องการจะได้ยินเธอพูดแค่ว่าเธอยอมตกลงที่จะไปกับเขา มันไม่สำคัญแม้ว่าเธอจะไม่ยอมตกลงก็ตาม

โจเอลต้องการจะพิสูจน์

ดูเหมือนว่าตราบใดเท่าที่เธอยอมตกลง ก็จะสามารรถเป็นข้อพิสูจน์ว่าอย่างน้อยในหัวใจของเธอยังมีเขาอยู่

แต่เธอดูไม่ได้เกลียดเขามากขนาดนั้น

เขาไม่ได้ตั้งใจอยากจะทำร้ายเธอ!

เขาเลือกที่จะตายซะดีกว่าการที่ทำให้ผู้หญิงที่เขารักเจ็บปวด เขาจะลากเธอไปตายกับเขาได้อย่างไรกัน?

โจเอลหลับตาของเขาลงด้วยความเจ็บปวด

หลังจากนั้นไม่นาน เขาหยิบซองบุหรี่ในกระเป๋าของเขาด้วยนิ้วที่สั่นเทาและจุดบุหรี่สูบ

ในตอนนี้เป็นเวลา 23.00 น. แล้ว

ถนนเส้นนี้เป็นพื้นที่ห่างไกล ที่ไม่มีคนหรือรถสัญจรผ่านไปมาเลย

ผู้สาวนั่งหมอบอยู่อย่างเงียบ ๆ หรือไม่เธออาจจะยังคงร้องไห้อยู่

ในอีกด้านหนึ่ง ชายหนุ่มนั่งอยู่ในรถกำลังดูดบุหรี่จากอีกมวนสู่อีกมวนจนบุหรี่ในซองเกือบหมด จน ในที่สุดเขาดันประตูรถออกและก้าวลงจากรถ

ลูซี่ที่เหนื่อยล้าจากการร้องไห้

สิ่งที่เธอพูดไปก่อนหน้านี้ไม่ได้มาจากความโกรธของเธอ แต่ก็ยังไม่ได้มาจากความรู้สึกลึก ๆ ที่อยู่ในใจของเธอเช่นกัน

เธอเหนื่อยล้ามาก จนเธอไม่มีแรงที่จะก้าวเดินต่อไป อากาศที่เหน็บหนาวในค่ำคืนทำให้เธอรู้สึกเหมือนไม่เคลื่อนไหวเลย

ดังนั้น เธอจึงยังคงนั่งและกอดขาของเธอไว้ ในขณะที่หัวของเธอพักอยู่ที่เข่าของเธอเพื่อทำให้ร่างกายอบอุ่นเล็กน้อย

ในตอนนั้น สิ่งที่อบอุ่นบางอย่างหล่นลงบนตัวของเธอ

เธอตกใจและเมื่อเธอมองขึ้นมา เธอกลับเห็นใบหน้าของหล่อของโจเอล

เขามีท่าทีที่เย็นชา ไฟถนนที่ส่องแสงสลัวลงมากระทบหัวของเขาทำให้ใบหน้าของเขาดูลึกซึ้งมากกว่าเดิม

นัยตาสีลูกพีชที่เคยเปี่ยมไปด้วยความสุข กลับไม่เบิกบานอีกต่อไป แต่กลับมีเพียงความเฉยเมยและความมืดมิดอยู่เต็มไปหมด

เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเดินช้าขนาดนี้ ราวกับว่าขาของเธอถูกตรึงไว้ และไม่สามารถจะก้ามเท้าเดินต่อไปได้

ก้าวทุกก้าวรู้สึกหนักหน่วง

เสียงในใจของเธอบอกว่าทุกอย่างมันจบลงแล้ว

ทุกอย่างจบแล้ว!

หลังจากวันนี้ ไม่ว่าจะรู้สึกผิดขนาดไหนหรือรู้สึกเต็มไปด้วยความฝืนใจแค่ไหน ไม่ว่าจะทุรนทุรายหรือเกิดความลังเลใจ ทุกอย่างจะจบลง

ตั้งแต่นี้ไป พวกเขาจะไม่เกี่ยวข้องต่อกันอีก คงจะไม่มีคนทำให้เรื่องยาก ๆ ในชีวิตของเธอเกิดขึ้น หรือไม่ทำให้เธอโกรธอีกแล้ว

แต่อย่างไร ในเวลาเดียวกันคงไม่มีใครจะคอยมาช่วยเธอให้พ้นจากความอันตรายอีก

ชีวิตของเธอจะกลับไปเป็นแบบเดิมเหมือนก่อนหน้านี้ ราวกับน้ำที่นิ่งและไม่มีวันจะกระเพื่อมอีก

แต่นี่เป็นสิ่งที่เธอต้องการใช่ไหม?

ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาได้จางหายไปจริง ๆ ใช่ไหม?

เธอจะจำเสมอว่าบ่ายวันที่แดดจ้า ในวันนั้นเธอไปที่หมู่บ้านของครอบครัวฟอสเตอร์เพื่อเล่นกับพี่ชายคนโตของเขา โจเอล

ถ้าพี่โจเอลของเธอไม่อยู่ คนใช้ในบ้านของเขาก็จะปล่อยให้เธออยู่และนำของเล่นมาให้เธอเล่นระหว่างที่เธอรอเขา เพราะพวกเขาชอบเธอมาก

เธอมีความสุขมากที่จะได้เล่นและรอเขาที่นั้น

หลังจากที่รอมานานเขาก็ยังไม่กลับมา แต่กลับเป็นแม่ของเขาที่กลับมาแทน

นาตาลี ไวท์

เธอเป็นผู้หญิงที่น่าภูมิใจ

คนใช้ที่คอยดูแลเธอกำลังเดินตามหลังเธอมา แต่เมื่อคนใช้รู้ว่าลูซี่อยู่ที่นี่ คนใช้ยังพูดติดตลกและพูดว่าคุณแคทซ์และนายน้อยรองสนิทกันมาก พวกเขาตัวติดกันขนาดที่อาจจะคบกันในอนาคต